«Α, μπα» classics: Φοβάμαι μήπως φλερτάρω με διατροφική διαταραχή

Αγαπητή Αμπά, Παίρνω το θάρρος να ρωτήσω τη γνώμη σου για ένα ζήτημα που με απασχολεί εδώ και λίγα χρόνια. Το πρόβλημά μου είναι η σχέση μου με το φαγητό. Εγώ ήμουν πάντα ενα αδύνατο κοριτσάκι αλλα όχι πολύ αδύνατο, ας το πούμε “νταρντάνικο”. Όταν τελείωσα το λύκειο έκανα σχέση με ένα αγόρι με εντελώς διαφορετικές διατροφικές συνήθειες και μιας και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί ανέπτυξα τη συνήθεια να μην τρώω όση ώρα είμαι μαζί του (συνήθως βραδινές ώρες). Μέσα στα 3 χρόνια που ήμασταν μαζί έχασα 12 κιλά και η εμφάνισή μου έφτασε αρκετά κοντά στις κοπέλες που πάντα ζήλευα, σε αυτό που λέμε “healthy skinny”. Αφού χωρίσαμε με το αγόρι αυτό η καθημερινότητά μου άλλαξε και μαζί της και τα κιλά μου. Επομένως, αφού πήρα τα πρώτα 3 κιλά, άρχισα να πανικοβάλλομαι λίγο και ξεκίνησα διατροφή. Το πρόβλημα είναι πως έχω περίπου μισό χρόνο που ενώ διατηρώ αυτή τη διατροφή, περίπου 2 φορές την εβδομάδα τη σπάω τρώγοντας ασυνήθιστα μεγάλες ποσότητες φαγητού (ποσότητες που μέχρι και στους άλλους φαίνονται λίγο ακραίες – ακούω σχόλια του τύπου “καλά τόσο πεινούσες?”) είτε επειδή στουμπώνοντας αποφεύγω να φάω κάτι το οποίο λιγουρεύομαι, είται επειδή περνάω τη μέρα τρώγοντας όσο πιο λιτοδίαιτα γίνεται και μετά δεν μπορώ να το ράψω. Επειδή τα επεισόδια αυτά συνήθως είναι σε φαγητά που δεν παχαίνουν π.χ. φρούτα (κάτι που κάνω επίτηδες καθώς εκείνη την ώρα αισθάνομαι ότι με τίποτα δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να φάει κάτι παχυντικό), όπως καταλαβαίνεις η αλλαγή δεν είναι προφανής κι έτσι δεν το προσέχουν οι γύρω μου, όμως εγώ το βλέπω και με έχει προβληματίσει πολύ. Φοβάμαι μήπως φλερτάρω με διατροφική διαταραχή αλλά ντρέπομαι να πάω σε ψυχολόγο επειδή 1)τουλάχιστον για τον περίγυρό μου το θέμα αυτό αποτελεί μεγάλο ταμπού και 2)οι περισσότεροι άνθρωποι τέτοια προβλήματα τα αντιμετωπίζουν αφού έχουν βεβαιωθεί απόλυτα ότι όντως έχουν ανάγκη από βοήθεια. Εσύ τι πιστεύεις? (Συγνώμη για το τεράστιο σεντόνι)

-Μικρο Ρουλακι

Πιστεύω ότι κάθε φορά που θα διαβάζω ή θα ακούω ότι κάποιος που νιώθει ότι χρειάζεται βοήθεια ψυχολόγου διστάζει να πάει επειδή φοβάται την απόρριψη από το περιβάλλον του, θα στενοχωριέμαι το ίδιο. Δεν μπορώ να το συνηθίσω. Παρόμοια αισθάνομαι όταν κάποιος πιστεύει ότι για να πάει χρειάζεται κάποιο «αληθινό» πρόβλημα, χωρίς να εξηγεί ποιο είναι το αληθινό και ποιο το αμελητέο, γιατί αυτό με κάνει να πιστεύω ότι και αυτός που προβληματίζεται πιστεύει κατά βάθος ότι βοήθεια ζητάνε μόνο οι τρελοί, ή έστω, οι αδύναμοι ή οι αποτυχημένοι. Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο αμήν για να ζητήσεις βοήθεια, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να ανεβάσεις πυρετό ή να φουσκώσει το μισό σου πρόσωπο για να πας στον οδοντίατρο. Επίσης, όταν πας σε έναν ψυχολόγο, δεν αποκλείεις κάποιον άλλον που έχει κάποιο «σοβαρότερο» πρόβλημα για να πάει. Αν φοβάσαι μήπως φλερτάρεις με διατροφική διαταραχή, να πας το συντομότερο σε έναν ειδικό για να σου πει αν ισχύει ή όχι, και αν ισχύει, να το αντιμετωπίσεις. Αλήθεια, είναι απλό. Είναι σα να φοβάσαι μήπως έχεις οποιαδήποτε πάθηση σχετικά με το σώμα σου. Το συνετό είναι να πας να το ψάξεις. Όσο για τον περίγυρο σου, δεν χρειάζεται να τους πεις τίποτα, και δεν τους πέφτει και λόγος. Να κοιτάνε τα δικά τους προβλήματα, και αν θέλουν να τα αφήνουν άλυτα, κι αυτό δικό τους πρόβλημα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News