Γεια σου Αγαπητή Α,μπα! Είμαι αθεράπευτη φαν και τα λοιπά! Στο διά ταύτα. Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια σε λύκειο. Για όλους μας στην οικογένεια το να προσπαθούμε για την ισότητα είναι βασικό. Ισότητα μεταξύ φύλων, οικονομικών μέσων, πρόσβασης στη γνώση, σεξουαλικών επιλογών, κοκ. Μιλούσαμε τις προάλλες και μου διηγήθηκε ένα ζήτημα που έχει προκύψει στο σχολείο της (Αθήνα) και που με προβλημάτισε. Το ζήτημα: μαθητής γεννημένος κορίτσι με όνομα γυναικείο, επιθυμεί να τον φωνάζει με αντρικό. Δηλαδή ας πούμε τον λένε στα χαρτιά Δανάη και θέλει να τον φωνάζουν Χρήστο. Ο μαθητής είναι 16 ετών και χρειάζεται ακόμα δύο χρόνια για να αλλάξει τα νομικά χαρτιά του. Το σχολείο δεν έχει κάποιο κανονισμό για παρόμοιες καταστάσεις, και δεν νομίζω ότι θα έχει και για πολύ καιρό ακόμα. Οι σκέψεις μου με σειρά εμφανίσεως: α) αφού το παιδί, το οποίο δεν είναι και μικρό αλλά δεν είναι και ενήλικας βέβαια, θέλει να αλλάξει την προσωπική του ταυτότητα και αφού η μητέρα μου δεν έχει πρόβλημα, τον φωνάζει Χρήστο. Κανένα πρόβλημα. β) Ναι, αλλά η καθηγήτρια έχει υποχρέωση να απευθύνεται στους μαθητές της ανάλογα με τα επίσημα έγγραφα που έχουν κατατεθεί στο σχολείο το οποίο είναι κατά βάση μία δημόσια υπηρεσία, άρα δεν γίνεται να κάνει ότι θέλει, μέχρι τουλάχιστον το παιδί να ενηλικιωθεί. Δεσμεύεται από τον θεσμικό ρόλο της. γ) Μπορεί το σχολείο να είναι μία δημόσια υπηρεσία αλλά ο ρόλος του δεν είναι σαν της εφορίας ή της αστυνομίας. Το σχολείο διαμορφώνει χαρακτήρες και παίζει κομβικό ρόλο στην κοινωνικοποίηση των παιδιών. Άρα, ίσως ένας δάσκαλος να έχει μία μοναδική ευκαιρία να βοηθήσει εν προκειμένω τον Χρήστο να νιώσει αποδεκτός. Οι φίλοι του τον έχουν αποδεκτεί ως φαίνεται, αλλά και πάλι σκέφτομαι κάτι αντίστοιχο από έναν καθηγητή που εκπροσωπεί κάποια εξουσία και ιεραρχία στο σχολείο ίσως να ήταν πολύ σημαντικό για τον μαθητή, ο οποίος βρήκε και το θάρρος να ζητήσει κάτι τέτοιο (δηλαδή εμένα μου φαίνεται θαρραλέο). δ) Έπειτα, εάν η μητέρα μου τον φωνάζει Χρήστο, τι θα γίνει εάν προκύψει ζήτημα στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων/καθηγητών και βρεθεί το παιδί στη μέση της ιστορίας και νιώσει εκτεθειμένο. Και κάπως έτσι μάλλον κι εγώ δεν ξέρω πιο είναι το καλύτερο (για το παιδί κυρίως) ή πιο είναι το σωστό στην προκειμένη περίπτωση. Νιώθω πως το ζήτημα έχει μία νομική και μία ανθρωπιστική πλευρά και πως αυτές συκγρούονται μεταξύ τους. Η οπτική σου γωνία και των αναγωστών θα είναι ενδιαφέρουσες. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
– Απόγονος καθηγήτριας
Χμ, εγώ δεν βλέπω κάποια σύγκρουση. Ισχύει ότι το σχολείο είναι δημόσιο και άρα διοικείται από νόμους του κράτους, αλλά οι νόμοι δεν είναι πάντα συγχρονισμένοι με την εξέλιξη της κοινωνίας, ακριβώς το αντίθετο σημαίνει: ακολουθούν την εξέλιξη της, αγκομαχώντας και στην ανηφόρα. Αν επρόκειτο για κάτι που είναι άγνωστο ή αμφισβητούμενο θα άλλαζε, αλλά τώρα μιλάμε για ανθρώπινο δικαίωμα που έχει λυθεί προ πολλού σε άλλες χώρες, είμαστε στη διαδικασία να το λύσουμε και στη δική μας, οπότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι πρέπει να γίνει. Ο Χρήστος είναι Χρήστος. Αν η μητέρα σου ξέρει ποιο είναι το σωστό, θα το υποστηρίξει και στον σύλλογο – και ΑΥΤΟΣ είναι ο σημαντικός της θεσμικός ρόλος. Να είναι συγχρονισμένη με τις αλλαγές σε αυτά τα θέματα.