«Α, μπα» classics: Είναι δυνατόν από τη ζήλια της να μας προκάλεσε κακό;

Α μπα να σου ευχηθώ για το μωράκι σου να είναι πάντα γερό και καλότυχο. Θα ήθελα να ρωτήσω εσένα και τους αναγνώστες σου: μπορεί ένας άνθρωπος που ζηλεύει κάποιον, να του προκαλέσει κακό βγάζοντας κάποιου είδους αρνητική ενέργεια; Να εξηγήσω τι εννοώ. Το Πάσχα του 2013 οι δύο αδερφές και ο αδερφός μας αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε όλοι μαζί με την μητέρα μας που ζει μόνη της στο χωριό .Δεν το συνηθίζαμε αυτό, να μαζευόμαστε και οι τρεις οικογένειες ταυτόχρονα στο πατρικό μας ,εκείνη τη χρονιά όμως τα περισσότερα παιδιά μας λείπανε και έτσι το αποφασίσαμε. Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι επικρατούσε ένας χαρούμενος χαμός: άλλοι ψήνανε χταπόδια και καλαμάρια, άλλοι κόβανε σαλάτες ,άλλοι στρώνανε το μεγάλο τραπέζι όλοι χαρούμενοι για τη συνάντηση αυτή. Εκείνη την ώρα ήρθε σπίτι μια γειτόνισσα και πολύ φίλη της μητέρας μας της οποίας η μοναχοκόρη είχε μόλις χωρίσει και την κρατήσαμε για φαγητό. Άρχισε λοιπόν να λέει :κοίτα οι γαμπροί σου τι καλά παιδιά είναι, ψήνουνε, γελάνε, πως τις προσέχουν τις κόρες σου, ο δικός μου ο ανεπρόκοπος……… Και τι ωραία που περνάτε έτσι όπως έχετε μαζευτεί όλοι μαζί ενώ εμείς χρονιάρες μέρες είμαστε στα μαχαίρια. Ε λοιπόν αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί χαρούμενοι. Είκοσι μέρες μετά ο άντρας μου έπαθε εγκεφαλικό που του άφησε κινητικά προβλήματα και ο άντρας της αδελφής μου ένα χρόνο μετά διαγνώσθηκε με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο που τον οδήγησε στο θάνατο. Από τότε δεν θέλω ούτε να ακούσω για αυτή τη γυναίκα. Είμαι υπερβολική; Ανόητη;

– Αρετούσα

(Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!)

Τίποτα από τα δύο. Όταν μας χτυπάει ένα πάρα πολύ μεγάλο κακό ψάχνουμε να βρούμε νόημα. Για να το πω καλύτερα: πάντα ψάχνουμε ένα νόημα, και ζούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ξεχάσουμε αυτή την αναζήτηση, γιατί είναι συνέχεια προφανές ότι μοιάζει σα να μην υπάρχει κανένα νόημα στην ύπαρξη μας. Όλες οι ευτυχισμένες στιγμές κάνουν αυτή την αναζήτηση ασήμαντη, και ιδανικά, ανύπαρκτη. Είμαστε ευτυχισμένοι όταν καταφέρνουμε να ξεχάσουμε το απειλητικό άγνωστο που μας περιβάλλει. Και όταν ανοίγει η κουρτίνα και αποκαλύπτεται το Χάος που υποψιαζόμασταν ότι υπάρχει γύρω μας, το ερώτημα περί νοήματος επανέρχεται πάρα πολύ επιτακτικό. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί; Προσπαθούμε να βρούμε μια εξήγηση για αυτά που μας συμβαίνουν για να μην πέσουμε μέσα στο Χάος, γιατί ο πειρασμός να βουτήξουμε στο παράλογο είναι πολύ μεγάλος. Είναι μεγάλος γιατί έτσι τουλάχιστον θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Λειτουργεί όπως ένα αναισθητικό, ή μάλλον, ένα ναρκωτικό.

Μπαίνεις στον πειρασμό να κατηγορήσεις αυτή τη γυναίκα για όσα έγιναν γιατί είναι τόσο παράλογα που νιώθεις ότι μια εξίσου παράλογη εξήγηση μπορεί τελικά να ισχύει. Αν έγινε κάτι τόσο τρελό όσο αυτό που έζησα, γιατί να μην υπάρχει μια τρελή εξήγηση που το δικαιολογεί, που το βάζει σε κάποια όρια που καταλαβαίνω;

Αυτό που συμβαίνει δυστυχώς όμως είναι ότι πολύ άσχημα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας, ακατάπαυστα. αλλά όλοι νομίζουμε ότι δεν θα συμβούν σε εμάς γιατί η αντίληψη της πραγματικότητας είναι επιλεκτική. Μακάρι να ήταν απαραίτητη μια εξήγηση, αλλά δεν χρειάζεται. Η αρρώστια και ο θάνατος είναι γεγονότα τόσο συχνά όσο ο γάμος και η γέννηση. Δεν συνειδητοποιούμε πόσο παντού βρίσκεται ο θάνατος επειδή αποφεύγουμε να το δούμε, και το καταλαβαίνουμε όταν φτάσει η σειρά μας. Θα καταλάβεις σύντομα ότι δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς αρρώστια, χωρίς απώλεια, χωρίς θάνατο. Απλώς πρέπει να ζήσεις αρκετά για να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News