Καλησπερα σε ολη την ομορφη παρεα. Ηθελα να μοιραστω τη ζωη μου οπως ειναι τωρα. Βρισκομαι σε μια σχεση εδω και 6 χρονια στην οποια εχω απατηθει αρκετες φορες απο το συντροφο μου αλλα παρολα αυτα τον συγχωρεσα και γυρισα. Προσπαθησα να φυγω αλλα τελικα καταλαβα οτι ειμαι τοσο απελπισμενη να μην μεινω μονη μου που ξαναγυρισα και ακουσα τα παρακαλετα του. Και τι εννοω? Διαπιστωσα οτι το ελαχιστο χρονο του χωρισμου μας, οτι δεν εχω και τοσους ανθρωπους τριγυρω μου, οχι τοσους φιλους να βγω να διασκεδασω να ξεχαστω. Ο καθενας εχει τη ζωη του, την οικογενεια του, τη σχεση του (ειμαστε over 30) και δεν εχει φυσικα το χρονο να καθεται με μια κοπελα που κλαιει. Εγω ενιωσα πολυ μονη μου ξαφνικα, χωρις εναν ανθρωπο να μιλησω και νομιζω ετσι οδηγηθηκα παλι να ειμαι με τον συντροφο αυτο, νιωθοντας μεσα μου χαζη γι αυτην την αποφαση καθως τοση προδοσια δε θα επρεπε να συγχωρειται. Γι αυτο και αποκαλω τον ευατο μου απελπισμενο, γιατι δεν μπορεσα να μεινω μονη μου, να κανω υπομονη, παρα πανικοβληθηκα οτι θα μεινω εντελως μονη μου χωρις παρεα να κανω εστω μια βολτα και επελεξα να ειμαι με καποιον που ειχα αναπτυξει οικειοτητα, γνωιριζομαστε και καπως μερικες φορες περναμε καλα κανοντας πραγματα μαζι. Δεν ερω πως να το χειριστω ολο αυτο και ηθελα καποια συμβουλη. Ειναι δυνατον να εχω νορμαλ σχεση με αυτον τον ανθρωπο ξανα? Μπορω με καποιον τροπο να νιωσω αυτοπεποιθηση με τη μοναξια μου ωστε να μη με ενοχλει τοσο απο το να ανεχομαι καθε καμενη συμπεριφορα στο προσωπο μου? Γινεται να κανω φιλους απο την αρχη και που θα τους βρω? Ισως ακουγομαι παραλογη αλλα πραγματικα δε νιωθω και πολυ καλα με ολο αυτο που μου συμβαινει.
– απελπισμενη
Δεν ξέρω αν γίνεται να νιώσεις αυτοπεποίθηση με τη μοναξιά σου, εσύ, συγκεκριμένα. Ξέρω όμως ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις, γιατί όσοι είναι μοναχικοί το ξέρουν από πολύ μικροί, οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε ανθρώπους γύρω μας. Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι ότι δεν είναι εξήγηση, ούτε δικαιολογία ότι όλοι είναι πάνω από τριάντα και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου. Δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου γιατί δεν έχεις φροντίσει να έχεις ανθρώπους γύρω σου. Είναι κάτι που δεν γίνεται από μόνο του, δεν γίνεται αυτόματα, και δεν γίνεται μόνο όταν βολεύει εμάς. Ποια ήταν η τελευταία φορά που εσύ βγήκες με κάποια φίλη που κλαίει; Οι φιλίες βασίζονται στην ανταλλαγή, στο αμοιβαίο και ειλικρινές ενδιαφέρον, και δεν είναι το επιφανειακό «να βγω να διασκεδάσω». Για να βγεις πρέπει να κανονίσεις, να ντυθείς, να μετακινηθείς, να ξοδέψεις λεφτά, με κίνδυνο να μην περάσεις καλά. Δεν είναι απλό, και δεν έχουν όλοι όρεξη να το ρισκάρουν, και γι’αυτό προτιμούν να βγαίνουν με ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται περισσότερο από το επιφανειακό, περιστασιακό, από τη λύση ανάγκης όταν έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν θέλουν να βγουν με μια που κλαίει. Είναι ότι αυτή που κλαίει τους ζήτησε μόλις άρχισε να κλαίει. Πριν, πού ήταν;
Φυσικά και γίνεται να κάνεις από την αρχή φίλους. Σε παρακαλώ μη ρωτάς πού θα τους βρεις. Είναι εκεί που είναι, περιμένουν να καταλάβεις ότι για να βρεις φίλους πρέπει να εκτεθείς, να έχεις περιέργεια για τους άλλους ανθρώπους, και να ξεβολευτείς πάρα πολύ από αυτά που έχεις συνηθίσει. Δεν θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Θα ανασκουμπωθείς, αλλιώς δεν γίνεται. Θα αλλάξεις όλο σου το πρόγραμμα, όλη σου τη φιλοσοφία. Ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία βρεις και την χαμένη σου αυτοπεποίθηση. Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ξεκάθαρα,σύνδρομο της Στοκχόλμης.