Ειναι μια γνωστή μας που ο αντρας της πεθανε εντελώς αιφνίδια πριν απο δύο μολις μηνες . Εχει και ενα τριχρονο παιδακι μαζι του. Το σπίτι ηταν δικό του και τωρα που πέθανε το σπίτι έμεινε σ’αυτή. Οταν πηγαμε να της πουμε συλλυπητηρια εκεινη μιλουσε για τον θανόντα σα να ηταν κανενας γνωστός της μωρέ.Με απάθεια . Λοιπόν Α μπά μου, η κυρια αυτη κάθε μέρα βγαίνει στο μπαλκόνι να πιει το καφεδάκι της γελώντας δυνατα σα να μην υπαρχει αυριο όπως και πριν . Δεν αλλαξε τιποτα και συνεχιζει κανονικα την καθημερινότητά της σαν να μην εχει συμβει τιποτα ενω ο μικρός της εμεινε ορφανός απο πατέρα . Ειλικρινικα δινει την εντύπωςη οτι δεν πενθησε καθόλου αυτο τον ανθρωπο. Το να ειναι αυτή της η συμπεριφορά coping mechanism το εχω αποκλείσει γιατί οπως ειπα δεν εχει αλλάξει τιποτα στην συμπεριφορά της. Το να οφείλεται η σταση της αυτη στη φλεγματικότητα του χαρακτήρα της το εχω αποκλείσει και αυτό γιατι μιλάμε για μια γυναικα φωνακλού και νευρωτική οπου την ακουγε ολη η γειτονιά. Εχω σοκαριστει Αμπα μου με το τροπο αντιμετώπισης του θανάτου απο αυτη τη γυναίκα γιατι νιώθω εγω τωρα σαν ηλίθια και υπερευαίςθητη που στενοχωρήθηκα για το θανατο αυτου του ανθρωπου και κυρίως για το παιδί που εμεινε ορφανό. Μήπως τελικά εγω ειμαι η δραματική, η υπερβολική ?
-Μάνια
Μάνια σου συστήνω να είσαι πάρα πολύ προσεκτική με τέτοιες απόψεις και ακόμα και αν σου περνάνε από το μυαλό, σου προτείνω να τις κρατάς για τον εαυτό σου. Δεν σου προτείνω να υποκρίνεσαι, σου προτείνω να ελέγχεις αυτά που σκέφτεσαι και λες γιατί μερικές φορές σκεφτόμαστε και λέμε πράγματα που δεν πρέπει. Περνάς πάρα πολλά όρια με αυτά που γράφεις και τα περισσότερα είναι ανεπίτρεπτα. Δεν υπάρχει πρωτόκολλο για ορθό πένθος. Η κρίση των άλλων σε τέτοιες στιγμές για σωστή και λάθος συμπεριφορά είναι σκέτη σκληρότητα. Δεν είσαι στο κεφάλι της, και μιλάς για μια γνωστή που όπως φαίνεται δεν συμπαθείς καν. Οι υποθέσεις που κάνεις είναι απλώς υποθέσεις. Την κρίνεις με αυτό που νομίζεις ότι θα έκανες εσύ, αλλά ούτε εσύ ξέρεις πώς θα αντιδρούσες στη θέση της, όσο και αν νομίζεις ότι θα έκανες αυτά που βλέπεις στις ταινίες και στα βιβλία. Καλύτερα να μην το πάθεις, για να μην μάθεις.
Ακόμα και στην περίπτωση που έχεις δίκιο, δεν είναι δική σου δουλειά να ανακατεύεσαι, ούτε να σχολιάζεις, ούτε για να «σοκάρεσαι», αυτό που κάνεις τώρα είναι παραδοσιακό κουτσομπολιό. Αν λυπάσαι για το παιδί, πήγαινε να το δεις και ρώτα πώς μπορείς να βοηθήσεις. Επίσης, ακόμα και αν έχεις δίκιο, η δική της στάση γιατί επηρεάζει την δική σου σχετικά με τον θάνατο του ανθρώπου αυτού; Δεν μπορείς να στενοχωρηθείς για αυτόν, άσχετα με το τι κάνει η γυναίκα του;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν πέθανε ο παππούς μου από καρκίνο, διάφοροι καλοθελητές με προέτρεψαν να “μη στενοχωριέμαι τόσο” γιατί “ήταν γέρος άθρωπος” και “πόσο να ζούσε ακόμα πια;” Το πιο αηδιαστικό ήταν άτομα που κανονικά με έστησαν στον τοίχο και νευριασμένα (δεν υπερβάλλω) σχολίαζαν ότι “εδώ πεθαίνουν νέοι άνθρωποι από αυτή την αρρώστια κι εγώ κάθομαι και κάνω έτσι για τον παππού”, ενώ πρόσθεσαν ότι “να έχουμε λίγο ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ της πραγματικότητας”. Σημειωτέον: δεν ήταν άτομα που είχαν περάσει κάτι τέτοιο – αν ήταν θα το δικαιολογούσα κάπως, αλλά και πάλι δεν κλωτσάς έτσι κάποιον που μόλις έθαψε έναν άνθρωπο που αγαπούσε.Το βουλώνεις, λες… Διαβάστε περισσότερα »
Δε νομίζω ότι η γράφουσα θα τολμούσε να εξωτρικεύσει αυτές τις σκέψεις της στη χήρα. Και κουτσομπολιό δεν θα το χαρακτήριζα εφόσον δεν το έχει συζητήσει βέβαια με κανένα άλλο . Δικαίωμά του καθενός να κάνεις τις όποιες σκέψεις κάνει. Όπως κι εσύ έχεις δικαίωμα να πενθήσεις όπως θες. Είναι άλλο πράγμα να κρίνεις κάποιον μες το κεφάλι σου και άλλο πράγμα να ανακατεύεσαι και να κουτσομπολεύεις κόσμο σε άλλους. Απο το γράμμα που έστειλε εδω δεν προκύπτει απο πουθενά ότι θα πάει να πιάσει στο άκυρο την καημένη τη χήρα και να τη μαλώσει . Τώρα , για τους… Διαβάστε περισσότερα »
Πώς ακριβώς την κρίνει μέσα στο κεφάλι της, όταν στέλνει ερώτηση σε στήλη με σχολιασμό; Δηλαδή πόσο πιο ξεκάθαρο να γίνει το κουτσομπολιό, όταν γράφει για να σχολιάσει ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ότι συμβαίνει σε μια γειτόνισσα, κρίνοντας από ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ? Τι διαφορά έχει αυτό που κάνει η Μάνια, από αυτό που κάνουν οι κουτσομπόλες, που λένε δυνατά, ό,τι νομίζουν, για καταστάσεις που δε γνωρίζουν εκ των έσω, κρίνοντας αρνητικά όσους τις βιώνουν, τονίζοντας ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φερθούν, αυτοί που τις βιώνουν. Ότι ουδείς αλάθητος συμφωνώ, αλλά όχι κι ότι η Μάνια δεν κάνει καραμπινάτο και μολυσμένο… Διαβάστε περισσότερα »
το κουτσομπολιο, δεν ειναι οταν πιανεις αυτον που τον αφορα κατι, και το συζητας… ειναι οταν το συζητας με αλλους… ακριβως αυτο που κανει δλδ στελνοντας ολοκληρη επιστολη για μια απλη γνωστη, για θεμα που δεν την αφορα, και σε ανθρωπους που δεν ξερει ΚΑΝ… αν δεν ειναι αυτο ο ορισμος του κουτσομπολιου, δεν ξερω τι ειναι..
Αν την είχε μόνο κρίνει μέσα στο κεφάλι της (που και πάλι εγώ θα πω ΤΙ ΤΗΝ ΚΟΦΤΕΙ) ας πούμε οκ. Αλλά έστειλε ερώτηση όντας “σοκαρισμένη” και διανθίζοντάς τη με κατασκοπικά τύπου ‘γελάει στο μπαλκόνι’ και, το κλασικό και πασπαρτου, ανησυχία για το ορφανό. Ότι δηλαδή πιο πολύ στενοχωριεται η γραφουσα για το ορφανό παρά η μάνα του. Οκ.
Εγώ ως καχύποπτη θα κάνω τη μαντεψιά οτι στάνταρ το έχει σχολιασει και σε τρίτους και ότι είναι θέμα χρόνου το υπονοούμενο και στη χήρα (“βλέπω κάθε μέρα καφεδάκι στο μπαλκόνι ε;”) – αλλά παραδέχομαι ότι αυτά είναι 100% εικασίες.
Νομιζω οτι καποιοι απο αυτους στο ελεγαν,θεωρωντας βλακωδως οτι ετσι σε παρηγορουν!Λες και γινεται να εκλογικευσει κανεις τον πονο του.
Πριν 2 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου. Δεν το συζήτησα με κανέναν, δούλευα όπως πριν, γελούσα όπως πριν, μιλούσα οπως πριν, έβγαινα. Τίποτα δεν έδειχνε τι μου συνέβη. Και τώρα αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι θα σκέφτηκαν και θα με έκριναν όπως εσύ. Το πένθος μου ήταν και είναι δικό μου και μόνο. Κανεις δεν εμαθε τις σκεψεις μου και τη λύπη μου. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης. Ασε τον καθένα να ξέρει για τον εαυτό του.
Θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ…
Μία από τα ίδια λίγο περισσότερα χρόνια πριν.. Την ημέρα της κηδείας που δε μπορούσα ούτε να σταθώ, άκουγα τα «μην κανεις έτσι υπάρχουν και χειρότερα» και δύο εβδομάδες μετά τα ΙΔΙΑ άτομα σχολίαζαν το με πόση ευκολία έφυγα και γύρισα να συνεχίσω τις σπουδές μου. Καλοπροαίρετοι συγγενείς εννοείται που πλέον έχουν φάει ενα μεγάλο delete.
Εσύ τι ζόρι τραβάς δεν καταλαβαίνω. Την ξέρεις τη γυναίκα, ξέρεις τι προβλήματα έχει; ξεκόλλα από το μπαλκόνι και ασχολήσου με τη δική σου ζωή. Οσο για το παιδάκι που λυπήθηκες που έμεινε ορφανό, όσο καλύτερα την παλεύει η μαμά του και συνεχίζει κανονικά την καθημερινότητα τους, τόσο το καλύτερο για αυτό. Σκληρό να κρίνεις τόσο επιπόλαια και επιφανειακά κάποιον που πενθεί, ειδικά όταν δεν τον ξέρεις.
Το ζόρι της είναι ζήλια για το σπίτι της γυναίκας. «Το σπίτι ήταν δικό του και τώρα που πέθανε το σπίτι έμεινε σ αυτήν»
Δεν γράφω άλλα γιατί μόνο χολή μου βγαίνει με αυτή την ερώτηση.
Από προσωπική εμπειρία θα σου πω, πως την ημέρα και σε όλες τις δραστηριότητες θα πίστευε κάνεις ότι το πένθος δεν μας άγγιξε. Αλλά τα βράδια που πεφταμε για ύπνο δεν ξέρει κανείς τι περνούσαμε και τι σκεφτόμασταν και πως καταφέρναμε και κοιμόμασταν.
Υπάρχει μια ιστορία ενός φυσικού, του Φέυνμαν, του οποιου η γυναίκα πεθαίνει όταν δοκιμάζουν την πυρηνική βόμβα· οι συνάδελφοί του τον συλλυπούνται, εκείνος ατάραχος. Τελειώνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, περνάει μπροστά από ένα κατάστημα με ρούχα, «αυτό το φόρεμα θα ταίριαζε στην Έλινορ» και καταρρέει.
Τότε έρχεται το αστροπελέκι. Μετά, εκεί που αμέριμνος ζεις μια μικρή στιγμούλα μιας κάποιας τυχαίας χαράς. Γιατί μ’αυτούς που αγαπάς, θέλεις να ζεις χαρές, αλλά δεν είναι δίπλα σου για να τις ζήσουν, ούτε τις ζουν κάπου αλλού. Τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν. Όταν έχεις πάψει να τους μιλάς σαν να είναι εδώ, νομίζοντας ότι σ’ακούν, όταν σταματάς να τους απαντάς, νομίζοντας ότι σου μιλάνε. Τότε σε ρουφάει κι εσένα το άπειρο. Σχεδόν ένα χρόνο αφού έχασα το πιο γλυκό αγόρι της ζωής μου, το πιο αστείο, το πιο καλόψυχο, το πιο ανθρώπινο και το πιο πονεμένο, έκλαψα. Δίπλα ακριβώς… Διαβάστε περισσότερα »
τον πρωτο καιρο που πεθανε ο πατερας μου, νομιζα οτι τον εβλεπα απο μακρια, ή στο απεναντι πεζοδρομιο και αστραπιαια σκεφτομουν “α, ο μπαμπας! να τον φωναξω! ποιος μπαμπας; ο μπαμπας πεθανε”.
αργοτερα με τα διαφορα μπερδεματα στα περιουσιακα, σκεφτομουν τοσο συχνα “τι να γινεται με αυτο; να παρω τηλεφωνο τον μπαμπα να ρωτησω”.
Με εκνεύρισε απίστευτα αυτή η ερώτηση , όχι μόνο γιατί μου θύμισε τους κουτσομπόληδες του ΄χωριού΄, αλλά γιατί εσύ δεν σέβεσαι το πένθος τους. Δεν γνωρίζεις τις σκέψεις της, τι κουβαλάει η ψυχή της, δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι της και κρίνεις , έναν άνθρωπο που απλώς γνωρίζεις. Υποψιάζομαι μάλιστα ότι μένετε και κοντά για να βλέπεις το μπαλκόνι της, καλύτερα να ασχοληθείς με τη δουλειά σου ή αν είσαι τόσο πονόψυχη ας την ρωτήσεις αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Και στην τελική δεν υπάρχει κάτι για να ασχοληθείς (πχ να είχε εκδηλώσει βίαιη συμπεριφορά) πέρα από το κουτσομπολιό… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν πέθανε ο πατέρας μου,ήμουν 19 χρονών και τους φαινόταν πολύ περίεργο ότι είχα την όρεξη να βαφομαι μόλις μετά από τα 9μερα! Επίσης, πήγαιναν και έλεγαν στη μαμά μου, καλά το ξεπερνάς, ώσπου κάποια στιγμή η μαμά μου νευρίασε και απάντησε, το τί κάνω εγώ εσένα δε σε αφορά,πίσω από κλειστές πόρτες δε ξέρεις τί γίνεται! Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι θέλουν να σε βλέπουν και να σε λυπούνται για να νοιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Ντροπή σου!
Χτύπησες φλέβα με τον πόνο της απώλειας και θέλω να σου πω ότι κάθε άνθρωπος πενθεί διαφορετικά. Δεν υπάρχουν προκάτ συμπεριφορες κι αντιδράσεις. Πρόσφατα πέθανε ένα πάρα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο και σοκαρίστηκα. Έξω είμαι όπως ήμουν και πριν, όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού όμως εγώ γνωρίζω πως αισθάνομαι και πόσο θρηνώ καθημερινά. Να είσαι πολύ προσεκτικη γιατί λες χοντράδες και ο θρήνος, η απώλεια είναι πολύ πολύ προσωπικά ζητήματα και εξαιρετικά λεπτά. Κράτα τις σκέψεις σου για τον εαυτό σου και επίσης, ακόμη καλύτερα, μάλωσε τον εαυτό σου που κάνει αυτές τις σκέψεις.
Δεν μπορείς να ξέρεις την κατασταση της και πώς νιώθει… Έχω δει μητέρα να συμπεριφεται έτσι και το παιδί της το υπεραγαπουσε. Αλλά επειδή ήταν παιδί της λένε τς σαλεψε, αν ήταν ο άνδρας της θα έλεγαν δυστυχώς αυτά που σκέφτηκες κι εσύ.
Ακόμα κι αν όντως νιώθει οκ, που ξέρεις χίλια δυο ότι πχ ότι την κακοποιούσε και δεν είχε τη δύναμη να κάνει κάτι γι αυτό…
Σε κάθε περίπτωση της εύχομαι δύναμη…
Από πού κι ως πού το να μην αλλάξεις τίποτα στη συμπεριφορά σου μετά από ένα τραυματικό γεγονός που δημιουργεί και τεράστια πρακτικά προβλήματα, δεν αποτελεί coping mechanism? Αρκετά πια με τα πτυχία ψυχολογίας από το σχολείο των youtube comments. Γιατί να νιώθεις ηλίθια δεν καταλαβαίνω, αλλά επίσης δεν καταλαβαίνω την αντιπαραβολή – δηλαδή αν η χήρα μοιρολογούσε και ματωστηθοδερνόταν κάθε μέρα πάνω από το μνήμα του άντρα της, θα ένιωθες έξυπνη επειδή στεναχωρήθηκες κι εσύ; Το τι νιώθεις εσύ, δεν δημιουργεί κάποια υποχρέωση στην χήρα για το τι θα νιώσει εκείνη, και πολύ περισσότερο στο πώς θα εκδηλώσει αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Τελεια απάντηση Λένα μου.Αλλα το έχουμε στο αίμα μας αυτό.Δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω της Μάνιας.Κι εγώ μάλλον τα ίδια θα σκεφτομουν.Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Τη θυμάμαι αυτή την ερώτηση στο παλιό το σάιτ. Καλά το τί κράξιμο είχε φάει η Μάνια δεν περιγράφεται…!
Φαίνεται ότι κι εδώ τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα λολ
Νομίζω ότι πολλοί έχουμε κάνει σκέψεις σαν της ερωτώσας . Γιατί τόση αυστηρότητα δεν το καταλαβαίνω. Η ανωτερότητα μάς έφαγε απ´ότι φαίνεται…
Πολλοί ΕΧΕΤΕ κάνει αυτές τις σκέψεις, ναι. Και πολλοί τις ΕΧΕΤΕ εκφράσει κιόλας. Και θα τρώτε κράξιμο ώσπου να καταλάβετε τι κάνετε. Ως τότε αποδώστε το όπου θέλετε: στην “ανωτεριλα”, στην “κορεκτιλα”, όπου θέλετε. Μη σου πω και στη χορτοφαγία. Εγώ έχω ήδη ξεκινήσει απαντήσεις τύπου ΔΕ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ σε οποιονδήποτε μου κουτσομπολεψει για πένθος άλλου ανθρώπου, και ανάλογα με την αντίδραση ενίοτε πέφτει και ντηλιτ μόνιμο.