Αγαπητή Αμπα, Πολύ πρόσφατα ανακάλυψα την στήλη σου και θα ήθελα να θέσω το θέμα που με απασχολεί εδώ και μήνες. Βρίσκομαι στο εξωτερικό τουλάχιστον 2 χρονια για μεταπτυχιακές σπουδές και περίπου πριν ενα χρονο ξεκίνησα το διδακτορικό μου. Με το συγκεκριμένο γκρουπ έχω κάνει την εργασία μου για το μεταπτυχιακό, και νιώθοντας ότι με ενδιαφέρει πολύ το αντικείμενο έκανα αίτηση για διδακτορικές σπουδές. Ο καθηγητής μου είναι ευγενέστατος και πολύ έξυπνος, κάτι που με κάνει να τον θαυμάζω βαθύτατα. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι ότι μερικές φορές ζητάει μεγάλο φόρτο εργασίας , χωρίς να υπολογίζει ότι απασχολεί ανθρώπους και όχι ρομπότ. Ακόμη χειρότερα, η βραχυπρόθεσμη μνήμη του δεν είναι και η καλύτερη με αποτέλεσμα να βρίσκομαι συχνά σε περίεργη θέση λόγω παρεξηγήσεων. Τον καιρό που εκπονούσα την πτυχιακή μου τα πράγματα ήταν πολύ ωραια, με δουλεια που απαιτουσε μεν πολλες ωρες, αλλα μου εφερνε εμπνευση και διαθεση να συνεχίσω. Από τότε που ξεκίνησα το διδακτορικό (και βέβαια αποδεχόμενη τις καινούργιες υποχρεώσεις μου), έχω πάθει υπερκόπωση (όχι διαγνωσμένα, αλλά από ό,τι έχω καταλάβει) τουλάχιστον δυο φορες, και κατακλύζομαι από ένα αίσθημα συνεχομενου άγχους. Η διάθεση μου να δουλέψω έχει μειωθεί πολύ και τρομοκρατουμαι από την ιδέα ότι πρέπει να δουλεψω άλλη μια μέρα. Για να ξεκαθαρίσω τα πραγματα, ο καθηγητής μου δεν μου έχει μιλήσει ποτέ άσχημα η μου εχει πει τιποτα για τη δουλεια μου, αντιθέτως, μου λέει ότι τα πραγματα πανε καλά και ότι είμαστε σε καλο δρόμο. Καταλαβαίνω ότι το διδακτορικό είναι μεγάλη υπόθεση, και στις θετικές επιστήμες η ερευνά είναι δύσκολη και χρονοβόρα, αλλά νιωθω ότι δεν έχω προοδεύσει καθόλου όσον αφορά τα προτζεκτ μου. Από την άλλη δεν θελω να μιλήσω στον καθηγητή μου γιατι δεν θελω να γινομαι βαρος με την αρνητικοτητα μου. Οντας η μοναδικη γυναικα στο γκρουπ, νιωθω ότι αν αρχισω να του κλαιγομαι θα νομισει ότι εκανε λαθος μου με προσελαβε. Η κατασταση δεν εχει βελτιωθει με τον καιρο όπως ηλπιζα, και πλεον εχω καταντησει ένα άτομο που βαράει φρικες με το παραμικρό. Θεωρώ τον εαυτο μου ως άχρηστο και ανίκανο να εκπονήσει την παραμικρή διαδικασία. Εχω παρατηρήσει ότι κάνω επιπόλαια λάθη και δυσκολεύομαι να συγκεντρωθω. Η ποιότητα ζωής μου δεν είναι αυτή που επιθυμώ και δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Από την άλλη το να παραιτηθώ για εμένα δεν είναι επιλογή, καθώς θέλω να συνεχίσω στον συγκεκριμένο κλάδο, και το να σταματήσω ένα διδακτορικό θα με εμποδίσει να βρω δουλειά στο μέλλον.
Αγαπητή φίλη, δύο τινά. Πρώτον, το διδακτορικό είναι τεράστιο μανίκι για όλους. Τα ξενύχτια και οι θυσίες που απαιτούνται για να το ολοκληρώσεις δεν συγκρίνονται με ό,τι έχεις κάνει ως τώρα. Θα πιεστείς κι άλλο, μέχρι το τέλος. Να το ξέρεις για να μη νομίζεις ότι μόνο εσύ πελαγώνεις. Έτσι είναι, αν αξίζει. Δεύτερον, δεν έχεις μάθει να θέτεις τα όρια σου με αφεντικά, γιατί δεν είχες ποτέ αφεντικό. Είσαι μαθημένη από το σχολείο και το πανεπιστήμιο που ο όγκος εργασίας είναι από δω μέχρι εκεί. Το διδακτορικό δεν έχει όριο προς τα πάνω, και ο καθηγητής σου δεν πρόκειται να καταλάβει πότε θα κλατάρεις, αν δεν του το πεις.
Δεν είναι γκρίνια να εξηγείς πόσα μπορείς να κάνεις και πότε. Ούτε είναι δική του δουλειά όμως να αφουγκράζεται την ψυχολογία σου. Η περιφρούρηση της υγείας σου είναι μόνο δικό σου θέμα. Είναι πάρα πολύ καλό σημάδι ότι σου λέει ότι είσαστε σε καλό δρόμο. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο, και δεν λένε εύκολα τέτοια λόγια οι καθηγητές. Μπράβο σου. Οπλίσου με αυτή τη γνώση και πορεύσου ανάλογα. Η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί με τον καιρό αν δεν αλλάξεις εσύ τη στάση σου γύρω από τη δουλειά, γιατί η δουλειά θα γίνεται όλο και πιο εντατική. Μην περιμένεις από τον καθηγητή σου να κάνει το παραμικρό να σε διευκολύνει. Κι αυτός πιέζεται, απλά δεν ξέρεις από τι και πότε, και οι δικές του πιέσεις μπορεί να είναι ακόμη χειρότερες.
Έχει προβλήματα μνήμης; Πρότεινε λύσεις χωρίς να τον θίξεις (ημερολόγιο; Μέιλ με το παραμικρό για υπενθύμιση;) Σου βάζει δουλειά που ξέρεις ότι δεν θα προλάβεις; Πες το και όρισε εσύ νέο χρονικό όριο. Διαπραγματεύσου. Τώρα είσαι μεγάλο κορίτσι. Μην φοβάσαι να γίνεις δυσάρεστη και μην προσπαθείς να σε «συμπαθούν». Παραδειγματίσου από τους άντρες του γκρουπ. Ποιος προσπαθεί να είναι ευχάριστος πάση θυσία για να μην τον πουν «γκρινιάρη;»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα σταθώ στο ‘τρομοκρατουμαι από την ιδέα ότι πρέπει να δουλεψω άλλη μια μέρα’ γιατί είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την υπερκόπωση και το έχω βιώσει κι εγώ στα πλαίσια διδακτορικού, το οποίο εν τέλει δεν ολοκλήρωσα. Όταν έπιασα τον εαυτό μου για μέρες να μην μπορεί να ανοίξει τα emails της σχολής γιατι με τρομοκρατουσε η ιδέα του τι θα αντιμετωπίσω από άποψη δουλειάς, απαιτήσεων και ευλογων-φυσιολογικων παρατηρήσεων για την έρευνα που με τόση δυσκολία, πίεση, έλλειψη συγκέντρωσης και κακή διάθεση είχα εκπονησει, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι μόνο με μένα εκείνη την περίοδο αλλά ίσως και… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε Μπλούμπερι, εμένα μου πρότειναν διδακτορικό μετά το μεταπτυχιακό, ενθουσιάστηκα, βρήκα την ιδέα μόνη μου, έψαξα, έτρεξα, έγραψα την πρότασή μου, το αγάπησα το θέμα μου, πραγματικά. Και με το που πήρα την έγκριση από τη ΓΣ και είμαι επίσημα PhD student, εδώ και κάνα 6μηνο, το νιώθω βραχνά στον λαιμό μου αυτό το πράγμα. Το έχω χιλιομετανιώσει, αλήθεια. Αλλά ακόμη δε διανοούμαι να το σταματήσω. Βασικά δεν έχω κάνει τπτ ακόμα, εδώ και 6 μήνες. Με έχει πιάσει τρελή άρνηση, δεν ξέρω γιατί. Προς το παρόν, το έχω χώσει κάτω απ το χαλί το ζήτημα, και περιμένω πότε… Διαβάστε περισσότερα »
Lioness, συγχαρητηρια!! Παιρνω το θαρρος να σου πω οτι το να σκεφτεσαι το βαρος και το διακυβευμα της υποχρεωσης αυτης ειναι ισως περισσοτερο πιεστικο απ την ιδια την υποχρεωση. Δε λεω οτι ειναι κακο να τα παρατησεις, προφανως, αλλα αν ξεκινησες με τοση αγαπη για την ερευνα και το θεμα σου, και απ τον χαρακτηρα σου οπως τον εχω καταλαβει απ τα σχολια σου, νομιζω πας καλα στο δρομο σου. Καλη επιτυχια!
Συγχαρητήρια για την πρόταση που σου έκαναν! Είναι από μόνη της κατόρθωμα. Επειδή κι εγώ ξεκίνησα με παρόμοιες συνθήκες και κουβαλάω το βάρος μιας ανήλικης και πρωιμης ενηλικης ζωής υπό τα δεσμά της ‘αριστείας’ ως στόχο, δεδομένο, μέτρο επιτυχίας για το περιβάλλον μου και μέσο αυτοπροσδιορισμου, θα σου υπενθυμίσω όσο πιο απαλά μπορώ ότι η πρόταση που σου έγινε είναι μεν κατόρθωμα, από την άλλη δε σου γεννά καμία πραγματική υποχρεωση να αποδείξεις κάτι ή έστω να μην απογοητεύσεις. Just in case που χρειαζόταν να το ακούσεις σήμερα. Οι έξι μήνες που έχεις ξεκινήσει χλιαρά μπορεί να είναι απλώς περίοδος… Διαβάστε περισσότερα »
Βρηκα την παρομοιωση σου πολυ συγκινητικη, ασε που ταυτιστηκα με το κατω απ το πιανο. Γραφεις υπεροχα.
Εμπνέει ο χώρος… ☺️
Με συγκινήσατε. Απόψε νιώθω σαν να έχει πέσει πάνω μου πιάνο από τον έκτο όροφο (ευχαριστώ Μπλούμπερι γι αυτήν την πολύ χρήσιμη παρομοίωση), αλλά τουλάχιστον νιώθω (και είμαι) λιγότερο μόνη. Ευχαριστώ : )
Τι συγκινητική εμπειρία. Πολλές φορές σκέφτομαι το ίδιο, ότι θα ήταν καλύτερα από ένα σημείο και μετά να τα είχα παρατήσει… Το τελείωσα εδώ και δύο χρόνια και ακόμα σβήνω τα σημάδια – αν σβήσουν ποτέ. Η πίεση, το άγχος, οι προσδοκίες, η μοναξιά… όμως λυπόμουν, λυπόμουν το χρόνο που είχα ήδη επενδύσει, τη δουλειά που είχα ήδη κάνει, η επιτροπή ήταν πολύ καλή, όλα αυτά με κρατούσαν. Δε θα μάθω ποτέ αν ήταν καλύτερα που το ολοκλήρωσα. Καμιά φορά λέω ότι το μετάνιωσα που το ξεκίνησα εξαρχής, αλλά ήταν τελείως άλλα τα δεδομένα μου τότε. Αν μπορούσα να κάνω… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις δίκιο. Είναι δύσκολο σαν εγχείρημα από μόνο του αλλά γίνεται πολλαπλάσια πιο δύσκολο χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη σε ζητήματα ψυχικής (και σωματικής) υγείας. Ελπίζω να ξερεις τι αστέρι επιμονής και υπομονής είσαι που τα κατάφερες πάρα τις αντιξοοτητες. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα ήταν καλύτερα αν τα είχες παρατήσει ή αν εγώ δεν τα είχα παρατήσει, αλλά πιστεύω ότι τα μαθήματα που πήραμε, θετικά και αρνητικά, είναι πολύτιμα λιθαράκια για να κάνουμε επιλογές που θα είναι πιο κατάλληλες για μας από δω και πέρα. Εμένα αυτό με γεμίζει αισιοδοξία!
Και μένα, Ένα Μπλούμπερι. Κάτι κερδίσαμε μέσα από ολο αυτό. Ακόμα παλεύω να δεχθώ την επιλογή μου. Και θα ειμαι αδικη αν δεν πω ότι σε αυτη τη διαδικασία κέρδισα φίλους, συνεργάτες, γνώση. Απλά αποδόμησα λίγο την ακαδημαική καριέρα. Καλό είναι κι αυτό. Και έμαθα όλες εσας. Λίγο το χεις;
Αχ αχ αχ παιδιά, αυτή η συζήτηση με βρίσκει ακριβώς πάνω στη μέρα που έκανα πάλι αυτό που έλεγα πως δε κάνω πια: να μείνω στο Πανεπιστήμιο μέχρι λίγο πριν κλείσει. Και να αναρωτιέμαι, πάλι, αν υπάρχει περίπτωση ο οργανισμός μου να ξεπεράσει ποτέ τις επιπτώσεις του στρες που έχω περάσει τα τελευταία 6 χρόνια ξημεροβραδιαζόμενη πάνω από δεδομένα, πρωτόκολα και manuscript drafts. Προσπάθησα δυο φορές να τα παρατήσω (έκανα τις σχετικές ανακοινώσεις στην ομάδα μας δλδ), και άλλαξα και τις δυο φορές γνώμη λόγω της εσωτερικής φλόγας της αυτοπαρακινουμενης έρευνας (τέλειος όρος Μπλούμπερι!!!!) και μετά από παρακίνηση του καθηγητή… Διαβάστε περισσότερα »
Αφού είμαστε πολλές, ας πω χωρίς λεπτομέρειες ότι κι εγώ ήμουν στην ίδια φάση πριν κάποιους μήνες και το να διακόψω το PhD, κάτι που φάνταζε σημαντικό και αναγκαίο, ήταν μια απίστευτα δύσκολη απόφαση για μένα και τελικά την πήρα μετά από επισκέψεις σε ψυχαναλυτή. Η λέξη ελευθερία που ανέφερες Μπλουμπερι τα περιγράφει όλα. Ναι μεν υπάρχει ένας φόβος κ άγχος για τη συνέχεια, και είναι πολύ promising που βρήκες το δρόμο σου εκτός, αλλά άμα η τωρινή καθημερινότητα σου δε σε ικανοποιεί, ποιο το νόημα; Αναγνωρίζω τα συμπτώματα της γραφουσας, ούσα ομοίως παθουσα, και έχω την υπόνοια ότι περιγράφουν… Διαβάστε περισσότερα »
Η τωρινή καθημερινότητα της γραφουσας **
Κι εσύ Bourboutita! Η επαγγελματική πορεία είναι πάντα δύσκολη πίστα. Εύχομαι ο,τι καλύτερο.
Κάποιοι από μας το ολοκλήρωσαν, κάποιοι όχι, ωστόσο όλοι βιώσαμε πάνω κάτω σχετικούς φόβους, αγωνίες, ανασφάλειες… ή, να το πούμε απλά, βρεθήκαμε στην άκρη του γκρεμού, να αμφιβάλουμε για όλα και να καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που βάλαμε τον εαυτό μας σ’ αυτή την θέση. Είναι σημαντικό να το δει αυτό η φίλη. Μερικές φορές φανταζόμαστε ότι μόνο εμείς τα βρίσκουμε σκούρα και γι’ αυτό γεμίζουμε αμφιβολίες: γιατί συγκρίνουμε το εσωτερικό μας (το μπάχαλο) με το εξωτερικό των άλλων (την όμορφη επιφάνεια). Φίλη, λες ότι το να το αφήσεις δεν είναι επιλογή γιατί είναι σοβαρή επένδυση για την… Διαβάστε περισσότερα »
Από πού διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της τα κάνει χειρότερα? Θέλεις να μας το εξηγήσεις λίγο περισσότερο αυτό?
Αγαπητή γράφουσα, θα μιλήσω με βάση τη δική μου εμπειρία. Πρέπει να θυμάσαι πως το διδακτορικό σου είναι κατα κύριο λόγο δικό σου και όχι του καθηγητή σου. Έχεις τον πρώτο λόγο όσον αφορά στο πόση δουλειά θα βγάζεις, τι ρυθμούς θα ακολουθήσεις και προς ποιά κατεύθυνση θα το οδηγήσεις. Είσαι φοιτήτρια και σκοπός είναι βεβαίως να παράγεις καινούρια γνώση αλλά και να εκπαιδευτείς. Ο καθηγητής είναι εκεί για να σε συμβουλεύει και να σε οδηγεί προς την σωστή κατευθυνση όταν νιώθεις χαμένη. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να θέσεις τα οριά σου. Οσο… Διαβάστε περισσότερα »
Το διδακτορικό κόντεψε κι εμένα να με αποτελειώσει (δεν είναι τυχαίο ότι το παρατάει το 50% των φοιτητών). Βέβαια η δική μου εμπειρία ήταν πολύ διαφορετική, δούλευα σόλο (φαντάζομαι ότι δεν είσαι στη Βρετανία). Το σίγουρο είναι ότι το multitasking καίει τον εγκέφαλο, άρα προσπάθησε να κάνεις πλάνο ημέρας από την προηγούμενη ώστε να ξέρεις ακριβώς με τι θα ασχοληθείς και να έχεις τον έλεγχο. Μεγάλο πρόβλημα το άγχος, μπορεί να σε παραλύσει τελείως. Υπάρχουν ασκήσεις αναπνοής που βοηθούν πολύ. Προτείνω να δεις αυτό TEDxPortsmouth – Dr. Alan Watkins – Being Brilliant Every Single Day (και το δεύτερο μέρος). Επίσης,… Διαβάστε περισσότερα »
Το διδακτορικό δεν είναι σίγουρα σαν μια δουλειά γραφείου με συγκεκριμένα ωράρια. Δεν είναι όμως (δηλαδή δεν πρέπει να είναι) και μια συνεχής πίεση όπου μετράς και τις ώρες να το τελειώσεις. Έχω δει κάποιους να το αντιμετώπιζουν έτσι, με συνεχή ξενύχτια και πίεση του εαυτού τους και τελικά είτε τα παράτησαν είτε το πήραν αλλά σιχάθηκαν την επιστήμη τους και δεν ξανασχοληθηκαν. Η ρουτίνα του διδακτορικού, με το άγχος της, με τις πολλές ώρες δουλειάς, με τις κρίσιμες αποφάσεις και την αβεβαιότητα είναι και γενικά η ρουτίνα του ακαδημαϊκού. Δεν είναι για όλους, και δεν είναι μια χαλαρή ζωή… Διαβάστε περισσότερα »
Screenshot τις πρακτικές συμβουλές! Πολύ ωραίο σχόλιο!
“Ο επιβλέποντας είναι πιο σημαντικός ακόμα και από το θέμα”. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω. 👏👏👏
“Θεωρώ τον εαυτο μου ως άχρηστο και ανίκανο να εκπονήσει την παραμικρή διαδικασία. “. Όλοι όσοι είμαστε υποψήφιοι διδάκτορες ή κάτοχοι διδακτορικού τίτλου το περνάμε αυτό. Άλλοι σε μικρότερο άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Εγώ πόσες φορές πάω στην Καθηγήτριά μου και φοβάμαι ότι δεν έχω δουλειά να της δείξω. Κάθε φορά μου βγάζει ένα σωρό άρθρα που μπορώ να γράψω για τη δουλειά μου και η ψυχολογία μου αμέσως πάει στο άλλο άκρο. Με κάνει να αισθάνομαι ότι κάτι κάνω τελικά. Πρέπει να δίνεις βάση σε αυτό: “μου λέει ότι τα πραγματα πανε καλά και ότι είμαστε σε καλο δρόμο”.… Διαβάστε περισσότερα »
Πράγματι, Wolfcry, λίγο πολύ όλοι αμφισβητούμε τις δυνατότητές μας και την αξία μας, γνωστό και ως “impostor syndrome”. Προσπαθώ συνεχώς όταν αμφιβάλλω για τον εαυτό μου να μου θυμίζω πως οι περισσότεροι επιστήμονες πάσχουν από αυτό αλλά δεν πιάνει πάντα. Μερικές φορές είμαι πεπεισμένη πως είμαι όντως impostor, χαχα. Πάντως βοηθάει πολύ να έχεις έναν κύκλο από άλλους διδακτορικούς φοιτητές που εμπιστεύεσαι, για μένα ήταν μεγάλη παρηγοριά ότι όλοι έιχαμε πάνω κάτω τα ίδια άγχη και περνούσαμε τις ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες.
Δυστυχώς ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι καθηγητές τους διδακτορικούς είναι απογοητευτικός. Το διδακτορικό είναι έρευνα μεν, είναι δουλειά δε. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σχετίζεται διαρκώς με άπειρους συμβιβασμούς και υπερωρίες. Υπάρχουν τεράστια ποσοστά κατάθλιψης σε άτομα που κάνουν διδακτορικό και δεν ασχολείται κανείς. Θλιβερό. Φίλη, νομίζω πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο και κυριότερο έχει να κάνει με την ψυχική σου υγεία και ποιότητα ζωής, θέλει όρια και περιφρούρηση. Το δεύτερο έχει να κάνει με το να συντηρήσεις την έξαψη σου για το αντικείμενο που σου αρέσει. Εργάζομαι στον ακαδημαϊκό τομέα, και έχω δει… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη, είπα να σου γράψω κι εγώ γιατί η απάντηση δεν με κάλυψε πλήρως, αλλά και γιατί έχω προσωπική εμπειρία πάνω στο θέμα. Δεν ξέρω αν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, αλλά αυτα που περνάς τα περνάμε και εγώ και πολλοί συνάδελφοί μας. Πέρα από αγχώδη διαταραχή που έχω κι εγώ και που μου εντάθηκε κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, φαίνεται να υποφέρεις κι εσυ από imposter syndrome. Αυτό το σύνδρομο χτυπάει σε μεγάλο βαθμό (αλλά όχι μόνο) γυναίκες σε ανδροκρατούμενους κλάδους και σε κάνει να νιώθεις ότι δεν αξίζει να είσαι εκεί που είσαι και ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητη φιλη, ΚΟΥΡΑΓΙΟ. Θα αγχωθεις, θα αμφισβητησεις τις ικανοτητες σου πολλες φορες, θα φτασεις στα ορια σου και θα τα ξεπερασεις. Ειναι αναμενομενο, οχι απλως λογικο. Αλλα θα τα καταφερεις. Αν θες ν ακουσεις ιστοριες διδακτορικης τρελας: η επιβλεπουσα μου εγραφε αναλυσεις, next steps (γραπτως, σε χαρτι, μειλς κτλ), και οταν τα κανα μου λεγε ολο απορια, ποιος σου πε να το κανεις αυτο;; Προσεξε, οχι οτι το κανα λαθος, οτι ποτε δεν επρεπε να το χα κανει. Το ιδιο και στις προφορικες συνεννοησεις, ποτε δε θυμοταν. (Αργοτερα εμαθα οτι το κανε με ολους στο γκρουπ.) Αυτο σε συνδυασμο με… Διαβάστε περισσότερα »
Επίσης, να θυμάσαι ότι δεν είναι ντροπή και αποτυχία να το παρατήσεις. Επίσης μπορείς να πάρεις οφ για προσωπικούς λόγους