καλή μου αμπα ! παρακολουθώ την στήλη σου καθημερινά και μ’ αρέσουν πολύ οι απαντήσεις σου! ήρθε η ώρα λοιπόν να σου θέσω και εγώ την ερώτηση μου.. είμαι 23 και έχω ήδη 5 χρόνια σε μια σχέση. αυτός 27. γνωριστήκαμε μέσω της κολλητής κ συγκάτοικου του. έχουμε περάσει πολλά μαζί, καλά και άσχημα.. ζήλιες δικές μου γιατί είχαν μια πολύ διαχυτική σχέση με την κολλητή του που μου βγάζει ανασφάλειες μέχρι και σήμερα, από την άλλη αυτός είχε θέματα εμπιστοσύνης από παλιές του σχέσεις, μας πήρε αρκετό καιρό να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. συγκατοικήσαμε από πολύ νωρίς με δική του πρωτοβουλία λόγω δικών μου οικονομικών θεμάτων (και η αλήθεια είναι πως νιώθω κάπως υπόχρεη απέναντι του) και καθ’ όλη αυτή τη συγκατοίκηση (έως ότου να γίνει συμβίωση -των 2 μας μόνο) είχα ανεχτεί πάρα πολλά. παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως είναι ένα πολύ σημαντικό άτομο στη ζωή μου και τον αγαπάω με κάθε δυνατό τρόπο.. αλλά νιώθω ότι η χημεία μας έχει χαθεί, αφού δεν αφήσαμε χρόνο να δούμε πως θα είναι η σχέση και αμέσως μείναμε μαζί.. έχω προσπαθήσει με άπειρους τρόπους να του προτείνω να κάνουμε πράγματα που θα μας ζωντανέψουν πάλι, αλλά αυτός επιμένει πως για τα πάντα χρειαζόμαστε χρήμα το οποίο φυσικά δεν ρέει άφθονο αλλά μπορούμε να αξιοποιήσουμε ένα μέρος του για κάτι αναζωογονητικό και δημιουργικό για μας. -να σημειώσω εδώ ότι αυτός είναι σε σταθερή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ενώ εγώ τραμπαλίζομαι με την ανεργία και τα περιστασιακά μεροκάματα.- αφιερώνει όσο χρόνο του απομένει στον ύπνο και στο gaming και δεν δίνει σχεδόν καθόλου χρόνο για εμάς. όσο και να προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αυτό εμένα με ξενίζει και δεν είναι αυτό που έχω φανταστεί να περάσουμε το μέλλον μας, κάνει μια κίνηση για ένα μικρό διάστημα και ξανά πάλι τα ίδια.. ξέρω πως δεν θέλει να χωρίσουμε και για να έχει επιλέξει να ζει μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια μ’ αγαπάει και εκείνος αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι οτι θα ζήσω από τα 23 μου χωρίς να μπορώ να κάνω όσα σχεδιάζω και ονειρεύομαι μαζί του. όσο περνάνε τα χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται δεδομένο για όσους μας ξέρουν οτι θα γεράσουμε μαζί, αλλά νιώθω πως εγκλωβίζομαι σε όλη αυτή την κατάσταση και με πιάνουν τάσεις φυγής. πιστεύω πως αξίζω κάτι παραπάνω και βαθιά μέσα μου ξέρω οτι μπορεί να μου το δώσει, αλλά η συμπεριφορά του δείχνει οτι δεν θέλει να δώσει παραπάνω.. ή ίσως τελικά να εθελοτυφλώ πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα ζήσουμε ονειρικά ευτυχισμένοι? δεν ξέρω αν έχω άλλη υπομονή να περιμένω. πως να το διαχειριστώ όλο αυτό?
– *should i stay or should i go*
Για να ρωτάς, σημαίνει ότι ξέρεις ότι δεν έχεις άλλη υπομονή, αλλά θέλεις κάποιον να σου πει ότι δεν έχεις άδικο που δεν έχεις άλλη υπομονή.
Η απροθυμία του να χωρίσετε, η επιλογή του να μένει μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι λόγοι για να μην θέλεις εσύ να χωρίσεις. Η αίσθηση υποχρέωσης που του έχεις δεν είναι λόγος για να διστάζεις να χωρίσεις. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή νιώθουμε ότι μας βοήθησαν ή επειδή μας κάνουν την χάρη να μας αγαπάνε, ή μας ανέχονται αρκετά ώστε να μένουν μαζί μας στο ίδιο σπίτι. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή πιστεύουμε «βαθιά μέσα μας» ότι κατά βάθος θα μπορούσαν να μας φέρονται καλύτερα. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή ανεχτήκαμε πολλά στην αρχή και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι κακώς τα ανεχτήκαμε. Δεν υπάρχει βραβείο σιωπηλής υπομονής. Ό,τι ανέχτηκες, έχει σβήσει από τη μνήμη του άλλου. Να το θυμάσαι αυτό, μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο…
Είναι πολύ σοβαρή απόφαση με ποιον θα ζήσεις τη ζωή σου, και όλοι οι λόγοι για τους οποίους κάθεσαι είναι πολύ κακοί λόγοι. Είναι παθητικοί λόγοι. Μιλάς σα να είσαι σκέτος δέκτης. Όσα παίρνεις, τα θεωρείς θησαυρούς. Αυτά που ζητάς, δεν τα παίρνεις, και προσπαθείς να το δικαιολογήσεις. Εσύ δεν τον εμπιστευόσουν επειδή σαλιάριζε με κοινή φίλη, και την δική του απροθυμία να σε εμπιστευτεί, που την βάσιζε σε περασμένες σχέσεις (!) την θεωρείς ισότιμη αντίδραση. Αυτός έκανε κάτι που σου ξυπνούσε ανασφάλειες, και το ήξερε. Εσύ δεν έκανες τίποτα που του ξυπνούσε ανασφάλειες, αλλά δεχόσουν το επιχείρημα «είχε πρόβλημα από προηγούμενες σχέσεις».
Το πόσο σύντομα συγκατοικήσατε ή συζήσατε δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα της σχέσης σας. Η ποιότητα της σχέσης σας έχει μόνο να κάνει με την προθυμία σας να βγάλει ο ένας την καλύτερη πλευρά του άλλου στην επιφάνεια. Λίγο πολύ αυτός είναι και ο ορισμός της πετυχημένης σχέσης. Είσαστε πολύ μακριά από αυτό.
Το τι πιστεύουν οι άλλοι για τη σχέση σας είναι δικό τους θέμα. Δεν ζεις από τα 23 «έτσι», αλλά από τα 18. Δεν έχεις κανέναν λόγο να ζητιανεύεις προσοχή από κανέναν, ακόμα και αν τον αγαπάς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ας πούμε ότι είχα το ίδιο πρόβλημα με σένα όταν είχα κάνει την πρώτη μου σοβαρή σχέση. Δεν συγκατοικουσαμε, αλλά μου έβγαλε το λάδι για να με εμπιστευτεί, όχι με την έννοια ότι πίστευε ότι κοιτάω ή κάνω αλλά, αλλά με την έννοια ότι δεν εμπιστεύεται εύκολα ανθρώπους γενικά, είναι δύσκολο να θεωρήσει κάποιον άνθρωπο δικό του, είναι και η καθημερινότητα απαιτητική γαμωτο και θα ήταν δύσκολο να έχει κάποια κλπ… Γενικά ήταν άνθρωπος του προγράμματος, τώρα δεν ξέρω τι είναι αλλά σιγά μην άλλαξε, αν άλλαζε θα σήμαινε ότι έπαθε κάτι πολύ σοβαρό,και δεν το εύχομαι. Για όλα λοιπόν… Διαβάστε περισσότερα »
Στο gaming???? 27 χρονών μαντράχαλος???
Αχ αυτό το “μ’αγαπάει” πώς γίνεται να εξιλεώνει όλες τις συμπεριφορές! Από τις πιο κακοποιητικές εώς τις διαφωνίες και τις ασυμφωνίες. Είναι βέβαια και η ηλικία που είναι ακόμα μικρή και νομίζει ότι το να σε αγαπάει είναι αρκετό γιατί δεν συμβαίνει συχνά ή γιατί δεν θα σε αγαπήσει άλλος όπως αυτός. Συμφωνώ με την Jelly, όσο νωρίτερα φύγεις τόσο το καλύτερο. Όταν περνούν τα χρόνια και κοιτάς πίσω θα απορείς γιατί έχασες τόσο χρόνο από την ζωή σου να ανέχεσαι πράγματα που δεν ήθελες ( και δεν έπρεπε) να ανεχτείς.
Αυτό που πολλές φορές έχω διαβάσει εδώ στο Α, μπα είναι ότι το να προχωρήσεις θέλει χρόνο και επειδή τα έφτιαξες με άλλονε, ή γουστάρεις άλλονε δεν σημαίνει ότι προχώρησες κιόλας (νομίζω κάπου το ξαναέγραψα πρόσφατα αυτό). Να δεις πόσο θα βρίζεις για το χρόνο που έχασες και για τα κουσούρια (φοβίες, άγχη πάνω στις σχέσεις) όταν θα έχεις κάτι άλλο στη ζωή σου. Είναι πολύ δύσκολο να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι κάθε νέα σου σχέση εντελώς ανεξάρτητα, δηλαδή να μην προσπαθείς να ερμηνεύσεις συμπεριφορές και γεγονότα με βάση ότι έχεις δει στο παρελθόν, αλλά με την κριτική σου σκέψη που… Διαβάστε περισσότερα »
έχω λίγο διαφορετική εικόνα για τη σημασία του “ό,τι ανέχτηκες, έχει σβήσει από τη μνήμη του άλλου”. Ίσως να έχει σβήσει από τη μνήμη σαν συγκεκριμένο περιστατικό αλλά είναι τέτοια πράγματα που χτίζουν τον τρόπο που σε αντιμετωπίζει ο άλλος, σηματοδοτούν τα όρια, τα περιθώρια που του αφήνεις κ.λπ. Και γι’ αυτό καλό είναι, γνωρίζοντας πρώτα καλύτερα τον εαυτό μας και αυτά που πραγματικά θέλουμε και ψάχνουμε σε μια σχέση, να έχουμε πιο σαφείς συμπεριφορές και λιγότερες ανοχές σε σημαντικά για μας ζητήματα. η ηλικία σαφέστατα παίζει τον ρόλο της, σου λέει “ναι, αλλά σε αγαπάω”, λιώνεις, παθαίνεις, μαθαίνεις.
Σε αυτό που λες έχω να επισημάνω ότι το ανέχτηκα σαν έννοια συμπεριλαμβάνει μια καταπίεση. Όποτε καταπιεστήκαμε χωρίς να μιλήσουμε ο άλλος θα το εκλάβει σαν να μην καταπιεστήκαμε, σαν να μην έγινε τίποτα. Και ναι χτίζει: μπορώ να καταπατάω τον άλλον όποτε γουστάρω, αφού μου δίνει την αίσθηση ότι είναι χαρούμενος με αυτό που γίνεται. Ή και χαρούμενος να μην είναι, αφού δεν έχει φύγει μια δύο, σκυλί που γαβγίζει…