Αγαπητή «Α, μπα»: Στον φίλο μου δεν αρέσει η ιδέα του γάμου

Με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 9 χρόνια. Εγώ είμαι 32 και εκείνος 34. Αυτά τα 9 χρόνια έχουμε περάσει πολλά αφού η σχέση μας ξεκίνησε από απόσταση χωρίς προοπτική να βρεθούμε στην ίδια χώρα στο άμεσο μέλλον. Όταν γνωριστήκαμε αυτός ήταν στην Ολλανδία για μεταπτυχιακό και έμεινε εκεί για δουλειά και εγώ ήμουνα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό και μετά επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα για δουλειά. Να μην τα πολυλογώ, fast-forward στο σήμερα, έχουμε καταφέρει μετά από πολλές δυσκολίες να βρεθούμε στην ίδια χώρα εδώ και κάποια χρόνια, να συγκατοικούμε και πλέον να συζητάμε για γάμο. Θα μου πεις όλα καλά αλλά….. βρε α’ μπα μου μου έχουν γεννηθεί μεγάλες αμφιβολίες. Στο θέμα του γάμου συμφώνησε μετά από δική μου παρότρυνση και συζητήσεις των τελευταίων χρόνων μεταξύ μας αλλά η στάση του με προβληματίζει πάρα πολύ. Κάθε συζήτηση για το θέμα, πρέπει να την ανοίξω εγώ και στην σπάνια περίπτωση που δεν θα βρω αντίδραση τότε μόνο συζητάμε κάποια πρακτικά θέματα του γάμου. Το να το ανακοινώσουμε ακόμη και στους γονείς μας το αναβάλλει διαρκώς και γενικά δεν παίρνει καμία πρωτοβουλία για να υλοποιηθεί όντως αυτός ο γάμος. Μέσα μέσα δε, είναι απίστευτα αρνητικός και εκσφενδονίζει διάφορα μηδενιστικά σχόλια περί γάμου. Άρχισαν πλέον να γεννιούνται μέσα μου σοβαρές αμφιβολίες για το αν πρέπει να προχωρήσουμε με αυτό το γάμο. Είμαστε αρκετά διαφορετικοί σαν άτομα και αυτό φαίνεται και από την αντιμετώπιση μας στο θέμα του γάμου ως εορτασμό. Εγώ είμαι αρκετά χαζο-ρομαντική εκ φύσεως και νοιώθω ότι το να είναι ένα ζευγάρι μαζί για πολλά χρόνια και εν μέσω πολλών αντίξοων συνθηκών είναι κάτι το οποίο πρέπει να γιορτάζουμε οπότε ψήνομαι πολύ με την ιδέα του γάμου σαν εορτασμό ενώ ο ίδιος το βλέπει σαν μια κοινωνική υποχρέωση. Η μεγάλη μου ανησυχία δε, αφορά τον γάμο με τον σύντροφο μου ως απόφαση μια κοινής ζωής, αφού και στο θέμα της δημιουργίας οικογένειας ισχύουν τα ίδια. Όλο και αναβάλλεται η συζήτηση και όλο γίνομαι δέκτης μηδενιστικών σχολίων για το θέμα, παρόλο που λέει ότι γενικά η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι που θέλει στη ζωή του. Το ότι αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι να το τοποθετήσει χρονικά, ενώ εγώ του έχω εκφράσει ότι θα ήθελα να μπούμε στη διαδικασία άμεσα, μάλλον λέει πολλά, ε; Η διαίσθηση μου λέει να μην αγνοήσω αυτά τα καμπανάκια οπότε α, μπα ήθελα να σε ρωτήσω εσύ τι λες;

-to i do or not to i do?

Λες να σου έλεγε κανείς να αγνοήσεις καμπανάκια;

Και αν σου έλεγε άλλος αυτή την ιστορία, θα τα χαρακτήριζες καμπανάκια; -άκια;

Εντάξει, να υπάρχει διαφορά ταχυτήτων, αλλά πλήρης αντίθεση;

Όμως – και δεν ξέρω αν αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα ή ακόμη χειρότερα – δεν μπορώ να καταλάβω αν ο άνθρωπος αυτός έχει πραγματικά αντίθεση στον γάμο και στα παιδιά, τώρα, ή μαζί σου, ή αν θέλει και τα δύο, αλλά πιστεύει ότι κάνει τρομερή επανάσταση καθυστερώντας ή κάνοντας αυτά τα μηδενιστικά σχόλια. Αυτό που θέλω να πω, είναι, έχει τελικά μια διαφορετική πραγματικότητα στο μυαλό του ως όραμα ευτυχίας, και δεν σου το λέει, ή έχει την ωριμότητα άγουρου λυκειόπαιδου που νομίζει ότι ταράζει τα θεμέλια του καθεστώτος αν μείνει ανύπαντρο (ενώ στην πραγματικότητα μια χαρά θέλει; )

Νομίζω ότι ούτε εσύ ξέρεις τι συμβαίνει, κι αυτό γιατί κι εσύ αποφεύγεις την ουσιαστική κουβέντα. Θέλει οικογένεια λοιπόν. Τη θέλει μαζί σου; Αυτό είναι ΤΟ ερώτημα. Όχι αν την θέλει γενικά, αλλά αν την θέλει μαζί σου. Γιατί αν την θέλει μαζί σου, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αναγνωρίσει τις δικές σου ανάγκες για το θέμα, δεν μπορεί να τις αγνοεί, αλλιώς θα πρέπει να καταλάβει ότι κι εσύ θα χρειαστεί να τις καλύψεις με κάποιον άλλον. Με κάποιον που θα θέλει τα ίδια πράγματα με σένα, πάνω κάτω όπως τα θέλεις κι εσύ, και θα θέλει να τα κάνει μαζί σου, όχι γενικώς, κάποτε, κάπου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News