Update ιστορίας: Να που καμιά φορά υπάρχουν και εξαιρέσεις

Αγαπητή Α, μπα και σχολιαστές, Είμαι η Suicide Diaries απο την ερωτηση αυτή. Τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και καμπόσους μήνες η ιδεα να στείλω update, κι επιτελους βρηκα την ευκαιρια λογω καραντινας. Αυτη τη στιγμη που γραφω, εχουν περασει 6 μηνες απο τη δημοσιευση της ερωτησης μου και περιπου 9 μηνες απο τη μερα που την εστειλα. Οταν την εγραψα, βρισκομουν σε μεγαλη συγχυση διοτι μολις ειχα μαθει τα νεα που τοτε σας περιεγραφα. Οταν παλι δημοσιευτηκε, βρισκομουν σε πολυ πιο ηρεμη κατασταση λογω της τροπης που ειχαν παρει τα πραγματα στο μεταξυ. Καταλαβαίνω πως η ιστορία μου είναι τραβηγμένη, και καταλαβαίνω πως πολλά μπορούν να χαθούν στη μετάφραση όταν κάποιος γράφει την ιστορια του ανώνυμα σε αγνώστους στο Ίντερνετ. Δεν είναι τυχαίο που το έκανα σε αυτό εδώ το σάιτ, δεν θα το τολμούσα πουθενά άλλου. Όμως ομολογώ ότι σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να υπάρξει τέτοια ομοφωνία ως προς το ότι ο φίλος μου με δουλεύει ψιλό γαζί. Έρχομαι λοιπόν να σας πω ότι ναι, δυστυχώς έπεσε στην εξαίρεση της εξαίρεσης, σε μια επαγγελματία ψυχικής υγείας επικινδυνα ανικανη. Δεν ηταν ούτε life coach ουτε τιποτα εναλλακτικο (ουτε η πρωην του με περουκα, οπως σχολιασε καποιος και πραγματικα μ’εκανε και γελασα με την ψυχη μου). Κανονικη, σπουδαγμενη ψυχολογος, με μαστερ, με πολυετη εμπειρια, με τη βουλα που λενε και με αδεια ασκησης επαγγελματος. Και επικινδυνη. Ρωτωντας αλλους επαγγελματιες υγειας, εμαθα πως δεν ειναι απαραιτητα απαγορευτικο που τους ανελαβε και τους δυο, ωστοσο ειναι παρακινδυνευμενο, γιατι το κανεις μονο αν εισαι 10000% σιγουρη οτι μπορεις να γινει με απολυτα στεγανο και ασφαλη για ολους τροπο. Για λογους που ποτε δεν θα μαθουμε, εκεινη δεν το καταφερε. Δεν ξερω αν πραγματι ειναι ΤΟΣΟ κακη επαγγελματιας, αν υπερεκτιμησε τις ικανοτητες της και στην πορεια το’χασε τελειως ή αν ειχε καποιο προσωπικο συμφερον απο ολο αυτο. Το ζητουμενο ειναι οτι ο συντροφος μου επαψε να πηγαινει μετα απο μερικες συνεδριες, γιατι αρχισε να καταλαβαινει σιγα σιγα οτι δεν χρειαζεται να ζει ετσι. Οπως ξερετε, ειναι τρομερα συχνο φαινομενο τα θυματα κακοποιησης να κατηγορουν τον εαυτο τους ή να αναλαμβανουν ενα μεριδιο ευθυνης στην κακοποιηση που δεχονται, πιστευοντας οτι την αξιζουν ή την προκαλούν με κάποιο τροπο. Αυτο ακριβως ενιωθε κι εκεινος, γι’αυτο αντι να εξοργιστει με την ψυχολογο που του φορτωνε την ευθυνη της ζωης ενος ανθρωπου, εσκυψε το κεφαλι και συμφωνησε. Στην αρχη, γιατι ευτυχως στην πορεια καταλαβε, μπουχτισε, σιχαθηκε. Αλλα στην αρχη συμφωνησε, στο κακοποιημενο του μυαλο ακουγοταν λογικο το ”πρεπει να ζεις τη ζωη σου με ορους, γιατι αλλιως θα αυτοκτονησει η μανα των παιδιων σου και θα φταις εσυ”. Στο σήμερα λοιπόν: η πρώην σύζυγος έχει σταματήσει ευτυχώς τις απειλές, όμως συνεχίζει να πιστεύει εμμονικα ότι ο χωρισμός είναι παροδικός. Ο σύντροφος μου άλλαξε ψυχολογο κι ευτυχώς φαίνεται να έχει βρει μια πολύ καλή επαγγελματία αυτή τη φορά, η οποία έφριξε όταν της εξιστόρησε τις θεραπείες του με την προηγούμενη. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε όσο ποιο συχνά γίνεται, μ’εχουν γνωρίσει επίσημα γονείς, αδέλφια και παιδιά, κι ευτυχώς πήγαν ολα πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι. Η μόνη που δεν ξέρει για την ύπαρξη μου είναι η πρώην και φυσικά ήρθε η ώρα να το μάθει. Πέρα από το διαζύγιο που ακόμα εκκρεμεί, εχει γίνει πολύ πιεστική η κατάσταση για τα παιδιά του, αφού τα εκβιάζει για να θρέψουν τις ελπίδες της και τα ανακρίνει καθημερινά για το τι κάνει ο πατέρας τους. Το θέμα του διαζυγίου είναι αυτό ακριβώς που δουλευει αυτήν την περίοδο στη θεραπεία ο σύντροφος μου, εφόσον πρόκειται για έναν άνθρωπο ψυχικά ασταθή και πιθανότατα επικυνδυνο για τον εαυτό του (ή και τους άλλους;). Με την ψυχολόγο του αποφάσισαν λοιπόν να το ανακοινώσει πρώτα στους γονείς της (συνέβη χθες) και μετά στην ίδια (θα συμβεί αύριο), για να είναι ενήμεροι και προετοιμασμένοι σε περίπτωση που αρχίσει πάλι τα παλιά. Δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη αύριο, και συγχωρέστε με που δεν κρατήθηκα κι έστειλα σήμερα. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι βλέπω το σύντροφο μου ήρεμο και δυνατό, σίγουρο πλέον ότι δεν μπορεί να έχει την ευθύνη για την αυτοκτονία ενός άλλου ανθρώπου κι ότι δεν οφείλει σε κανέναν να ζει τη ζωή του με περιορισμούς και φόβο. Κλείνοντας αυτό το γράμμα (έχω ξεπεράσει προ πολλού το ”σεντονι”!), ήθελα να σας πω πως όντως, βρέθηκα μπλεγμένη σε μια κατάσταση επιπέδου βραζιλιάνικης σαπουνόπερας, όμως δεν είναι αυτη η ουσία της ιστορίας. Είναι το ντεκόρ: ένα πολύ επιβλητικό ντεκόρ, ναι, που πιάνει το χώρο του και που χρειαστηκε να λαβω πολυ σοβαρα υποψιν. Η ουσία είναι αυτό που έχουμε καταφέρει να χτίσουμε μεταξύ μας με αυτόν τον άνθρωπο και πως, μετά από όλα αυτά, συνεχίζουμε μαζί πιο δυνατοί. Έκανα μια επιλογή και φυσικά αποδέχτηκα της συνέπειες. Ξέρω ότι για πολλούς είναι τζιζ η σχέση με άντρα επισήμως παντρεμένο ακομα, που ”θα” πάρει διαζύγιο, κι ακόμα πιο τζιζ οι ιστορίες με ”τρελές” πρώην. Όμως να που καμία φορά υπάρχουν και εξαιρέσεις, και γνωρίζεις ανθρώπους κάτω από δύσκολες συνθήκες, στις οποιες τελικα καταλήγουν να φυτρώνουν τα πιο όμορφα λουλούδια. Ομολογώ πως με στενοχώρησε η τόσο σαρωτική κατακραυγή του συντρόφου μου στην απάντηση και στα σχόλια, η βεβαιότητα ότι είναι ο κακός της υπόθεσης κι εγώ το κορόιδο. Όμως σκέφτηκα πολύ, και συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή η ανωνυμία του Ίντερνετ μας αφαιρεί πολλά φίλτρα, κανείς πρέπει να είναι προετοιμασμένος για κάθε είδους αντίδραση όταν επιλέγει να δημοσιεύσει κάτι προσωπικό -κι εγώ μάλλον δεν ήμουν. Όμως τελικά είναι θετικό που τα πράγματα έγιναν έτσι, γιατί αυτό εδώ το σάιτ είναι πραγματικά ένας διαφορετικός χώρος, δεκτικός στο διαφορετικό, κι αυτό ακριβώς το διαφορετικό είναι που ήθελα να υπερασπιστώ με αυτό εδώ το update, κυριως για μενα αλλα και σε περιπτωση που διαβαζει καποιος με παρομοια εμπειρια. Βρισκω πως ειναι σημαντικο να μιλαμε και για αντρες θυματα κακοποιησης, που παραμενουν σε σχεσεις λογω φοβου και τρομοκρατιας, και για επικινδυνους ψυχολογους, και για χειριστικες πρωην, και γενικοτερα για το γεγονος πως οσο προφανη και να φαινονται καποια πραγματα, δεν ειναι παντα. Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε, που απαντήσατε στην προηγούμενη ερώτηση μου και που με κάνατε να σκεφτώ. Εύχομαι αυτή η βραζιλιάνικη σαπουνόπερα να μην έχει και τρίτο μέρος -αλλά αν έχει, δεν θα παραλείψω να σας το πω!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News