Αγαπητή «Α, μπα»: Επειδή έχω παραπάνω κιλά δεν αξίζει να ζω και να υπάρχω;

Γειά σου Α μπα και παρέα. Σήμερα έγινε κάτι που πραγματικά με έκανε να νιώσω απαίσια. Μένω με το αγόρι μου, είμαστε μαζί εδώ και 3μιση χρόνια, μένουμε στο εξωτερικό, χώρα της βόρειας Ευρώπης και εδώ να πω ότι ο φίλος μου είναι από δω και δεν είναι Έλληνας. Κάναμε λοιπόν σήμερα μια ανακατάταξη στο σπίτι, λίγο καθάρισμα, βγάλαμε τα καλοκαιρινά ρούχα και βάλαμε σε κούτες τα χειμερινά. Εκεί που ξεδιαλεγα ρούχα δοκίμασα μερικά για να δω αν θα τα κρατήσω. Ήταν όλα στενά και έδειχνα πράγματικα χάλια, έχω πάρει πολλά κιλά τελευταία, για την ακρίβεια έχω πάρει 25 κιλά από τότε που έφυγα από την Ελλάδα. Με κοιτούσα στο καθρέφτη και είπα κιολας ότι η κοιλιά μου δείχνει τεράστια και τέτοια. Ο φίλος μου με κοίταξε και με μια απίστευτη χαλαρότητα είπε ” δεν τα έφτιαξα μαζί σου για να καταντησεις να μοιάζεις σα σακο με πατάτες ”. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις να περιγράψω πώς ένιωσα, ήταν λες και απλά κάποιος άνοιξε την βρύση βασικά γιατί νομίζω ότι πήρε μισό νανοσεκοντ για να αρχίσουν τα δάκρυα να πέφτουν. Δεν είπα τπτ απλά άρχισα να κλαίω και εκείνος έφυγε από το δωμάτιο και έβρισε μέσα από τα δόντια του με αγανάκτηση που έκλαιγα. Πέρασα όλη την μέρα κλαίγοντας, σε κάποια φάση συναντηθηκαμε στη κουζίνα και μου λέει ” σου πέρασε, εντάξει? ”. Και του είπα ότι όχι δεν μου πέρασε και ότι αυτό που μου είπε ήταν απαίσιο. Μου είπε ότι είναι δικό μου πρόβλημα αν θέλω να το εκλάβω έτσι και ότι δεν εννοούσε ότι με αγαπάει λιγότερο ή περισσότερο και ότι το έκανε για να με ταρακουνήσει. Εδώ να πω ότι από παιδί έχω υποστεί απίστευτο μπόυλινγκ, από την πρώτη μέρα του σχολείου μέχρι και την τελευταία και όχι μόνο. Το μπουλινγκ ήταν κυρίως για την εμφάνιση μου, με θεωρούσαν όλοι πολύ άσχημη και χοντρή αλλά εδώ να σημειώσω ότι κανένας ως τώρα δεν μου έχει κάνει ένα σχόλιο τόσο άσχημο όσο ο φίλος μου. Το ξέρει πόσο έχω υποφέρει με αυτό το θέμα και βρήκε τρόπο να συνεχίσει το μαρτύριο. Νόμιζα ότι μεταναστευοντας κάποια πράγματα θα άλλαζαν, που όντως τα περισσότερα άλλαξαν, έκανα μια νέα αρχή, σε μέρος που δεν με ήξερε κάνεις και δεν ήξερα κανέναν. Όσο ζούσα στην Ελλάδα, στην ίδια γειτονιά, περνούσα έξω από μέρη που με πληγωναν και ακόμα με πληγώνουν, σαν παιδί ζούσα με το φόβο και το άγχος του τι θα ζήσω πάλι σήμερα. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έκλαιγα και είχα αναγούλα από το άγχος για το ότι είχα σχολείο την επόμενη μέρα και ήξερα ότι θα με κοροϊδεύουν πάλι. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν ήταν μόνο συμμαθητές που το έκαναν αυτο αλλά και δάσκαλοι. Δεν ήμουν ποτέ αθλητικός τύπος και ήμουν πραγματικά στόχος για την γυμνάστρια, η οποία με μείωνε και με κοροϊδεύε μπροστά σε συμμαθητές. Η οποία είχε το θράσος να με προσεγγίσει στο Facebook και με προσωπικό μήνυμα να με παρακαλέσει να την ψηφίσω εγώ και η οικογένεια μου στις εκλογές που κατέβαινε ως δημοτικός σύμβουλος στις τελευταίες εκλογές. Ήταν non stop, σκέψου μια φορά ήμουν περίπου 14 χρόνων και η μαμά μου με είχε στείλει στο σούπερ της γειτονιάς να πάρω κάτι, βγαίνοντας από το σούπερ με μια σακούλα από την οποία δεν θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τι έχει μέσα, ένα αμάξι σταμάτησε μπροστά μου κατέβασε το παράθυρο και ήταν 2 άντρες γύρω στα 25 και μου φώναξαν ” ε χοντρουλα μόνη σου θα τα φας όλα αυτά ” και γελούσαν. Δεν ήμουν καν χοντρή, απλά δεν ήμουν πολύ αδύνατη και αυτοί ήταν άγνωστοι δεν με ήξεραν καν. Δεν τους πείραξα ποτέ όπως δεν είχα πειράξει ή ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Δεν ξέρω γιατί ήταν έτσι τα πράγματα και από ότι φαίνεται είναι ακόμα, ήταν λες και κάποιος είχε κολλήσει ένα χαρτάκι πάνω μου εν άγνοια μου που έγραφε ” κορόιδεψε την για το βάρος της ”. Είχα κάνει πολλές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια να αποκτήσω κάποια αυτοπεποίθηση αλλά νομίζω την έχασα σήμερα σε 3 δευτερόλεπτα. Γιατί συμβαίνει αυτό? Είμαι τόσο άσχημη και χοντρή πια? Και αν όντως είμαι τι θα γίνει με εμένα εγώ δεν έχω αξία καμία? Δεν αξίζει να ζω και να υπάρχω και να ζω μια ζωή χωρίς γελοιοποίηση? Τι πρέπει να κάνω για να σταματήσει αυτο επιτέλους? Τι κάνω λάθος ας μου πει κάποιος και θα το κάνω. Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτηθεί αν τα είπα ποτέ σε κανέναν, είχα προσπαθήσει κάποιες φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικο. Τα είχα πει σε μια δασκάλα στο δημοτικό γιατί είχα φάει πολύ ξύλο από κάποια παιδιά και με πήγε στη τάξη αυτών των παιδιών όπου μπροστά σε όλους στη τάξη μου ζήτησε να επαναλάβω τι της είπα και τα παιδιά που με είχαν χτυπήσει αρνήθηκαν τα πάντα, οπότε δεν έγινε ποτέ τίποτα. Συγγνώμη αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο, ήταν σαν να ξεχειλίζει το ποτήρι για μένα σημερα, ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να εκφραστώ και να γράψω τα πράγματα που με απασχολούν.

– Στραπατσαρισμενη ψυχολογία

Λοιπόν αυτή την μαρτυρία πρέπει να τη διαβάσει η ειδική σε θέματα διαβήτη που πιστεύει ότι έχει ηθική υποχρέωση να μοιραστεί τη γνώση της, και όλοι όσοι πιστεύουν κάτι παρόμοιο. γιατί πιστεύουν ότι όχι μόνο έχουν αυτό το δικαίωμα, αλλά είναι και με καλό σκοπό.

Καλάθια.

Θα έλεγα ότι το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να χωρίσεις. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει ούτε ελαφρυντικό, ούτε άλλη εξήγηση, ούτε λόγος ούτε αιτία να πει αυτό που είπε, με απάθεια, συμπληρώνοντας «σου πέρασε τώρα» όταν ήταν φανερό ότι πληγώθηκες πάρα πολύ, για να επιμείνει στο «ήθελα να σε ταρακουνήσω». Κι εγώ θέλω να τον ταρακουνήσω και να του πω ότι είναι ένα αναίσθητο ντουγάνι. Με αγάπη το λέω κι εγώ, μήπως και σταματήσει να είναι.

Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι δεν φταις εσύ, αλλά όλοι όσοι σου φέρθηκαν έτσι. Η χοντροφοβία είναι αληθινή, και διαλύει ζωές. Κυριολεκτικά διαλύει ζωές. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τις παραινέσεις σας, ούτε την αληθινή σας ανησυχία για την υγεία του άλλου, ούτε τα στατιστικά σας για τον διαβήτη. Κρατήστε το στόμα σας κλειστό και κοιτάξτε τη δουλειά σας. Δεν θα δεχτούμε άλλα σχόλια με «ανήσυχους» για το «αντικειμενικό» της παχυσαρκίας. Εδώ θα είσαι ασφαλής.

Αλλά ο κόσμος δεν θα αλλάξει. Πρέπει να θωρακιστείς, και για να γίνει αυτό πρέπει να πας σε ψυχολόγο για να μάθεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από τις επιθέσεις. Δεν έχεις εσύ το πρόβλημα, αλλά πρέπει να μάθεις να το αντιμετωπίζεις. Λυπάμαι ειλικρινά που ζούμε σε έναν τόσο σκληρό κόσμο. Λυπάμαι πολύ που όλοι, και κυρίως οι γυναίκες, πρέπει να βγαίνουν έξω με πανοπλία και δεν τους έχει μάθει κανείς πώς να την φτιάξουν. Αυτό ήταν δουλειά της οικογένειας σου, τώρα θα την φτιάξεις μόνη σου, και θα γίνει καλύτερη. Πολλά φιλιά και αν μπορείς στείλε update.

Συμπλήρωση: έγινε μεγάλο edit στα σχόλια. Ήταν μόλις τρία τα απαράδεκτα, αλλά τρία απαράδεκτα σχόλια είναι τρία παραπάνω από τα ανεκτά. Συνήθως αυτά τα 3-4 είναι που χαλάνε το κέφι όλων, γιατί ακούγονται πολύ πιο έντονα από τα ζυγισμένα, και παραμορφώνουν το σύνολο.

Σας ευχαριστώ όλους όσους απαντήσατε σε αυτά, όλες οι απαντήσεις ήταν υποδειγματικές, μετρημένες και αληθινές, είναι κρίμα να μην διαβαστούν, αλλά σε αυτό το ποστ υποσχέθηκα στην γράφουσα ότι δεν θα διαβάσει κάτι που θα την αναστατώσει και ήθελα να το τηρήσω.

Για όσους θίχτηκαν και αποχώρησαν, έχω να πω ότι χαίρομαι ιδιαίτερα όταν κάποιος φεύγει από μόνος του επειδή έγραψα κάτι που δεν του άρεσε. Συνήθως τέτοιοι σχολιαστές μένουν, γράφουν, γράφουν και περιμένουν να αλλάξω εγώ γνώμη αλλά και ΟΛΕΣ όσες τυχαίνει να συμφωνούν, αντί απλώς να φύγουν ήσυχα κι ωραία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News