Πολλές φορές το έχουμε πει και εδω αλλα το εχω διαβασει γενικά ότι δεν πρέπει να βασίζουμε την αυτοπεποιθησή μας στο πόσο μας θέλουν οι άντρες. Αλλά βρε Α μπα μου εχω μια ερωτηση…υπάρχουν πολλές γυναίκες-αναμεσά τους και εγώ- με δουλειές, με φίλες ,με χόμπι, πολύ ανεξάρτητες που φροντίζουν τον εαυτο τους, κανουν ψυχοθεραπεία, εξελίσσονται, βγαινουν , φλερτάρουν (όσο μπορείς στην Ελλάδα) και μπορεί να περάσει ένας χρόνος χωρίς καποια γνωριμία. Οταν θες τόσο πολύ έναν συντροφο πως να αισθανεσαι σίγουρη κ με αυτοπεποίθηση όταν βλέπεις ότι δεν σε θέλουν οι άντρες ενώ εσύ τους θες.
Αυτό που λέω είναι ότι δεν πρέπει να βασίζουμε την αυτοπεποίθηση μας ΜΟΝΟ στο πόσο μας θέλουν οι άντρες, και ειδικότερα, κατά πόσο μας θέλουν ερωτικά, και ακόμη ειδικότερα, για «σοβαρά».
Όλοι έχουμε ανάγκη την αναγνώριση από τους άλλους, αυτό δεν είναι κακό. Είναι μια χαρά αν θέλεις έναν σύντροφο. Είναι μια χαρά και να πέφτεις ψυχολογικά μερικές μέρες και να αμφισβητείς τον εαυτό σου άλλες. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.
Αλλά το «δεν με θέλουν οι άντρες ενώ εγώ τους θέλω» είναι λάθος πρόταση. Λάθος σκέψη. Θέλεις ΟΛΟΥΣ τους άντρες; Και δεν σε θέλει ΚΑΝΕΝΑΣ άντρας; Να ζητάς σύντροφο, αυτό είναι οκ, αλλά πρέπει να αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου ώστε να ξέρεις ότι με λίγους ταιριάζεις, πάρα πολύ λίγους, όχι επειδή είσαι πολύ επιλεκτική ή υπέροχη, αλλά επειδή ζητάμε πάρα πολλά και αρκετά συγκεκριμένα από έναν σύντροφο ζωής και οι άνθρωποι που μας ταιριάζουν σε όλα αυτά, απλώς στατιστικά, είναι πολύ λίγοι. Και καλά κάνουμε που τα ζητάμε, όμως. Αλλιώς δεν θα είναι σύντροφος ζωής.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“φλερτάρουν (όσο μπορείς στην Ελλάδα)”. Ρε παιδιά τι φάση πολλές ερωτήσεις τελευταία στην Ελλάδα μας ξινίζει το ένα, στην Ελλάδα μας φταίει το άλλο. Αν πας σε άλλη χώρα δλδ νομίζεις ότι θα βρέχει γκόμενους;; Ή ότι μαγικά θα γίνεις άλλος χαρακτήρας;; Ηρεμήστε λίγο κάπου δεν ξέρετε τι σας φταίει. (ΕΓΩ ΗΡΕΜΗ ΕΙΜΑΙ).
Αυτό κι εμένα λίγο με παραξένεψε. Γιατί δεν μπορείς να φλερτάρεις στην Ελλάδα; θα έλεγα πως τα επίπεδα φλερτ είναι μάλλον αρκετα ψηλά
Έχοντας ζήσει την ενήλικη ζωή μου σε Ελλάδα και δύο διαφορετικές χώρες της Ευρώπης μπορώ να πω ότι ναι στην Ελλάδα δε φλερτάρουμε το ίδιο, ούτε στον ίδιο βαθμό. Τουλάχιστον αυτό έδειξε η δική μου εμπειρία. Αλλά συμφωνώ ότι έχει να κάνει και με εμάς, αλλά το περιβάλλον παίζει μεγαλύτερο ρόλο κατά τη γνώμη μου. Εγώ πχ. απελευθερώθηκα πολύ έξω αλλά δε μου ήρθε ουρανοκατέβατο, ήταν όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που βοήθησε.
Η Ελλάδα είναι ένα μικρό χωριό. Σε πόλεις πέρα από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το φλερτ τυχαία με αγνώστους, ας είμαστε ειλικρινείς, είναι δύσκολο να συμβεί. Και η Θεσσαλονίκη δηλαδή, δεν είμαι σίγουρη. Εγώ μεταξύ Πατρας και Αθήνας είδα τεράστια διαφορά, και η Πάτρα θεωρείται και σχετικά μεγάλη. Για επαρχία να μη μιλήσουμε καλύτερα.
Όσο έζησα τη Θεσσαλονίκη εγώ φλερτ αμάν και τι δεν έζησα (και ήμουν και φοιτήτρια). Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι κύκλοι και πού κυκλοφορείς κλπ., αλλά εγώ δεν τη θεωρώ και την πιο προσοδοφόρα για φλερτ.
εγώ πάλι που έχω ζήσει Ολλανδία κ Ελβετία, μπορώ να πώ ότι εδώ στην Ελλάδα το φλερτ πάει σύννεφο.
Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι μια μεγάλη μερίδα ατόμων που ζουν μίζερα στην Ελλάδα νομίζουν ότι στο εξωτερικό όλα θα είναι αλλιώς. Το ότι εκείνοι θα μείνουν ίδιοι δε τους απασχολεί ούτε τους περνάει από το μυαλό ότι εχουν μερίδιο ευθύνης. Και αυτό το λέω με αφορμή το σχόλιο της γράφουσας για μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που έχω παρατηρήσει όχι μόνο εδώ, αλλά και σε παρέες, συναδέλφους κτλ. Τα στραβά της χώρας τα ξέρουμε αλλά δε μπορούμε να τα αποδίδουμε όλα εκεί.
Εντελβαις συμφωνώ με αυτό που λες για τη θεοποίηση του εξωτερικού. Παραμένει γεγονός όμως ότι οι περισσότερες πόλεις της Ελλάδας είναι τόσο μικρές που δεν επιτρέπουν φλερτ στα μπαρ και στο δρόμο (παίζουν ρόλο και οι αντίστοιχες αντιλήψεις ). Πρακτικά αν είσαι σε μια πόλη τύπου Τρίπολη είναι σαν να ζητάς το λαχείο, το να γνωρίσεις καινούριο πρόσωπο σε τόσο μικρό μέρος.
Δηλαδή οι Τριπολιτσιωτες δε γκομενιζουν μεταξύ τους;
Επειδή έχω μια αρκετά καλή εικόνα για την Πάτρα, χωρίς να είμαι πατρινός (και “απ’ έξω” βλέπεις πολύ καθαρότερα τα πράγματα), η -όντως σχετικά μεγάλη- πόλη αποτελείται από ένα άθροισμα “χωριών” που συνυπάρχουν παράλληλα: τα χωριά των εκπαιδευτικών, υγειονομικών, νομικών, δημοσίων υπαλλήλων, εμπόρων, μαστόρων, κλπ στα οποία προστίθενται τα χωριά των γειτονιών και τα χωριά των διάφορων συλλογικοτήτων. Τα νέα (και οι πλέον βλακώδεις φήμες) κυκλοφορούν με απίστευτη ταχύτητα στο εσωτερικό κάθε “χωριού” και ανάμεσα στα “χωριά”. Παρόλα αυτά, πρόκειται για μια ιδανική πόλη για μακροχρόνια ζευγαρωμένους χωρίς εμφανή προβλήματα στη σχέση τους.
Στη Μυτιλήνη αδερφές μου, στη Μυτιλήνη! Εκεί το φλερτ έχει περάσει σε άλλη διάσταση (τουλάχιστον προ κορωνοϊού).
Επαρχία, φίλε μου. Εγώ όταν πηγαίνω στον τόπο καταγωγής μου -σπανίως- για πολύ κόσμο είμαι η πρώην του συμμαθητή που ήμασταν μαζί στα 16. Κάπου έλεος δηλαδή.
Εγώ πάντως ένα γενικό ξεσάλωμα το παρατήρησα γύρω μου.
Έχω παρατηρήσει κι εγώ διαφορά στο φλερτ στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Από την εμπειρία μου στην Ιταλία και στην Ολλανδία τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οι άνθρωποι φλερτάρουν φουλ σε μπαρακια με αγνώστους, και οι γυναίκες πλησιάζουν άντρες αξίσου συχνά. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο στυλ μαγαζιών και εξόδων που εγώ επιλέγω (το λέω γιατί υπάρχει η φήμη των κλαμπ περί φλερτ, αλλά δεν συχνάζω εκεί), δεν ισχύει αυτό. Οι γυναίκες δεν πλησιάζουν σχεδόν ποτέ τους άντρες, και οι άντρες που θα φλερτάρουν με άγνωστες είναι πολλοί λίγοι. Στην Ιταλία δεν υπήρχε περίπτωση να έβγαινα ένα βράδυ κάπου χωρίς να… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά αυτό μου χτύπησε και εμένα, εν τω μεταξύ για να πω τον πόνο μου, τόσα χρόνια στην Ολλανδία τα φλερτ είναι σχεδόν ανύπαρκτα, και όποτε γυρίζω στην Ελλάδα νιώθω ότι οι άνθρωποι φλερτάρουν ΠΟΛΥ περισσότερο. Όταν ακούω ότι είναι δύσκολο να φλερτάρεις στην Ελλάδα αναρωτιέμαι πού είναι εύκολο δηλαδή. Ίσως στη Νέα Υόρκη των sitcoms?
Κι εμένα μου έκανε εντύπωση! Εντωμεταξύ πόσος σινγκλ κόσμος σκέφτεται επαναπατρισμό Ελλάδα αν υπάρχει η δυνατότητα για δουλειά λόγω “ποιότητας ζωής και ευκολία να γνωρίσουμε κανέναν άνθρωπο”! Από Αγγλία τουλάχιστον, πολλοί.
Πολύ ενδιαφέρον που όλοι έχουμε διαφορετικές ιστορίες να πούμε. Εγώ όταν ζούσα στην Αγγλία πιο πολύ πέραση είχα από εδώ. Weird. Μπορεί να τους έκανα κάτι σε εξωτικό, ξερωγώ, τι να πω.
Ίσως επειδή και οι άντρες εδώ είναι λίγο πιο μισογύνιδες από ότι έξω, πολλοί πετάνε σεξιστικές μπαρούφες και κόβεται το φλερτ πριν καν αρχίσει. Επίσης, η κοινωνική συναναστροφή εδώ δε μου φαίνεται τόσο εύκολη και απελευθερωμένη όπως πχ στην Ισπανία που ακομπλεξάριστα και χαλαρά μιλούσαν και έκαναν παρέα όλοι με όλους. Εδώ οι παρέες είναι λίγο κλίκες,κλειστές, πχ για να φέρεις στην παρέα άτομο που δε γνωρίζουν πρέπει να τους ρωτήσεις αν έχουν πρόβλημα, και αυτό το άτομο τελικά να μην έρθει γιατί δεν ξέρει τους υπόλοιπους! Ε αυτά έξω δεν τα συνάντησα ποτέ, δε λέω οτι το βιώνουν όλοι… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το ΄χω πει και σε έναν μια φορά, “παιδάκι μου πας καλά; Δε σ’ αρέσω εγώ; Δεν πας καλά!” (Οκ, είχα πιει και λίγο παραπάνω 🙂 Του άρεσα βέβαια αλλά όχι και τόσο πολύ. Βλακεία του!)
Μπορεί να ήταν cat person ο συγκεκριμένος και να μην άντεχε τους σκύλους. Δεν ταιριάζατε 🙂 🙂 🙂 !
Χαχα, αλήθεια είναι, ήτανε cat person, αλλά μια χαρά τα πήγαινε με το σκυλί, τ’ αγαπούσε τα ζώα! Ότι δεν ταιριάζαμε, αλήθεια είναι, εγώ δεν είμαι ασυνάρτητη 🙂
Χωρίς να έχεις πιειιι!! Ααα, είσαι πολύυυ καλή! Εμένα με κυνηγούσε μετά, όταν βρήκα τον σύντροφο που είμαι μαζί τώρα και με ρωτούσε μες στο άγχος αν θα τον παντρευτώ. Πφφφ…Αν είχε λίιιγο μυαλό στο κεφάλι του εμένα θα έψαχνε να βρει και θα έπρεπε να κάνει και τον σταυρό του τέτοιος κοκορόμυαλος που είναι 🙂 Αλλά τι να του κάνω που τον ήλκυαν τα cool girls που τον είχαν και στο φτύσιμο κι εγώ ούτε είμαι cool ούτε και σκοπεύω να γίνω. Ας είχε μυαλό. Εγκαίρως.
Εγώ όταν δεν με θέλει κάποιος που θέλω λέω “κάτι έχει δει αυτός, κάπου που δεν ταιριάζουμε και απλώς εγώ δεν έχω όλα τα δεδομένα που χρειάζονται να το δω. Αυτός ξέρει.” Και πάω παρακάτω. Τις φορές που δεν έχω πάει παρακάτω (σε μικρότερη ηλικία που είχα άλλα κουράγια) και έχω κινήσει γη και ουρανό για να με θελήσει και το έχω καποιες φορές καταφέρει, κατέληξα πάλι στο συμπέρασμα ότι αυτός ήξερε από την αρχή πως δεν ταιριάζαμε γιατί είχε κάποια πληροφορία παραπάνω (ή ένστικτο ή καθαρό μυαλό -πες το όπως θες) και εγώ με το πείσμα μου κατάφερα απλώς… Διαβάστε περισσότερα »
Σ ευχαριστω γι αυτο!!!!
Α ρε μίτσι θεάρα
Πολλοί άντρες και γυναίκες έχουν ελάχιστες ευκαιρίες στον ερωτικό τομέα. Κυρίως λόγω εμφάνισης αλλά όχι μόνο..
Απλά οι ιστορίες τους επειδή δεν είναι και πολύ γοητευτικές δεν μας απασχολούν ούτε στην τέχνη ούτε στην πραγματική ζωή.
Υπάρχουν και άλλοι τομείς στη ζωή για να πάρεις αυτοπεποίθηση πέρα από το πόσο «καυτή» είσαι.Πιο σημαντικοί για την αξία σου αλλά ομολογώ με μικρότερη παροχή θετικών συναισθημάτων.
Λείπουν πληροφορίες βέβαια σε όλο αυτό που λες. Αν θες να δεις τι μπορείς να βελτιώσεις μη ρωτήσεις φίλους. Ρωτά κάποιους σοβαρούς ανθρώπους που δεν θα φοβηθούν να σε πληγώσουν όμως.
Vicomte de Valmont : Why do you suppose we only feel compelled to chase the ones who run away?
Marquise de Merteuil : Immaturity?
Γλυκό μου …σε κάνω αγκαλιά!!! Βρε η λύση είναι στον Χριστιανισμό:”η έχουσα έναν άνδρα να τον δίνει και στην μη έχουσα”,στον κουμουνισμο “κοινά και κοινοί όλοι” και φυσικά στην πολυσυντροφικοτητα!Ελάτε να τους μοιραστούμε κορίτσια !Μην είστε μονοφαγουδες! εμένα πάντως αν μαρεσει κάποιος τον…”μοιράζω”από μόνη μου ανάμεσα στον εαυτό μου και την επίσημη εάν είναι δεσμεύμενος… έτσι και αλλιώς δε συγκινούνται και ιδιαίτερα οι “πιασμενες” ουτε στενοχωριουνται που υπάρχουν χιλιάδες , εκατομμύρια ελεύθερες… Βέβαια τώρα λιγο θα σοβαρευτώ (για πολυ λίγο όμως)και θα πω να κοιτάμε ελεύθερους ,μετά χωρισμένους/διαζευγμένους και στην ανάγκη τους παντρεμενους ή σε σχέση. Ε αν είσαι όμως… Διαβάστε περισσότερα »
Σοκολατόπιτα (γιάμι) έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν δεν ήθελαν τόοοοσο πολύ οι γυναίκες ένα σύντροφο θα έβρισκαν πιο εύκολο; Άλλωστε το μυστήριο και το άπιαστο είναι πιο ελκυστικό από το δεδομένο…
Λου μου που είναι το κακό να θες τόσο πολύ έναν σύντροφο;Να θυμίσω ότι είμαστε κοινωνικά όντα, χρειαζόμαστε ανθρώπους και αυτό επεκτείνεται και στα ερωτικά…Ε πώς να το κάνουμε…Το φλερτ και η σχέση
στη ζωή είναι σαν το κέτσαπ για να πάει κάτω η πατάτα….Δε γλιστράει η άτιμη αλλιώς…
Σοκολατόπιτά μου, καθόλου κακό δεν είναι, το φυσιολογικό και το ανθρώπινο είναι. Ελκυστικό όμως δεν είναι, ειδικά αν υποβόσκει το άγχος της μοναξιάς, γιατί ο άλλος το εκλαμβάνει ως απελπισία.
Γνωρίζω και την έννοια της πολυσυντροφικόττας και την έννοια της απιστίας.Μπορει να χαριτολογώ, αλλά το πιστεύω 100% το δικαίωμα το να διεκδικείς και να ερωτεύεσαι και να σχετίζεσαι με ΌΠΟΙΟΝ θες ,εφόσον το θέλει και ο ίδιος.Και ναι για μένα οι δεσμευμένοι (μπορεί να μην είναι η πιο ορθολογιστική επιλογή) είναι μέσα στις επιλογες αν μια κοπέλα/γυναίκα ή άγορι /ανδρας το θέλει. Εγώ δεν τους βγάζω προσωπικά έξω όταν ψάχνω συντρόφο.Δεν μου έρχονται πρώτοι ως επιλογές στο μυαλό αλλά δεν θα είμαι και τελείως αρνητική…προς το θετική με κόβω πλέον. Το έχω ξανά γράψει…ναι ίσως μιλάει η απελπισία,ίσως η γκαντεμια… Διαβάστε περισσότερα »
Οι περισσότεροι υποστηρικτές της πολυσυντροφικότητας, με τους οποίους έχω συζητήσει εγώ προσωπικά, είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα, αρκεί να μην αφορά στη μάνα τους, στη μάνα των παιδιών ή στην κόρη τους. Εκεί βλέπεις ξαφνικά το χαμόγελο να σβήνει ξαφνικά και να απλώνεται μία χλωμάδα στο πρόσωπό τους. Επίσης η σοκολατόπιτα (μα τι ωραίο όνομα!!) νομίζω ότι αναφέρεται στη πολυσυντροφικότητα ως μία λύση ανάγκης, επειδή για τις γυναίκες έχει γίνει πολύ δύσκολη η εύρεση συντρόφου. Ωστόσο, όσο πιο πολύ οι γυναίκες συμβιβαζόμαστε και καταφεύγουμε σε λύσεις ανάγκης, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, γιατί λειτουργούν αντίστροφα! Τους ανθρώπους δεν τους… Διαβάστε περισσότερα »
Όσο κι αν θέλεις να φαίνεσαι cool με αυτό και να κάνεις χιούμορ, δεν είσαι (κι αυτό είναι εξόφθαλμο γιατί σε κάθε σχετικό σου σχόλιο είσαι έτοιμη να σου την πουν και το γνωρίζεις γιατί το γράφεις κιόλας). Δε φαίνεσαι από τα γραπτά σου τουλάχιστον να είσαι ο τύπος του ανθρώπου που θέλει να προκαλεί για να προκαλεί. Αυτό που φαίνεται όμως είναι, πώς να το πω, μια απελπισία. Δεν έχω να σου πω καμιά μεγάλη σοφία, αυτό που θα πω θα το επιβεβαιώσουν πολλοί άνθρωποι, όσο θα είσαι έτσι, τέτοιους ανθρώπους θα ελκύεις γύρω σου. Επίσης απελπισμένους. Σίγουρα αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Προσωπικά δεν βρίσκω κανέναν ρομαντισμό σε έναν άνθρωπο, που με επιλέγει, τη στιγμή που κατά πάσα πιθανότητα έχει κάποια στο σπίτι να του μαγειρεύει σπιτικό φαγητό, να του πλένει την κάλτσα και το σώβρακο. Γιατί στις περισσότερες ιστορίες με παντρεμένους κάτι τέτοιο παίζει: δεν συμμετέχουν στο σπίτι, βαριούνται, η γυναίκα παραμελεί την εμφάνισή της, γτ τρέχει σαν τρελή να προλάβει να πλύνει τις κάλτσες και τα σώβρακα (και να πάει και στη δουλειά) και ο σύζυγος ψάχνει να βρει αλλού “μαγεία και συναίσθημα”. Ε όχι, δεν τη θέλω αυτή τη “μαγεία”, χίλια χρόνια μόνη, με τις φίλες μου, την αμποπαρέα,… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ακριβώς. Όχι εκατό, χίλια χρόνια μοναξιά προτιμότερη είναι.
Η μοναξιά που το γράφεις με ελαφριά καρδιά δεν είναι ΠΟΤΕ προτιμότερη,εκτός και αν υπάρχει κίνδυνος βίας κτλ.Οσο για το αν φαίνομαι κουλ ή απελπισμένη θα σε πίκρανω αλλά είχα πολλές “σχεσουλες” και μια σχεσαρα όποτε μόνο “απελπισμένη” δεν είμαι. Το να πιστεύω ότι ένας παντρεμενος δεν είναι αλυσοδεμένος στα κάτεργα και δεν ανήκει στην “Κυρία”του όπως και μια παντρεμενη αντίστοιχα,δεν είναι απελπισία, είναι κοινή λογική.Υπεγραψαν ενα χαρτι δεν υπέγραψαν με το αίμα τούς.Κουλαρετε.Δε χρωστάνε πίστη πουθενά!Και το τρίτο πρόσωπο…αυτό και αν δε χρωστάει τίποτα πουθενά.Ειμαστε ελεύθερα όντα. Παρόλα αυτά να ξανά πω και να μου κάνετε τι χάρη να… Διαβάστε περισσότερα »
Αλήθεια είναι ότι το γράφω με ελαφρά τη καρδία. Με πολύ ελαφρά η αλήθεια είναι. Γιατί έχω περάσει και πολλά χρόνια μόνη μου και καμία μοναξιά δε συγκρίνεται στη μοναξιά που αισθάνομαι με αυτό που εγώ έβλεπα ως σχέση και οι άλλοι ως “σχεσούλα”. Αλλά this is just me. Και κανείς δεν ανήκει σε κανέναν έτσι κι αλλιώς αλλά το ότι οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία μας δε σημαίνει ότι μπορούν να βρίσκονται σε ανοιχτή σχέση αν δεν έχουν συμφωνήσει κάτι τέτοιο είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι, πώς να το κάνουμε. Αλλά δε μπορεί να έχει κάποια καλή βάση η… Διαβάστε περισσότερα »
Σοκολατόπιτα, δεν είναι θέμα ηθικής, αλλά τι είναι σωστό για εσένα. Δεν γνωριζόμαστε, αλλά είμαι σίγουρη ότι σου αξίζει να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που θα σε αγαπάει και θα σε νοιάζεται πραγματικά, ότι θα έχεις αυτό που πραγματικά ποθείς. Αν ποθείς πολλούς άνδρες, ναι πολυσυντροφικότητα και γιατί να μην έχεις πολλούς δηλαδή; Αν η καρδούλα σου λαχταράει τρυφερότητα και αγάπη και ασφάλεια (και γιατί να μη θέλει δηλαδή;) σου αξίζει να έχεις αυτό. Θα βρεθεί ο άνθρωπος, που θα καταλάβει τι αξίζεις. Αλλά αυτό που περιγράφεις δεν είναι πολυσυντροφικότητα, είναι μία κατάσταση στην οποία εσύ θα είσαι διαθέσιμη,… Διαβάστε περισσότερα »
Επισης σχεση με παντρεμενο=τραγικη μοναξια
Μα γιατί μιλάς λες και οι άντρες είναι..είδος πολυτελείας ας πούμε; Δεν ζούμε στην Ευρώπη αμέσως μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεπαστρευτει ένα μεγάλο ποσοστό αντρών πράγματι. Όσο δύσκολο είναι για τις γυναίκες, άλλο τόσο δύσκολο είναι και για τους άντρες αν μιλάμε για ετεροφυλες σχέσεις. Ξέρεις από πόσους άντρες φίλους έχω ακούσει ανάλογα παράπονα; Το δε κλισέ θέλει τις γυναίκες να παραπονιούνται ότι οι άντρες δεν φλερτάρουν και τους άντρες να παραπονιούνται ότι οι γυναίκες είναι ακαταδεκτες (αναφέρομαι σε άντρες νορμάλ που παραπονιούνται, όχι αυτούς που θεωρούν ότι οι γυναίκες τους οφείλουν προσοχή). Δεν μας φταίνε οι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι έχεις θεοποιήσει έτσι την συντροφικότητα με κάθε κόστος (οκ με εξαίρεση τη βία φανταζομαι).
Σιγά το πράγμα να βρεις άντρα δηλαδή. Γιατί έτσι όπως περιγράφεις τις σχέσεις και τις μοιρασιες δεν ακούγεται ως κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Απελπιστικά κοινότυπο ακούγεται και άνοστο.
Θα σου πρότεινα να βρεις καρκίνου σε γεμίζει ως άνθρωπο: κάποιο ενδιαφέρον που δεν βλέπεις την ώρα να ασχοληθείς. Για εμένα αυτό και να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ είναι το νόημα της ζωής.
Για να είμαστε συνεπείς στο παραπάνω, δηλαδη να ψάχνουμε και να μένουμε μόνο με τους συντρόφους ζωης, σημαίνει πως οι πιθανότητες να είμαστε για πάντα μόνοι αυξάνονται δραματικά. Και φυσικά ναι υπάρχουν κι αυτοί που νομίζουν ότι βρήκαν σύντροφό ζωής. Μέχρι τη διάψευση, που συνήθως έρχεται πανηγυρικά κι απροειδοποίητα, βυθίζοντας τους πάσχοντες στο έρεβος.
Αυτό το είχε πει πρώτος ο ΑλλούΓι’Αλλού σε μια από τις πρώτες ερωτήσεις που δεχόταν η Α, μπα. Νομίζω και στο πρώτο της βλόγι, εκείνο το θεϊκό.
Πόσο τέλεια απάντηση