Γειά σε όλους! Ήθελα να ρωτήσω κάτι σχετικά με τις παλιές ελληνικές ταινίες. Μερικές είναι αξιολάτρευτες, μερικές απαράδεκτες. Ο σεξισμός διάχυτος. Αξίζει αυτό για να τις βγάλουμε έξω από τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας; Ή κάθε φορά που βλέπουμε ,να εξηγούμε στο παιδί για πιο λόγο συνελαβαν τον Κωνσταντάρα με τα σεντόνια, τι είναι γεροντοκόρη, πρώτη νύχτα γάμου/σεντόνι κλπ κλπ. Γιατί είναι λάθος το “ο άντρας που θα παντρευτώ” ΚΟΚ..
– Βλαχοπούλου
Πολύ σχετικό το «αξιολάτρευτες». Είμαστε λίγοι, αλλά υπάρχουμε κι εμείς που δεν τις αντέχουμε με τίποτα, και πιστεύουμε ότι δεν θα χάσουν τίποτα τα παιδιά μας αν δεν τις δουν. Για πολλούς οι παλιές ελληνικές ταινίες εκπροσωπούν μια αθωότητα, επειδή τις έβλεπαν μικροί τις Κυριακές όταν δεν γινόταν να δεις κάτι άλλο, και λόγω ηλικίας οι χονδροειδείς πλάκες έπιαναν τόπο. Συγνώμη, αλλά τώρα δεν βλέπονται.
Εσύ δες ό,τι θέλεις, ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Για τα παιδιά όμως υπάρχουν απείρως καλύτερες και καταλληλότερες πλέον.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συγγνώμη αλλά δεν συμφωνώ. Οι παλιές ελληνικές ταινίες είναι πολύ παραπάνω από ένα μάτσο σεξιστικές μπαρούφες. Είναι ηθογραφηματα μιας ολόκληρης εποχής, καθε ιστορία ήταν ο, τι βιωναν τότε κι επειδή μιλάμε για μεταπολεμικες δεκαετίες, έδειχναν την κοινωνία που άλλαζε. Ας πούμε η Βουγιουκλάκη σπούδαζε εξωτερικό κι έφερνε νέα σοσιαλιστική ήθη στο εργοστάσιο ή δεν της έφτανε ο γάμος με τον πλούσιο κούκλο γιατρό και γύριζε πίσω στο σχολείο να πάρει το απολυτηριο ή το έσκαγε από το σπίτι για να μην παντρευτεί κάποιον που δεν αγαπούσε. Σε πάρα πολλές ταινίες με τον Ηλιόπουλο, έδειχνε τον αγώνα των νέων να παντρευτούν… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ μέχρι τελείας και χαίρομαι που διάβασα αυτό το σχόλιο πάνω πάνω.
δεν έχω καταφέρει ποτέ να δω Ψάλτη πραγματικά όπως τα είπες…
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Είναι εντελώς ανεδαφική η κριτική πως γενικά οι ελληνικές ταινίες χαρακτηρίζονται από “χονδροειδείς πλάκες”. Τα κείμενα των Αλ. Σακελλάριου – Χρ. Γιαννακόπουλου είναι εξαιρετικές ηθογραφικές σάτυρες – και όχι μόνο αυτά επίσης π.χ. τα κείμενα των Ν. Τσιφόρου, του Δ. Ψαθά κτλ
Τι λέτε ρε παιδιά; Ποια ηθογραφηματα και ποιά κοινωνία που άλλαζε ; Η κόρη μου η σοσιαλίστρια που φερνεις ως παράδειγμα ηθογραφημα για το πώς ζούσαν οι άνθρωποι; Με τη ναζιαρα Βουγιουκλάκη να κάνει τη γατούλα ; Πέρασε και δεν ακούμπησε. Σιγά μην μιλούσαν και τα σίριαλ του Δαλιανίδη για την πάλη των τάξεων τότε επειδή ο Βουτσάς ήταν φτωχοπαιδο που παρίστανε τον Ραμογλου. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γύρισε τη “Συνοικία το Όνειρο” (1961)και ήταν μια από τις ελάχιστες ταινίες που έδειχνε σκηνές φτώχιας από τον Ασύρματο, φτωχογειτονιά της Αθηνας. Αποτέλεσμα ; Απαγορεύτηκε η ταινία γιατί “θα αποθάρρυνε τουρίστες και επενδυτές”… Διαβάστε περισσότερα »
Η ταινία πάλι που απεικόνιζε ολοκάθαρα το χάσμα των τάξεων ήταν “ο Ηλίας του 16ου”. Οι φτωχοδιάβολοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και καταφεύγουν στην κλοπή, η “καλή κοινωνία” που χαρτοπαίζει για να ξεφύγει από την πλήξη, ο Παπαγιαννόπουλος τοκογλύφος που ίσως είχε υπάρξει μαυραγορίτης και δοσίλογος στην κατοχή και γι αυτό είχε τις λίρες. Τον ίδιο ρόλο περίπου έπαιξε και στο “μια ζωή την έχουμε”. Η υπηρέτρια που στοχοποιείται για κλοπή ενώ ένοχη ήταν η κυρία της. Οι υπηρέτριες ήταν μια μελανή σελίδα της μεταπολεμικής ιστορίας. Συνήθως τα “δουλικά” παρουσιάζονταν σαν ηλίθιες που ήταν λογικό να τρώνε σφαλιάρες… Διαβάστε περισσότερα »
Λάτρης κι εγώ των παλιών ελληνικών ταινιών. Βέγγος, Χατζηχρήστος, Ηλιόπουλος, Βλαχοπούλου, Βουτσάς, Προύσαλης για μένα κορυφαίοι. Δεν έχω βρει αντάξιους σύγχρονους Έλληνες ηθοποιούς ή ταινίες που θα μπορούσα να βλέπω σε επανάληψη για τόσες δεκαετίες. Αρκεί να τις βλέπεις από τη σκοπιά της εποχής για την οποία γράφτηκαν. Μιλάω για 60s εννοείται στα 80s με τον Ψάλτη απλά εμετός.
Συμφωνώ, εξωγήινη. Κι εγώ τις απολαμβάνω ξανά και ξανά, μερικές μάλιστα δεν τις βαριέμαι ποτέ (αυτές με τον Λογοθετίδη).
Aντε γειά σου! Τον Θεωρώ τον καλύτερο έλληνα ηθοποιό,από αυτούς που γνωρίζουμε απο τον κινηματογράφο βέβαια.
Επεται ,κατ’εμέ πάντα, ο Ηλιόπουλος. Τρέφω άπειρη συμπάθεια για τον Αυλωνίτη,και θεωρώ την Βλαχοπούλου ταλέντο στρατόσφαιρας!
Θα συμφωνήσω με το ότι είναι ηθογραφήματα μιας ολόκληρης εποχής, και έχω μερικές ταινίες που τις κουβαλάω με μεγάλη αγάπη μέσα μου (Η δε γυνή, Κάλπικη Λίρα κλπ). Θα διανοούμασταν σήμερα να πούμε μια γυναίκα “παστρικιά” επειδή ζει “αστεφάνωτη”? Όχι (ελπίζω). Είναι εξαιρετική η απόδοση μίας Αθήνας και μιας κοινωνίας που αλλάζει? Ναι.
Εξωγήινη, πάντα θαυμάζω τον τρόπο γραφής σου και αυτή η φορά δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι ακριβώς όπως τα λες, και γω λατρεύω να βλέπω τέτοιες ταινίες με τις κόρες μου και να συζητάμε σε τι ήταν πρωτοποριακές για την εποχή τους και τί είναι προβληματικό.
Χαίρομαι πολύ επίσης που τόσος κόσμος εδώ συμφωνεί μαζί σου! ❤
Κι εγώ καρασυμφωνώ με το σχόλιο αυτό. Εύγε!
Είμαι κι εγώ θιασώτης των παλιών ελληνικών ταινιών, ενώ δεν αντέχω τις βιντεοκασέτες του ’80.
Θα προσθέσω τις Κυρίες της Αυλής και το Στουρνάρα 288 σαν ηθογραφήματα τις εποχής.
Όμως υπάρχουν ταινίες που παλιά απολάμβανα αλλά πλέον δεν αντέχω, όπως τα Κίτρινα Γάντια, που ενώ έχει αρκετές αστείες ατάκες, με τρομάζει η συμπεριφορά του παράλογα ζηλιάρη συζύγου και το γεγονός ότι στο τέλος γίνεται αποδεκτή από τη σύζυγο και “ζήσανε αυτοί καλύτερα”.
Έυγε
Σ’ευχαριστώ για το σχόλιό σου, τα είπες όλα τόσο όμορφα!
Μπορείτε να βλέπετε την Συνοικία το όνειρο και την Καλπικη λίρα. Εκτός και αν θεωρούμε ότι ανάμεσα στα άλλα, δεν κάνει το παιδι να μάθει ότι κάποτε η φτώχεια σε αυτή τη χώρα είχε αλλά χαρακτηριστικά από αυτά που έχει σήμερα. Ομοίως και με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Κάποτε έτσι ήταν τα πράγματα, σήμερα είναι αλλιώς. Εγώ τις λατρευω τις ελληνικες ταινίες και αν και τις έχω δει εκατομμυρια φορές, δεν με έκαναν να θέλω να παντρευτω πλουσιο, ουτε να ανέχομαι τυπους σαν τον Χάρη το Ζαβαλο. Ουτε βέβαια να θέλω να μετακομίσω σε καμία πολυκατοικια και δη στην… Διαβάστε περισσότερα »
Προφανώς, ούτε η γράφουσα, ούτε η Λένα αναφέρονται στην “Κάλπικη λίρα” ή στη “συνοικία το όνειρο” οι οποίες αποτελούν και τη μειοψηφία του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου της εποχής εκείνης.
Ο καθένας βλέπει, διαβάζει, ακούει ο,τι θέλει. Προφανές αυτό. Εγώ προσωπικά, το θεωρώ προβληματικό να κρίνουμε ταινίες, σειρές, τραγούδια που γράφτηκαν σε άλλες εποχές σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα. Αν είναι έτσι, πρέπει να βγάλουμε απο τη ζωή μας οποιαδήποτε μορφή τέχνης δημιουργήθηκε πριν το 2015 άντε να πω 2010. Οι Απαράδεκτοι πχ, υπήρξαν πολυ προοδευτικοί για την εποχή τους. Για το 1991 ήταν ανήκουστο να υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας σε σειρά που να είναι γκέι και ισότιμο μέλος μιας παρέας. Ανοιξαν το δρόμο για πολλές σειρές που γράφτηκαν μετά. Φυσικά αν το δω τώρα, με τα δεδομένα του 2020… Διαβάστε περισσότερα »
Η Δημητρούλα όμως ήταν η κατ εξοχήν “λαϊκιά” γκόμενα που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν ο Σπύρος. Ο Σπύρος πάλι, ήταν ένας ψευτοπροοδευτικός που ήθελε τη γυναίκα του “παρτσακλό” και στο σπίτι….
“Εγώ προσωπικά, το θεωρώ προβληματικό να κρίνουμε ταινίες, σειρές, τραγούδια που γράφτηκαν σε άλλες εποχές σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα. Αν είναι έτσι, πρέπει να βγάλουμε απο τη ζωή μας οποιαδήποτε μορφή τέχνης δημιουργήθηκε πριν το 2015 άντε να πω 2010.” Θα απαντήσω σε αυτό, ότι αυτό ακριβώς είναι που διαχωρίζει την υψηλή τέχνη από την ασήμαντη, ή τη λιγότερο -ας πούμε-σημαντική. Όταν βλέπεις την ακρόπολη, τα κυκλαδίτικα ειδώλια, τους πίνακες του V. Van Gogh, τις ταινίες του Φελίνι και τα λοιπά κλασικά αριστουργήματα της τέχνης, δεν αισθάνεσαι σε καμία περίπτωση ότι βλέπεις κάτι αναχρονιστικό. Έχουν γίνει διαχρονικά γιατί ακριβώς… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν θα συμφωνήσω συγγνώμη. Οχι γιατί θεωρώ ότι οι ελληνικές ταινίες ή οι Απαράδεκτοι είναι υψηλή τέχνη. Αλλά γιατί υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά έργα πχ που είναι σπουδαία αλλά παρολ’αυτα προωθούν λάθος πρότυπα. Κερδίζεις όμως πράγματα διαβάζοντας τα, καταλαβαίνεις το πλαίσιο της εποχής που γράφτηκαν. Εγώ γεννήθηκα στα 90s, κι οι ελληνικές ταινίες μου πρόσφεραν μια ιδέα της τότε ελληνικής κοινωνίας. Δεν με έκαναν ούτε ομοφοβικη ουτε ρατσίστρια ούτε σεξιστρια.
Συμφωνώ λουλούδι, οι ταινίες τα βιβλία και γενικά η τέχνη, είναι μέσο αυτογνωσίας. Η ιστορία ποτέ δεν είναι χυδαία ή ποταπή . Το ζητούμενο είναι η αισθητική , πως δίνονται στο κοινό. Πολλές Ελληνικές ταινίες έχουν καλή αισθητική και κυρίως παίζουν μεγάλοι ηθοποιοί . Το να μαθαίνεις την ιστορία του τόπου σου ως εκ τούτου την καταγωγή σου είναι πολύ σπουδαίο και αναγκαίο
Συγνώμη αλλά δεν κατάλαβα καθόλου πως συνδέεται η απάντησή σου με αυτό που έγραψα. Ουσιαστικά λες ότι διαφωνείς με κάτι που δεν έχω πει.
Το σχόλιο σου έρχεται σε τρομερή αντίφαση με το ψευδώνυμο σου Blanche Dubois.
Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί έρχεται σε αντίφαση; και μάλιστα “τρομερή”;
Α ναι μπράβο Οι Απαράδεκτοι. Που εγω προσωπικά λατρέυω και αντιλαμβάνομαι το πόσο πρωτοποριακή ήταν η σειρά για την εποχή της, είναι γεμάτη με ρατσιστικά και σεξιστικά στερεότυπα.
Ναι, όντως, είναι γεμάτη στερεότυπα αυτή η σειρά (που για μένα είναι η νουμερο 1 ελληνική σειρά). Παρ’όλα αυτά, χρησιμοποιώντας αυτά τα στερεότυπα, η Δήμητρα σατιρίζει με ευστοχο τρόπο την κοινωνία του ’90. Σατιρίζει την πολιτικη (βλ. Παπαρήγα την καλη και τον Σπυρο με το πολυτεχνειο), την γυναίκα που είναι υπό του άντρα της (Δήμητρα) , έναν Καζανοβα (Βλάσης), τους γκέι (Γιάννης). Ρίχνει και αλλά θέματα κοινωνικά και καθημερινά στο τραπέζι (βιγκανισμο, eurovision, την γαλλική κουλτουρα, την αστυνομία). Μερικές φορές, υπερβάλλει αλλά πολλες φορες είναι πράγματα που ειπωνονονται μέσα σε μια παρεα. Και αυτό, είναι κάτι που προκυπτει αβίαστα και… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα δεν τις βλέπω πια, έχω όμως μεγαλώσει με αυτές όταν όντως δεν υπήρχε τίποτα άλλο, αλλά πέρασα πολύ ωραία βλέποντας τες και καθόλου δε με ακούμπησε ο σεξισμός τους. Καθόλου όμως. Είναι μια κοινωνική καταγραφή μιας εποχής. Και να την εξαφανίσεις από τα παιδιά σου δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε. Για εμένα η γνώση του παρελθόντος είναι απαραίτητη για την κατανόηση του παρόντος και την αλλαγή του μέλλοντος. Ας εμπιστευτούμε λίγο την κριτική ματιά των ανήλικων. Είναι πολύ βαθειά. Επίσης και σόρι κιόλας, ο Ηλίας του 16ου είναι ταινιάρα!
Συμφωνω απολυτα με το οτι ειναι η κοινωνικη καταγραφη μιας εποχης. Και νομιζω οτι εχει και μια σημασια να δει ενα νεο παιδι τι ισχυε το 50 και το 60 στην ελλαδα. Τα ηθη, τα εθιμα αλλα και πολλα ειναι αυτα που μπορει να μαθει βλεποντας μια παλια ταινια. Το καθε εργο μπορουμε να το κρινουμε μονο με βαση την εποχη που δημιουργηθηκε. Αλλιως η οποια συγκριση ειναι τελειως αδικη αλλα και αστοχη. Και για μενα ωστοσο ισχυει οτι δεν μπορω να τις δω ολες με χαρα ή/και μελαγχολια. Την βουγιουκλακη οπως λεει και η μιτσι δεν την παλευω ευκολα.… Διαβάστε περισσότερα »
Σακελλάριος, Ψαθάς, Τσιφόρος. Ονόματα με σοβαρό ταλέντο, που παρατηρούσαν, έγραφαν, και κορόιδευαν την εποχή τους. Για εμένα το ταλέντο είναι πέρα από σύγχρονο ή όχι. Είναι ταλέντο. Ήμουν πιστιρίκα, 8 ή 10 όταν πρωτοδιάβασα την “ελληνική μυθολογία” του Τσιφόρου και νομίζω ΄πως ακαριαία μου εξηγήθηκε το παζλ αυτού που λέμε ελληνισμός.
Σεφερλή να μην βλέπουν βασικά και όλα καλά θα πάνε 😉
Τώρα πέρα απ’ την πλάκα (που δεν είναι κ τόσο πλάκα), μόνο οι παλιές ταινίες έχουν πρόβλημα νομίζεις; Αυτές άντε πες γυρίστηκαν μια εποχή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Για τη σημερινή τηλεόραση όμως, στην μεγάλη πλειοψηφία της τουλάχιστον, τι να πει κανείς;;
Επίσης τα παιδιά δεν διαμορφώνουν απόψεις μόνο μέσα από αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση αλλά και απ’ το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Οπότε, αν κ το ερώτημά σου ήταν συγκεκριμένο το ξέρω, δες το λίγο πιο σφαιρικά το ζήτημα.
Με συγχωρείτε αλλά θεωρώ εντελώς απαράδεκτη την απάντηση της Λένας. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Από τη μία μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι- περα από τον σεξισμό και κάποια στερεότυπα που πρεσβεύουν- οι παλιές ελληνικές ταινίες εκπροσωπούν μια ολόκληρη εποχή και τις κοινωνικές αλλαγές των δεκαετιών του 60 και του 70. Από την άλλη ίσως θεωρηθούν ρηχές, προβλέψιμες και με πανομοιότυπο τέλος όπου όλοι παντρεύονταν αφού πρώτα είχαν περάσει από τα μπουζούκια του Ζαμπέτα. Πάντως ειναι σίγουρο ότι υπήρχαν καλοί Έλληνες ηθοποιοί τότε, κυρίως αυτοδίδακτοι, όπως ο Βέγγος και ο Ηλιόπουλος. Κατά τη γνώμη μου αυτές οι ταινίες βλέπονται και… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν εννοούσα ότι η άποψή της είναι απαράδεκτη αλλά ο τρόπος με τον οποίο την εξέφρασε. Εννοείται ότι ο καθένας έχει τη γνώμη του…
Σεξισμος υπαρχει και στην οπερα, σε παλιοτερα (η και οχι τοσο) βιβλια και ταινιες, γενικα παντου γιατι η κοινωνια ηταν unapologetically σεξιστικη παλιοτερα και αναποφευκτα αυτο αποτυπωνοταν στην τεχνη. Αρα σεξισμο θα βρεις σχεδον παντου, δε νομιζω πως μπορεις να προστατευσεις το παιδι απολυτα. Βρες λοιπον αυτο που ταιριαζει με την αισθητικη σου, Βουγιουκλακη η/και Verdi, και οταν αντιμετωπισεις σεξισμο και χοντροειδη «αστεια», εξηγησε του.
Μερικές σκόρπιες σκέψεις: 1. Αυτό που λέμε παλιός ελληνικός κινηματογράφος δεν είναι κάτι ενιαίο σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν ταινίες με αδιανόητα έξυπνο σενάριο (π.χ. ό, τι έχει γράψει ο Τσιφόρος), υπάρχουν και μέτριες ή και άθλιες ταινίες (εδώ εντάσσω την πλειοψηφία των μιούζικαλ του Δαλιανίδη, πολλές ταινίες της Βουγιουκλάκη, τις περισσότερες από ΚΚ). Αντίστοιχα, άλλοι σκηνοθέτες το είχαν πιο πολύ, άλλοι λιγότερο. Ή κάποι@ ηθοποιοί θα στέκονταν θαυμάσια σε κάθε εποχή, ενώ αλλ@ προκαλούν γέλιο με τις ερμηνείες τους σήμερα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για πάνω κάτω τρεις δεκαετίες. 2. Προσωπικά, θεωρώ λάθος το να κρίνουμε ένα έργο τέχνης με… Διαβάστε περισσότερα »
Έλα ρε παιδιά που άλλαξε ο κόσμος και δεν βλέπονται οι ταινίες. Αυτη η σιχαμενη “μην αρχίζεις τη μουρμουρα ” πως κάνει νούμερα τοτε; Πως ταυτιζονται όλοι και την παρακολουθούν; Που για το σποτ του Λουλη όλοι διαμαρτυρηθηκαν και μετά έβαλαν μουρμουρα στην τι βί. Χίλιες φορές να βλέπω Λογοθετιδη που είναι και δεκαετία 50 και καταλαβαίνω ότι ήταν άλλο το πλαίσιο.
Οι ταινίες αυτές δημιουργήθηκαν σε μια άλλη εποχή και αναπαριστούν τον τρόπο ζωής εκείνης της εποχής. Αν δε σου αρέσουν, είναι προφανές ότι δεν χρειάζεται να τις βλέπεις.