Για την μητέρα μου

Ήθελα καιρό να γράψω κάτι για την μητέρα μου κάπου, οπουδήποτε…όσο ζούσε δεν πρόλαβα ποτέ να της πω το πόσο σημαντική ήταν για μένα, το πόσο την αγαπούσα και ήταν το πρότυπο μου.

Ή και να της τα είπα δεν μου φαίνεται σαν να της τα είπα αρκετά.

Θα ήθελα να της τα έχω πει τόσες φορές που να νιώθω πως έχουν χαραχτεί μέσα της και πως την προστατεύουν από κάθε πόνο και φόβο. Έτσι ώστε τίποτα να μην μπορεί να την πειράξει.

Η μαμά μου, βλέπετε, όχι να το παινευτώ, αλλά ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου. Don’t get me wrong, είχαν γίνει πολλά λάθη και στο παρελθόν είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ακόμα και πως δεν έχω οικογένεια και με τον τρόπο να έχω απομακρυνθεί εντελώς, συναισθηματικά και σωματικά από αυτούς… Αλλά όταν γύρισα για να την προσέχω και ο θυμός είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου ανακάλυψα το ποια πραγματικά ήταν η μητέρα μου.

Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος, που πραγματικά το μυαλό του δεν θα πήγαινε στο πονηρό. Δεν θα σκέφτονταν πως κάποιος ήταν ψεύτης, κλέφτης ή το οτιδήποτε. Πάντα θα πίστευε στην θετική πλευρά των ανθρώπων και αυτή θα ήταν που έβλεπε πρώτα. Ήταν πολύ έξυπνη και παθιασμένη με τον τομέα της, είχε στενοχωρηθεί όταν αναγκάστηκε να φύγει από το εργοστάσιο εξαιτίας της αρρώστιας της. Και κάτω από όλα ήταν σαν μικρό παιδί.

Κάθε φορά που γυρνούσα στο σπίτι προσπαθούσα να της λέω ιστορίες με σκυλάκια που είδα έξω, ή τι φίλους έκανε η Λούνα στην δική της βόλτα και πως έπαιζε. Ακόμα και στο νοσοκομείο της έλεγα για ένα σκυλάκι που ήταν στο καφέ απέναντι και πως χοροπήδησε να μου πάρει το κουλούρι και χαμογέλαγε!

Αυτό που με στενοχωρούσε πολύ από μικρή ήταν πως εξαιτίας της μαστεκτομής που είχε κάνει δεν ένιωθε ωραία με το σώμα της. Θυμάμαι πως δεν ήθελε να φοράει μπικίνι ή να πηγαίνει στην θάλασσα για να μην φαίνονται οι ουλές. Μετά όταν έκανε μια εγχείριση στο πόδι, δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι γιατί θα έπρεπε να έχει το μπαστούνι και ένιωθε άσχημα.

Θα έπρεπε να την έχω πιέσει να βγαίνουμε παραπάνω, αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα και την τελευταία στιγμή δεν περίμενα πως θα έφευγε. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου νόμιζα πως θα είχαμε παραπάνω χρόνο, πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Νομίζω ακόμα και στο τέλος που ήταν σε κώμα καταλάβαινε το τι γίνονταν και για αυτό αρνήθηκε να πεθάνει στα γενέθλια μου, πάλεψε όσο περισσότερο μπορούσε για να αλλάξει η μέρα. Και τα κατάφερε! Ήταν η καλύτερη μαμά.

Αυτό το κείμενο ήθελα να το γράψω απλά γιατί τα γενέθλια μου πλησιάζουν, είναι σχεδόν εδώ και ήθελα να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο σ αγαπώ με κάποιον τρόπο. Αλλά ως άθεη δεν έχω άλλο τρόπο εκτός από το να μιλήσω σε σας για την γαμάτη μαμά που είχα και να σας ζητήσω να πείτε στις μαμάδες, μπαμπάδες, κόρες, γιούς, γιαγιάδες, παππούδες το πόσο τους αγαπάτε και πόσο πολύτιμοι είναι για εσάς, γιατί αυτό θέλουν μόνο.

Υ.Γ. Συγγνώμη που ανέβασα κάτι τέτοιο που δεν ξέρω πόσο ταιριάζει με το site αλλά ήθελα κάπου να το πω.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News