Υπάρχουν γονείς που μετάνιωσαν για το οτι έκαναν παιδιά αλλά τα αγαπούν. Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό. Γίνεται να αγαπάς κάποιον και να προτιμάς να μην είχε γεννηθεί; Κανείς φυσικά από όσους το λεν δεν μου χρωστάει εξήγηση, αλλά αν υπάρχει κάποιος που καταλαβαίνει τί εννοεί μια τέτοια δήλωση, θα με ενδιέφερε το θέμα πολύ.
–Έλλη
Σε αυτές τις περιπτώσεις η απάντηση είναι ότι δεν χρειάζεται να το καταλάβεις, αλλά να το δεχτείς ως μια πιθανή ανθρώπινη κατάσταση. Δεν είναι προϋπόθεση να το καταλαβαίνεις για να υπάρχει. Δεν χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου. Υπάρχουν πάρα πολλά ανθρώπινα συναισθήματα που δεν μπορείς να καταλάβεις, απλώς δεν έχει τύχει να τα συναντήσεις ακόμα. Αν κάνεις παιδί και το μετανιώσεις αλλά το αγαπάς, θα ταυτιστείς. Αν δεν γίνει αυτό, δεν θα ταυτιστείς. Δεν χρειάζεται όμως να ταυτιστείς. Μόνο να το δεχτείς ως μια υπάρχουσα κατάσταση χρειάζεται, χωρίς να κατακρίνεις, αν γίνεται.
Υπάρχει μια λεπτή διαφορά που μάλλον δεν είναι και πολύ λεπτή, εδώ που τα λέμε. Δεν ισχύει το «να αγαπάς κάποιον και να προτιμάς να μην είχε γεννηθεί», αλλά «να τον αγαπάς και να προτιμάς να μην τον είχες γεννήσει». Ο άνθρωπος αυτός δεν βρέθηκε τυχαία στον κόσμο, ούτε είναι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, ΕΣΥ τον έφερες, ΕΣΥ το έκανες αυτό, και όχι εύκολα. Χωρίς εσένα, δεν θα υπήρχε. Εκεί είναι το κλειδί, που τώρα μάλλον σου διαφεύγει. Δεν είναι σα να θέλεις να πεθάνει (γιατί τώρα έτσι το αισθάνεσαι νομίζω).
Οι γονείς αυτοί μπορούν ακόμα να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς το παιδί. Αυτοί που δεν το έχουν μετανιώσει, βιώνουν μόνο αυτό που υπάρχει τώρα, και η εναλλακτική ζωή, χωρίς το παιδί, τους φαίνεται κάπως αδιανόητη. Αυτό είναι όλο, βασικά.
Αν το «θα με ενδιέφερε» σημαίνει ότι φοβάσαι μήπως το πάθεις εσύ η ίδια, δεν υπάρχει εγγύηση, ούτε προς τη μια πλευρά, ούτε προς την άλλη. Είναι πολύ πιο συχνό απ’ όσο φανταζόμαστε, πάντως.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οταν ο μικρός μου πηγε σταθμό ήταν ΟΛΟ το χρόνο άρρωστος και δεν δεχόταν να πάρει φάρμακα. Τον ειχα με 40 πυρετο και ολο το βραδυ του εκανα κομπρέσες και του εσταζα νερο στα χείλια για να μην παθει σπασμούς. Ειχα δοκιμάσει τα παντα, αντιβίωση μεσα σε μιλκο, ενεσεις ντεπον σε πάστα, τα πάντα. Αν τον πίεζα εκανε εμετο και ειχα ενα παιδι με 40 και αφυδατωμένο. Θυμάμαι μια χρονιά όλο αγωνία, αυπνία και απελπισία. Πηγαινα στη δουλειά σαν βρικόλακας. Είχα κλαψει σε meeting με 20 ατομα επειδη δεν ειχα καταφέρει το πρωι να του δώσω την αντιβίωση, ουτε καν… Διαβάστε περισσότερα »
Evil καταρχήν,σταματα να αυτομαστιγωνεσαι!
Στην ουσία μεγαλώνεις εσύ το παιδί.ελπιζω ο άντρας σου να δίνει διατροφή.ειδαλλως διεκδίκησε την!αν το περιβάλλον του άντρα σου είναι τοξικό,τότε όχι να μην στέλνεις το παιδί σου εκεί.μπορεις να πεις να βγαίνει μόνο με το μπαμπά του.θα ρωτάς και το παιδί σου πως περνάει και αν θέλει να πηγαίνει.
Ο,τι είναι να έρθει στη ζωήας έρθει.μπορεις πάντα να αλλάξεις αυτά που αλλάζουν,όπως το να μην το στέλνεις στα πρώην πεθερικά.να αποδεχτείς αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις η/και να αλλάξεις την οπτική σου προς τα αυτά.
Αχ δεν είναι εύκολο. Δυστυχώς όπως λέει και η δικηγόρος, το διαζύγιο σου λύνει ένα πρόβλημα και σου δημιουργεί άλλα δέκα. Το προβλημα ειναι οτι η γυναίκα όλη μέρα είναι σε συνεχές στρες και ενταση τρελαινοντας οποιον βρίσκεται γύρω της. Στο παιδί δεν κάνει κάτι. Αν αντέχεις να ακούς όλη μέρα μια γυναίκα να ουρλιάζει στη δική της μάνα εισαι οκ. Πως θα απαγορέψω να πηγαίνει για κάτι τέτοιο? Με ποια δικαιολογία? Ναι κυριε πρόεδρε έχει αγοράσει χίλια παιχνίδια για το παιδι, εχει σπίτι στη θάλασσα με κήπο κτλ, του μαγειρεύει μια χαρά, στο παιδι φέρεται καλά αλλα μπροστά του… Διαβάστε περισσότερα »
Τι να πω..ίσως το σκ που πάει το παιδί σου εκεί να έκανε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα.ετσι θα είχες δικαιολογία πάει πχ μπάσκετ και μετα είναι κουρασμένος
Και έτσι να ελαττώνονται οι επισκέψεις.μ
Προσωπικά δεν με απασχολεί αν το μετάνιωσαν ή όχι, με απασχολεί όταν το λένε στα παιδιά τους. Εμάς από πολύ νωρίς μας είχε ξεκαθαρίσει η μάνα μας ότι καλύτερα να μην μας έκανε, ότι ήταν φτιαγμένη για άλλα πράγματα και ότι είμαστε μια απογοήτευση, δεν μας αγαπάει, τι αμερικανιες είναι αυτές. Χρειαζόταν να το πει; Όχι. Με οδήγησε αυτή η δήλωση σε επικίνδυνες καταστάσεις αναζητώντας το υποκατάστατο της αγάπης και της αποδοχής της; Ναι. Οπότε ας νιώθει ο καθένας όπως θέλει, αλλά να φέρεται σαν γονιός αφού το έκανε το ‘λάθος’ και δεν αλλάζει. Στο κάτω κάτω μεγαλώνουμε και φεύγουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ευχαριστω πάρα πολύ Mitsi μου, νιώθω κι εγώ το ίδιο για σένα και πολλές αδελφές μας εδώ μέσα 💞💞💞
Να σου δώσω να καταλάβεις από την μεριά μου. Τα υπεραγαπώ τα παιδιά μου. Δεν θέλω ποτέ, μα ποτέ να πάθουν κάτι, με τον άντρα μου το λέμε και κλαίμε, πως αν πάθουν κάτι τα παιδιά αυτοκτονούμε παρέα, αγκαλιά. Παρόλα αυτά πολλές φορές έχω πει(κυρίως σε πολύ δικούς μου ανθρώπους) πώς με τα μυαλά που εχω σήμερα , αν δεν είχα κάνει τα παιδιά μου, δεν θα ήθελα να κάνω παιδιά. Μετάνιωσα δηλαδή, αλλά όπως είπε και η Λένα δεν θέλω να πάθουν τίποτα. Γιατί για μένα μετά η ζωή έχει τελειώσει. Αλλά αν δεν τα είχα θα περνουσα καλύτερα… Διαβάστε περισσότερα »
Ίσως σε βοηθήσει να καταλάβεις τη σκέψη το παράδειγμα μου. Έχω μια φίλη που βρήκε ένα ντόμπερμαν κουτάβι, το πήρε αγκαλιά, το αγάπησε αμέσως, το υιοθέτησε. 5 χρόνια μετά που αυτό είναι θηρίο σου λέει ότι αν γυρνούσε το χρόνο πίσω δεν θα το υιοθετούσε, θα έψαχνε να το δώσει γιατί έχει δυσκολέψει αρκετά η ζωή και οι μετακινήσεις και οι διακοπές της όμως τώρα που την έχει, δεν θα την άλλαζε με τίποτα και πλέον δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν, ούτε να την δώσει και την αγαπάει τρελά!!!
Να σου πω τί εννοεί..οτι η τροπή που πήρε η ζωή του μετα τη γεννηση των παιδιών δεν ήταν αυτή που θα ήθελε..δεν έχει σχέση με τα συναισθήματα που τρέφει για τα παιδιά του αλλά για τα συναισθήματα που τρέφει για τον εαυτό του…έχοντας κάνει τρία παιδιά με μικρη χρονική διαφορά μετα την ηλικία των 30 και έχοντας αφήσει πίσω την επιστημονική μου εξέλιξη στον κλάδο μου μπορώ να σου πω οτι η ΚΌΛΑΣΗ που ζω έχοντας πλέον 3 παιδιά στην εφηβεία με έχει κάνει να μετράω αντίστροφα για τον καιρο που θα φύγουν για σπουδές και θα γίνουν απολύτως… Διαβάστε περισσότερα »
Υπάρχει ασφυκτική κοινωνική πίεση, κυρίως προς τις γυναίκες, για την απόκτηση παιδιού. Οπότε για πολλούς ανθρώπους το παιδί δεν ήταν ποτέ συνειδητή επιλογή.
Συμφωνώ με κάθε λλεξη ,με κάθε συλλαβή! Ουτε ένα δευτερόλεπτο δεβ μετάνοιωσα που δεν έκανα παιδιά. Και πιστελυω στη λαική σοφία:
“Εχεις παιδια? Να τα χαίρεσαι!”
“Δεν εχεις παιδιά? Να χαίρεσαι!”
Ίσως εννοούν ότι αγαπάνε τα παιδιά τους, αλλά σιχαίνονται τον γονεϊκό ρόλο. Θα προτιμούσαν να ήταν ανίψια τους ή εγγόνια τους ας πούμε. Το βλέπω με την ανιψιά μου: την αγαπάω την λατρεύω περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι η μαμά της.
Έχω δύο γνωστές, που έχουν παιδιά με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες. Η μία στηρίζει το παιδί, το βοηθάει, είνα χαλάρή και δεν αφήνει το “πρόβλημα” αυτό να επηρεάσει τη σχέση τους. Η άλλη έχει τρελαθεί, την ενοχλεί που ξοδεύει χρήματα για το “πρόβλημα” του παιδιού της, γίνεται προσβλητική και τσακώνονται συνέχεια. Αυτό που βλέπω είναι ότι πολλοί γονείς δεν μπορούν να διαχειριστούν ό,τι προκύπτει πέρα από αυτά που πίστευαν ότι θα αντιμετώπιζαν με τα παιδιά τους: δεν μπορούν να διαχειριστούν τις μαθησιακές δυσκολίες, τη ζωηράδα, την υπερκινητικότητα, το χαμηλο iq, τη φιλασθένεια ή οποιοδήποτε άλλο “μειονέκτημα” των παιδιών τους.Τα αγαπούν, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Προσωπικά τελευταία σκέφτομαι για τον εαυτό μου το εξής “ίσως δεν είμαι γεννημένη γι’ αυτό το ρόλο”, σκέφτομαι ότι δεν το ‘χω σαν μαμά και μου λείπει κάπως μια ζωή χωρίς τέτοιες ευθύνες. ΟΜΩΣ, αυτό που συμβαίνει με μένα είναι ότι δεν έχω άλλη ζωή, δε βγαίνω, δε βλέπω συχνά τις φίλες μου, δε βλέπω συχνά άλλο κόσμο, όλη μου η καθημερινότητα και η ζωή είναι η κόρη μου. Γιατί έτσι είναι οι συνθήκες ( ο άντρας μου δουλεύει μέχρι αργά), οπότε σκέφτομαι ότι είναι λογικό να σκέφτομαι ότι έχω πάθει κορεσμό σ’ αυτό το ρόλο. Ότ(αν) πάει σχολείο του… Διαβάστε περισσότερα »
2.5 χρόνια? 6 μήνες το έκανα full time και μετά γύρισα στη δουλειά όλο χαρά. Λοιπον γι αυτο το τελευταίο που λες έμεινα έκπληκτη τώρα που χωρισα και το παιδί φεύγει καποιες μέρες (oχι ωρες) γιατί δεν πέφτω σε κατάθλιψη, δεν νιώθω μόνη χωρίς σκοπό. Και φαντασου οτι το μπραφ εγινε μεσα στο lockdown οπότε το πέρασα και σε απομονωση. Η ψυχολόγος μου μου είπε οτι εβαλα ολα αυτα τα χρόνια το χρόνο, την αφοσίωση, την τρυφερότητα, την απελπισία, την κούραση, την απογοήτευση, τις ενοχές, τυψεις, αγωνίες που απαιτεί η έρημος της μητρότητα και έχτισα τον ψυχικό δεσμό με το… Διαβάστε περισσότερα »
Με παρηγορείς πολύ αυτή τη στιγμή όσο δε φαντάζεσαι. Μακάρι να μπορέσω να το διαχειριστώ κι εγώ τόσο καλά!