Αγαπητή «Α, μπα»: Τώρα στην καραντίνα συνειδητοποίησα πόσο παράλογα είναι κάποια πράγματα στη δουλειά μου

Γεια σου καλή μου Α,μπα και τρελό αμποπαρεάκι, Σου γράφω εν μέσω καραντίνας. Αν εξαιρέσεις κάποια πράγματα που μου λείπουν, όπως το να δω τους φίλους μου από κοντά και να πάω μια βόλτα στα μέρη που μου αρέσουν κατά τα άλλα περνάω υπέροχα. Μένω με την σχέση μου και οι μέρες κυλάνε για μένα ως άλλη άδεια. Και εξηγώ, είμαι 29 ετών και εργάζομαι σε μια εταιρεία λιανικού εμπορίου (ένδυση, υπόδηση) στην Αθήνα. Το υποκατάστημα (πρόκειται για αλυσίδα) στο οποίο εργάζομαι ήταν από τα πρώτα που έκλεισαν. Από την μέρα Α,μπα μου που κλείσαμε, μέχρι σήμερα ένα μήνα μετά, είχα τον χρόνο να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω πόσο παράλογα είναι κάποια πράγματα στην δουλειά μου. Την θέση που έχω, την έχουν βαφτίσει “senior cashier” ναι, κλάψτε ελεύθερα!! Μονό ταμίας δεν είμαι όμως, αν εξαιρέσεις ότι ναι χτυπάω αποδείξεις μέσα στην βάρδια μου (ένα 20% το πολύ από τον συνολικό χρόνο) έχω αρμοδιότητες όπως άνοιγμα καταστήματος, να δίνω την κατάθεση με τα κέρδη στην χρηματαποστολή, κωδικούς χρηματοκιβωτίων , αποστολή και παραλαβή μεγάλου όγκου δεμάτων από και προς το κατάστημα καθημερινά. Ακόμα και εξυπηρέτηση πελατών όταν υπάρχει μεγάλη επισκεψιμότητα. Όμως αυτό που καταλαμβάνει τον περισσότερο όγκο και χρόνο εργασίας είναι η διαχείριση του e-shop της εταιρείας ως προς το κομμάτι των παραγγελιών που έχουν να κάνουν με το δικό μας υποκατάστημα. Πράγμα το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι τον περισσότερο χρόνο τον περνάω μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ολοκληρώνοντας παραγγελίες ή στο τηλέφωνο ώστε να επικοινωνώ με πελάτες και άλλα υποκαταστήματα. Αυτό όμως το όποιο ειλικρινά με πνίγει και το θεωρώ άκρως παράλογο καθώς και απίστευτα βάρβαρο είναι ότι όλα τα παραπάνω είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όρθια!! Όσοι εργάζονται με υπολογιστή/τηλέφωνο ξέρουν καλά πως μετά από 8 ώρες δουλειάς πόσο πιασμένος είσαι, πόσο τσούζουν τα μάτια τι κεφάλι καζάνι έχεις. Κάντε εικόνα να έπρεπε να τα κάνετε αυτά όρθιοι στατικά στο ίδιο σημείο. Κάπου ώπα! Το πόστο στο οποίο εργάζομαι είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε για να γράψεις στον υπολογιστή να πρέπει να σταθείς όρθιος. Φίλοι μου, μου είπαν ότι είναι παράνομο να μην υπάρχει κάθισμα στο ταμείο, η αλήθεια είναι πως το έψαξα αλλά δεν βρήκα κάτι η ίδια. Σε μια συζήτηση που είχα με μια κοπέλα η οποία έχει την ίδια θέση με εμένα στην εταιρεία, αλλά σε άλλο υποκατάστημα μου είπε ότι εκείνη έχει σκαμπό αλλά μόνο για να φανούν προβλεπόμενοι σε περίπτωση ελέγχου, και πως δεν της επιτρέπουν να το χρησιμοποιεί (!!) Κερασάκι στην τούρτα ήταν η επίσκεψη από την γιατρό εργασίας, η οποία ύστερα από συζήτηση μαζί μου σχετικά με τις συνθήκες εργασίας μου είπε πως πρέπει μιας και είμαι όρθια να κάνω διάλειμμα ανα μια ώρα, για να μην αποκτήσω προβλήματα σε μέση, πόδια κτλ. Όταν εγώ γέλασα ειρωνικά και της απάντησα πως ίσα ίσα κάνουμε το προβλεπόμενο διάλειμμα και πως το ανα ώρα είναι ουτοπικό να γίνει, απάντησε πως το έχει συζητήσει με την διεύθυνση και ότι πρέπει να γίνεται. Οι υπεύθυνοι που εχω είναι συνομιληκοι μου και η μια εκ των δυο έχει ήδη σοβαρά προβλήματα λόγω ορθοστασίας. Το ζούνε δηλαδή και οι ίδιοι το πρόβλημα στο πετσί τους. Τα σκέφτομαι και φουντώνω ειλικρινά! Κάθομαι σπίτι μου εδώ και ένα μήνα κλεισμένη και έχω πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής απο πριν…το πρόσωπο μου έχει αλλάξει χρώμα από την σωστή ανάπαυση και την σωστή διατροφή, τα πόδια μου “ξε-βαρυναν”, η διάθεσή ανέβηκε. Νιώθω άνθρωπος πάλι!!Τι μου προτείνεις α, μπα μου; Να απευθυνθώ κάπου; Και αν ναι, πού;

– Πόδια νταούλια

Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να συντονιστείτε όλοι οι εργαζόμενοι και να το διεκδικήσετε από κοινού. Θυμόσαστε που έλεγα ότι στην Αμερική έμαθα τι σημαίνει ελεύθερος πολίτης; Να ένα παράδειγμα. Άρχισα να σκέφτομαι έτσι. Πριν, σκεφτόμουν σαν τη φίλη μας, εδώ. Να απευθυνθώ σε «κράτος», «οργανισμό», σε κάποιον άλλον, επίσημο, να μου λύσει το πρόβλημα, και αν δεν υπάρχει αυτός ο επίσημος, τι να κάνουμε, δε λύνεται. Τα δικαιώματα δεν χαρίζονται. Παραχωρούνται μετά από αγώνες. Ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός, δεν υπάρχει πάντα κάποιος επίσημος για να σου λύσει το πρόβλημα, ειδικά αν το πρόβλημα είναι συστημικό (κάτι μου λέει ότι αυτές οι εξυπνάδες ισχύουν σε πολλά καταστήματα). Υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι με το ίδιο θέμα και θα κάποιοι από αυτούς θα είναι άνθρωποι διαμάντια, σε θέση να διεκδικήσουν με σθένος και σχέδιο. Υπάρχει τα σόσιαλ πλέον που κάνουν όλες αυτές τις κινήσεις προσβάσιμες σε όλους.

Θα μου πεις ότι φοβάσαι ότι θα σε απολύσουν. Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, αλλά δεν γίνεται να κερδίσεις κάτι χωρίς να εκτεθείς και να ρισκάρεις. Αν το οργανώσετε καλά (ξεκινώντας συντηρητικά, επιλέγοντας υπεύθυνο γιατρό και δικηγόρο), όχι μόνο δεν κινδυνεύεις, αλλά μπορεί να γίνεις ηρωίδα. Είναι απελευθερωτικό να συνειδητοποιείς ότι έχεις δύναμη στα χέρια σου, όταν μάχεσαι για έναν κοινό σκοπό. Και θα το πω, δεν γίνεται αλλιώς. Οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να διεκδικούν. Ξέρουν μόνο την απεργία και τις πορείες, που έχουν καταντήσει ανέκδοτα. Αυτά είναι μέσα, αλλά δεν είναι τα μόνα μέσα, και δεν λειτουργούν από μόνα τους. Χρειάζονται πολλά επίπεδα διεκδίκησης. Το Σύστημα αλλάζει με Σύστημα (χεχε, θα το κάνω κονκάρδα αυτό, το πρόλαβα).

Ξέρω ότι αυτά δεν είναι για όλους. Δεν είναι όλοι της μαχητικής διεκδίκησης. Σου το λέω σε περίπτωση που είσαι όμως και δεν το είχες σκεφτεί, ή μήπως διαβάσει κάποια άλλη και της έρθει έμπνευση.

Αν η αλυσίδα ανήκει σε πολυεθνική, θα μπορούσατε να ξεκινήσετε απευθυνόμενοι εκεί. Αλλά πρώτα ψαχτείτε καλά να δείτε τι ισχύει, για να οργανώσετε καμπάνια. Και ξαναλέω, τα σόσιαλ δεν είναι μόνο για σέλφις (μια χαρά είναι και τα σέλφις). Μπορούν να αλλάξουν και τον κόσμο (και τον αλλάζουν συνέχεια).

Να η Αμερική που δεν φτάνει στις ειδήσεις των 9. Επίσης, εδώ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News