Αγαπητή «Α, μπα»: Με χτυπούσε στο κεφάλι τόσο δυνατά που αναγκάστηκε να με πάει στο νοσοκομείο

Αγαπητή “Α, μπα”, ξέρω πως θα με βρίσεις. Και εσύ. Και οι σχολιαστές. Το ξέρω, αλλά – ίσως, λέω ίσως – να θέλω να το ακούσω και από τρίτους, μπας και το βάλω στο μυαλό μου. Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησα μια σχέση με έναν συνάδελφό μου. Ήταν (και είναι ο άνθρωπος) τόσο διαφορετικός από όσα είχα συνηθίσει στο παρελθόν που τον ερωτεύτηκα από την αρχή. Όλα ήταν πολύ όμορφα και ήρεμα τους πρώτους 3 – 4 μήνες. Τότε ήταν που συνέβη κάτι πάρα πολύ σοβαρό σε ένα (υπερβολικά) αγαπημένο και (υπερβολικά) κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο, που το “έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου” είναι μετριοπαθές για να περιγράψω την (ψυχολογική, κυρίως) κατάστασή μου. Τότε, λοιπόν, ήταν και που ξεκίνησαν όλα… Ο σύντροφός μου άρχισε να γίνεται πολύ επιθετικός απέναντί μου. Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που με χτύπησε, θυμάμαι, όμως, την πρώτη φορά που μου μίλησε άσχημα (όπου “μίλησε άσχημα” εννοώ με έβριζε/υποτιμούσε). Θυμάμαι, επίσης, κάποια στιγμή – εκείνη την περίοδο – να με χτυπάει στο κεφάλι τόσο δυνατά, που με πήγε, λίγο αργότερα, στο νοσοκομείο. Η κατάσταση ήταν η ίδια μέχρι και πριν από ένα χρόνο: Εκείνος συνέχιζε να μου μιλάει άσχημα, να με χτυπάει (όπου “χτυπάει” εννοώ χαστούκια/τραβήγματα μαλλιών/δαγκώματα/μπουνιές) – τον τελευταίο καιρό σε καθημερινή βάση – μέχρι και να με φτύνει. Πριν ένα χρόνο, λοιπόν, ξεκίνησα να έχω (βαριές) κρίσεις πανικού. Στην πρώτη εξ’ αυτών, εκεί που είχα πάρει το lexotanil και συνερχόμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αναρωτήθηκα τι σκατά κάνω στη ζωή μου… Πήγαινα ήδη, κάτι μήνες, σε ψυχολόγο, όμως δεν είχα μιλήσει για όλο αυτό (ακόμη) ούτε σε εκείνη, ούτε σε κανέναν άλλο. Εν πολλοίς, η ψυχολόγος με παρότρυνε να χωρίσω, όπως και δύο φίλες μου που τους μίλησα. Χώρισα τον Ιούνιο, για να ξαναγυρίσω πίσω τον Ιούλιο και να χωρίσουμε οριστικά τον Αύγουστο. Ποιο είναι το θέμα θα μου πεις; Τους τελευταίους μήνες κάθισα και σκέφτηκα τι πήγε τόσο λάθος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνταν τόσο πολύ (γιατί, πράγματι, αγαπιόμασταν σε υπερβολικό βαθμό) και διαπίστωσα τα δικά μου λάθη και τη δική μου – ίσως – ευθύνη σε όλα όσα μου συνέβαιναν (ξέρω πως ό,τι κι αν είχα κάνει, δεν έπρεπε να αντιδράσει έτσι, τα ξέρω αυτά, αλλά, θα σου εξηγήσω): Από όταν συνέβη αυτό το σοβαρό στο συγγενικό μου πρόσωπο, μέχρι πριν αρκετούς μήνες, είχα κατάθλιψη. Δεν είχε χρειαστεί να μου χορηγηθεί συνταγή, όμως είχα “χάσει” κάθε όρεξη να κάνω το οτιδήποτε, είχα νεύρα συνεχώς, ήθελα να είμαι μονίμως στο σπίτι βλέποντας ταινίες και διαβάζοντας βιβλία, παράτησα το μεταπτυχιακό, μιλούσα σπάνια, δε μιλούσα στους φίλους μου ούτε καν μέσω μηνυμάτων, είχα απομονωθεί, είχα “χάσει” τον ίδιο μου τον εαυτό… Ο μόνος άνθρωπος που είχα ήταν ο σύντροφός μου και σε αυτόν “έπεφτε” και όλο το βάρος της φροντίδας μου. Μέναμε και μαζί – βασικά του “κατσικώθηκα” – πράγμα που είχε ως συνέπεια να θέλω να είμαι όλη την ώρα μαζί του, να τον παίρνω – κυριολεκτικά – 29 απανωτά τηλέφωνα όταν έλειπε. Ακόμη κι όταν τσακωνόμασταν και ήθελε να φύγει για να ηρεμήσουμε, δεν τον άφηνα. Δε σεβόμουν την επιθυμία του για προσωπικό χώρο και χρόνο. Δεν καταλάβαινα – τότε – γιατί δε θέλει να με παίρνει μαζί του με τους φίλους του και πάρα, πάρα πολλά άλλα. Όταν χωρίσαμε, τον Αύγουστο, τον φοβόμουν πάρα πολύ. Δεδομένου ότι ήμασταν στην ίδια δουλειά (και φοβόμουν), είπα σε κάποιους συναδέλφους την αλήθεια (όχι την “αλήθεια” που σου γράφω τώρα, την “άλλη αλήθεια” που νόμιζα πως με χτυπάει χωρίς λόγο). Επίσης, στον ένα μήνα που είμασταν χώρια έκανα σεξ με ένα πρώην μου (ενώ έκλαιγα για εκείνον, βέβαια). Τα δύο παραπάνω, μαζί με το ότι μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία τον Ιούλιο και εγώ, έπειτα, τον χώρισα οριστικά, είναι και οι λόγοι που αυτή τη στιγμή δε θέλει να είμαστε μαζί ξανά. Τον πλήγωσα πάρα πολύ όταν χωρίσαμε, όμως ήμουν πολύ πληγωμένη κι εγώ και θεώρησα πως αν συνεχίζαμε να είμαστε μαζί, θα συνέβαινε κάτι σοβαρό. Π.χ. τους τελευταίους μας μήνες, το ξύλο ήταν πολύ πιο “άσχημο” και “εύκολο” να συμβεί και οι δικές μου αντιδράσεις ήταν να φωνάζω (πάντα φώναζα, όταν τσακωνόμασταν, και αυτός ήταν και ο “λόγος” που “έτρωγα” ξύλο, όπως μου έλεγε), να πετάω και να σπάω πράγματα στο σπίτι του, να κλαίω με λυγμούς σε σημείο που να μην μπορώ να αναπνεύσω και να μην μπορώ να ηρεμήσω. Τώρα, έχω “βρει” τον εαυτό μου, δεν έχω κρίσεις πανικού – ούτε κατάθλιψη – και, ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί, όμως τον θέλω πίσω! Τα “καλά” μας ήταν ανυπέρβλητα (και τα “κακά” μας σκατά, βέβαια) και, έκτοτε, δεν έχω νιώσει τόσο ελεύθερη, τόσο ξέγνοιαστη, τόσο “γεμάτη” με τίποτα από ό,τι έχω κάνει. Έχω, δε, διδαχθεί τόσα πολλά από τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα του, από τις γνώσεις του, από τις απόψεις του, που τα έχω υιοθετήσει κι εγώ. Κάναμε πράγματα μαζί που μου λείπουν πολύ. Εκείνος μου λείπει πολύ. Δεν είναι κακός… Με τους φίλους του, με τους συναδέλφους, με την οικογένειά του είναι “αρνάκι”, γλυκός και ήρεμος. Μόνο εγώ του “έβγαζα” αυτόν τον τόσο κακό εαυτό. Θέλω να είμαι μαζί του, θέλω να τον κάνω ευτυχισμένο – για πρώτη φορά, θέλω να του δώσω όσα δεν του έδωσα τότε (γιατί, η αλήθεια είναι πως δεν του έδινα τίποτα, μόνο του έπαιρνα), να κάνουμε μια νέα αρχή, στην οποία δε θα κάνουμε λάθη, γιατί, πιστεύω πως, αν εγώ δεν κάνω λάθη, δε θα κάνει κι εκείνος, μιας και – τις περισσότερες φορές – η δική μου συμπεριφορά πυροδοτούσε τις υπερβολικές αντιδράσεις μου. Και θα του έχω ξεκαθαρίσει πως δε θα δεχτώ, ούτε στο ελάχιστο, την ίδια συμπεριφορά από εκείνον. Και εκείνος, απλά, δε με θέλει (ή , τουλάχιστον, έτσι λέει, γιατί “δείχνει” άλλα, μου δίνει το “πράσινο φως” με τη συμπεριφορά του, όμως, στα λόγια, μου λέει πως τον έχω πονέσει και δε με αγαπάει, καν, πια). Κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω… Να συνεχίσω να προσπαθώ για εκείνον; Για εμάς; Ή θεωρείς πως είναι λάθος, γενικά, να είμαστε ξανά μαζί; Πως μπορεί να έχω κάνει τόσο κακό σε έναν άνθρωπο που αγαπούσα τόσο, το ίδιο και εκείνος, βέβαια… Αχ, δεν ξέρω…

Σε θερμοπαρακαλώ να συνεχίσεις τον ψυχολόγο και αν απομακρυνθείς οριστικά από αυτόν, γιατί κινδυνεύει η ζωή σου.

Δεν πυροδότησες τίποτα, ούτε εξηγείται η συμπεριφορά του με την δική σου συμπεριφορά. Δεν υπάρχει καμία εξήγηση και καμία δικαιολογία για τη βία. Δεν του έχεις κάνει κακό, αυτός σου έχει κάνει κακό, πολλές φορές, και δεν θα διστάσει να κάνει κι άλλο κακό.

Στην θεραπεία θα καταλάβεις γιατί τώρα που δεν ζεις με αυτόν τον κίνδυνο δεν νιώθεις τόσο «γεμάτη».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News