Δεν μπορώ να συλλάβω φυσιολογικά -ή έστω είναι υπερβολικά δύσκολο. Έκανα ένα παιδί με εξωσωματική πριν τρία χρόνια. Τώρα θέλω και δεύτερο. Γενικά αν θέλω πρέπει να το κάνω τώρα γιατί η γονιμότητά μου φθίνει επικίνδυνα όπως μου είπε ο καλός μου γυναικολόγος. Το ζήτημα είναι ότι ο σύντροφός μου δεν θέλει. Λέει ότι το ένα παιδί του είναι αρκετό, ότι γενικά δεν την παλεύει και πολύ λόγω κούρασης και ότι δεν θέλει να ξαναμπεί στη διαδικασία της εξωσωματικής. Από την άλλη εγώ αισθάνομαι ότι είναι η τελευταία μου ευκαιρία και ότι μου αρνείται κάτι που επιθυμώ διακαώς. Σκέφτομαι πως αν ήθελε εκείνος να κάνουμε δεύτερο παιδί και δεν ήθελα εγώ, δεν θα δεχόμουν ούτε συζήτηση. Τώρα του λέω πως όλη η διαδικασία θα γίνει στο δικό μου σώμα και δεν θα κάνει κάτι. Εκείνος υποστηρίζει ότι είναι και για τον ίδιο μια δύσκολη ψυχολογική διαδικασία με τα πριν και τα μετά, τυχόν επιπλοκές κτλ αλλά μετράει και τα πρακτικά θέματα οτι δηλ δεν έχουμε κάποια βοήθεια κτλ. Συν του ότι θεωρεί επικίνδυνες τις ορμόνες και προτιμά να μην ξαναπάρω. Το ερώτημά μου είναι λοιπόν: ποιος έχει δίκιο; Ποιος πρέπει να υποχωρήσει; Έχω δίκιο που θεωρώ ότι είναι μη κατανόηση μιας βαθιάς μου ανάγκης; Μήπως το σκέφτομαι πολύ εγωιστικά; Είναι σωστό να τον βάλω να κάνει κάτι που δεν θέλει ή να μην κάνω αυτό που θέλω εγώ;
– Μαργαρίτα
Δυστυχώς, είναι πολύ απλό.
Αν ο ένας από τους δύο δεν θέλει, δεν πρέπει να γεννηθεί παιδί.
Κανένας δεν «πρέπει» να υποχωρήσει, αλλά δεν γίνεται να έρθει στον κόσμο ένας άνθρωπος υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν είναι θέμα υποχώρησης – μιλάμε για έναν άνθρωπο. Δεν είναι η εξωσωματική το θέμα, αυτό κάποτε λήγει. Ο άντρας σου δεν θέλει να έχει δυο παιδιά. Είναι πολύ πέρα από σένα και τη δική σου αυτοπραγμάτωση. Δεν «σου» αρνείται, γιατί δεν είναι το δικό σου δικαίωμα για να το διεκδικήσεις. Είναι το δικαίωμα του παιδιού.
Πρέπει να θέλετε και οι δυο. Δεν μπορείς να τον κάνεις να θέλει. Μπορείς, ίσως, να τον αναγκάσεις. Ή να τον εκβιάσεις. Αλλά δεν μπορείς να τον κάνεις να θέλει. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Ότι θέλεις να φέρεις στον κόσμο έναν άνθρωπο που ο πατέρας του δεν τον θέλει. Αν πιστεύεις ότι αν γεννηθεί το παιδί θα γίνει ένα θαύμα και θα αλλάξει γνώμη, πρέπει να ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση για κάτι τέτοιο. Προσωπικά πιστεύω ότι σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συχνότερο είναι να το μετανιώνουν ακόμη και αυτοί που αρχικά δήλωναν ότι ήθελαν παιδί.
(Φυσικά και είναι ταλαιπωρία και για τον σύντροφο/άντρα η εξωσωματική. Φυσικά και είναι! Άλλης ποσότητας, άλλου είδους, αλλά είναι σα να λες ότι ο άντρας σου δεν νιώθει κάτι όταν εσύ ζορίζεσαι. Αυτό πιστεύεις; Αυτό θέλεις;)
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και ο μόνο ο τρόπος που είναι γραμμένο αυτό το κείμενο μου κόβει τα πόδια. Λέει, αν ήθελε αυτός κι όχι εγώ δε θα δεχόσουν ούτε συζήτηση. Ούτε ΚΑΝ συζήτηση. Ενώ αυτός και δέχεται να κάνει συζήτηση και τα επιχειρήματά του είναι πολύ συγκεκριμένα, πολύ αληθινά και πολύ πρακτικά. Επιπλέον, το θεωρείς ως “κατανόηση μιας βαθιάς ΣΟΥ ανάγκης” λες και είσαι μόνη σου σε αυτή τη σχέση. Κοίτα να δεις τι συμβαίνει τώρα: έχει ΚΑΙ ο άλλος βαθιές ανάγκες.
“Τώρα του λέω πως όλη η διαδικασία θα γίνει στο δικό μου σώμα και δεν θα κάνει κάτι”. Δε θα κάνει κάτι;;!!! Συνειδητοποιεις τι λες; Γιατί έχεις κολλήσει μόνο στον τρόπο που θα γεννηθεί το παιδί, που κι εκεί ο σύντροφος δε θα έπρεπε να είναι φάντασμα αλλά αντε, όντως τη μεγάλη ταλαιπα εσύ την περνάς και όχι στο μετά; Δε σου λέει ότι διαφωνεί μόνο με τον τρόπο που θα γεννηθεί το παιδί, σου λέει ότι δε θέλει να κάνει άλλο παιδί. Δεν έχει αντοχές, δεν έχετε βοήθεια, δε θέλει ρε παιδάκι μου να μεγαλώσει ένα βρέφος, μετά ένα… Διαβάστε περισσότερα »
“..αν ήθελε εκείνος να κάνουμε δεύτερο παιδί και δεν ήθελα εγώ, δεν θα δεχόμουν ούτε συζήτηση”. Πολύ ισότιμα τον υπολογίζεις πάντως το σύζυγο. Να το κοιτάξεις.
Η κατανόηση της ανάγκης σου από τον σύζυγό οσυ δεν θα έπρεπε να οδηγεί απαραίτητα στην ικανοποίησή της.
Αλήθεια θεωρείς ότι το παιδί ΣΑΣ ειναι μόνο δικό ΣΟΥ δικαιωμα;; Δηλαδή ο σύντροφός σου δεν είναι τιποτα περισσότερο από δωρητή σπέρματος για σενα;;
Λίγο με θύμωσε αυτή η ερώτηση.
Πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο μια γυναίκα να έχει περάσει όλα αυτά, να της δημιουργήθηκε προβλημα εφ’ όρου ζωής και να θέλει 2ο παιδί. Δεν το λέω ειρωνικά αλλά με καθαρή περιέργεια για το πόσο συνειδητοί ή όχι μπορεί να είναι οι βιολογικοι/κοινωνικοί/οικογενειακοί λόγοι.
Καλά δεν το συζητώ, είναι σίγουρα τέρμα εγωιστικό να πάμε να χώσουμε έναν αρνητικό ή έστω διστακτικό άνθρωπο στο μοντέλο ζωής που έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Από την άλλη αναρωτιέμαι: είσαι σίγουρη πως πρόκειται για μια “βαθιά σου ανάγκη”; Μήπως είναι μια αίσθηση ότι είσαι λειψή, ανεπαρκής, ή αποτυχημένη αν δεν καταφέρεις να αποκτήσεις ένα ακόμα παιδί; Γιατί όταν η φυσιολογική σύλληψη ήταν πάντα δύσκολη και τώρα φθίνει και η γονιμότητα, δεν είναι μόνο κάποιο “ρολόι” που χτυπά, είναι ίσως ότι δεν μπορώ να αποδείξω τι φυσιολογική κι ικανή που είμαι. Μήπως πιστεύεις ενδόμυχα πως αν συμφωνήσει ο άντρας… Διαβάστε περισσότερα »
Εεε μα πραγματικά, σαν δωρητή σπέρματος τον αντιμετωπίζει, φαίνεται και από τον τρόπο που μιλάει, σε α’ ενικό…”δε μπορώ να συλλαβω, έκανα ένα παιδί, θέλω και άλλο”. Το “εμείς” δεν υπάρχει πουθενά.
Ο σύζυγος σου έχει δίκιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα έχει δίκιο αυτός που δεν θέλει, όποιος και αν είναι ο λόγος. Δεν μετράς καθόλου τα δικά του συναίσθηματα. Η διαδικασία της εξωσωματικής του ήταν δύσκολη συναισθηματικά. Δεν έχει την υπομονή, ούτε την ανεση να μεγαλώσει και αλλο παιδί. Και όχι δεν έχει, αφού θα το κάνω εγώ μόνη μου τι τον νοιάζει. Νοιαζει και εσένα ή στο μέλλον θα σε νοιάξει. Πιστεύεις ότι αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στο πιθανόν μελλοντικό παιδί σας και στη δική του ψυχολογία; Δεν ξέρω γιατί το έχεις δει τόσο εγωοστικα και με πείσμα… Διαβάστε περισσότερα »