Ερώτηση 1.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με εμένα! Πλησιάζω τα 35, χωρίς καμία σοβαρή ερωτική σχέση στο ενεργητικό μου απλά κάποιες σχεσούλες της πλάκας που απλά περνάγαμε καλά και με έτρεχαν. Αν έρθει κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος και μου πει οτι του αρέσω, εγω θα νομίζω οτι με κοροϊδεύει ή αν πειστώ οτι όντως ενδιαφέρεται για μένα, τότε νιώθω να πνίγομαι, να μην ξέρω πως να λειτουργήσω. Απο την άλλη όμως, έχω και κάποιες ανασφάλειες και νομίζω πως δεν αξίζω σαν κοπέλα και πως σχεδόν όλες οι άλλες γυναίκες είναι καλύτερές μου, ομορφότερές μου. Θέλω να είμαι με κάποιον άνθρωπο αλλά πως θα το καταφέρω όταν κυνηγάω καταστάσεις και άνδρες που δεν θέλουν κάτι πιο σοβαρό και πιο μόνιμο απο εμένα και διώχνω απο δίπλα μου αυτούς που πάει να γίνει κάτι; Μήπως τελικά φταίει το οτι δεν έχω πολλές γνωριμίες και έτσι δεν γνωρίζω κάποιον που να μου αρέσει και να του αρέσω και τότε μια χαρά θα την θέλω την δέσμευση και θα φύγουν και οι ανασφάλειες; Ή μήπως είμαι ανώριμη και δεν ξέρω τι θέλω;Ερώτηση 2.
Είμαι κοπέλα ετών 24. Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι μπερδεμένη, πολύ μπερδεμένη τόσο που δεν μπορώ πλέον να εξηγήσω τη σκέψη μου, να δω και λύσω τα προβλήματα μου. Γενικά εγώ σαν άτομο είμαι πάρα πολύ κλειστή. Μικρή ήμουν ντροπαλή αλλά σιγά σιγά μέσα στην παρέα αυτο το ξεπερνούσα. Στην εφηβεία μου, σαν ατομο χαμηλων τονων δεν προκαλουσα ποτε ουτε με την συμπεριφορά μου ουτε αλλαξα εμφάνιση. Περασα ένα πολύ μεγάλο διάστημα χωρίς φίλους, και αυτο με επηρέασε πολύ ψυχολογικά. Από τότε έγινα ακομα πιο εσωστρεφης και μπορώ να πω ότι αυτή η ντροπαλοτητα τωρα πλέον έχει περάσει σε ένα άλλο στάδιο, αυτο της κοινωνικής φοβίας. Δεν εχω παρεα αλλα εχω κάποιους φίλους, δε ξέρω αν είναι φίλοι αλλά μιλάμε και βγαίνουμε μερικές φορές. Έχω την εντύπωση όμως ότι δεν είμαι καλή παρέα, ότι με βαριούνται παρόλο που προσπαθώ να μην φαίνομαι μίζερη. Από αγόρια ουτε λόγος. Ποτέ δεν είχα σχέση ουτε καν επικοινωνία. Δεν είμαι άσχημη αλλά τους περνάω τελείως απαρατήρητη. Ακόμα και όταν προσπαθώ να δείξω ενδιαφέρον σε κάποιον, πετυχαίνω να με προσέξει να το πει στους φίλους του και να αρχίσει το δούλεμα και αυτο είναι γεγονός γιατί έχει συμβεί μερικές φορές…
Ώρα για το μάντρα του ‘Α μπα’.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και μετά φταίει η Λένα που προτείνει ψυχολόγο. Μα είναι ολοφάνερο ότι υπάρχουν βαθιές αγκυλώσεις που θέλουν ειδικό για να αντιμετωπιστουν. Το καλό είναι ότι και οι δύο φίλες έχουν κάνει το μισό δρόμο, είναι αρκετά ξεκάθαρο το πρόβλημα. Προσωπικά είχα βοηθηθεί πάρα πολύ από την ψυχολόγο μου και προχώρησα με άλματα στην προσωπική μου ζωή μετά από ένα εξάμηνο θεραπείας. Αξίζει 100%.
Αυτό. Να προσθέσω ότι ούτε καν το “να βρεις τ@ν καταλληλ@ ψυχολόγο” δεν θεωρώ ότι έχει μεγάλη βάση. Δυο έχω επισκεφτεί, η πρώτη σύσταση μιας φίλης μου και η δεύτερη είναι δίπλα στο σπίτι μου (αυτό ήταν το κριτηριο). Με καμιά από τις δυο δεν νομίζω να έκανα κολλητή παρέα ποτέ, σε κάποια πράγματα κιόλας μου φαίνεται ότι πάνε μέχρι ένα σημείο και δεν μπορούν παραπέρα, με τη δεύτερη με ξενίζουν κάποια στοιχεία στην συμπεριφορά της που έχουν σχέση με τον χαρακτήρα…ε και;; Μην τους βλέπετε ως ανθρώπους αλλά ως εργαλεία. Υπάρχουν οι κακοί επαγγελματίες, όπως παντού, αλλά αυτοί είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Μα κατάλλη@ ψυχολόγος είναι αυτός που είναι σωστός επαγγελματίας και βασικά κατάλληλ@ ψυχολόγος είναι αυτός που δεν θα σε αφήσει να μάθεις προσωπικά του πράγματα ώστε να μπορείς να αποφασίσεις αν θα έκανες κολλητή παρέα μαζί τους. Και -προσωπική μου άποψη- σε επαγγέλματα όπως του θεραπευτή (και όχι μόνο) το πώς είναι ως άνθρωποι επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό το πώς είναι ως επαγγελματίες. Σε ένα επάγγελμα που συνδέεσαι με αυτόν που έχεις απέναντι, που ανακινούνται πολύ εύκολα προσωπικά σου θέματα, που δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο να ακολουθήσεις (πέραν βασικών κανόνων) είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσεις τον προσωπικό σου εαυτό από… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς. Έχω σταθεί θεωρώ εξαιρετικά τυχερή και με τους δύο ψυχοθεραπευτές μου, η μία μόνο μου συστήθηκε από φίλο, επομένως δεν ξέρω πως είναι να μην “ταιριάζεις” αλλά μπορώ να το καταλάβω και μου φαίνεται πολύ σημαντικό, γιατί μπορώ να διακρίνω τις διαφορές (αν και θετικές) στην προσέγγιση της μιας από την άλλη.
Ε, ο καθένας με τα βιώματά του, γρανίτα, εγώ δεν το βλέπω ακριβώς έτσι. Έχω διαβάσει σε πολλές ερωτήσεις εδώ, έχει γράψει και η Φαινια για το θέμα “πώς να βρω τον καταλληλο” και πολλές φορες έχω την εντύπωση ότι ψάχνουμε να βρούμε άνθρωπο που συμπαθούμε πρωτίστως, το οποίο είναι λάθος. Δεν είναι φίλη, γιατρός/θεραπεύτρια είναι. Επίσης, χωρίς να έχω καμιά γνώση περί του τι μαθαίνουν εκεί που τα μαθαίνουν, δεν μου φαίνεται ότι είναι τόσο γενικες οι κατευθύνσεις ούτε ότι είναι τόσο λεπτομέρεια το να μην ανακινούνται τα προσωπικά τους συναισθήματα ακούγοντας τις ιστορίες άλλων. Ίσα ίσα, αυτό φαίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Μα δεν είπα ότι είναι λεπτομέρεια το ότι ανακινούνται και συναισθήματα. Είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο να επιτευχθεί, γι’ αυτό και οι θεραπευτές κάνουν προσωπική θεραπεία και εποπτεία. Και το ότι δεν υπάρχει πρωτόκολλο το είπα εννοώντας ότι δεν υπάρχουν κανόνες τύπου τα ρήματα σε -ωνω γράφονται με ω. Υπάρχουν γενικές κατευθυντήριες γραμμές, υπάρχει συγκεκριμένη φιλοσοφία-προσέγγιση αλλά ο κάθε θεραπευτής α) δημιουργεί την δική του ταυτότητα, β) (πρέπει να) είναι ευέλικτος ανάλογα με ποιον έχει απέναντί του. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, όσο καλός επαγγελματίας και να είσαι, δεν μπορείς να είσαι 100% αντικειμενικός. Οπότε ναι, οι προσωπικές μας αξίες αντανακλώνται… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είσαι ποτέ αντικειμενικός, δε είναι αυτό το ζητούμενο. Με την υποκειμενικότητα σου καλείσαι να δουλέψεις σε αυτή τη δουλειά, απλά έχοντας δουλέψει πολύ με εσένα και γνωρίζοντας καλά τη δική σου ιστορία ώστε να μπορείς να ακούσεις πραγματικά τον άλλον.
Συμφωνώ γενικά, μάλλον η διαφωνία μας έγκειται στο πόση σημασία δίνουμε στην προσωπικότητα που ανακλάται στη θεραπευτική διαδικασία. Έχοντας δουλέψει με δυο διαφορετικές θεραπεύτριες με μεγάλη επιτυχία (όσο μπορεί να το πει κανεις αυτό, η μια με βοήθησε να βγω από κατάθλιψη και η δεύτερη είναι ongoing), με καμιά από τις οποίες δεν θεωρώ πως μοιραζόμουν γενικότερα φιλοσοφία/στάση ζωής (απ’οσο μπορώ να καταλάβω), θεωρώ ότι αν είχα σταματήσει τις συνεδρίες λόγω διαφορων που με ξενερώνουν κατά τ’αλλα στους ανθρώπους, θα είχα ζημιωθεί πολύ. Ειδικά με τη δεύτερη άργησα πολύ να νιώσω σύνδεση και ακόμα βλέπω ότι σε κάποια πολύ βασικά… Διαβάστε περισσότερα »
Η ερωτηση 1 είναι καταπληκτική. Κάνει τη διαπίστωση ότι: “έχω και κάποιες ανασφάλειες και νομίζω πως δεν αξίζω σαν κοπέλα και πως σχεδόν όλες οι άλλες γυναίκες είναι καλύτερές μου, ομορφότερές μου”. Και μετά καταλήγει στο “Μήπως τελικά φταίει το οτι δεν έχω πολλές γνωριμίες…” Δηλαδή πρώτα λέει επι λέξη ποιο ειναι το πρόβλημα της και μετά αρχίζει τα “μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά…”. Έχεις έναν ογκόλιθο μπροστά σου και εσύ αναρωτιέσαι μήπως φταίει που σε τσίμπησε κουνούπι.
Μεταξύ άλλων, ο/η ψυχολόγος αυτό ακριβώς κάνει. Στρέφει τον προβολέα εκεί που πρέπει. Σου θυμίζει τι άλλο είπες. Σε επαναφέρει μαλακά και διακριτικά στο κυρίως θέμα, αφού σε αφήσει να πεις όοοοο,τι άσχετο σου έρθει για να αποπροσανατολίσεις τον εαυτό σου. Κάνει πάνω κάτω ό,τι η Α,μπα, σε ακούει και εστιάζει όπου χρειάζεται, αλλά το κάνει επαγγελματικά, συστηματικά, αποκλειστικά για σένα και έχοντας σε απέναντι, λάιβ, για να σου κρατήσει και το χέρι αν χρειαστεί.
Ενας καλός ψυχολόγος κάνει ακριβώς αυτή τη δουλειά, μόνο που πρέπει να το θελει και ο συμβουλευόμενος. Άτομο στο περιβάλλον μου, παρά τις τακτικές επισκέψεις σε ψυχολόγο επέμενε πως για το γεγονός οτι δεν έχει σύντροφο φταίει οτι δεν είναι αρκετά μοιραία γυναίκα. Ενώ βασικά έπασχε απο βαριά κατάθλιψη. Το να πας στον ψυχολογο ειναι φυσικά το πρώτο βήμα, αλλά θέλει και να είσαι ανοιχτός σε ενδοσκόπηση και προβληματισμό.
Προς την κοπέλα της 1ης ερώτησης: έφτιαξα λογαριασμό μόνο και μόνο για να σου πω ότι σε καταλαβαίνω τόσο πολύ. Είμαι 38 και η μεγαλύτερη ως τώρα σχέση μου διήρκεσε 1 χρόνο (μεταξύ μας, κράτησε τόσο επειδή είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να κάνω μια “μεγάλη σχέση”). Κατά κανόνα, η ερωτική μου ζωή δεν είχε να επιδείξει κάτι περισσότερο από 2μηνες προσπάθειες συνεννόησης με λιγότερο ή περισσότερο άκυρους τύπους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φλου αρτιστίκ και το πρώτο που έσπευδαν να μου πουν ήταν ότι “απλώς περνάμε καλά χωρίς δεσμεύσεις”. Κι εγώ επέλεγα να ασχοληθώ μαζί… Διαβάστε περισσότερα »
πληθαίνουν οι ερωτήσεις παρόμοιου τύπου τον τελευταίο καιρό ή είναι ιδέα μου; Είναι τυχαίο ή επιλογή της Λένας να δείξει το μέγεθος του προβλήματος; Νομίζω ότι σχεδόν κάθε μέρα έχουμε και κάποια. Στενοχωριέμαι πολύ με τέτοιες ερωτήσεις γιατί καταλαβαίνω ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλ@ σαν και μένα, με φοβίες, αναζητήσεις, αγωνίες, άγχη και μπόλικο αυτομαστίγωμα γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, γι’ αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, αλλά κυρίως, με πολλή μοναξιά. Δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή επιτυχίας και νευριάζω όταν διαβάζω πατροναριστικά σχόλια του τύπου: εγώ έκανα αυτό, είναι δοκιμασμένο, κάτι δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Θυμήθηκα τώρα το επεισόδιο του sex and the city, που πάνε η Κάρι και η Σάρλοτ σε εκείνο το σεμινάριο, που τους είπαν “you are not REALLY out there, you are not putting yourself out” και τέτοια.
Είναι κρίμα νέες γυναίκες, νέοι άνθρωποι να νιώθουν έτσι αλλά είναι θετικό που φαίνεται να υπάρχει μια διάθεση αλλαγής. Η δύσκολη δουλειά ξεκινάει με την ψυχοθεραπεία αλλά αξίζει τον κόπο. Καλή επιτυχία.