Κορίτσι μου, συγγνώμη που δε σ’αγκάλιασα ποτέ πραγματικά

Κορίτσι μου,

Ποτέ δε σου έχω μιλήσει έτσι. Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να κάτσω να σου γράψω κάτι τέτοιο. Το έκανα γι’άλλ@ς, φίλ@ς, έρωτες, απωθημένα, πόνους – αλλά για ‘σένα ποτέ. Βλέπεις, όλ@ άξιζαν πάντα το χρόνο μου περισσότερο από ‘σένα.

Άξιζαν ν’αφιερώσω χρόνο απ’τον ύπνο μου, κομμάτι απ’το μυαλό μου, μερίδιο από τις αντοχές και την υπομονή μου, λεφτά απ’τα λεφτά μου, όλα τ’άξιζαν. Εσύ πάλι, όχι.

Σου ‘χω φερθεί απαίσια. Σου’χω μιλήσει με λόγια απαράδεκτα, σε πλήγωσα με τους χειρότερους τρόπους, σε μίσησα όσο δεν περιγράφεται – τι να πρωτοθυμηθώ; Που σε φώναζα χοντρή, άσχημη, απαίσια; Που έσπασα καθρέφτη για να μη σε κοιτάζω; Που σε έλεγα ανίκανη να τελειώσεις ένα πράγμα στη ζωή σου και τεμπέλα που χρησιμοποιείς την κατάθλιψη σαν δικαιολογία; Που κάθε φορά που έφευγε κάποι@, εγώ απλά ένευα ότι ήταν λογικό, ότι σου αξίζει;

Πόσα άτομα σου είπαν κάτι όμορφο, κι εγώ ερχόμουν και σου ψιθύριζα ότι σε κοροϊδεύουν, σιγά μην το εννοoύν. Πόσοι άνθρωποι σε πλησίασαν κι εγώ ερχόμουν και σου ‘λεγα ότι κάτι άλλο θα ‘θέλουν, αποκλείεται απλά να σε συμπαθούν. Αφού δεν είσαι τίποτα, είσαι τεμπέλα, μαλώνεις με όλους, χιούμορ δεν έχεις, γνώσεις δεν έχεις, τι να θέλει κάποι@; Μια αποτυχημένη, άσχημη, χοντρή γυναίκα, που δεν έχει κάνει τίποτα αξιόλογο στη ζωή της, αυτό είσαι.

Πόσες φορές σ’άφησα να κλαις σε μια γωνία ώρες ατέλειωτες, πόσες φορές σε χτύπησα, ακόμα και σε μάτωσα για το πόσο ανάξια είσαι ν’αγαπηθείς; Πόσες φορές σε άφησα να κοιμηθείς στο πάτωμα ή με δάκρυα στα μάτια, έχοντας πιει και νιώθωντας συνεχώς μόνη, τόσο μόνη; Πόσες φορές δε σε γέμισα κι ενοχές, λέγοντάς σε σκουπίδι που φέρεσαι έτσι;

Τις λέξεις που σου ‘χω πει, κορίτσι μου, δεν μπορώ να τις πάρω πίσω. Τις πληγές που σου ‘χω ανοίξει, ξέρω πως δεν θα μπορούσε να στις ανοίξει κανείς άλλος. Και τα χρόνια που σε άφησα μόνη, που στάθηκα απέναντί σου, ο χειρότερος δυνατός εχθρός σου, δεν μπορώ να στα δώσω πίσω.

Μπορώ όμως να σου ζητήσω συγγνώμη. Βαθιά, πηγαία, απ’την ψυχή μου που σ’εγκατέλειψα τόσα χρόνια χάριν Άλλων. Που σ’έβαψα με χρώματα που μου δώσανε, που σε κοίταζα με μάτια που μου επιβάλλανε, που σε έκρινα με κριτήρια που δεν ήταν δικά μου, κι εγώ τα τερατούργησα, και σε αλλοίωσα πέρα από κάθε αλήθεια και ματιά αγάπης. Που απαιτούσα πάντα περισσότερα, που σου ‘λεγα ότι ό,τι κάνεις είναι λίγο, ανάξιο λόγου, κοίτα γύρω σου, πόσο καλύτεροι είναι όλοι από ‘σένα. Που σε διέλυσα.

Συγγνώμη που δε σ’αγκάλιασα ποτέ πραγματικά. Συγγνώμη που, ενώ στάθηκα σε άπειρο κόσμο, ενώ έδωσα δύναμη και κουράγιο, ενώ μοίρασα χάδια και τρυφερότητα, για ‘σένα δεν είχα παρά μόνο ειρωνεία και προσδοκίες. Συγγνώμη που δεν είδα πραγματικά ποια είσαι.

Γιατί είσαι υπέροχο πλάσμα. Γιατί μπήκες μπροστά να υπερασπιστείς ανθρώπους όταν άλλοι δεν το έκαναν. Γιατί έδωσες ακόμα κι απ’αυτά που δεν είχες προκειμένου να βοηθήσεις. Γιατί ζήτησες συγγνώμες, έκανες την πρώτη κίνηση, ταξίδεψες χιλιόμετρα και διεκδίκησες όποι@ αγάπησες και ήθελες στη ζωή σου. Γιατί συνέχισες να ψάχνεις το σωστό και το λάθος, να αμφιβάλλεις και να μαθαίνεις. Γιατί δε σταμάτησες ποτέ να με παλεύεις. Γιατί έφυγες από σχέσεις που σου κάνανε κακό, γιατί ξημέρωσες μέρες που ο πόνος μέσα σου ούρλιαζε αλλά εσύ χαμογελούσες κι έλεγες καλημέρα, γιατί ούτε για μια στιγμή δεν έπαψες να θες να γίνεις καλύτερη.Γιατί χτυπιέσαι με δαίμονες, παιδικά τραύματα, κακοποίηση, λόγια τρίτων, αρρώστιες, θανάτους, πόνο, φόβο, παιδιά, γονείς, αλλά επιμένεις να κάνεις rewind την κασέτα κάθε πρωί και να ξεκινάς απ’την αρχή.

Από ‘δω και στο εξής, την πιο ζεστή μου αγκαλιά θα την κρατάω για ‘σένα. Το πιο καλό μου χαμόγελο ενθάρρυνσης θα το δίνω σε ‘σένα. Το χρόνο μου, τις αντοχές μου, την υπομονή μου, τη φαιά ουσία μου, θα τα δίνω πρώτα σε ‘σένα, και μετά ό,τι μπορώ και μου περισσεύει στ@ς υπόλοιπ@ς.Αλλά πρώτη εσύ, κορίτσι μου.

Πού θα ήμουν εγώ χωρίς εσένα; Ποιο σώμα με σηκώνει κάθε πρωί; Ποια μου δίνει αποθέματα όταν νιώθω ότι δεν αντέχω; Ποια θα με σηκώσει τη χιλιοστή φορά που θα πέσω; Ποια θα μου κάνει παρέα και ποια θα είναι δίπλα μου το κάθε λεπτό της κάθε δυσκολίας και χαράς μου;

Δε σε γιόρτασα ποτέ. Δε σου είπα «ευχαριστώ» ποτέ. Κι αν σκεφτείς το σε πόσο άσχετο κόσμο λέω ευχαριστώ και καλές κουβέντες, ε, είναι λίγο ντροπή μου. Οπότε, κορίτσι μου, σ’ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια. Από σήμερα, θα σου φέρομαι όπως σου αξίζει. Σ’αγαπώ. Η εαυτή σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News