Αγαπητή «Α, μπα»: Πόσο εύκολα διαγράφουμε ανθρώπους, σχέσεις, φίλους, που κάποτε λέγαμε ότι αγαπούσαμε;

Νομίζω πως οι άνθρωποι δεν αγαπάμε και τοσο πολύ τελικά. Αν ας πούμε ως απόλυτη αγάπη μπορούμε να ορίσουμε αυτό το συναίσθημα που υπό φυσιολογικές συνθήκες νιώθει ένας γονιός για το παιδί του, που ακόμα και δολοφόνος να γίνει το παιδί, ο γονιός θα το αγαπάει. Δε θα το εκτιμά, αλλά θα το αγαπά, δε θα μπορεί να ξεριζωσει αυτό το συναίσθημα από μέσα του. Στις υπόλοιπες σχέσεις που δημιουργούμε, δε συμβαίνει αυτό. Πόσο εύκολα διαγράφουμε ανθρώπους, σχέσεις, φίλους, που κάποτε λέγαμε ότι αγαπουσαμε; Προς αποφυγη παρεξηγήσεων, δεν εννοώ πως θα έπρεπε να μένουμε σε κακοποιητικες σχέσεις ή σχέσεις που δε μας ταιριάζουν επειδή αγαπάμε. Αλλά αναρωτιέμαι αν όντως κάποτε αγαπήσαμε έναν άνθρωπο, πως γίνεται και μετά από λίγο καιρό, μπορεί και αμέσως, να μην έχει μείνει ούτε μια σταλιά από την αγάπη που υποτίθεται πως νιωθαμε κι ας μην εκτιμάμε πια τον άνθρωπο αυτό, όπως θα ένιωθε και ένας γονιός που δεν εκτιμά πια το παιδί του, αλλά δε σβήνει η αγάπη του; Μήπως απλά συμπαθούμε, περνάμε καλά, νιώθουμε τρυφερότητα για κάποιους ανθρώπους, αλλά δεν τους αγαπάμε με την ουσιαστική έννοια; Ελπίζω να μην τα λέω πολύ μπερδεμένα.

-Love sceptic

To “αγαπώ πολύ” δεν ταυτίζεται με το “αγαπώ για πάντα” και το “αγαπώ για πάντα” δεν ταυτίζεται με το “αγαπώ δίχως όρους”. Δεν είναι καλή ιδέα να προσπαθείς να ορίσεις συναισθήματα με τη λέξη “απόλυτο” και “ουσιαστικό” γιατί οι άνθρωποι δεν νιώθουν τα ίδια συναισθήματα όταν χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, και δεν αισθανόμαστε ένα συναίσθημα τη φορά. Αισθανόμαστε ένα μίγμα συναισθημάτων και συχνά το ένα συσκοτίζει το άλλο, και πολύ λίγοι μπορούμε να τα περιγράψουμε με λόγια, ακόμη και πιο λίγοι είμαστε σε θέση να τα συνειδητοποιήσουμε. (Παρεμπιπτόντως, αυτή είνια η λειτουργία της θεραπείας). Μπορεί να μπερδεύουμε την αγάπη με την εξάρτηση, ας πούμε. Ένας γονιός που δεν εγκαταλείπει το παιδί του (στα λόγια, μπροστά σε άλλους) ακόμα και όταν το παιδί γίνει δολοφόνος, δεν είναι αυτόματα ένας γονιός που αγαπάει στην ατόφια, ιδεατή έννοια που έχεις στο μυαλό σου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το κάνει, και δεν είναι όλοι τόσο ανιδιοτελείς όσο φαντάζεσαι. Ή μάλλον, δεν είναι αμιγώς ανιδιοτελείς.

Η αγάπη είναι μια ικανότητα που μαθαίνεται, μεταξύ άλλων. Δεν αγαπάνε όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε εννοούν το ίδιο όταν το λένε. Ωστόσο, δεν είναι ούτε το πιο σπάνιο, ούτε το πιο ιδιαίτερο συναίσθημα που φέρνει αυτόματα θετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν πολλοί που έχουν σκοτώσει ισχυριζόμενοι ότι αγαπούσαν. Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις, ή να λες ότι αγάπησες, και δεν είναι απαραίτητα ότι όσες φορές το είπες ήταν ψέματα, αλλά από μόνο του, δεν είναι καμιά φοβερή κατάκτηση. Το δύσκολο είναι να είσαι καλός άνθρωπος όταν η ζωή σε προκαλεί, ή σε διευκολύνει να γίνεις κακός, για να νιώσεις ή να ζήσεις καλύτερα. Το να σου φύγει η αγάπη δεν είναι κάποια φοβερή προδοσία. Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνεις όταν σου φεύγει η αγάπη, ενώ βλέπεις τον άλλον ακόμα σε ευάλωτη θέση απέναντί σου, κι αυτό είναι που δείχνει τι άνθρωπος είσαι. Και για το τελικό σου ερώτημα, δεν βλέπω γιατί θα έπρεπε να συνεχίζεις να αγαπάς κάποιον που δεν εκτιμάς πια, και τι θα αποδείκνυε κάτι τέτοιο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News