Αγαπητή «Α, μπα»: Θέλω να κάνω παιδί επειδή νιώθω μόνη

Γεια σου Α μπα. Ειμαι 30 και εδω και μηνες μου εχει κολλησει η ιδεα να κανω παιδι με εξωσωματικη ως μονη μητερα (δεν εχω συντροφο). Οχι απαραιτητα τωρα αλλα θελω σιγουρα στα επομενα πεντε χρονια, για να μαζεψω και χρηματα κλπ. Το θεμα ειναι οτι ο λογος που θελω να κανω παιδι δεν ειναι σωστος. Χωρισα απο μια μακροχρονια σχεση προσφατα η οποια με αφησε διαλυμενη συναισθηματικα, περασα καταθλιψη και το χειροτερο μεσα σε ολο αυτο ειναι οτι δυστυχως εχοντας κοινους φιλους οι οποιοι ομως ηταν κυριως δικοι του, εχω μεινει χωρις κανενα στηριγμα και φιλο. Η οικογενεια μου ειναι διαρκως απουσα και λεμε μονο καλημερα καλησπερα γενικως με αντιπαθουν απο μικρη ηλικια και θα ελεγα οτι με ανεχονται απλα. Τη σχεση μου μαζι τους την εχω δουλεψει με ψυχολογο και εχω φτασει στο σημειο να αδιαφορω. Το μονο θετικο ειναι οτι μενω μαζι τους και γλιτωνω το ενοικιο. Τελος παντων, συντροφο ξερω οτι δε θελω να βρω, μονο αυτη τη σχεση ειχα στη ζωη μου και το να μπω ξανα σε σχεση μου φαινεται μαρτυρικο, ειδικα να ξαναπερασω αυτο που δυστυχως ακομη περναω, γιατι σιγουρα και αυτη η σχεση θα παει χαλια με βαση τις στατιστικες. Νιωθω τοσο μονη μου και γ αυτο θελω να κανω παιδι. Θα μου πεις γιατι τοτε σε πεντε χρονια? Γιατι θελω να μαζεψω για τις εξωσωματικες και θελω επισης να περιμενω και κατι. Φοβαμαι ομως οτι αν κανω παιδι δε θα το μεγαλωσω σωστα, ενδεχομενως να αγκιστρωθω πανω του απο το φοβο οτι εχω μεινει μονη μου εντελως στη ζωη. Δεν ξερω, ειναι τοσο μεμπτος ο λογος? Πρεπει παντα να κανουμε παιδια γιατι τα θελουμε ετσι χωρις λογο? Και αν υπαρχει λογος ειναι κακο σημαδι? Ευχαριστω

Πάντα υπάρχει λόγος για να κάνουμε παιδιά, αλλά δεν είναι όλοι οι λόγοι ίδιοι.

O δικός σου λόγος είναι μεμπτός γιατί μεταφέρεις την ευθύνη της ύπαρξής σου σε έναν άλλον άνθρωπο, ο οποίος αποκλείεται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου, γιατί είναι αδύνατον να σε απαλλάξει οποιοσδήποτε άνθρωπος από τα βάρη που κουβαλάς, κι αυτό ισχύει ακόμα και για τον άνθρωπο που θα είναι πλήρως εξαρτημένος από σένα, και δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να σε αγαπάει. Ειδικά αυτός ο άνθρωπος είναι που θα σε απογοητεύσει, γιατί αργά ή γρήγορα, παρ’όλο που θα του έχεις προσφέρει «τα πάντα», θα θελήσει να φύγει. Και ή θα φύγει, και θα σε απογοητεύσει, ή δεν θα φύγει, και θα σε μισήσει γι’αυτό που του έκανες, κρατώντας τον δέσμιο της δικής σου ανασφάλειας, γεμίζοντας τον με τύψεις. Σύμφωνα με τις στατιστικές, και αυτή η σχέση θα πάει χάλια, αν το πας έτσι.

Η ιστορία είναι πολύ παλιά, και επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές, γιατί οι γυναίκες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ένα παιδί θα αντικαταστήσει την έλλειψη εγγύτητας με άλλους ανθρώπους. Ότι θα τις «ολοκληρώσει». Ένα παιδί δεν ολοκληρώνει τίποτα, όπως δεν σε ολοκληρώνει κανένας άντρας. Τα κενά σου είναι δικά σου και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτά, εκτός από σένα.

Λες «φοβάμαι ότι αν κάνω παιδί δεν θα το μεγαλώσω σωστά, ενδεχομένως να αγκιστρωθώ πάνω του». Ενδεχομένως; Παραπάνω γράφεις με δικά σου λόγια, καθαρά και ξάστερα «Νιώθω τόσο μόνη και γι’αυτό θέλω να κάνω παιδί».

Και θα σου τα πω ακόμα πιο ωμά: δεν φαντάζεσαι τώρα ότι η μητρότητα έχει μέσα της μεγάλη μοναξιά. Αν δεν έχεις λεφτά και δεν έχεις βοήθεια, ή, αν δεν έχεις πάρα μα πάρα πολλά λεφτά για να πληρώνεις βοήθεια, η μοναξιά που νιώθεις τώρα, θα είναι με ένα πλάσμα με το οποίο δεν μπορείς να συνεννοηθείς, που θα σε ζητάει συνέχεια, δεν θα σε αφήνει να λουστείς, και θα σε κλείσει στο σπίτι για χρόνια. Χρόνια. Για χρόνια δεν θα μπορείς να πας για καφέ. Και όταν ενηλικιωθεί και θα είναι σε θέση να σου κάνει παρέα, ποιος σου εγγυάται ότι θα το θέλει; Τι περιμένεις; Να μην βγαίνει από το σπίτι με τις παρέες του, για να βλέπετε παρέα τηλεόραση;

Δεν κάνουμε παιδιά για να έχουμε παρέα. Τα παιδιά δεν είναι δικά μας. Είναι όλων, και ανήκουν στην κοινωνία. Τα κάνουμε, τα μεγαλώνουμε, και ευχόμαστε να παραδώσουμε έναν ισορροπημένο, χρήσιμο άνθρωπο στο σύνολο. Κι αυτό δεν γίνεται όταν φτάσουν τα 18, αλλά πολύ πιο πριν. Μέχρι εκεί φτάνει η δικαιοδοσία μας. Μετά, επιστρέφουμε στην δική μας ζωή, που πρέπει να έχουμε από πριν φροντίσει να υπάρχει.

Αν θέλεις συντροφιά, πάρε σκύλο, και δεν το λέω για αστείο. Αυτό που χρειάζεσαι πάνω από όλα είναι θεραπεία με ψυχολόγο, γιατί έχεις πολλά θέματα που φαντάζομαι προκύπτουν από την οικογενειακή σου ιστορία. Για αρχή, πιστεύω ότι πρέπει να μείνεις σε ένα σπίτι μόνη σου και να μην λες «ευτυχώς που δεν πληρώνω ενοίκιο» σε ένα σπίτι που σε αγνοούν. Έστω, να φτάσεις σε ένα σημείο που να θεωρείς την πλήρη σου ανεξαρτησία αυτονόητη. Αν δεν είσαι ανεξάρτητη, δεν βλέπω πώς θα καταφέρεις να μεγαλώσεις μόνη σου ένα παιδί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News