Αγαπητή «Α, μπα»: Πάλι θα περάσω μόνη μου τα γενέθλια μου

Γειά σου Αμπα μου. Σε διαβάζω χρόνια και πραγματικά σε ευχαριστώ που υπάρχεις. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητο: σε λίγους μήνες έχω τα γενέθλια μου και προβλέπεται για μια ακόμα χρονιά να τα περάσω μόνη μου. Θα δεχτώ 2 μηνύματα από τις 2 μου φίλες και τίποτα παραπάνω. Όταν θα με ρωτήσουν τι θα κάνω στα γενέθλια μου θα τους πω πάλι δικαιολογίες όπως “είμαι σε φάση διπλωματικής και πρέπει να βάλω τέρμα τα γκάζια” ή θα βάλω μπρος την κλασσική ατάκα “θα τα περάσω ήσυχα οικογενειακά”. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε άλλη “υποχρεωτικα” χαρούμενη περίσταση (βλ. ρεβεγιον). Είμαι σε μια οικογένεια τελείως αποκομμενη από συγγενείς οπότε κυριολεκτικά περιμένω αυτά δύο μηνύματα που σου είπα. Όλο αυτό συνδυάστηκε και με τον χωρισμό μου από μια κακοποιητικη σχέση τεσσάρων χρόνων και την ανάγκη μου να “αποδείξω” ότι τα περναω τέλεια αλλά εμμμμ δεεε! Κάθε φορά που στενοχωριεμαι σκέφτομαι πως καλύτερα να έχω λίγους και καλούς πάρα πολλούς με τους οποίους να έχουμε επιφανειακή σχέση, αλλά ρε γαμωτο κάθε φορά σε αυτές τις “μοναδικές” μέρες νιώθω η πιο μη μοναδική κοπέλα στη γη. Βλέπω πως περνούν γνωστοί στα σοσιαλ στα γενέθλια τους και βλέπω μπαλόνια, γέλια, ευχές, κλαμπ, χορούς κλπ κλπ και μπαίνω σε σύγκριση θέλοντας και μη ενώ τους κοιτάζω αγκαλιά με τη θερμενομενη κουβέρτα μου. Ιδανικά δε θα ήθελα καν να τα γιορτάζω. Εννοείται όταν περνάω σπίτι μου τα γενέθλια μου δε σβήνω ούτε τούρτα ούτε τίποτα, διότι για τους γονείς μου είμαι μεγάλη για τέτοια (ετων 27 πλέον). Με αυτά και με αυτά έχω σβήσει λοιπόν 5 τούρτες σε όλη μου τη ζωή. Τι μπορώ να κάνω για να μη σκάσω από τη στενοχώρια μου την ημέρα εκείνη για αλλη μια χρονια? Δέχομαι προτάσεις από δραστηριότητες μέχρι απόψεις πάνω στο ζήτημα.

–Η μη εορταζουσα.

Λοιπόν, κάνεις ένα πολύ γνωστό λάθος, κοινό σε όλους όσους έχουν παρόμοια αντίληψη του κόσμου με σένα.

Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι που γιορτάζουν τα γενέθλια τους (ή οτιδήποτε) με πολύ κόσμο, απλώς κάθονται και απολαμβάνουν. Ότι όλοι οι άλλοι που πάνε στις γιορτές τους, το κάνουν αυθόρμητα, χωρίς σκέψη. Ότι πάνε στις γιορτές τους επειδή τους συμπαθούν τρελά και δεν αντέχουν να μην πάνε.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Το να είσαι κοινωνικός και να έχεις μεγάλες παρέες είναι ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Είναι καθημερινή δουλειά. Είναι χρόνος, άπειρος χρόνος. Και ικανότητα βέβαια – ναι, πρέπει να είσαι συμπαθής σε κάποιο βασικό επίπεδο – αλλά είναι δουλειά. Στους αυθεντικά κοινωνικούς αυτό δεν φαίνεται ως βάρος, όχι γιατί δεν αγανακτούν και δεν κουράζονται (και τα δυο γίνονται) αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Όπως εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Για να κάνεις γενέθλια με πολύ κόσμο, πρέπει να έχεις κάνει πολλά χιλιόμετρα σε γενέθλια άλλων, πολλά τηλεφωνήματα, πολλούς καφέδες, πρέπει να είσαι συνέχεια ανοιχτή σε προτάσεις, να πηγαίνεις και σε δυο τρεις προσκλήσεις τα σαββατοκύριακα, και να σε ενδιαφέρει πραγματικά ως ένα σημείο τι κάνουν οι άλλοι. Πρέπει να αγαπάς τον κόσμο, με έναν κάπως άδολο, παιδικό τρόπο. Να πιστεύεις ότι οι άλλοι είναι κυρίως καλοί.

Μη νομίζεις όμως ότι αυτό τους κάνει ευτυχισμένους. Η κοινωνικότητα δεν σε κάνει λιγότερο μόνο.

Είσαι προϊόν μιας οικογένειας χωρίς κοινωνική ζωή, και ήσουν σε μια κακοποιητική σχέση. Κάτι μου λέει ότι δεν έχεις την ανατροφή ή τις παραστάσεις για να είσαι ο άνθρωπος που περιγράφω παραπάνω. Όμως είσαι 27. Όχι μεγάλη για να γιορτάζεις γενέθλια, αλλά αρκετά μεγάλη για να αναγνωρίσεις ποια είσαι, γιατί είσαι έτσι, και να μπεις σιγά σιγά στον πολύτιμο δρόμο που θα σε οδηγήσει στην αποδοχή του εαυτού σου.

Για τα επόμενα γενέθλια θα σου πρότεινα να σταματήσεις να περιμένεις να γιορταστούν τα γενέθλια σου από μόνα τους, γιατί δεν είσαι πέντε χρονών, και να κάνεις εσύ μια γιορτή με τις δυο κολλητές σου, που θα έχεις σχεδιάσει μόνη σου, χωρίς να περιμένεις να περάσεις καλά και ξεχωριστά χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα από μόνη σου. Εσύ θα αγοράσεις την τούρτα, εσύ θα αγοράσεις τα κεράκια, εσύ θα καλέσεις τις φίλες σου εκεί που έχεις αποφασίσει. Εσύ θα σκεφτείς αν θέλεις μπαλόνια. Και σκέψου ποιον άλλον θα μπορούσες να καλέσεις, εκτός από τις δυο κολλητές. Δεν χρειάζεται να είναι κολλητός, αρκεί να είναι κάποιος που συμπαθείς.

Και μην σκάσεις αν σου πουν ότι δεν μπορούν να έρθουν. Ας έρθουν μόνο όσοι μπορούν. Και μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από εκείνη τη μέρα. Γενέθλια είναι, όχι το τέλος του κόσμου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News