Αγαπημένη μου α,μπα γεια σου, η σχέση μας με την αδερφή μου είναι σε περίεργη φάση. Δεν ήμασταν ποτέ πολύ κοντά. Εγώ 3 χρόνια μεγαλύτερη. Αυτή από μικρή το πειραχτήρι που δεν με άφηνε σε ησυχία, έτρεχε από πίσω μου, με ενοχλούσε όταν έκανα τις ασχολίες μου σαν παιδάκι (πχ ζωγράφιζα), φώναζε και έσπρωχνε όταν δεν της έδινα σημασία. Εγώ ήμουν γενικά κλειστή και απορροφημένη από αυτά που έκανα όποτε όλα αυτά γινόταν συχνά πυκνά. Κατά την εφηβεία, πάλι είχαμε μια αδιάφορη σχέση. Δεν μοιραζόμουν πολλά μαζί της για θέματα που με απασχολούσαν, κι αυτή εξίσου. Κατά την εφηβική μου επανάσταση απέναντι στους γονείς, εκείνη πολλές φορές με κατηγορούσε και δεν με στήριζε, έπαιρνε το μέρος τους. Κάποια χρόνια μετά που μεγαλώσαμε και άρχισε και αυτή να καταλαβαίνει τις ελευθερίες που προσπαθούσα να κερδίσω, συνασπιστήκαμε κάπως περισσότερο και ήρθαμε πιο κοντά. Και όταν έφυγα για να σπουδάσω, απομακρυνθήκαμε πολύ. Κάναμε μήνες να μιλήσουμε, αλλά όταν βρισκόμασταν υπήρχε πάντα η οικειότητα και η αγάπη. Μετά από κάποια χρόνια, όταν είχε φύγει και αυτή για σπουδές, με έπιασαν κάποιες ενοχές για την τόσο απόμακρη σχέση μας. Και μια λησμονιά να έρθουμε πιο κοντά. Πριν από δυο χρόνια, πέρασα μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην προσωπική μου ζωή, με μια πολύ κακή σχέση που μου άφησε σημάδια (σωματικά και ψυχολογικά). Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να της μιλήσω για ό,τι μου συνέβαινε, άργησα πολύ αλλά εν τέλει το έκανα. Και ήταν εκεί για μένα, με άκουγε, με εμψύχωνε, μου τα έχωνε κιόλας όταν έβλεπε ότι την παίρνει (πάντα καλοπροαίρετα). Να σημειώσω εδώ ότι σπουδάζει ψυχολογία, οπότε κάπως αυτό περιέπλεξε τη σχέση μας ιδίως όταν της μιλούσα για τις κρίσεις πανικού. Έχουμε προσπαθήσει βέβαια να αποβάλλουμε την ιδιότητα της ψυχολόγου στην μεταξύ μας σχέση. Πριν από λίγες ώρες είχαμε ένα άσχημο καυγά, όπως είχα να τον βιώσω από την παιδική ηλικία. Ο λόγος είναι ότι της εξέφρασα ότι γίνεται επικριτική απέναντι στις επιλογές μου στο πεδίο των σχέσεων, αλλά και αλλού. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ξεκίνησα να ξαναμπαίνω στο πεδίο του φλερτ, της είπα ότι αυτή τη φορά θέλω να μοιράζομαι περισσότερα μαζί της γι αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Και έτσι εδώ και τρεις μήνες που έρχομαι κοντά με ένα αγόρι που μου αρέσει, μοιράζομαι πράγματα μαζί της που με προβληματίζουν από τη σχέση μου με το παιδί. “Σχέση” δηλαδή δεν το λες, ήταν κάτι χαλαρό με κάζουαλ σεξ όπου τώρα ίσως να αλλάζει σε κάτι άλλο, καθώς ξεκίνησε να αλλάζει και σε μένα ο τρόπος που τον βλέπω. Απ’ όσο καταλαβαίνω και σε αυτόν, αλλά θα το διαπιστώσω σε λίγες μέρες με μια κουβέντα από κοντά. Δεν θα πω κάτι άλλο γι’ αυτό όμως, το θέμα μας στην αδελφούλα. Η αδελφούλα λοιπόν, το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι έχει γίνει κάπως επικριτική. Η ίδια έχει σχέση 3 χρόνια, και μάλλον δεν καταλαβαίνει την ανάγκη μου να κάνω και λίγο ωραίο σεξ και να ξανα-ανακαλύψω σιγά σιγά τον τροχό. Μου έχει πει ότι με θεωρεί ανώριμη και ότι τα πράγματα που πέρασα δεν με δυνάμωσαν όσο θα έπρεπε. Της φαίνεται περίεργο που ασχολούμαι τόσο με αυτόν και για πολλούς από τους προβληματισμούς μου γι’ αυτόν βγάζει μια αποδοκιμασία γι’ αυτό που κάνω, ότι δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι, ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο και όχι κάποιος που δεν με βλέπει σοβαρά. Νομίζω ότι με την επιλογή μου να μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου μαζί της, πλάθω μια αρνητική εικόνα ως επί το πλείστον. Όταν λοιπόν μπαίνει στην διαδικασία των συμβουλών και μου λέει ότι αυτή δεν θα το έκανε αυτό και το ένα και το άλλο, νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει και ότι με κρίνει. Ίσως να είναι και το ύφος της, που είναι φουλ εκφραστική και απότομη σαν άνθρωπος. Σήμερα λοιπόν, της είπα ότι αυτό με ενοχλεί. Της ζήτησα αν γίνεται να μην εκφράζεται τόσο πολύ, περισσότερο να ακούει αν θέλει και να επεμβαίνει για κάτι σοβαρό και όχι για μικροπράγματα. Μου είπε ότι είμαι εγωίστρια και δεν θέλω άλλες γνώμες πέρα από αυτή που θέλω να ακούσω. Ότι μπορεί να καταλάβει από την αρχή αν το πράγμα πάει καλά, και ότι εφόσον δεν πάει καλά θα μου το λέει. Και ότι δίνω πολύ σημασία σε ένα γκόμενο που δεν είναι καν σχέση μου. Και ότι δεν μπορώ να της ζητάω να μη λέει τη γνώμη της. Αν θέλω να μην της τα λέω. Τι να κάνω; Δεν θέλω να απομακρυνθούμε ξανά, θέλω να μπορούμε να μιλάμε για τα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά. Δεν έχω δικαίωμα να της ζητάω να μην εκφράζει τόσο έντονα τη γνώμη της για δικά μου θέματα;
Όχι, δεν έχεις. Μόνο τις δικές σου αντιδράσεις μπορείς να ελέγξεις, όχι των άλλων. Η αδερφή σου δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί δεν θεωρεί ότι κάνει κάτι λάθος, όπως κι εσύ δεν μπορείς να αλλάξεις, γιατί ούτε εσύ θεωρείς ότι κάνεις κάτι λάθος. Δεν γίνεται να επιμένεις να ελπίζεις σε μια διαφορετική σχέση από αυτή που βρίσκεται μπροστά σου, και μάλιστα να βάζεις ως προϋπόθεση να ήταν ο άλλος κάπως αλλιώς. Αν αυτό σημαίνει ότι θα απομακρυνθείτε, τότε θα απομακρυνθείτε.
Μου φαίνεται ότι το έχεις κάνει κάπως πρότζεκτ το «θέλω να είμαι κοντά στην αδελφούλα μου» και έχεις βάλει στο μυαλό σου μια μη ρεαλιστική κατάσταση, ιδανική με την έννοια της διαφήμισης περί αδελφικής αγάπης, και η πραγματικότητα σε διαψεύδει, και απογοητεύεσαι. Δεν ήσασταν ποτέ κοντά με τον τρόπο που ονειρεύεσαι, να λες αυτά που λες και να είναι γεμάτη κατανόηση και υποστήριξη. Δεν γίνεται να επιμένεις. Αν θέλεις όντως μια σχέση με την αδερφή σου, πρέπει να δεις ποια θα μπορούσε να είναι, και όχι ποια θα ήθελες να είναι. Πρέπει να ικανοποιούνται και οι δυο πλευρές, αλλιώς δεν είναι σχέση. Και τέλος, οι σχέσεις περνούν από σκαμπανεβάσματα. Αν τώρα περνάτε μια κρίση, δεν σημαίνει ότι όλα είναι μάταια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πάντως στη μεταξύ σας σχέση δε χρειάζεται να ανησυχείτε για την ιδιότητα της ψυχολόγου, είναι προφανές ότι την έχει αποβάλλει εδώ και καιρό.
Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, Λουκρητάκι! Επίσης αναρωτιέμαι ποια να είναι η ηλικία της αδερφής, γιατί έχω παρατηρήσει αρκετές φοιτήτριες ψυχολογίας/νεαρές ψυχολόγους (που δεν έχουν ιδιαίτερη επαγγελματική πείρα, εννοώ) να μαγεύονται από την ιδιότητά τους και να προσπαθούν να λειτουργούν ως ψυχολόγοι και με τα κοντινά τους άτομα. Που είναι και λίγο γελοίο, αν σκεφτείς ότι είναι αντιδεοντολογικό και αυτό το μαθαίνουμε ήδη από την Κλινική Ψυχολογία Ι. Αργότερα, που εξοικειώνονται περισσότερο με την ουσία του επαγγέλματος, περνάει βέβαια.
Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται κάποιος να αποκαλείται ψυχολογος (γιατρός, ηλεκτρολόγος, αισθητικός ο,τι θέλετε) απλώς και μόνο επειδή το σπούδασε. Το ότι σπούδασα διοίκηση πολιτισμικων μονάδων με καθιστά αυτομάτως διευθύντρια πολιτιστικών οργανισμών; δε νομίζω.
Loglady και Louk Ritia πολύ ωραία τα λέτε. Και εγώ διαβάζοντας την ερώτηση σκάλωσα εκεί μιας και έχω ιδία πείρα. Είμαι, που λέτε, κι εγώ απόφοιτος ψυχολογίας αλλά δεν εξασκώ με την κλινική έννοια το επάγγελμα οπότε φυσικά και δε δηλώνω ψυχολόγος. Οι βασικές σπουδές σου δίνουν ένα (ελλιπέστατο είναι η αλήθεια) οπλοστάσιο γνώσεων αλλά μέχρι εκεί. Και αν και η γενίκευση δεν είναι καλό πράγμα θυμάμαι πολλά άτομα που επειδή είχαν δει πολύ CSI και Νόμος και Τάξη φέρονταν με μια αδιανόητη έπαρση και είχαν ένα attitude ότι θα σώσουν τον κόσμο. Είχαν δηλαδή μια εικόνα που ουδεμία σχέση… Διαβάστε περισσότερα »
Δε νομιζω οτι στην συγκεκριμενη περιπτωση μπαινει στη μεση η ιδιοτητα της ως ψυχολογος αλλα η ιδιοτητα της ως αδερφη. Και εγω ψυχολογος ειμαι, αλλα οταν συμβουλευω τον αδερφο μου ή τους φιλους μου σε καμια περιπτωση δεν το κανω με αυτη την ιδιοτητα, δεν γινεται να ειμαι αντικειμενικη.
Με λίγα λόγια, ζητάς τη γνώμη της, αλλά όταν στη λέει ξενερώνεις, αλλά θέλεις και να στη λέει, αλλά μόνο όταν τα πράγματα είναι σοβαρά, και σίγουρα όχι τόσο έντονα. Ε, δεν είναι ραδιόφωνο να τη ρυθμίσεις στη συχνότητα η μικρή αδερφή.
👏👏👏
Πες μου τη γνώμη σου, δηλαδή τη δική μου γνώμη, με τον τρόπο που τη θέλω
Συμφωνώ ότι η αδερφή δεν πρόκειται να αλλάξει ότι και αν πεις εσύ. Θα μιλήσω ως ‘μεγάλη αδερφή’. ‘Εχω μια αδερφή 5 χρόνια μικρότερη την οποία αγαπώ όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Ενώ έχουμε φιλική σχέση, πάντα είχαμε και τη δυναμική της μικρής-μεγάλης αδερφής. Στο παρελθόν, αναγνωρίζω και εγώ ότι γινόμουν επικριτική και ξερόλας μαζί της. Της έδινα ‘συμβουλές’ γιατί έβλεπα τις καταστάσεις και τα προβλήματά της απ’έξω και απαντούσα σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία και τις δικές μου προβολές. Αυτό δεν την βοηθούσε. Συχνά μπορεί και απλά να την έκανε χειρότερα. Όμως τότε αυτό μπορούσα να κάνω. Ήθελα… Διαβάστε περισσότερα »
“Βλέπεις όταν καποιος μου έλεγε ότι έχει ένα πρόβλημα, εψαχνα μανιωδώς να βρω μια χειροπιαστή λύση” hit right in the heart πρωί πρωί
Να κανουμε γκρουπ θέραπι εμείς οι μεγάλες αδερφές, εχουμε πολλά να πουμε!
Σιγουρα εχει δρόμο ακόμα, αλλά ελπίζω να το καταλάβει η αδερφή της γράφουσας. Που θα πάει, είναι και ψυχολόγος, φανταζομαι θα το δουλέψει μέσα της κάποια στιγμή.
Να συμπληρώσω επίσης οτι δεν είναι δα και κάτι φοβερό να μην ταιριάζουμε με τα αδέρφια μας. Δεν είναι άλλωστε οτι τα επιλέξαμε. Με τα αδέρφια, ξαδέρφια και λοιπούς συγγενείς ας έχουμε ότι ακριβώς σχέση μπορούμε να έχουμε, δεδομένων των συνθηκών. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε την μαγική ικανότητα να γνωρίζουμε κόσμο να κάνουμε φιλίες και παρέες και τελικά να μετατρέπουμε σε αδέρφια μας και οικογένεια μας τους ανθρώπους που εμείς επιλέγουμε.
Ε αυτό. Ούτε υποχρεωτικό είναι, ούτε κανένα τρομερό κατόρθωμα, ούτε που θα χαλάσει κι ο κόσμος αν δεν έχουμε καλές σχέσεις με τα αδέρφια μας. Αν δεν βγαίνει, δεν βγαίνει, τί να κάνουμε τώρα. Οι σχέσεις πρέπει να ρέουν αβίαστα και από τις δύο πλευρές, όταν χρειάζεται τόσο πολύ προσπάθεια, ε ας το αφήνουμε ως έχει και ας προσπαθούμε για σχέσεις πιο ουσιαστικές και εύκολες αλλού κι ας μην είναι αδελφικές, ίσως καλύτερα κιόλας.
Μου θύμισες μια παλιά φίλη που ήθελε οπωσδήποτε να μου λέει για χιλιοστή φορά τις ελπίδες της για έναν έρωτα εξ’ αποστάσεως και εγώ για να παίζω σωστά το ρόλο μου θα έπρεπε να της τονώνω τις όποιες ελπίδες ακόμα και αν δεν πίστευα τίποτα από όσα έλεγα. Ήμουν 18 χρονών, άντεξα ένα χρόνο. Είναι πολύ σκληρό να ζητάς από δικό σου άνθρωπο να σου λέει ψέμματα, γιατί νομιζω ότι αυτό θέλεις. Δεν θέλεις τη γνώμη της, θέλεις κάποιον να σε υποστηρίζει άνευ όρων γιατί είναι η “αδερφούλα” σου. Αν στο ζητούσε εσένα αυτό, πώς θα αισθανόσουν; Πιστεύω ότι θα… Διαβάστε περισσότερα »
“Αν θέλεις όντως μια σχέση με την αδερφή σου, πρέπει να δεις ποια θα μπορούσε να είναι, και όχι ποια θα ήθελες να είναι.” “Αν τώρα περνάτε μια κρίση, δεν σημαίνει ότι όλα είναι μάταια.” Κρατάω αυτά για χρήση με τη δική μου αδελφή. Που ορθώς θεωρεί ότι την κρίνω υπερβολικά, αλλά ακόμη δεν έχω βρει τρόπο να εκφράσω διάκριτικά το εξής: “Χρειάστηκες πολύ θάρρος για να βγεις από μία κακοποιητική σχέση. Και χαίρομαι που τώρα συζητάς τις νέες σχέσεις σου και δεν κρύβεις τα ύποπτα σημάδια. Όμως οι νέες σχέσεις σου εμφανίζουν τα ίδια ύποπτα σημάδια, αν και ελαφρύτερα.… Διαβάστε περισσότερα »
Για πιο λόγο επιμένεις να μοιράζεσαι πράγματα μαζί της;; Τους συγγενείς δε τους διαλέγουμε, το ότι είστε αδερφές δε σημαίνει ότι μπορείτε να είστε και φίλες, δεν ταιριάζετε καν θα έλεγα από την περιγραφή. Ελπίζω να έχεις φίλους εκτός της οικογένειάς σου και να μη στηρίζεις την ευτυχία σου στο κόνσεπτ “κολλητούλες με την αδερφούλα”, άστο δε βγάινει.
Εγώ να ρωτήσω κάτι άσχετο? Όταν αδέλφια δεν έχουν καλές σχέσεις και μάλιστα είναι απομακρυσμένα από την παιδική ηλικία, η ευθύνη δεν πέφτει περισσότερο στους γονείς? Θέλω να πω, αυτοί δεν είναι υπεύθυνοι για την ενδυνάμωση των σχέσεων των παιδιών τους?
Υποθέτω έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι γονείς, αλλά μωρέ όπως και όλες οι σχέσεις είναι και άλλα πολλά που εμπλέκονται: χαρακτήρες, χημεία, συμβατότητα, συνθήκες ζωής κτλ.
Μπαααα. Μέχρι ενα σημείο.Πολλά αδέρφια δεν ταιριάζουν μεταξύ τους στην παρέα και να το προσπαθήσουν.Χρέος των γονιών νομίζω είναι αναθρέφοντάς τα, να τα κάνουν να σέβονται ο ένας τον άλλον, μπορεί και να αγαπιούνται αλλά αυτό δεν ειναι απαραίτητο.
Νομίζω δεν είναι απόλυτο. Υπάρχουν γονείς που εντείνουν την αντιπαλότητα των αδερφών, αλλά μερικές φορές απλά δεν ταιριάζουν οι χαρακτήρες τους. Το να σέβεται όμως ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου όσο είναι παιδιά είναι θέμα εκπαίδευσης και αυτό είναι ευθύνη του γονέα.
πφφφ αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι κι εγώ το τελευταίο διάστημα και απάντηση δεν έχω. Από την άλλη, εκτιμώ πολύ το ότι οι γονείς μας δεν επενέβησαν ποτέ στη μεταξύ μας σχέση με ατάκες τύπου “να τον προσέχεις τον αδερφό σου που ειναι πιο μικρός” ή “να είστε αγαπημένοι”.
Γιατί να ενδυναμωθούν οι σχέσεις τους με το ζόρι;; Ας αποδεχτούν ότι δεν ταιριάζουν, η συγγένεια από μόνη της δε σου δημιουργεί κάποια υποχρέωση συναναστροφής.
Κι αν απλά δεν ταιριάζουν σαν χαρακτήρες τί θα κάνουν οι γονείς; Θα τα ταιριάξουν με το ζόρι; Ναι, είναι ωραίο και επιθυμητό να έχουν στενή σχέση τα αδέρφια μεταξύ τους, αλλά πολλές φορές αυτό δεν είναι εφικτό.
Πράγματι, οι γονείς είναι υπεύθυνοι σε τεράστιο βαθμό για τη σχέση που διαμορφώνουν τα αδέρφια μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται να είναι παρόμοιοι χαρακτήρες τα παιδιά, για να έχουν καλή σχέση. Ούτε με τις φίλες μας έχουμε τον ίδιο χαρακτήρα απαραίτητα, αλλά μια χαρά ταιριάζουμε στο φιλικό επίπεδο. Όταν υπάρχουν στοιχεία ζήλειας, ανταγωνισμού κι επίκρισης αναμεταξύ τους, είναι βασικά με ευθύνη των γονέων.
Και εγώ σκέφτομαι αρκετά τον τελευταίο καιρό για την κακή σχέση με τα αδέλφια μου, εάν ευθύνονται περισσότερο οι γονείς μου , που δεν θέλανε να έχουμε πολλές επαφές για να μην συνωμοτήσουμε εναντίον τους.Μετά τον θάνατο του πατέρα μου,με κάποιους ήρθαμε ποιό κοντά και λύσαμε κάποια θεματάκια,με άλλους όχι.Αυτό που κατάλαβα για την δική μας περίπτωση,είναι ότι μια κακή αδελφική σχέση χρόνων, μπορεί να εξομαλυνθεί κάπως εάν ταιριάζουν οι χαρακτήρες και λυθούν κάποιες παρεξηγήσεις,αλλά μάλλον ποτέ με κανέναν δεν θα γίνουμε κολλητά αδέλφια.Για ορισμένους με ενοχλεί ,για κάποιους δεν με απασχολεί γιατί έτσι και αλλιώς δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες.Τι… Διαβάστε περισσότερα »
οι γονείς, στο πλαίσιο μιας τυπικής οικογένειας, χωρίς διακρίσεις, συνήθως προσπαθούν να κάνουν κοινές δραστηριότητες και να λειτουργούν ομαδικά. Αρκετά συχνά αυτό αρκεί και δημιουργεί δυνατές σχέσεις μέχρι μια ηλικία. Αν βοηθήσουν συνθήκες, χαρακτήρες και επικοινωνία μπορεί να υπάρξει καλή σχέση και στο μέλλον. Αν, όμως, οι γονείς καλλιεργούν ένα τεχνητό κλίμα αγάπης και συνύπαρξης, αυτά θα διαρκέσουν για λίγο, όταν “φύγουν” οι γονείς,, θα πετάξουν κι αυτά.
είναι λες και το έγραψα εγώ, πριν 10 χρόνια. στεναχωριόμουνα τότε γιατί η μεγάλη μου αδερφή, απαξίωνε τον (στο μυαλό μου περιπετειώδη, μυστήριο, εναλλακτικό, που δε χωράει σε κανόνες) έρωτα μου….αχαχαχαχα… πόσο δίκαιο είχε,το σκέφτομαι και γελάω
Μπορείς να της πεις,ότι δε σου αρέσει ο τρόπος της.Κι αλίμονο,αν δεν το κάνουμε και με ανθρώπους,με τους οποίους έχουμε και μια άνεση.Εκείνο που δε γίνεται,είναι να περιμένεις,να σου χαϊδεύει ο άλλος συνέχεια τα αυτιά.Έχει τις αντιρρήσεις της.Τι να κάνει;Να σου λέει σε όλα ναι;Αν είναι σημαντική η γνώμη της για σένα,θα πρέπει κι εσύ να ακούς.Ακόμα κι εκείνα,που είναι δυσάρεστα.Αλλιώς μην τα συζητάτε.Δε βγαίνει πουθενά αυτό το πράγμα,να βάζεις τον άλλο σε μια συζήτηση,γιατί έχεις ανάγκη,να μιλήσεις,και μετά να τον ακυρώνεις,γιατί δε σου λέει εκείνα,που θέλεις.Και να σου πω,δε σημαίνει,ότι θα απομακρυνθείτε,επειδή δε θα λέτε χαρτί και καλαμάρι τα… Διαβάστε περισσότερα »