Άκου τι έγινε χθες το βράδυ: Γύρισε ο άντρας μου από τη δουλειά το βράδυ και πήγε να πάρει τη φόρμα που φοράει μέσα στο σπίτι από τον υπηρέτη (την ξύλινη επιδαπέδια κρεμάστρα ) . Από κάτω ήταν το παντελόνι που φορούσε προχθές , δεν το είχα μαζέψει . Έτσι οποως τράβηξε τη φόρμα πήγε να πέσει το παντελόνι . – Πιάστο μην πέσει , μου είπε Εγώ που ήμουν κοντά του το κράτησα και το έβαλα άτσαλα πάνω στον υπηρέτη . – ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΤΑΣ ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΙ, φώναξε – Μη μου φωνάζεις , είπα κι εγώ ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου . – ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΟΤΑΝ ΠΕΤΑΣ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΔΕ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ. Ο καβγάς – συζήτηση που ακολούθησε είχε αυτό το θέμα . Εκείνος θεωρεί προσβολή το να κακομεταχειρίζομαι τα πράγματά του , εγώ το να μου φωνάζει . Εγώ τώρα που σου γράφω αισθάνομαι σα να έχω φάει ξύλο . Είναι δικό μου πρόβλημα , οι ανασφάλειές μου; Κι αν όχι πως θα τον πείσω να μη φωνάζει όταν κάτι τον ενοχλεί . Να πω εδώ πως χρειαζόταν βοήθεια με τα ρούχα του γιατί εδώ κι ένα μήνα είναι με το χέρι του στο νάρθηκα και δεν έχει ανεξαρτησία κινήσεων . Αλλά το ξέσπασμά του ήταν τρομακτικό.
–Μία
Γιατί να μην σου φωνάζει όταν «πετάς τα ρούχα του και δεν τον υπολογίζεις;»
Διότι δεν έχει δικαίωμα να σου φωνάζει.
Δεν του δίνεις εσύ το δικαίωμα να σου φωνάζει, με την υποτιθέμενη συμπεριφορά σου. Δεν το έχει έτσι κι αλλιώς. Δεν το είχε ποτέ, και ποτέ δεν θα το αποκτήσει.
Αν δεν του αρέσει αυτό που κάνεις, είναι υποχρεωμένος να το εκφράσει χωρίς επιθετικότητα. Αν δεν μπορεί να συγκρατηθεί, και νομίζει ότι ΕΣΥ φταις που ΑΥΤΟΣ φωνάζει, έχει ξεκάθαρο πρόβλημα διαχείρισης θυμού και σε κακοποιεί λεκτικά. Γι’αυτό αισθάνεσαι σα να έχεις φάει ξύλο. Γι’αυτό λέγεται λεκτική κακοποίηση. Διότι είναι κακοποίηση. Κανονική.
Όχι, δεν είναι δικό σου πρόβλημα, και όχι, δεν είναι οι ανασφάλειες σου. Είναι δικό του το πρόβλημα. Το επόμενο βήμα, πρέπει να το αποφασίσεις μόνη του, έχοντας υπόψη ότι ο άλλος δεν αλλάζει αν δεν θέλει να αλλάξει, πόσο μάλλον αν δεν δέχεται ότι έχει πρόβλημα. Αν τρομάζεις, πρόσεχε, σε καμία περίπτωση μην υποτιμάς τα μηνύματα άγχους που σου στέλνει το σώμα σου. Είναι απείρως πιο ασφαλή αυτά τα αθέλητα συμπεράσματα σε σχέση με αυτά που βγάζεις όταν σκέφτεσαι. Έχεις ανατραφεί ώστε να εκλογικεύεις την απειλή που προέρχεται από τους άντρες. Πρόσεχε. Πρόσεχε πολύ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και μετά θα σου βάλει τις φωνές για κάτι άλλο άσχετο. Και μετά θα σου βάλει τις φωνές γιατί του έπεσε το καρφί που ήθελε να καρφώσει κι εσύ κοιτούσες. Και μετά θα σε πει γκαντέμα γιατί όλες οι ατυχίες σας από τη γρουσουζιά σου συμβαίνουν. Και πρόσθεσε ελεύθερα: ανεπρόκοπη και ανοικοκύρευτη, άτσαλη και ατσούμπαλη, διάλεξε.
Είχα παντρευτεί έναν τέτοιο. Ευτυχώς είχαμε καλό τέλος: τον χώρισα.
Και στα δικά μας! (Έλεος με τις ομοιότητες)
Εγώ είχα φτάσει να φταίω και επειδή βρέχει… Δεν έχει τέλος πραγματικά.
Για σχεδόν 20 χρόνια, κάθε φορά που ανέβαιναν οι τόνοι με τον πρώην σύζυγο, συνέβαινε το εξής: Εκείνος ωρυόταν, φώναζε και κοπανιόταν κι εγώ έμενα ενεή, σαστισμένη από την επίθεση, πνίγοντας το θυμό μου και θυμίζοντάς του ήρεμα ότι αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να συζητάμε και όχι να φωνάζουμε. Κάθε – μα κάθε φορά, καταλήγαμε στο ότι η επιθετική της υπόθεσης είμαι εγώ και απλά δεν το εκφράζω, αλλά το εκπέμπω τόσο δυνατά, που τον προκαλώ να αντιδράσει έτσι. Και ότι δεν χρειάζεται κάποιος να φωνάζει για να είναι επιθετικός…εγώ ανήκα – κατ’ αυτόν – σε αυτή την κατηγορία.… Διαβάστε περισσότερα »
Giannel συμφωνώ μαζί σου. Δυστυχώς όμως δεν καταλαβαίνουμε αμέσως τα … σημάδια κακοποίησης!!!
Αυτό που ανέφερες: “Αν αγαπάς τον εαυτό σου, μην επιτρέπεις ποτέ και σε κανέναν να σε χρησιμοποιεί ως σάκο του μποξ!” ΠΡΕΠΕΙ να γίνει το μότο κάθε γυναίκας.
Το μότο κάθε ανθρώπου. Συμβαίνει και το ανάποδο. Δεν ξέρω πόσο συχνά αλλα συμβαίνει.
αυτό με το στενό, το είχε και ο δικός μου. Έτρεμα μην στρίψει λάθος γιατί μετά εγώ έφταιγα που του μιλούσα εκείνη την ώρα ή το ράδιο τον αποσυντόνισε που το είχα βάλει εγώ.
Τελικά όλοι ένα καλούπι;
Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας! Μπράβο που πήρες την απόφαση να χωρίσεις και να βάλεις τον εαυτό σου σε προτεραιότητα. Ελπίζω να σου πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα θές!
Καμία απόφαση δεν πήρα από μόνη μου να χωρίσω. Δυστυχώς.
Κάποια στιγμή, με την ανακάλυψη τρίτου προσώπου, απλά με άφησε, στέλνοντάς μου ένα…. e-mail! Πέρασα δια πυρός και σιδήρου.
Η σημερινή μου αντιμετώπιση είναι αποτέλεσμα βαθιάς ενδοσκόπησης, ψυχοθεραπείας και μεγάλου κόπου!
Όμως είμαι σε καλό δρόμο!
Τώρα αναγνωρίζω τα όριά μου! Και αυτό το εύχομαι για όλες!
Σου εκανε μεγαλο καλο που εφυγε. Μπορει μεχρι να το επαιρνες εσυ αποφαση, να ειχες να αντιμετωπισεις πολλες επικινδυνες καταστασεις. Ελπιζω να εισαι καλα.
Μπράβο μπράβο ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ! Χαίρομαι πολύ για αυτό που έχεις καταφέρει. Ελπίζω να θυμάσαι να το λες στον εαυτό σου 🙂
Αυτό με το χαμένο στενό χτύπησε καμπανάκι στο μυαλό μου.. Ήμουν στο αυτοκίνητο με το αγόρι μου πριν καμία βδομάδα και έχασε μια έξοδο στην εθνική (εντελώς δικό του λάθος, αλλά σιγά το λάθος) και άρχισε να κατηγορεί εμένα και να φωνάζει που δεν του είπα να στρίψει και δεν έχω ανοίξει το maps να τον βοηθήσω λίγο. Δεν είπα τίποτα εκείνη την ώρα, κρατιόμουν να μην τον βρίσω, είχε και το τιμόνι και δεν ήθελα να τον εξαγριώσω και σκοτωθούμε κιόλας. Είχε αγχωθεί πολύ και μου έλεγε καλά κάθεσαι αμίλητη και δε μου λες τίποτα να με ηρεμήσεις λίγο… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ δεν τα πιστεύω αυτά που διαβάζω στα σχόλια σήμερα, μπήκα κι αργά, είναι σαν να τα έγραψα εγώ!!!
Τελικά υπαρχει μαλακομανιουαλ σίγουρα, αλλά το ανάποδο απ’το ωραίο της Ποντιας: έχουν όλοι το ολόιδιο εγχειρίδιο “πώς να είστε μαλακες και να κάνετε αποτελεσματικό gaslighting”.
Είναι φοβερό. Φοβερό. Μια μεγάλη αγκαλιά Giannel
Giannel λυπάμαι πολύ για όλα όσα πέρασες και χαίρομαι που λυτρώθηκες! Αν και παρακολουθώ το σάιτ πολύ καιρό, έφτιαξα λογαριασμό πριν λίγο, με αφορμή ειδικά το σχόλιό σου γιατί με άγγιξε όσο τίποτα άλλο. Είχα ξεσπάσματα βίας από παιδί και, για κάποια χρόνια, φέρθηκα στον άντρα μου ακριβώς όπως ο δικός σου σε σένα: εγώ να ξεσπάω συχνά και να φωνάζω ανήμπορη να συγκρατήσω τη βία που κόχλαζε μέσα μου, κατηγορώντας τον πως εκείνος με φέρνει εκτός εαυτού με την passive aggressive συμπεριφορά του, εκείνος να προσπαθεί ήρεμα αλλά φοβισμένα να με λογικέψει, να μετανιώνω πικρά και να μην ξέρω… Διαβάστε περισσότερα »
1ο βήμα :φωνάζει σαν τρελός για μικροπραγματα
2ο βήμα :σε κοιτάζει δολοφονικά και εκτοξεύει προσβολές και χυδαιες βρισιές για καθετί που θεωρεί πως κάνεις λαθος
3ο βήμα :σε σπρώχνει, σε τραβάει από τα μαλλιά, σου σφιγγει το λαιμό, σου χώνει σφαλιάρες
4ο βήμα :σου λέει περιχαρής ότι η ανθρωποκτονια πλέον είναι 5 χρόνια με καλή διαγωγή και τι είναι 5 χρόνια
5ο βήμα :προσπαθείς να φύγεις χωρίς να σε σκοτώσει
Καμία μας να μην φτάσει ποτέ ξανά στο 2ο βήμα. Το 1ο είναι αρκετό, να φεύγουμε αδερφες μου.
Εγώ δυστυχώς έφτασα μέχρι το 3ο βήμα.
στέλνω μια (συναινετική) αγκαλιά και στις δυο σας, αμυριστο λουλουδι και εξωγηινη
Μια μεγάλη αγκαλιά αμυριστο λουλούδι, ξέρω ακριβώς τι πέρασες 💞💞💞(εγώ δυστυχώς εφτασα μέχρι το 5, εκεί που δεν θα έπρεπε να φτάνει καμια μας)
Lady E ❤️😘
Εγώ έφτασα στο 5ο. Το 4ο είχε μια παραλλαγή αλλά εξίσου φρικιαστικό. Ήταν τύπου θα σας σκοτώσω (εσένα και τα παιδιά) και μετά θα σκοτωθώ.
Αχ βρε κορίτσια, είμαστε πολλές δυστυχώς… Εγώ έφτασα κάπου μεταξύ 3 και 4, να κοντεύει να με σκοτώσει και να τον τραβάει ο αδερφός του λέγοντάς του οτι αν το κάνει θα πάει φυλακή. Μια αγκαλιά και σε εσάς και σε όλες όσες διαβάζουν κι έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο ❤
Αυτό που είπε η Α, μπα για τη λεκτική κακοποίηση πολύ με άγγιξε. Ο πατέρας μου το έχει τιμή του και καμάρι του ότι σαν παιδιά δεν μας έδειρε ποτέ αλλά εγώ αισθάνομαι σαν να έχω φάει το ξύλο της αρκούδας γιατί μας ούρλιαζε με το παραμικρό και για πάσαν αφορμή. Μερικές φορές νομίζω καλύτερα το ξύλο, γιατί έτσι είναι ολοφάνερο το ποιόν του άλλου και σηκώνεσαι και τρέχεις. Ενώ στην λεκτικη κακοποίηση μπερδεύεται το μυαλό, λες μπας και είμαι υπέρ ευαίσθητη, μπας και έχει δίκιο; Αλλά όπως λέει και η αμπα δεν προσπαθεί να σου επικοινωνήσει κάτι που τον… Διαβάστε περισσότερα »
Μια απ’ τα ίδια. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω γιατί ένιωθα τέτοια αποστροφή και αποξένωση από τον πατέρα μου. Και οταν τον ακουω να λέει, “μα τι σας έκανα πια; Σάμπως σας χτυπούσα?”, η απάντηση είναι “όχι, απλώς έκανες αισθητή την παρουσία σου μόνο για να μας βρίζεις, να ουρλιαζεις και να σπας πραγματα σαν το παρλιακο”.
Αν ο υπηρέτης ήταν κανονικός άνθρωπος θα είχε μια γκλαμουριά. Τώρα είναι απλά κακοποίηση. Οφείλει να μη σε κακοποιεί λεκτικά, να μη βγάζει τα νεύρα του πάνω σου. Άμα δεν του αρέσει όπως μεταχειριζεσαι τα πράγματά του, ας το κάνει μόνος του. Ή ας πάρει έναν υπηρέτη.
Το τέλειο πάει στην απάντηση της Λένας. Δυσκολεύομαι να σου πω “φύγε χθες” γιατί φοβάμαι ότι θα ενεργοποιήσω αντανακλαστικά αντίδρασης. Αλλά αυτό νιώθω. Φοβάμαι για ‘σένα. Φοβάσαι κι εσύ για ‘σένα. Τι άλλο μένει να ειπωθεί;
Αυτο που με τρομάζει στην περιγραφή σου είναι οι αναλυτικές λεπτομέρειες, σαν να έχεις επαναλάβει την ιστορία στον εαυτό σου ξανά και ξανά για να δεις που εσφαλες. Να θυμάσαι πρώτον οτι ακομα και να έχεις κανει λάθος δε δικαιούται να σου φωναζει και δεύτερον οτι κάποιοι άνθρωποι θα βρουν λάθος παντού.
Άκου το σώμα σου και αυτά που νιώθεις και μη σκέφτεσαι ότι η συμπεριφορά σου προκαλεί το οτιδήποτε. Ο αδικαιολόγητος θυμός και οι εκρήξεις φαινομενικά χωρίς λόγο ποτέ δεν είναι καλό σημάδι πάντως. Έπεσε κάτω το παντελόνι του και ένιωσε ότι δεν τον υπολογίζεις λες, ξαναδιάβασέ το και δες πόσο γελοίο ακούγεται. Μην φιμώσεις επ ‘ουδενί το ένστικτό σου και πρόσεχε πολύ.
Βιωματική απάντηση από παρόμοια περίπτωση. Ο σύντροφός μου είχε και έχει ακόμη μερικές φορές πρόβλημα διαχείρισης θυμού. Οι θύελλες εξ’ ουρανού, για απροσδιόριστη αιτία και αφορμή άφηναν και τους δύο μας λυπημένους και εξαντλημένους. Το συγνώμη είναι απολύτως άσκοπο και άχρηστο, μετά την πρώτη φορά εννοείται. Το συζητήσαμε μεταξύ μας, το συζήτησε με ψυχολόγο που τον βοήθησε να το διαχειριστεί και να βάλει τις βάσεις μιας ουσιαστικής επικοινωνίας. Το πραγματικό ζήτημα είναι ο άλλος να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι το παντελόνι το μπλουζάκι ή το σουβλάκι. Είναι ο θυμός και είναι ανεπίτρεπτη κατάσταση.
Πόσο ωραία απάντηση. Απόλυτη, ξεκάθαρη, με ωραία ροή. Ουσιώδης από την αρχή μέχρι την τελευταία τελεία.
Ξεχωρίζω (με δυσκολία) κάποια για να δώσω έμφαση.
1. “Δεν το έχει έτσι κι αλλιώς. Δεν το είχε ποτέ, και ποτέ δεν θα το αποκτήσει.”.
2. “…είναι υποχρεωμένος να το εκφράσει χωρίς επιθετικότητα…”.
3. “Γι’αυτό αισθάνεσαι σα να έχεις φάει ξύλο. Γι’αυτό λέγεται λεκτική κακοποίηση. Διότι είναι κακοποίηση. Κανονική.”.
4. “…σε καμία περίπτωση μην υποτιμάς τα μηνύματα άγχους που σου στέλνει το σώμα σου. Είναι απείρως πιο ασφαλή αυτά τα αθέλητα συμπεράσματα σε σχέση με αυτά που βγάζεις όταν σκέφτεσαι…”.
Αχ κα Φουτσιτζή, αυτή την απάντηση και κυρίως το «έχει ξεκάθαρο πρόβλημα διαχείρισης θυμού και σε κακοποιεί λεκτικά. Γι’αυτό αισθάνεσαι σα να έχεις φάει ξύλο. Γι’αυτό λέγεται λεκτική κακοποίηση. Διότι είναι κακοποίηση. Κανονική.» αν μπορούσατε να το κάνετε ηχητικό, να ακούγεται η φωνή να ανεβαίνει τόνο, να γίνει κατανοητό πόσο σοβαρό είναι αυτό, πόσο επικίνδυνο, πόσο κρυμμένο, πόσο κοινωνικά δικαιολογημένο έως αδιάφορο και πόσο τραγική η κατάληξη.
Σήμερα ήρθε πελάτης στη δουλειά, που προχτες φώναζε βρίζοντας στο τηλέφωνο γιατί είχε πρόβλημα μια συναλλαγή του. Πρώτη φορά, το ξαναλέω, ΠΡΩΤΗ, που ακόμα και μετά από μέρες, αντιμετώπισα πελάτη και του λέω κοίτα να δεις ο,τι και να έχει γίνει φταις, φταίω ή φταιει κάποιος άλλος, δε μπορείς να μιλάς έτσι. -μα δεν απευθύνομουν σ εσενα. -εγω δεν τα άκουσα? Ακόμα και να έφταιγα από πού κι ως που να μιλάς έτσι. Ηρέμησα τόσο που του τα είπα, κι ας μη μου έλεγε έχεις δίκιο. Απλά δε θα του ξαναέκανα συναλλαγη αν το συνέχιζε. Αλλά ένιωσα τόσο ήρεμη με… Διαβάστε περισσότερα »