Αγαπητή «Α, μπα»: Μιλάω στο σύζυγο μου σαν να είναι το τρίτο μου παιδί

Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη. Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο  (γελάσαμε?) όχι,  πέρα από τη πλακά,  καλός είναι.  Έχει καλά έχει και στραβά Τέλος πάντων τον αγαπάω, είναι ο άνθρωπος μου θέλω να γεράσουμε παρέα σε μια καλύβα στο βουνό, με τα βιβλία μας και τους καφέδες μας και να μην μιλάμε σε άνθρωπο. Και εκείνος θέλει τα ίδια,  οπότε όλα καλά μέχρι εδώ.  Το στοίχημα τώρα είναι να φτάσουμε μέχρι τα γεράματα,  χωρίς να τον σκοτώσω στον ύπνο του ή να πάρω τα βουνά. Γιατί αμπα μου τότε θα είναι όλα τέλεια, όπως ήταν και πριν να έρθουν τα παιδιά. Το πρόβλημα είναι το τώρα.  Διότι όταν ήρθαν τα παιδιά εγώ ανέβηκα πίστα στην ευθύνη και στη προσπάθεια, ενώ εκείνος, όχι και τόσο (σίγουρα όχι όσο εγώ). Κάνει δουλειές στο σπίτι,  πλένει πιάτα, απλώνει ρούχα,  παίρνει τα παιδιά από το σχολείο, εντελώς διεκπεραιωτικά, σαν να είναι κακοπληρωμένος υπάλληλος που δεν του αρέσει η δουλειά του. Δεν μοιράζετε την έννοια του σπιτιού Αμπα. Ένα καλό παραδίπλα είναι όταν ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και βιαζόμαστε. Όχι μόνο δεν μπορώ να βασιστώ επάνω του να μαζέψει πράγματα, να βοηθήσει τα παιδιά κλπ, αλλά πρέπει να έχω κι αυτόν στο νου μου αν ετοιμάζεται. Τις προάλλες είπα επί λέξη “Π (γιος) πήγαινε στη τουαλέτα, Φ (κόρη) πάρε τη τσάντα σου, Ν (σύζυγος) βάλε τα παπούτσια σου”! Και ξέρεις πιο είναι το χειρότερο? Ότι δεν έκανε σε κανέναν εντύπωση ότι του μίλησα σαν να είναι το τρίτο μου παιδί. Γιατί έτσι είναι η ζωή μας. Αν δεν δώσω οδηγίες, αν δεν τους οργανώσω,  δεν γίνεται τίποτα. Έλα μου όμως που έμενα δεν μου αρέσει το μανατζεριλίκι. Τα όρια μου έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Έχω εξαντληθεί σωματικά και ψυχικά και φυσικά η σχέση μου μαζί του έχει κλονιστεί. Έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να του το εξηγήσω, τα έχουμε πει και ξαναπεί, δεν μπορεί/θέλει να καταλάβει.  Υπάρχει μια ελάχιστη βελτίωση, μέχρι να πάνε τα παιδιά στο πανεπιστήμιο θα έχει στρώσει το θέμα, αν με εννοείς. Και πιστεύω ότι ο μόνος λόγος που προσπαθεί (αυτό το λίγο) είναι ότι βλέπει πως απομακρύνομαι από εκείνον. Αλλά στο τέλος της γραφής δεν θέλει να δεχτεί ότι υπάρχει αδικία στη καθημερινότητα μας. Won‘t check his privilege.   Σκέφτομαι λοιπόν και ξανασκέφτομαι, Αμπα και φίλοι, τι είναι αυτό που τελικά θέλω να ρωτήσω. Γιατί στο πρακτικό επίπεδο, έχω κάνει αλλαγές και έχω κάπως βελτίωση τη καθημερινότητα μου, έχω πάρει βοήθεια για το σπίτι,  περνώ πιο συχνά ντελιβερι κλπ και επίσης φροντίζω όσο μπορώ τον εαυτό μου, κάνω περισσότερες δραστηριότητες μόνη μου εκτός σπιτιού και πάω στο ψυχολόγο. Και όλα αυτά έχουν βοηθήσει με τον τρόπο τους. Παραμένει το γεγονός ότι νιώθω καθημερινά  αδικία και απογοήτευση για τον σύντροφό μου. Επίσης νιώθω αγάπη, συντροφικότητα και στήριξη σε πολλούς άλλους τομείς της κοινής μας ζωής. Νομίζω τελικά η απορία μου είναι,  πως γίνεται να νιώθω όλα αυτά μαζί? Κάνω λάθος που συνεχίζω να θέλω αυτή τη σχέση? Κάνω λάθος που προσπαθώ να λύσω αυτό το θέμα με τρόπο όχι επιθετικό? Είμαι τελικά θύμα ή κάνω μια συγκροτημένη προσπάθεια να στηρίξω τις επιλογές μου?

– Μπαμπαστρούμφ

Κανονικά δεν απαντάω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πάνε σε ψυχολόγο, γιατί παίρνουν ήδη την καλύτερη δυνατή βοήθεια. Το βάζω γιατί είναι τόσο κοινό αυτό που έγραψες, που πόνεσε η ψυχή μου. Για να πω την αλήθεια, σου αξίζουν συγχαρητήρια που τα βλέπεις όλα αυτά καθαρά και δεν έχεις πέσει στην παγίδα «όμως έχουμε όλοι την υγεία μας και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα».

Ή, «όταν με αγκαλιάζουν τα παιδιά και μου λένε ‘μαμά κουράζεσαι’ τα ξεχνάω όλα».

Είναι μερικά από όλα λένε οι γυναίκες για να συνεχίζουν να λένε στους άντρες τους να βάλουν παπούτσια.

Ναι, έτσι φέρονται οι «καλοί» άντρες, με τους οποίους πρέπει να είμαστε ευχαριστημένες. Αυτό, είναι ό,τι πιο κοντινό στο «ισότιμο» υπάρχει – από κει και πέρα, μπαίνουμε στα χωράφια του ονείρου. Ο άντρας που νιώθει συνυπεύθυνος για το σπίτι και για τα παιδιά, είναι σχεδόν προϊόν φαντασίας.

Γίνεται να τα νιώθεις όλα αυτά μαζί γιατί σε αυτόν τον κόσμο ζούμε. Δεν είναι δική σου η σχιζοφρένεια, είναι η σχιζοφρένεια που σου έχει επιβληθεί. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε οι γυναίκες να ξεζουμίζονται ψυχολογικά, ουσιαστικά. Δεν μπορεί να σου πει άλλος τι να κάνεις, και όλα αυτά που ρωτάς, πρέπει να τα συζητήσεις στην θεραπεία. Μη διανοηθείς να την σταματήσεις, ναι;

Έχεις σκεφτεί να σταματήσεις να οργανώνεις τον άντρα σου; Μη του λες να βάλει παπούτσια. Αν δεν είναι έτοιμος, ας έρθει θα σας βρει όταν καταφέρει να ντυθεί. Όταν σου λέει να κάνεις κάτι που θα έπρεπε να κάνει μόνος του, απλώς μην το κάνεις. Είμαι σίγουρη ότι σε βάζει να κλείσεις εσύ ραντεβού όταν θέλει να κουρευτεί, ας πούμε. Πες του να το κάνει μόνος του, και μη σε νοιάζει αν το κάνει ή όχι. Είναι πολλά που κάνεις χωρίς να χρειάζεται. Δε θα λύσει το πρόβλημα, θα αφαιρέσει όμως από το δικό σου φόρτο, και δεν είναι αμελητέα αυτά που κάνεις για να τον «φροντίζεις».

Το άλλο που θα σου πρότεινα είναι να ξεκινήσεις εντατικά μαθήματα αυτοεξυπηρέτησης στα παιδιά σου. Δεν λες ηλικίες, αλλά είναι σε θέση να πηγαίνουν στην τουαλέτα μόνα τους και να έχουν δική τους τσάντα, ΜΗΝ ΤΑ ΜΑΝΑΤΖΑΡΕΙΣ ΑΛΛΟ. Ας φύγουν χωρίς τσάντα, ας μην πάνε τουαλέτα. Το ξέρω ότι σε σένα θα στραφούν να το λύσεις πάλι όταν κατουριούνται και δεν έχουν τσάντα, αλλά κράτα γερά. Πρέπει να ζήσουν με τις συνέπειες. Εξήγησε το, και σταμάτα να είσαι η λύση τους για τέτοια θέματα. Για τον άντρα λίγα μπορείς να κάνεις, αλλά τα παιδιά είναι αλλιώς.

Όλοι περιμένουν από σένα να κρατάς το βάρος της λειτουργίας της οικογένειας πάνω σου. Αρνήσου το βάρος χωρίς τύψεις. Πρέπει να περνάνε όλοι καλά στο σπίτι, άρα ΚΑΙ εσύ. Δεν βοηθάει η γιόγκα ή τα νύχια που κάνεις μια φορά την εβδομάδα. Αυτό το selfcare που λένε είναι για γέλια, άλλη μια μπούρδα της εποχής για να μην επαναστατούμε. Η αδικία δεν ισιώνει με τα σπα. Η αδικία ισιώνει όταν μοιραστούμε τις ευθύνες. Και τότε μπορεί να μην μας ενδιαφέρουν τα σπα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News