Αγαπημενη Α,μπα, Εγω και ο αντρας μου δουλευουμε στην ιδια εταιρεια σε διαφορετικα τμηματα. Πριν ενα χρονο εμαθα οτι ειχε (συντομη) παραλληλη σχεση με μια συναδελφο μας. Λεω συντομη γιατι το αντιληφθηκα στο ξεκινημα της ιστοριας τους. Με την κοπελα δεν ειμασταν φιλες, αλλα ειχαμε μια καλη συναδελφικη σχεση. Για να μην τα πολυλογω, προσπαθησαμε με τον αντρα μου να δουλεψουμε στο γαμο μας, δεν τα καταφεραμε (για λογους ασχετους με αυτη την ιστορια), και τωρα χωριζουμε φιλικα. Εγω οταν το εμαθα περασα απο διαφορες φασεις θυμο-στεναχωρια-αδιαφορια-κτλ. Στην αρχη τον κατηγορησα για αυτο που εκανε, αργοτερα καταλαβα τι τον οδηγησε εκει. Ποιο ειναι το προβλημα θα μου πεις; Ενω συμφωνα με τη λογικη, θα επρεπε την ευθυνη να τη ριχνω μονο στον αντρα μου, γιατι αυτος ουσιαστικα ειχε σχεση μαζι μου και επρεπε να μου ειναι πιστος, πιανω τον εαυτο μου ενδομυχα να κατηγορει και την κοπελα. Ενω δεν ειχαμε καμια σπουδαια σχεση, περαν απο καμια ψιλοκουβεντα οταν συναντιομασταν στη μηχανη του καφε. Γενικοτερα ομως τη συμπαθουσα, μεχρι που εγινε αυτο, και απο τοτε δεν θελω ουτε να τη βλεπω. Φυσικα δε μιλιομαστε (κι αυτη με αποφευγει οπως ο διαολος το λιβανι), αλλα οποτε αναφερεται το ονομα της, πιανω τον εαυτο μου να την κοσμει με διαφορα μη κολακευτικα επιθετα (απο μεσα μου εννοειται, στη δουλεια δεν εχει μαθευτει τιποτα, τουλαχιστον απο εμενα). Αλλα με προβληματιζει το γιατι. Γιατι ενω εχω συχγωρησει τον αντρα μου, αυτη δε μπορω να τη συγχωρησω; Τι δε βλεπω;
–Ειμαι καλα;
Συγχωρώντας τον άντρα σου συγχωρείς και τον εαυτό σου και το βάρος γίνεται ελαφρύτερο. Με αυτή δεν έχεις σχέση οπότε η δικές της πράξεις δεν έχουν σχέση με τις δικές σου επιλογές. Όπως είπες, το διαζύγιο ήρθε και για λόγους άσχετους με αυτή την ιστορία, που έχουν να κάνουν και με σένα, προφανώς. Ό,τι έκανε όμως αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της δικής σου συμπεριφοράς. Δεν είχε λόγο να σου φερθεί άσχημα, το έκανε γιατί το ήθελε, χωρίς να σε υπολογίσει. Ή μάλλον, έτσι το βιώνεις, σαν ευθεία επίθεση προς εσένα, αναίτια. Δεν έχεις λόγο να την συγχωρήσεις, λοιπόν. Μη σου πω ότι όσο την απεχθάνεσαι, τα συναισθήματα απέναντι στον σχεδόν πρώην σου γίνονται πιο διαχειρίσιμα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
κοίτα να δεις τώρα άλλη δυναμική …. έχω συγχωρήσει την κοπέλα αλλά τον πρώην μου ούτε να τον φτύσω δεν θέλω
Κάνει που κάνει ο άλλος την απιστία, βάζει που βάζει τη σχέση/γάμο σε μια τροχιά τέλους, το κάνει και μέσα απ’ τη δουλειά που δουλεύουν όλοι μαζί; Φυσικά και δεν είναι άμοιρη ευθυνών αυτή που δεν συγχωρείς και λογικό το βρίσκω να νιώθεις πως έχεις εξαπατηθεί. Ο άντρας σου βέβαια είναι ο πιο ανήθικος άνθρωπος της ιστορίας. Όσο και να τον δικαιολογείς πως είχε λόγους να απατήσει, δεν χρειαζόταν να σε εκθέσει στο χώρο της δουλειά σας. Έμενα δυστυχώς τα κοσμητικά επίθετα μου έρχονται για τον άντρα σου, παρά για τη θλιβερή περσόνα της παλλακίδας. αλλά αφού χωρίσατε, όλα καλά.
Για να μη μισείς τον άντρα σου και άρα τον εαυτό σου ,διοχετεύεις όλα τα συναισθήματα προς αυτήν και έτσι σου είναι πιο εύκολο να το επεξεργαστείς. Για λόγους ψυχικής οικονομίας γίνεται όλο αυτο. Δε βρίσκω πρόβλημα. Κάποια στιγμή θα φύγει και αυτό.
Δεν ξέρω αν έχει κάποια βάση αυτό που θα πω, αλλά λες και μόνη σου ότι όσον αφορά τον άντρα σου το διαχειρίστηκες. Περασες από θυμό, στεναχώρια και αδιαφορία, μετά ίσως τον κατάλαβες, τέλος πάντων το διαχειρίστηκες. Με αυτήν δεν το διαχειρίστηκες, γιατί δεν αναγκάστηκες όπως με τον άντρα σου. Αν δουλεύατε μαζί, αν μιλούσατε περισσότερο ίσως να την είχες καταλάβει κι αυτήν, όχι απαραίτητα για να τη συγχωρήσεις, αλλά να αντιλαμβανόσουν καλύτερα γιατί φέρθηκε όπως φέρθηκε, να την έβλεπες πιο καθαρά. Μπορεί και να μην σου άρεσε αυτό που θα έβλεπες, μπορεί και να μπορούσες να μπεις στη θέση… Διαβάστε περισσότερα »
Αν σου ήταν και της ήσουν άγνωστη, μπορεί και να τη συγχωρουσες, γιατί τότε όλη η ευθυνη θα έπεφτε στον άντρα σου. Όμως τώρα ήξερε πολύ καλά τι κάνει και όντως δεν σε υπολόγισε όπως θα όφειλε (από γυναικεία ή/και συναδελφικη αλληλεγγύη;). Δεν είναι ότι κατηγορείς την τέτοια και την αλλιώτικη την άντρο χωρίστρα δεξιά κι αριστερά, συνεχίζεις να είσαι τυπική. Θα πάρει χρόνο να σου φύγει εντελώς αυτό το αίσθημα.
Εντάξει τώρα! Αν σε πόλη με τεράστιο πρόβλημα πάρκινγκ σου φάει κάποιος τη θέση ακριβώς μπροστά σου, ναι εντάξει φταίει ο Δήμος και οι αρχές που έχουν φτάσει τους ανθρώπους σε σημείο να μαλλιοτραβιούνται για μια θέση πάρκινγκ, κι εσυ που τους ψήφισες αυτούς τους άχρηστους, αλλά κι αυτός που έκλεψε τη θέση μπροστά σου ενώ είχες προτεραιότητα είναι μεγάλος καφρος, έτσι δεν είναι; Δεν βγαίνει λάδι επειδή για την κατάσταση φταίνε άλλοι περισσότερο, υπάρχει κι η ατομική ευθύνη. Σκέψου τώρα ο καφρος να είναι καφρος όχι κατά λάθος (δεν σε πρόσεξε και πάρκαρε), αλλά σε είδε, σε κοίταξε κατάματα… Διαβάστε περισσότερα »
Ψυχολόγος δεν είμαι αλλά θα πω την αποψάρα μου! Υπάρχουν, όντως, διάφοροι μηχανισμοί στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις ζόρικες καταστάσεις, όπως υπάρχουν και διάφοροι λόγοι που τους πυροδοτούν. Αν σήμερα μας λες ότι συγχωρείς τον πρώην σύζυγό σου, ταυτόχρονα συγχωρείς και τον εαυτό σου για τις επιλογές, τις πράξεις και τις παραλήψεις σου κατά τη διάρκεια του γάμου σας και αυτό λειτουργεί για εσένα, αν μη τι άλλο, ανακουφιστικά. Έλα όμως που υπάρχει ακόμα μέσα σου ένα αρνητικό συναισθηματικό φορτίο που γυρεύει απεγνωσμένα παραλήπτη και, εφόσον δεν είναι (πλέον) ο σύζυγός σου παραλήπτης του, έχεις ανάγκη κάπου να το κατευθύνεις!… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ εύστοχη η “αποψάρα” σου αυτή πάντως. Και πολύ ωραία και στρωτά εκπεφρασμένη. Στο τέλος απλά νιώθουμε και πράττουμε αυτά που μας βοηθούν να συνεχίσουμε.
Σ’ ευχαριστώ…💙
Νομίζω πως είναι το ένστικτο αυτοπροστασίας που μας ωθεί να κατευθυνόμαστε στην λιγότερο επώδυνη εκδοχή των πραγμάτων…
η ερμηνεία που δίνει η Λένα είναι ορθή. Κατανοείς αλλά δε συγχωρείς, σου είναι αδιανόητο να δεις διαφορετικά τον τρίτο άνθρωπο, πόσο μάλλον αν είστε στον ίδιο εργασιακό χώρο, είναι μια διαρκής υπενθύμιση. Άποψή μου είναι ότι μας βολεύει και λίγο κάτι τέτοιο, με την έννοια ότι χρόνια ολόκληρα έχουμε μάθει να ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος σε φθονερές γυναίκες που διεκδίκησαν το αντικείμενο του πόθου μας. Τελικά δεν ξέρω αν συγχωρούμε πραγματικά τον άλλο, αν τον κατανοούμε ή αν έχουμε φθάσει σε τέτοιο σημείο ενσυναίσθησης ώστε να διαχειριζόμαστε λογικά τέτοιες καταστάσεις. Στην αρχή επικρατεί η οργή και το αίσθημα… Διαβάστε περισσότερα »
Εντάξει, δεν έχεις κάνει και μικρή διαδρομή πάντως. Θέλω να πω, πέρασες κάτι πολύ δύσκολο που από τη στιγμή που εμπλέκεται και το περιβάλλον της δουλειάς στην ιστορία είναι ακόμα πιο βαρύ. Έκανες και κάνεις τη διαδρομή σου με ωριμότητα και ηρεμία, εγώ αυτό εισέπραξα από τον τρόπο που γράφεις. Η στάση σου είναι παραπάνω από αξιοπρεπής. Τώρα από εκεί και πέρα, φυσικό είναι να κρατάς μέσα σου και να νιώθεις αυτά που σε βοηθούν να προχωράς και να είσαι ήρεμη. Ο πρώην σου ήταν κομμάτι της ζωής σου και είχες ίσως κίνητρο να τον συγχωρήσεις, αυτή ήταν ένας τρίτος… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί γιατι με τον άντρα σου μίλησες και κατάλαβες τι τον ωθησε σε αυτή τη σχέση ή τουλάχιστον έδωσες μία ερμηνεία που ικανοποιεί το νού σου. Με την κοπέλα δεν μίλησες ,δεν την ξέρεις,και όντως θεωρείς πως αφού πήγε με τον άντρα ΣΟΥ εμμέσως επιτέθηκε σε σένα. Μόνο που ο άντρα σου δεν ήταν αντικείμενο και δεν σου ανήκε ψυχή τε και σώματι επειδή ήταν παντρεμένος μαζί σου.Αρα η γυναίκα αυτή έκανε μία σχέση με ένα αντρα για τον οποίο ένοιωσε έλξη,και τύχαινε να είναι παντρεμένος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να λειτουργήσει ως αρσενικό εκτός γάμου. Δεν έκανε κάτι… Διαβάστε περισσότερα »