Αγαπητή «Α, μπα»: Ο γιατρός ξεπέρασε τα όρια κι άρχισε να με ρωτάει «με πόσους έχω πάει»

Είμαι η piripiri. Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο για έναν κολικό που έπαθα και μου είπαν ότι έχω χολολιθίαση και θα χρειαστώ χειρουργείο. Έπαθα ένα σοκ αλλά θα το παλέψω, σιγά. Άλλο με τρόμαξε και με έκανε να θέλω να τρέξω από εκεί μέσα. Μέσα στις εξετάσεις που έπρεπε να κάνω ήταν και υπέρηχος άνω κοιλίας. Με στέλνουν εκεί και περιμένω. Ήρθε η σειρά μου και μπαίνω και με χαιρετάει έναν φαινομενικά καλός και κοινωνικός γιατρός. Με το που ξάπλωσα άρχισα να καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. “Έλα πες μου τι έκανες και πονέσεις έτσι” μου λέει. Ωχ λέω θα με ρωτήσει αν έφαγα πολύ και τι να του πω που πριν το πάθω έφαγα μια πίτσα να. “Τίποτα δεν έκανα γιατρέ, έφαγα λίγο βαριά το βράδυ μόνο αυτό” . “Αστα αυτά, μήπως πηγές με κάνα 19 χρόνο και περασες καλά;”. Όπα λέω τι γίνεται. “Όχι δεν έτυχε”. Τι το ήθελε αυτό, άρχισε μετα τα εσύ φαίνεσαι περπατημενη, θα βρω τον άντρα σου και θα του τα πω και άλλα κομψά. Μέχρι που με ρωτάει, απροκάλυπτα χωρίς ίχνος δισταγμού “έλα, πες μου με πόσους έχεις πάει πες μου έναν αριθμό, είναι διψήφιος ;” Του λέω “είναι προσωπικά αυτά” . Και να επιμένει επί ποση ώρα ,όση ώρα με εξέταζε και να μου λέει εγώ είμαι παντρεμένος και με την γυναίκα μου τα κάνουμε όλα. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να φύγω, να βγω από εκεί , φοβήθηκα που ήμουν έτσι με την κοιλιά απ’έξω να με εξετάζει και να επιμένει με πόσους έχω πάει και ότι φαίνομαι “αλάνι” και όλα αυτά τα αηδιαστικά. Με εξετάζει φεύγω με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Χτυπούσε δυνατά γιατί καθώς πήγαινα στην Παθολογική στο κρεβάτι μου ένιωθα θυμό μέσα μου, θυμό για μένα που δεν μίλησα. Που δεν του είπα ότι λέει μαλακίες και πρέπει να σταματήσει. Και μετά θυμήθηκα την Λένα, τους σχολιαστές. Ότι δεν φταίω εγώ που πέρασε τα όρια και με έκανε να νιώθω σκουπίδι. Ότι δεν έκανα κάτι να αξίζω αυτή την αντιμετώπιση. Και μετά θύμωσα με αυτόν , έφυγαν οι τύψεις και το αυτομαστίγωμα. Ήθελα να του κάνω κακό να το μάθουν όλοι. Ανέβηκα στο τμήμα μου και βρήκα αμέσως ένα γιατρό παθολόγο που τον ξέρω χρόνια και με παρακολουθούσε και στο διαβήτη κύησης που είχα στην δεύτερη εγκυμοσύνη. “Ποιος μου έκανε τον υπέρηχο γιατρέ; Πώς τον λένε;” “Δεν ξέρω σε ποιον έκανες, γιατί; ” με ρωτάει. “Αφήστε δεν θέλω να μιλήσω άσχημα, δεν ξέρω και τι σχέση έχετε με αυτόν” και φεύγω. Έρχεται μετά από λίγο και με βρίσκει και μου είπε τα αποτελέσματα της εξέτασης και ότι είχα θέμα στη χολή. Τον ξαναρωτάω ποιο όνομα έγραφε πάνω ο υπέρηχος να ξέρω πώς λέγεται ο γιατρός. Μου απάντησε το όνομα του , που πολύ θα χαιρόμουν να το γράψω εδώ δημόσιος, και με ξαναρωτάει γιατί θέλω να το μάθω. Και του λέω μου είπε πράγματα που δεν ξέρω αν μπορώ να του τα πω. “Τι σου είπε βρε κορίτσι μου; ” Του λέω με ρώτησε με πόσους έχω πάει και πολλά άλλα. Πιάνει το κεφάλι του , γουρλώνει τα μάτια και έντρομος ρωτάει φωναχτά “Τι σου είπε;” και συγχρόνως κλείνει την πόρτα για να του τα πω. Όταν τα είπα όλα δεν το πίστευε , πώς γίνεται να σου μιλήσει έτσι, δεν ντράπηκε, εγώ που δεν ξέρω τέτοια δεν θα σου έλεγα πότε, είσαι και γυναίκα πως τόλμησε; Και του είπα ότι για μένα αυτό ήταν σεξουαλική παρενόχληση και συμφώνησε μαζί μου και με συμβούλεψε να μην το αφήσω έτσι. Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω, είναι στρατιωτικός ο γιατρός, σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο άντρας μου θέλει να τον βρει να τον δείρει. Μου είπε να μην νιώθω άσχημα για τον γελοίο. Μόλις το μοιράστηκα όμως ηρέμησα κάπως, ένιωσα πιο δυνατή. Και αν και δεν ήμουν ακόμη στο ιατρείο του ένιωσα και πιο ασφαλής. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το χειριστώ. Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου να μιλήσω την άλλη φορά. Το έχω ξαναϋποσχεθεί αυτό βέβαια, αλλά ελπίζω να το κάνω την άλλη φορά.

–Piripiri

Όσο ξεχαρβαλωμένη κι αν είναι η ελληνική κοινωνία και ο νόμοι της, η επίσημη οδός εξακολουθεί να είναι ο μόνος τρόπος αντίδρασης. Δεν γίνεται να συζητάμε λες και η αντίδραση σου, όποια κι αν ήταν, θα μπορούσε να ανατρέψει ή να διορθώσει αυτό που αυτός νομίζει ότι μπορεί να κάνει. Δεν είναι ότι τον αντιπαθείς, για να συζητάμε σωστές αντιδράσεις, αλλά ότι αυτό που κάνει παραβιάζει την συμφωνία που έχουμε κάνει όλοι ως κοινωνία. Δεν είσαι εσύ η παράξενη ή η ευαίσθητη – αυτά τα πράγματα σηκώνουν απόλυση. Απλά και ξάστερα.

Γι’αυτό, μην υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι την άλλη φορά θα υποκαταστήσεις ένα πειθαρχικό συμβούλιο, έναν δικαστή, έναν αστυνόμο. Πάλι θα απογοητευτείς. Όχι επειδή δεν θα μπορέσεις να πεις αυτό που πρέπει, γιατί σίγουρα δεν θα μπορέσεις, αλλά επειδή δεν γίνεται. Τίποτα δεν χρειάζεται να πεις, εκτός από το να φύγεις. Αυτό κάνεις: σηκώνεσαι και φεύγεις, και γιατί είναι το πιο σώφρον, αλλά κι επειδή είναι το πιο ασφαλές. Στην ανάγκη φεύγεις και με τα μισά ρούχα, χωρίς παπούτσια, αλλά φεύγεις. Φεύγεις και ζητάς να μιλήσεις με τον διευθυντή.

Ναι, το ξέρω ότι μάλλον δεν θα γίνει τίποτα. Αλλά ρε παιδιά, ένας λόγος που δεν γίνεται τίποτα είναι ότι κανείς δεν κάνει επίσημες καταγγελίες, επειδή όλοι πιστεύουν ότι δεν θα γίνει τίποτα. Όμως, μια καταγγελία είναι κάτι διαφορετικό από εκατό καταγγελίες. Αν δεν καταγραφεί κάτι, τότε είναι που αποκλείεται να βρεθεί αυτός υπόλογος. Το σίγουρο είναι ότι η λύση δεν είναι να βρεις εσύ την επόμενη καταπληκτική ατάκα. Εσύ θα λύσεις το πρόβλημα; Δική σου δουλειά είναι να βρεις τι πρέπει να πεις για να σκάσει, ή είναι δική του δουλειά να μην παρενοχλεί σεξουαλικά τις ασθενείς του;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News