Αγαπητή «Α, μπα»: Με έσπαγε στο ξύλο και με κουβαλούσε σε δερματολόγους για να μου δίνουν κρέμες κάλυψης των ουλών

Αγαπημένη μου ‘Α-μπα, Είμαι αγχώδης και τελειομανής. Όταν μια φίλη μου μου είπε ότι για να γίνω μέλος στην ομάδα σου στο φ/μπ έπρεπε να διαλέξω το άρθρο που μου αρέσει περισσότερο από τα υπόλοιπα πανικοβλήθηκα και άρχισα να τα ξαναδιαβάζω ένα ένα. Ευτυχώς πριν προλάβω να παρανοήσω και να ξεκινήσω να τα κατατάσσω με βαθμολογίες σε πίνακα (που πιθανόν αυτό να ήταν το επόμενο μου βήμα αν δεν αποφάσιζα σύντομα –ocd omd) δημοσιεύτηκε αυτό (και ένα επόμενο άρθρο με τα οποία ταυτίστηκα) Παύση. Πολλές βαθιές εισπνοές. Ήμουν αυτή η κοπέλα. Από τα 17 μου μέχρι και τα 20 μου (χρόνια) ήμουνα με ένα χειριστικό καθίκι-ον. Το όνομα του είναι Γ.Α. και είναι μαλάκας (μου πήρε χρόνια να καταφέρω να αναφερθώ εναντίον του έτσι αλλά έτσι θα έπρεπε να συστηνόταν αν υπήρχε λέσχη Ανώνυμων Μαλάκων). Συγκατοικήσαμε. Είχε περάσει σε επόμενο επίπεδο. Με έσπαγε στο ξύλο και με κουβαλούσε σε δερματολόγους για να μου δίνουν κρέμες κάλυψης των ουλών για να μην φαίνονται στη Σχολή τα σημάδια. Απ’ τις κλωτσιές μου έμεινε πρόβλημα στον ομφαλό. Μου έκλεινε το στόμα για να μην ακούγονται τα ουρλιαχτά μου. Μία φορά νόμισα ότι σταμάτησα να αναπνέω. Παραλύω κάποιες φορές και πιθανόν να είναι από κάποιο πρόβλημα που μου έμεινε απ΄ τα κτυπήματα στο κεφάλι, μου είπε ένας γιατρός. Μία μέρα μετά από ένα μεγάλο τσακωμό μας, ήρθε και με μάζεψε μία Φίλη μου. Κυριολεκτικά με μάζεψε. Με φόρτωσε στο αμάξι της μαζί με τα πράγματα μου και μου είπε φτάνει, φεύγεις, ξέρω. Κανείς άλλος δεν ήξερε. Με πήγε στο σπίτι των γονιών μου. Μετά το μάθανε όλοι στην οικογένεια μου. Και στεναχωρήθηκαν όλοι (ενώ αδικαιολόγητα εγώ περίμενα κατσάδιασμα). Απ΄ την οικογένεια του κανείς δεν αποδεχόταν οτιδήποτε για το πρωτότοκο παλικάρι τους. Τους είπε ότι τον εγκατέλειψα επειδή τον απάτησα. Μετά τους είπε ότι είμαι λεσβία και γι’ αυτό δεν τον ήθελα πια. Μετά βρήκε τους συμμαθητές μας και συμμαθήτριες μας και τους είπε τα ίδια παραμύθια. Κανείς και καμιά δεν με προσέγγισε τότε να με ρωτήσει αν είμαι καλά και τι κάνω (και ούτε θέλω πλέον). Στην μόνη που χρωστώ και θα χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη είναι στην Φίλη μου που με έσωσε. Ο κοτζάμ σχεδόν δυο μέτρα λεβέντης-νοτ και κοντάμ 120 κιλά μαλάκας-γιες ήταν ο πρόεδρος της τάξης στο σχολείο και πολύ αγαπητός. Και παρ’ όλον που υπήρχε η γενική αποδοχή ότι ήταν κακάσχημος εντούτοις ήταν επίσης αποδεκτό ότι ήταν το καλύτερο παιδί. Πόσο έξω έπεσα. Πόσο έξω πέσανε. Τελικά η ασχήμια επικρατούσε σε όλο του το είναι. Φυσικά αυτό δεν το ξέρουν ούτε οι συμμαθητές και συμμαθήτριες μου αλλά ούτε και οι πρώην κοινοί μας φίλοι επειδή όταν χωρίσαμε εγώ δεν έτρεξα ξωπίσω τους για να τους εξηγήσω πόσο αδικημένη ήμουνα. Εγώ έτρεξα απλά μακριά. Εκείνος έμεινε και έτρεξε ξωπίσω από όλους για να τους εξηγήσει πόσο τον αδίκησα ενώ με αγαπούσε τόσο πολύ. Και πόσο αδικήθηκε λόγω της σχέσης μας. Γενικά ότι έχει να κάνει με το συγκεκριμένο άτομο είναι παρανόηση και παραμυθιάσματα. Για να αναφέρω το μέγεθος: 1. όσον αφορά τον εαυτό του, θεωρεί ότι είναι θύμα επειδή σε δύο διαφορετικές χρονιές έμεινε τα μαθήματα της χρονιάς και έτσι τον έδιωξαν απ΄ την Σχολή (Την πρώτη φορά έμεινε επειδή οι δικοί μου μου αγόρασαν ηλ. υπολ. κι έτσι δεν του έμενε ώρα να μελετά επειδή έπαιζε παιγνίδια στον υπολογιστή μου – τον οποίο δεν μου επέτρεπε να τον χρησιμοποιώ για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Την δεύτερη φορά έμεινε επειδή μετά τον χωρισμό δεν πατούσε στην Σχολή λόγω ερωτικής απογοήτευσης, είπε στους λέκτορες). 2. όσον αφορά τον εαυτό μου, θεωρεί ότι φταίω εγώ που έμεινε τα μαθήματα των δύο χρονιών, φταίω εγώ που τον έδιωξαν και φταίω εγώ που δεν ολοκλήρωσε καμία σπουδή τελικά (εφόσον ο χωρισμός μας τον διέλυσε) ενώ εγώ τα βρήκα όλα βολικά αφού κατάφερα και έκανα 3 πτυχία/μάστερ – που στην ουσία στερήθηκα τόσα πολλά, ιδιαίτερα την κοινωνική ζωή εφόσον διήρκησαν 9 χρόνια από τα οποία 6 χρόνια δούλευα full time και σπούδαζα ταυτόχρονα. Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν στο reunion του σχολείου πριν από λίγα χρόνια όπου ήρθε χαρωπός χαρωπός να μου μιλήσει σάμπως και ήμασταν χαμένα κολλητάρια (υποθέτω ήθελε να ενισχύσει την εντύπωση του καλού παιδιού στους άλλους). Δεν με ένοιαξε, τον διαολοέστειλα (εννοώ απλά τον έδιωξα απότομα, δεν του είπα ποτέ ότι είναι μαλάκας και ότι φέρθηκε μαλακισμένα, προς το παρόν καταφέρνω μόνο να το γράφω κάτω στο χαρτί ή στην οθόνη). Την προτελευταία φορά που ήθελε να με δει ήταν τότε που με πήρε σηκωτή η Φίλη μου στο σπίτι των γονιών μου, πριν από 17 περίπου χρόνια. Τότε, τηλεφωνούσε συνέχεια στο σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών μου και τις νύχτες παραμόνευε και παρακολουθούσε τι γινόταν μέσα στο σπίτι μας από το αμάξι του το οποίο είχε παρκαρισμένο στην άκρη της γειτονιάς για να μην φαίνεται. Σε κάποια από αυτά τα τηλεφωνήματα (δεν ανταποκρινόμουν σε όλα) με ενημέρωσε ότι ήθελε να μου κάνει δώρο αμάξι (για να μην εξαρτώμαι από το αμάξι των γονιών μου) και ότι μου αγόρασε κινητό (για να με βρίσκει πιο εύκολα) και ότι ήταν αλλαγμένος, είχε χάσει πολλά κιλά, είχε χάσει τον ύπνο του, ήξερε τι γινόταν στο σπίτι μου, είχε γυρίσει όλες τις εκκλησίες σε όλες τις πόλεις και χωριά της Κύπρου κι έκανε τάματα για ανταλλαγή με θαύματα, κι έκλαιγε, έκλαιγε συνέχεια. Τα δώρα τα αρνήθηκα αλλά με έπεισε για να συναντηθούμε. Ούσα αφελής τεραστίων διαστάσεων τότε, δέχτηκα γιατί τον λυπόμουν, γιατί ένιωθα ενοχές, επειδή στους 3 μήνες χωρισμού εγώ ένιωθα μια απίστευτη ελευθερία ενώ εκείνος βασανιζόταν στα απομεινάρια του βωμού της σχέσης μας μόνος του. Στην τελική θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι (τεραστίων διαστάσεων όμως)! Και πού πιστεύεις ήθελε να κάνουμε αυτήν την συνάντηση; Σε μια ερημική παραλία! Νύχτα! Ευτυχώς, ευτυχώς τράκαρε (υλικές ζημιές μόνο) καθώς πήγαινε στο σημείο συνάντησης και ακυρώθηκε η συνάντηση (ω ναι, μέχρι μισή ώρα πριν από την συνάντηση ετοιμαζόμουν να πάω κι ευτυχώς με πήρε τηλέφωνο η Φίλη μου). Η παντοτινή σοφή μου Φίλη με έβρισε για την παντελή έλλειψη ενστίκτου προστασίας του εαυτού μου και μόνο μετά από χρόνια μπόρεσα να συνειδητοποιήσω σε τι κίνδυνο βρισκόταν η ζωή μου όσο αυτό το άτομο βρισκόταν μέσα σε αυτή. Για να γλυτώσω όμως διαπαντός από αυτόν χρειάστηκε να αλλάξω πόλη επειδή δεν ξεκουβαλούσε αφού μου επαναλάμβανε ότι δεν θα έβρισκα άλλον που να με αγαπάει τόσο πολύ όσο αυτός (είχε μια αρρωστημένη μανία να με προστατέψει από όλους τους κακούς άντρες εκτός από τον εαυτό του). Ταυτόχρονα αυτοί οι υπόλοιποι κακοί άντρες δεν θα με ήθελαν για καλό σκοπό επειδή δεν ήμουν πλέον παρθένα. Τότε δεν μπορούσα να το «καταλάβω» αλλά η σωματική βία, η λεκτική κακοποίηση, η χρήση έμμεσων ή άμεσων απειλών (πχ με απειλούσε με δημοσιοποίηση βιντεογραφημένων προσωπικών μας στιγμών – αλλά δεν ξέρει ότι έχω κι εγώ στοιχεία εναντίον του), η παραποίηση της αλήθειας, η προσπάθεια απομόνωσης μου από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, η επιβολή οικονομικής αποζημίωσης (αφότου έφυγα από το σπίτι στο οποίο συζούσαμε διέλυσε τα πάντα μέσα στο διαμέρισμα απ΄ τα νεύρα του – ακόμα και τους τοίχους – και χρησιμοποίησε μέσο για να αφαιρεθεί το όνομα του από το ενοικιαστήριο έγγραφο ώστε να κυνηγά μόνο εμένα το δικαστήριο) ήταν σημάδια ότι ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕ (αν με αγαπούσε θα έκανε πράγματα για το καλό μου και που θα με έκαναν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου) και ότι οι ενέργειες αυτές γινόντουσαν ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ. Μετά από αυτό έπεσα με τα μούτρα σε διάφορα πράγματα, έτσι για να αναπνεύσω, για να νιώσω ελευθερία και ξαλάφρωμα ψυχής (έκανα μόντελιγκ, την συντάκτρια, ταξίδια, γνώρισα πολύ κόσμο, κλπ) αλλά ίσως, ίσως λόγω της χαμηλής αυτοπεποίθησης μου να προσέλκυα κι εγώ συνέχεια άτομα στη ζωή μου όπως αυτός εδώ, τα οποία ενώ σε γενικές γραμμές ένιωθα ότι με εκμεταλλευόντουσαν δεν τολμούσα να τους το πω σάμπως και αυτό που είναι ντροπή είναι η επισήμανση του παρτακισμού στον παρτάκια, αντί ο παρτακισμός ο ίδιος. Κάποια από αυτά τα άτομα κατάφερα και τα έδιωξα από τη ζωή μου, κάποια έφυγαν από μόνα τους αλλά και κάποια άλλα δεν φεύγουν. Πλέον, ασχολούμαι με πάρα πάρα πολλές δραστηριότητες που λατρεύω γιατί στην πορεία ανακάλυψα ότι είμαι καλλιτέχνης αλλά, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά. Δεν είναι ότι νιώθω ότι μου λείπει κάτι. Έχω λατρεμένα άτομα που αγαπώ και με αγαπούν. Έχω πολύ καλούς φίλους (εκτός από κάποιους κακούς που ανέφερα πριν), έχω την αγαπημένη μου οικογένεια και την υπέροχη σχέση μου που ταιριάζουμε τέλεια. Έχω τα όμορφα μου χόμπι που με γεμίζουν. Έχω την περιέργεια που με ωθεί κάθε λίγο να μαθαίνω και κάτι καινούργιο. Έχω καλή δουλειά με εισόδημα που μου επιτρέπει να κάνω τουλάχιστον ένα ταξίδι εκτός χώρας τον χρόνο. Έχω τα πάντα. Και όμως νιώθω ότι κάτι μου διαφεύγει και δεν ξέρω τι είναι. Το ξέρω ότι ούτε εσύ ξέρεις τι είναι. Δεν ξέρω καν αν είναι κάτι πέραν του ότι έχω ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης ως άνθρωπος. Και να λοιπόν μια ερώτηση για να έχεις κάτι συγκεκριμένο να μου απαντήσεις. Αν μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο σήμερα θα ήμουν αυτή που είμαι; Μου αρέσει αυτή που είμαι σήμερα αλλά αν άλλαζα κάτι (το πιο πιθανό θα ήταν ότι θα αφαιρούσα τον βιαστή πρώην από την ζωή μου) θα εξακολουθούσα να είμαι αυτή που είμαι εφόσον θα είχα διαφορετική πορεία ζωής με διαφορετικούς ανθρώπους (αν και με τρομάζει αλλά αυτό που με καθησυχάζει σε αυτή τη σκέψη είναι ότι σε έναν άλλο χρόνο ή σύμπαν δεν θα είχα την γνώση να ξέρω ότι δεν θα είχα αυτούς που έχω σήμερα) και διαφορετικές εμπειρίες/γνώσεις δεδομένου ότι μεγάλο μέρος αυτού που είμαστε καθορίζεται από τις εμπειρίες και γνώσεις μας; Η’ μήπως είναι θέμα σοφίας; Και θα έφτανα ούτως ή άλλως εδώ, ή σχεδόν εδώ, μέσω όμως διαφορετικής οδού;

– Σοφή, Σοφία, Ά-σοφη

Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι αυτά είναι ερωτήματα για κανονική θεραπεία, με κανονικό θεραπευτή, και θα σου πάρει πολύ καιρό να τα απαντήσεις. Φοβάμαι ότι κάνεις αυτή τη σκέψη επειδή ακριβώς δεν είσαι ικανοποιημένη με αυτό που έχεις τώρα, επειδή νιώθεις ότι σου λείπει κάτι. Φοβάσαι ότι αυτό που έζησες αφαίρεσε κάτι από σένα, και τώρα είσαι κάτι λιγότερο από ολόκληρη. Πολύς φόβος, και δεν γίνεται να εξαφανιστεί με τις δικές μου απαντήσεις, γιατί δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ για τις αρνητικές μας εμπειρίες, αλλά τι πιστεύεις εσύ.

Νομίζω ότι ακόμα δεν έχεις συγχωρήσει τον εαυτό σου για αυτό που έγινε, και γι’αυτό δεν μπορείς να προχωρήσεις. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο, όταν είμαστε σε κακοποιητικές σχέσεις, τα ρέστα που μας ζητάει ο εαυτός μας. Αυτό που μας κρατάει όλους όρθιους είναι ο αυτοσεβασμός μας, και γι’αυτό είναι τόσο σημαντικό να φεύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται όταν αισθανόμαστε ότι απειλείται. Δεν πιστεύω όμως με κανέναν τρόπο ότι ό,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται, γιατί δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να περιγράψεις ένα περιστατικό. Το καλούπι που έχεις μέσα στο μυαλό σου για το την ανάγνωση μιας ιστορίας είναι πολύ σκληρό, αλλά μπορεί να σπάσει, αρκεί να βρεις το κατάλληλο εργαλείο. Όσες φορές και να σου πω ότι δεν φταις γι’αυτό που έγινε, δεν θα με πιστέψεις, πρέπει εσύ να βρεις τον τρόπο να το πιστέψεις. Κανένας ποτέ δεν φταίει που είναι θύμα. Για τον βιασμό φταίει μόνο ένας, ο βιαστής. Όσο και να μας λένε ότι έχουμε ευθύνη κι εμείς, δεν έχουμε. Αλλά δεν αρκεί η νοητική άσκηση, πρέπει να αναδιοργανωθεί όλη η κοσμοθεωρία σου για να καταφέρεις να το πιστέψεις, κι αυτό θα γίνει μόνο αν κάνεις συστηματική θεραπεία.

Ένα άγαλμα στη Φίλη που σε έσωσε. Τι γυναικάρα είναι αυτή. Και τι γυναικάρα είσαι εσύ, που άλλαξες όλη σου τη ζωή. Αν δεν είχες ζήσει όσα έζησες, δεν θα ήσουν αυτή που είσαι σήμερα, θα ήσουν κάποια άλλη. Αλλά εξίσου καλή. Όχι καλύτερη. Γιατί είσαι γυναικάρα, ό, τι κι αν σου έτυχε, ό,τι κι αν σου τύχει στο μέλλον.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News