Αγαπητή «Α, μπα»: Του δίνω τόσα αλλά δεν παίρνω τίποτα πίσω, δεν είναι άδικο;

Γεια σου αγαπητή αμπα ! Εύχομαι να σαι καλά και συγχαρητήρια για τη στήλη ! Έφτασε η ώρα να κάνω και γω τη δική μου ερώτηση . Πότε φεύγουμε από μια σχέση γενικότερα ? Πότε καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε ? Πιο συγκεκριμένα τώρα , είμαι με ένα παιδί τους τελευταίους 5 μήνες και αρχικά όλα έδειχναν πολύ όμορφα .Εκείνος δεν ανοίγεται εύκολα και τις προάλλες μου είπε πάνω σε μια συζήτηση που είχαμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν έχει νιώσει την ανάγκη να τα μοιραστεί με κανέναν και άρα ούτε μαζί μου. Το θέμα είναι ότι εγώ του έχω εκμυστηρευτεί τα προσωπικά μου και γενικά είμαι πιο ανοιχτή. Όταν λοιπόν μου το είπε αυτό ένιωσα ένα χτύπημα . Του έχω δώσει ο,τι έχω ενώ αυτός όχι. Εγώ πάλι δε λειτουργώ έτσι , Είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να δίνω πράγματα αλλά θέλω να νιώθω ότι και άλλος μου δίνει πίσω κάτι .Δεν είναι άδικο ; Το να έχεις ανοιχτεί εντελώς σε έναν άνθρωπο και αυτός όχι ; Ένιωσα εκτεθειμένη. Μετά κάτι άλλο που με στεναχώρησε είναι ότι σε μια άλλη συζήτηση μου είπε πως δεν έχει απαιτήσεις από τους αγαπημένους του . Και σε ρωτάω βρε αμπα, είναι δυνατόν κάποιος να μη περιμένει πράγματα από τους αγαπημένους του ; Όταν του είπα ότι μάλλον δε ξέρει τι ζητάει από τις διαπροσωπικές σχέσεις του μου είπε ότι έχω δίκιο. Εμένα δεν μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται. Δε θέλω να μαι με έναν άνθρωπο που δε μου ανοίγεται πλήρως , ούτε με κάποιον που δεν έχει απαιτήσεις από την σχέση του. Το λογικό είναι να χωρίσω αλλά γιατί μου είναι τόσο δύσκολο ; Γιατί οι χωρισμοί είναι δύσκολοι ; Όσο σκέφτομαι όλα αυτά που ζήσαμε μαζί , αυτά που μοιραστήκαμε , τα συναισθήματα που νιώσαμε , θλίβομαι που πρέπει να τα αφήσω πίσω . Δε ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμα. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

-Ζυμαρι

Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει, αλλά είναι κάτι που έχω συνειδητοποιήσει κυρίως μέσα από τη στήλη και ακόμα δεν μπορώ να το ερμηνεύσω: οι millennials πιστεύουν ακράδαντα, στα μύχια της ψυχής τους, (σε αυτούς το παρατηρώ, δεν ξέρω αν επεκτείνεται σε άλλες ηλικίες, μάλλον ναι) ότι το «δίκαιο» είναι να είναι όλα, μα όλα, απολύτως τα πάντα, άσχετα με το αν χρειάζεται προσπάθεια, ικανότητες ή σκέτη τύχη, ίσα μοιρασμένα. Ούτε ακριβώς αυτό: δεν τους ενδιαφέρει να έχει οποιοσδήποτε άλλος όσα έχουν οι ίδιοι – αυτό περιέργως καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται – αλλά να παίρνουν ακριβώς ό,τι δίνουν, αν όχι περισσότερο. Προσοχή: δεν το εύχονται, δεν το ελπίζουν, δεν το απαιτούν, έστω με εκβιασμό ή με βία. Το περιμένουν, αυτονόητα, και πέφτουν από τα σύννεφα όταν δεν συμβαίνει.

Όταν μοιράζεται κάτι, περιμένουν να λάβουν το μερίδιο τους. Ταυτόχρονα, δεν νιώθουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στα ίσα όταν κάποιος τους δίνει κάτι, η ανταπόδοση είναι αυτονόητη κυρίως μονόπλευρα. Επίσης, ενώ η λέξη «αδικία» είναι καραμέλα, δεν υπάρχει η ίδια αγωνία για την δικαιοσύνη. Η λέξη «αδικία» ως προς αυτό είναι η μια από τις πιο κακοποιημένες λέξεις.

Σε αυτή την ερώτηση, η κοπέλα έχει την ειλικρινή απαίτηση να της δίνει ο άλλος ό,τι δίνει η ίδια, επειδή απλώς τα δίνει. Επειδή αυτή κάνει κάτι, το δίκαιο είναι να το εισπράττει σε ίσες ποσότητες. Και δεν συμβαίνει, και το χαρακτηρίζει «άδικο». Δεν το λέει με υπονοούμενα, δεν είναι το νόημα που προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Το λέει με ακριβώς αυτές τις λέξεις: «Είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να δίνω πράγματα αλλά θέλω να νιώθω ότι και άλλος μου δίνει πίσω κάτι. Δεν είναι άδικο; Το να έχεις ανοιχτεί εντελώς σε έναν άνθρωπο και αυτός όχι;»

Αυτή η λογική έχει εμφανιστεί σε μορφή ερωτήσεων πάμπολλες φορές στο ‘α μπα’ και το βλέπω να κυριαρχεί εν μέρει και στον δημόσιο διάλογο. Φυσικά, δεν το έβγαλαν οι νεότεροι από το μυαλό τους: η πεποίθηση ότι όλα πρέπει να είναι ίδια για όλους, ανεξάρτητα από τι έχουν καταφέρει, ανεξάρτητα αν το αξίζουν ή αν όντως το χρειάζονται, με την υποσημείωση ότι μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους, είναι κυρίαρχο πολιτικό κλίμα. Από πολιτικό τυχοδιωκτισμό όμως, που μεν κυριάρχησε για δεκαετίες αλλά συνέβαινε με την επίγνωση ότι όλοι υποκρινόμαστε, τώρα στην επόμενη γενιά έχει καταλήξει ως η μόνη αλήθεια, όχι στο μοίρασμα των αγαθών, αλλά στο μοίρασμα των πάντων.

Και όταν λέμε μοίρασμα, δεν εννοούμε το σοσιαλιστικό, εννοούμε το τι έδωσα και τι πήρα, οι άλλοι ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Είπα ότι δεν μπορώ να το ερμηνεύσω, αλλά φυσικά έκανα την απόπειρα. Με απασχολεί ιδιαίτερα γιατί ενώ οι συμπεριφορές μεταξύ διαφορετικών λαών δεν διαφέρουν ιδιαίτερα, τη συγκεκριμένη την βλέπω μόνο στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι εξηγείται ιστορικά/πολιτικά. Εδώ θα μπορούσα να συμπληρώσω το «γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε». Είναι πρόσφατη θεωρία, δεν ξέρω. Πείτε κι εσείς.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News