Αγαπητή «Α, μπα»: Οι σταρ του Χόλιγουντ έγιναν φεμινίστριες

Καλησπέρα σε όλους! Έπεσα σε ένα άρθρο της σουγκανιδου κιαρας. Ο τίτλος είναι πως οι σταρ του Χόλιγουντ έγιναν φεμινίστριες… Στην αρχή μου άρεσε αυτό που διάβαζα στην συνέχεια απογοητεύτηκα. Πολύ!! Θα ήθελα τη γνώμη σου αμπα..ακόμα και σε αυτό το άρθρο ψάχνουμε με λίγα λόγια να βρούμε τον πονηρό σκοπό που δεν είναι και πόνηρος εδώ που τα λέμε. Ψάχνουμε τα νέα κινητρα των φεμινιστριών οκ. Αλλά γιατί νομίζω ότι γίνεται με έναν τροπο επικριτικό;; Ιδέα μου;

Ιδέα σου; Ξεκάθαρα το λέει.

Υποστηρίζει ότι οι ισχυρές (διάσημες) γυναίκες που μιλάνε για ισότητα το κάνουν από μόδα, ή ότι έχουν κίνητρο το κέρδος, μακροβιότητας ή άλλου είδους.

Δηλαδή, δεν το κάνουν επειδή πιστεύουν σε αυτό, αλλά επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό. Δεν ξέρω αν πιστεύει ότι τελικά, ότι το κάνουν χωρίς να το χρειάζονται (με τη λογική, αφού είναι νέες, πλούσιες και διάσημες – τι άλλο μπορεί να θέλουν; Τα έχουν όλα ήδη).

Οι γυναίκες στον δημόσιο λόγο που έχουν και κάποια σφαίρα επιρροής και πιστεύουν τέτοια πράγματα, δεν διαφέρουν επιχειρηματολογικά από την κλασική έκδοση της «δυναμικής αντιφεμινίστριας» με μια δόση «Cool girl». Νομίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι να είναι «επικριτικές», να βλέπουν «πίσω από τα πράγματα» και να κρατάνε ίσες αποστάσεις. Αυτό που κάνουν είναι η ελαφρώς εξελιγμένη κραυγή του «άντρες, κοιτάξτε με! είμαι διαφορετική από τις άλλες», ο θλιβερός εσωτερικευμένος μισογυνισμός που μας πλήττει όλες, και κάνουμε τις προσπάθειες μας να το νικήσουμε, ανάλογα με το πόσο το καταλαβαίνουμε.

Αν ο φεμινισμός έχει γίνει μόδα, ΖΗΤΩ. Δεν ξέρουν όλες τι είναι, αλλά αν όλες λένε ότι είναι, αυτό δεν μειώνει την αξία του αγώνα. Δεν είμαστε χίπστερ για να θέλουμε να είναι κανένα μυστικό μπαρ ο φεμινισμός. Ας γίνει και μπλουζάκια και γυαλιά ηλίου και σλόγκαν και meme. Αυτό σημαίνει ότι είναι πετυχημένη η προσπάθεια να γίνει ένα ανοιχτό κίνημα, όχι κάποια διανοουμενίστικη ασχολία για πέντε πανεπιστημιακές. Όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι ο φεμινισμός μάχεται για την ισότητα. Όλοι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν ότι η ανισότητα υπάρχει σε όλα τα επίπεδα.

Δεν μας ενδιαφέρει τόσο αν η Τζένιφερ Άνιστον υποφέρει με την εμμονή των φυλλάδων σχετικά με το γιατί δεν έχει παιδιά (προσωπικά την πιστεύω, φυσικά, δεν έχω λόγο να θεωρήσω ότι επειδή είναι ισχυρή δεν επηρεάζεται). Μας ενδιαφέρει όμως πολύ αν οι φυλλάδες που κυκλοφορούν ευρέως δημοσιεύουν ένα κείμενο της Τζένιφερ Άνιστον που υποστηρίζει το δικαίωμα της στην επιλογή, που υποστηρίζει την άποψη ότι μια γυναίκα χωρίς παιδιά δεν είναι αξιολύπητη. Αυτά τα περιοδικά πιάνουν τον σφυγμό της κοινωνίας πριν καν η ίδια κοινωνία τον αντιληφθεί, γιατί θέλουν να πουλήσουν αντίτυπα χωρίς να αποξενώσουν, άρα οι γυναίκες είναι έτοιμες να διαβάσουν κάτι τέτοιο. Πολλές θα διαφωνήσουν, πάρα πολλές θα σκανδαλιστούν, αλλά ένα νέο κορίτσι που ζει σε μια συντηρητική οικογένεια θα διαβάσει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι διαφορετικό, θα έρθει σε επαφή με την αλλαγή. Αυτή είναι η «μόδα» που αποτάσσονται οι «δυναμικές αντιφεμινίστριες». Είναι εύκολο να απορρίπτεις τη «μόδα» όταν ζεις μια προστατευμένη ζωή και νομίζεις ότι δεν έχεις συναντήσει ποτέ τον σεξισμό και τον μισογυνισμό. Τα μηνύματα του Χόλιγουντ είναι όσο ισχυρά είναι τα μηνύματα του σχολείου και της οικογένειας, οπότε μας ενδιαφέρει πάρα πολύ ποια διάσημη λέει τι, και για να πω την αλήθεια, λίγο με ενδιαφέρει αν το εννοεί η καθεμία ή όχι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αυτό θεωρούν σωστό να λένε οι μάνατζερ τους που παρομοίως αφουγκράζονται τον σφυγμό της κοινωνίας. Η αλλαγή έχει γίνει ήδη μέσα μας, η βιομηχανία του θεάματος είναι ο καθρέφτης της αλλαγής, όχι η αφετηρία. Η μόδα δεν υποτιμάει το μήνυμα: το κάνει πιο ισχυρό.

Παράλληλα, δεν καταλαβαίνω γιατί μια γυναίκα που έχει λεφτά και φήμη δεν έχει λόγο ή δικαίωμα να θυμώνει που ένας άντρας συνάδελφος της παίρνει τα διπλά λεφτά για την ίδια δουλειά. Δεν είναι ζήτημα φτώχιας, είναι όμως ανισότητας. Οι περισσότερες από αυτές δεν γεννήθηκαν μέσα στα πλούτη, πάλεψαν χρόνια στις ακροάσεις και έχουν ζήσει την απόρριψη ξανά και ξανά μέχρι να φτάσουν εκεί που είναι τώρα. Για την ακρίβεια, αυτές είναι οι μόνες γυναίκες που μπορούν να διαμαρτυρηθούν δημόσια, γιατί έχουν λεφτά και δεν χρειάζεται να φοβούνται το ίδιο, αν και δεν πιστεύω ότι ήταν απλό ή εύκολο να μιλήσουν, σίγουρα το πλήρωσαν με κάποιον τρόπο. Αν δεν μιλήσουν αυτές, πώς θα νιώσουν λιγότερο μόνες όσες το διαπιστώνουν στις κανονικές δουλειές, όσες τρέμουν μην χάσουν τη δουλειά τους; Πώς θα βρουν η μια την άλλη; Πώς θα καταλάβουν ότι είναι οκ να εξοργίζονται, και ότι δεν είναι «υπερβολικές»;

Και για να το πούμε και πιο απλά. Όταν νομίζεις ότι κρατάς ίσες αποστάσεις, προσπαθείς να κρύψεις την τεμπελιά σου, αλλά έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου για να το καταλάβεις. Η κριτική του φεμινισμού στο επίπεδο «για τα λεφτά και τη δόξα τα κάνουν όλα» είναι ή ίδια του αδαούς απολιτίκ που δεν ψηφίζει επειδή «όλοι είναι ίδιοι». Αυτού του είδους η αγραμματοσύνη μας φτάνει σε κάθε εκλογές και σε όλα τα σημαντικά σταυροδρόμια λίγο πριν τον γκρεμό, διότι αυτοί οι ισαποστάκηδες είναι που καθορίζουν το αποτέλεσμα (οι υπόλοιποι ξέρουν προ πολλού με ποια μεριά είναι). Αυτοί είναι που ποτέ δεν ξέρουν τι πιστεύουν, αλλά και ποτέ δεν θα κάτσουν να μάθουν, και περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή να «αποφασίσουν» υιοθετώντας όπως όπως αυτό που βλέπουν να λέει το ρεύμα. Ποτέ δεν θα σηκωθούν πάνω να πουν μια ολοκληρωμένη άποψη με επιχειρήματα, διότι, απλούστατα, δεν έχουν. Πάντα κρύβονται πίσω από την δήθεν αποκάλυψη των σκοτεινών κινήτρων των άλλων, που δεν αποδεικνύονται ούτε από τη μια πλευρά, ούτε από την άλλη, οπότε πάντα «έχουν δίκιο». Δεν τους ενδιαφέρει να καταλάβουν, να μάθουν, να ασκήσουν κριτική με νόημα. Τους ενδιαφέρει να επιπλέουν. Να έχουν πάντα δίκιο. Τους ενδιαφέρει να συγκαταλέγονται στους ψαγμένους, χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ψάξουν έστω και τις βασικότερες έννοιες.

Θα μου ήταν αδιάφοροι, αν δεν ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News