Λένα και παρέα, γεια σε όλους! Με λένε Ειρήνη, είμαι 24 και έχει 2 μήνες που επέστρεψα στην πόλη καταγωγής μου (επαρχία) μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών μου. Προφανώς, η μετάβαση από μια μεγάλη και ωραία πόλη, γεμάτη φοιτητικές παρέες και έρωτες σε μια μικρότερη, με πολύ λιγότερα άτομα και λιγότερες επιλογές μου έχει πέσει βαριά. Φυσικά, σε συνδυασμό με τη δουλειά που προφανέστατα έχει άλλες απαιτήσεις από ότι η σχολή. Το πρόβλημά μου λοιπόν είναι το εξής. Οι παρέες. Είμαι ένα πολύ κοινωνικό άτομο που πάντα προσπαθούσα να συντηρώ σχέσεις με τους παιδικούς φίλους, αλλά λίγο οι συνθήκες ζωής, λίγο ότι χωριστήκαμε και στα 4 σημεία του χάρτη, οι διαθέσιμες επιλογές μου πλέον είναι ελάχιστες. έχω δηλαδή δύο άτομα με τα οποία κάνω παρέα τα οποία όμως έχουν διαφορετικά ωράρια δουλειάς από ότι εγώ, επομένως δύσκολα θα βολέψει να βγουμε και γενικώς δεν είναι και τόσο του έξω. Σε συνδυασμό με έναν ωραιότατο χωρισμό όταν έφυγα από την πόλη που σπούδαζα, αισθάνομαι ότι απο εκεί που ήμουν ένα πάρα πολύ κοινωνικό άτομο, με πάρα πολλές παρέες (παρέες από σχολή, παρέες από τη φοιτητική γειτονιά, παρέες από το σχολείο που σπουδάζαμε στην ιδια πόλη, παρέες που έκανα λόγω της σχέσης μου), έχω μείνει μόνη μου. Δουλευώ πολλές ώρες και το μόνο που προλαβαίνω ως χόμπυ τις καθημερινές είναι ένα γυμναστήριο κι αυτό με το ζόρι. Προφανώς ξέρω ότι και η σχέση θα προκύψει μέσω του κύκλου, αλλα αισθάνομαι ακριβως αυτό. Οτι δεν έχω κύκλο πλέον. Και με λυπεί βαθιά αυτό, γιατί είμαι άτομο της παρέας και αισθάνομαι επίσης ότι μου λείπει και μια σχέση. Από αγόρια θα μου μιλήσουν μόνο κάτι άγνωστοι στο insta, το οποίο δεν με ενδιαφέρει γιατι ξερω για αυτούς ότι στην πλειοψηφία τους, αυτο το έχουν σύστημα και στέλνουν σε 20 κοπέλες και όποια κάτσει, ε και αυτό δεν με ελκύει. Στη δουλειά συναναστρέφομαι μόνο με άτομα άνω των 40 γιατι αυτή είναι η φύση της δουλειάς , οπότε ούτε από εκεί μπορώ να κοινωνικοποιηθώ. Βλέπω κορίτσια να καθόμαστε σε δίπλα τραπέζι στην καφετέρια και μόνο που δεν ρωταω αν θέλει να γίνουμε φίλες, τόση ανάγκη αισθάνομαι πως έχω για τη δημιουργία παρέας. Και ναι, εχω συντηρησει σχέσεις με τους υπολοιπους φιλους που μένουν μακρια και οταν ερχονται βγαινουμε και περναμε υπέροχα, αλλά αυτοί δεν είναι στην καθημερινότητα μου πλέον. Και ρωτάω μετά από το μακροσκελές κείμενο. Πως κάνεις παρέες και σχέση σε ένα μέρος μικρό, χωρίς πολύ ελεύθερο χρόνο ; Με λυπεί ότι πλέον μπορεί να βγαίνω ένα σκ τον μήνα, και είμαι μόνο 24…
-Ειρήνη
Βρε Ειρήνη. Λυπήσου μας λίγο. Δυο μήνες πέρασαν. Δύο μήνες. Δεν ξέρω τι να πω. Μετά από δυο μήνες θέλεις να έχεις παρέες καρδιακές να βγαίνετε να περνάτε τέλεια + σχέση που σου ταιριάζει; Δεν ήξερες τι θα γίνει, όταν έφυγες από τη μεγάλη πόλη για να πας στη μικρή;
Η ενηλικίωση είναι δύσκολο πράγμα. Ο χρόνος λιγοστεύει, όπως και η ψευδαίσθηση των άπειρων δυνατοτήτων. Θα μάθεις, και θα προσαρμοστείς. Για αρχή, βάλε αγγελία στο φόρουμ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τώρα αν πω ” άσε μας κοπέλα μου στην ανεργία μας, την μοναξιά μας και στην δυστυχία μας” θα με πείτε κακιά. Οπότε λέω μόνο αυτό ” Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά”🎄
Louise δεν σε ξέρω, μακάρι να ήξερα και εσένα και όλα τα υπέροχα άτομα εδώ μέσα από κοντά αλλά ήθελα να σου πω ότι είσαι πολύ γαμάτο άτομο κι αν θες φίλη, εδώ είμαι εγώ! ❤️
Σε ευχαριστώ πολύ. Και εγώ σας νιώθω σαν παρέα, διαβάζω σχόλια, γελάω, συγκινούμαι. Σας φιλώ ολες.💞💞💞💞
Εννοείται πως κάθε άνθρωπος βιώνει τα προβλήματα του με ένταση και έχει δίκιο. Δεν μπορείς να υποφέρεις γιατί στην Ινδία πεθαίνουν από την πείνα, βιάζονται και τους ρίχνουν οξύ στο πρόσωπο. Αλλά πραγματικά, μέσα σε δύο μήνες δεν έχει καταφέρει να κάνει τις παρέες και να έχει μια όμορφη σχέση, φυσικά και είναι πρόβλημα σε συνδυασμό με αυτό που λες για την ενηλικίωση. Αλλά πραγματικά, είναι τόσο λίγο το χρονικό διάστημα που βιώνει κάτι λόγω αλλαγής συνθηκών και προσαρμογής σε νέα δεδομένα που μου βγήκε το παράπονο και η κούραση. Καλά Χριστούγεννα, εύχομαι να είναι για όλους πολύ όμορφα 🎄❄️❄️❄️
Louise B. εγώ πάντως σε θέλω για φίλη μου!! 😘
Είμαστε φίλες εντελβάις.😊💞🌸
Αυτό το σχόλιο ήταν για εμένα η απόλυτη ταύτιση
Αχ, εγώ την καταλαβαίνω την Ειρήνη, το έχω περάσει στα 24. Πήρα πτυχίο, χώρισα και γύρισα στην πόλη μου. Είναι κάπως απότομη η πτώση, εκεί που έχεις ένα σωρό παρέες και επιλογές να βρεθείς έξω από τα νερά σου. Ευτυχώς είχα βρει έναν παλιό συμμαθητή κι έναν συμφοιτητή και κάναμε παρέα μετά από λίγο καιρό.
Εμενα αυτη η ερωτηση μου χτυπησε στο μεσα μου. Ειναι δυσκολο , πολυ δυσκολο να εισαι ενα ατομο κοινωνικο που θελει τις παρεες του και δεν μπορει να τις εχει. Οι πολλες παρεες , προκυπτουν μεσα απο τις παρεες. Δεν ειναι τυχαιο που οταν βλεπεις μια παρεα να αποτελειται απο αρκετα ατομα , συνηθως καποιοι εχουν και αλλα ποσα ατομα . Προκυπτει μεσω δικτυωσης. Καταλαβαινω τον φοβο σου. Τη μοναξια που νιωθεις. Εγω κοιτουσα τις παρεες λες κι ημουν το παιδι που λιμπιζοταν το γλυκο που δεν το αφηναν οι γονεις να φαει. Και οσοι εχουν παρεες , δεν βρισκουν… Διαβάστε περισσότερα »
αχ κορίτσι!
Κάθε αρχή και δύσκολη!
Επικεντρώσου στον εαυτό σου, νιώσε εσύ καλά κ δυνατή και θα έρθουν κ οι παρέες!
Όσο μεγαλώνουμε κ μπαίνουμε σε φάση δουλειάς δεν είναι τόσο εύκολο να κάνουμε φίλους όπως στα φοιτητικά μας χρόνια. Επίσης γινόμαστε και πιο επιλεκτικοί.
Αν θες να κάνεις απλά παρέες, μπες σε καμια θεατρική ομάδα ή κάτι παρεμφερές. Επίσης μην αποκλείεις τους άνω των 40, κι αυτοί άνθρωποι είναι.
Για καρδιακές φιλίες θέλει χρόνο ή πάρα πολλή τύχη..
Αχ το έχω ζήσει και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Το έζησα γύρω στα 32 όταν έφυγα από την πόλη μου για να ζήσω με τον σύντροφό μου. Υπήρχαν μέρες που έκλαιγα από απογοήτευση
Έβλεπα γυναικοπαρεες και έβαζα τα κλάματα.
Θα αλλάξει όλο αυτό σιγά σιγά. Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να βρεις ένα χόμπι, γυμναστήριο, κολυμβητήριο κάτι που σε εκφράζει και μέσα από εκεί θα βρεις ανθρώπους που θα έχετε τουλάχιστον ένα κοινό σημείο.
Νομίζω πως το ίδιο θα αντιμετώπιζες και αν δεν γύρναγες στην πόλη σου. Τα φοιτητικά χρόνια είναι αλλιώς, γι αυτό τα λένε φοιτητικά. Σιγά σιγά θα βρεις τους νεους ρυθμούς σου ώστε να περνάς καλά και στα εργαζομενά σου χρόνια.
Σημαντική παρατήρηση, έτσι για να μη βασανίζεται η φίλη από το what if του να έμενε στην πόλη σπουδών
Όσο μικρό και να είναι το μέρος σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορέσεις να ταιριάξεις. Τα σάπια με το χρόνο άστα. Εγώ πήγα για μαθήματα χορού. Ξεκίνησα και μια δεύτερη γλώσσα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο άλλαξε η ζωή μου. Ξεκίνα ένα άθλημα. Τένις ας πούμε. Τα μαθήματα θα σου προσφέρουν γνωριμίες έτσι κι αλλιώς. Κι αν είσαι και κοινωνική όπως λες δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι φίλοι δε θα γίνουν εύκολα επειδή τυχαίνει να κάθεσαι στο διπλανό θρανίο. Βγες και ψάξε. Επίσης το ότι οι συνάδελφοί σου είναι μεγαλύτεροι δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Eγω θελω ν σταθω στο ”Από αγόρια θα μου μιλήσουν μόνο κάτι άγνωστοι στο insta, το οποίο δεν με ενδιαφέρει γιατι ξερω για αυτούς ότι στην πλειοψηφία τους, αυτο το έχουν σύστημα και στέλνουν σε 20 κοπέλες και όποια κάτσει, ε και αυτό δεν με ελκύει. ”Ο,τι κανουμε στην πραγματικη ζωη,κανουμε και στα σοσιαλ,απλα η επικοινωνια ειναι πιο ευκολη διοτι δεν υπαρχει το αγχος π υπαρχει απο κοντα.Απαξ και ειναι καποιος η καποια ελευθερη ειναι δικαιωμα του να στειλει σε οσες θελει να βγει με οσες θελει κλπ.Καλως η κακως πολλες γνωριμιες γινονται ετσι,οποτε αν σ φανει κανεις ενδιαφερων απο… Διαβάστε περισσότερα »