Προσωπική ιστορία: Η ελευθερία του εαυτού σου

Πριν την εγκυμοσύνη που έφερε την κόρη μου, είχα μια αποβολή. Έμεινα έγκυος και το εντόπισα νωρίς, κάνοντας κατευθείαν αιματολογική. Έβαλα δύο ποτήρια κρασί και το είπα στον σύντροφό μου, με τον οποίο είμαστε στη διαδικασία προετοιμασίας του γάμου μας όταν αποφασίσαμε να μην προσέχουμε και «αν είναι να’ρθει, θε’να’ρθεί».

Τρεις μέρες κράτησε η χαρά μέχρι που ένιωσα πόνους περιόδου στη δουλειά. Έβαλα σερβιέτα, σχόλασα και στη διαδρομή της επιστροφής στο σπίτι, μέσα στην κίνηση της εθνικής, μου ήρθε η περίοδος ή πιο σωστά, απέβαλα.

Πήρα επί τόπου τον γιατρό μου, βιάστηκα να το παίξω άνετη «ξέρω πώς είναι αποβολή, δεν πήρα για το αυτονόητο, πείτε μου άπλα αν πρέπει να προσέξω κάτι», εκείνος παρέβλεψε την ασχετοσύνη, μου μίλησε ήρεμα και γλυκά, λέγοντας μου πως ο οργανισμός μου απέβαλε κάτι που εντόπισε ότι δεν πήγαινε σωστά και πώς αυτό είναι καλό και ακόμα καλύτερο ότι προκάλεσε την έμμηνο ρύση, για να αποβληθεί φυσικά. Να κάνω υπομονή, θα περάσει και να πάω να με εξετάσει μετά το τέλος της περιόδου.

Έκλεισα το τηλεφωνώ, ένιωσα τον πόνο να με πλημμυρίζει μαζί με τρελά δάκρυα, οδηγώντας. Ήξερα ότι αυτό που συνέβη, συμβαίνει. Ότι όντως είναι καλό που συνέβη έτσι, αφού κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήξερα όλα τις σωστές και λογικές απαντήσεις αλλά για κάποιες μέρες ένιωθα βαθιά λύπη, ένιωθα «γιατί σε μένα, όλες οι εγκυμοσύνες γύρω μου πήγαιναν μια χαρά», ένιωθα φόβο για το αν σημαίνει πώς έχω κάτι. Το άφησα πίσω μου.  Όμως θέλω λίγο να σταθώ στο «όλες οι εγκυμοσύνες γύρω μου πηγαίναν μια χαρά», γιατί δεν ίσχυε.

Πολλές γυναίκες έχουν αποβολές και δεν μιλούν για αυτό, είτε γιατί δεν έχουν τη διάθεση να μιλήσουν για αυτό είτε γιατί το αφήνουν πίσω τους και δεν θέλουν να το επαναφέρουν είτε γιατί ντρέπονται είτε γιατί φοβούνται, καθώς περιμένουν ξανά να μείνουν έγκυες. Και έτσι νομίζεις πως πραγματικά είσαι η μόνη ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζεις. Πως μόνο σε εσένα συμβαίνει, πως είναι κάτι σπάνιο. Κι όμως δεν είναι. Όχι ότι η αντίθετη γνώση μαλακώνει τον πόνο ή τον φόβο, αλλά φέρνει μια αίσθηση αλληλεγγύης.

Οκτώ μήνες μετά και στον μήνα του μέλιτος, ήρθε πάλι η καθυστέρηση. Ακολούθησε ένα τεστ φαρμακείου στην Ιταλία που ήμαστε, η χορειακή εξέταση στην Ελλάδα, η πρώτη εξέταση του γιατρού και ένας δυνατός χτύπος καρδιάς! Ο πιο όμορφος ήχος που ακούει η έγκυος καθ’όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ο ήχος ηρεμιστικό στους φόβους και τα άγχη της!

Εξετάσεις, βιταμίνες, χάπια, υπέρηχοι, συμπτώματα, ορμόνες -αχ αυτές οι ορμόνες! Πανδαιμόνιο, τρελοκομείο, είχα πει στον σύντροφό μου πως είμαι τρελή αυτό το διάστημα και να δείχνει επιείκεια. Οι πρώτοι 3 μήνες -από 4,5 μηνών και μετά ηρέμησαν τα πράγματα- ήταν έως και κόλαση! Τρελά νεύρα, απίστευτα δύσκολη προσπάθεια για το κόψιμο του τσιγάρου, αντίδραση τρομακτική «θα κόψω τα πάντα; Τι θα μείνει από τον εαυτό μου; Να τρώω σωστά, να μην καπνίζω, να μην πίνω, να μην χωράω στο σώμα μου… ήμουν σίγουρη τελικά;»

Προχωρώντας στην εγκυμοσύνη παρακολούθησα ένα σεμινάριο γέννας και ένα σεμινάριο θηλασμού, καθαρά και αποκλειστικά γιατί θεωρώ ότι η γνώση είναι δύναμη! Το πιστεύω ακόμα και συμβουλεύω τις εγκυμονούσες που αναρωτιούνται αν χρειάζεται, να το κάνουν. Ακούς πολλά, μαθαίνεις πολλά, τι δικαιώματα έχεις στο μαιευτήριο, πώς να στηρίζεις τη γνώμη σου μέσα στον πανικό των ορμονών της γέννας, πώς να προφυλαχθείς από τους επαγγελματίες που σε αντιμετωπίζουν σαν πελάτη κι όχι σαν έναν άνθρωπο που μόλις βρέθηκε σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων και -ξαναλέω, ορμονών που κάνουν πάρτι-, πώς είναι πραγματικά ο θηλασμός, να μην τρομάξεις, να ζητήσεις βοήθεια κ.ο.κ. Πήγα και στην Ακαδημία Αθηνών – Ελληνική τράπεζα για δωρεά βλαστοκυττάρων, πήρα το βαλιτσάκι μου με τα σύνεργα για την διαδικασία, ένιωσα πολύ περήφανη.

Είχα μια καλή εγκυμοσύνη και μπαίνοντας στο τελευταίο 3μήνο, ένιωθα τις συγκεκριμένες κινήσεις-βόλτες του μωρού μου σαν το νέο μου ηρεμιστικό! Ήξερα χοντρικά τις ώρες της και ένιωθα την παρουσία της που γινόταν αισθητή σαν μια μορφή επικοινωνίας -«εδώ είμαι, είμαι καλά, μην ανησυχείς».

Ώσπου μια μέρα έχοντας σχεδόν διανύσει 8ο μήνα πήρα τον γιατρό μου να του πω πως οι κινήσεις τις μικρής είχαν γυρίσει εντελώς ανάποδα, ότι αναποδογύρισε το πρόγραμμά της. Την ίδια μέρα ο γιατρός μου ζήτησε να με τσεκάρει και είδε πως η μικρή μου ενώ είχε αρχίσει να παίρνει θέση προς τη λεκάνη μου, ξαφνικά γύρισε με το κεφαλάκι προς τα πάνω. Η άποψή του ήταν πως έπρεπε να την βγάλουμε άμεσα καθώς μειωνόταν το αμνιακό υγρό και σε ένα πιθανό σπάσιμο νερών τα πράγματα θα ήταν επικίνδυνα. Πάλεψα μόνο το να πάρουμε την πρώτη βδομάδα του 9ου μήνα και να βγει τότε, με καισαρική.

Δεν ήμουν ποτέ ηγεμονική με τον φυσιολογικό τοκετό, τον επιθυμούσα ναι, αλλά είχα πάντα στο μυαλό μου την πιθανότητα καισαρικής. Όμως εκείνες τις μέρες πάλεψα λίγο να σκεφτώ καθαρά. Είχα κάτι να ζητήσω; Εκ των υστέρων πιστεύω πως με την γνώση που έχω τώρα, θα ζητούσα κι άλλες μέρες να μείνει στην κοιλιά η μικρή και να πηγαίνω να με βλέπει κάθε μέρα. Κατακλύστηκα με πληροφορίες. Ρώτησα αρκετά, όσα ήξερα να ρωτήσω, τον κοίταξα στα μάτια κι αποφάσισα το δεύτερο. «Πάμε μέχρι τέλους μαζί σε εμπιστεύομαι».

Ένα καλό στην προγραμματισμένη καισαρική είναι ότι προετοιμάζεσαι! Πηγαίνεις το κομμωτήριό σου (δεν κάνω χιούμορ), ετοιμάζεις τα πάντα, το βαλιτσάκι σου, τρως την αγαπημένη σου πάστα το προηγούμενο βράδυ και ξυπνάς γνωρίζοντας πού πας και τι θα κάνεις.

Όμως ο τρόπος που μιλάς σε μια νέα μαμά που βρίσκεται σε κυκλώνα ορμονών και φόβων θα έπρεπε να είναι πιο μαλακός πιο τρυφερός πιο ήρεμος. Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα μην μπορώντας καν να δω καθαρά από το κλάμα και λέγοντας βαρύγδουπα «κάντε ό,τι πρέπει για να είναι το παιδί μου καλά». Και από τότε άρχισε το κλάμα. Κλάμα ανεξήγητο, εκεί που δεν το περίμενες, κλάμα όταν μου μιλούσαν επισκέπτες, κλάμα στο μπάνιο, κλάμα συνεχές.

Η καισαρική μου ήταν άψογη -όπως την βίωσα εγώ, ο γιατρός μου είπε πως κάποια στιγμή σφίχτηκε το σώμα μου τόσο πολύ που έπρεπε να μου κάνουν ξανά κάποια χαλαρωτική ένεση, στα 10 πρώτα λεπτά η μαία μου μου έδωσε το μικροσκοπικό πλασματικά μου αγκαλιά και θυμάμαι ένα πράγμα, είχα δάκρυα που δεν τα ένιωθα πώς έφευγαν στα μάγουλα μου κι επαναλάμβανα «Σ’ αγαπάω πολύ! Μην φοβάσαι!»

Κι έπειτα έμεινα εκεί με μια ανάλαφρη αίσθηση ανακατεμένη με καταιγισμό συναισθημάτων, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Κάποια ώρα μετά κι αφού με έβγαλαν με το κρεβάτι να με δουν οι γονείς και ο άντρας μου και αφού επαναλάμβανα κι εκεί «είμαι καλά, είμαι καλά» χαμογελώντας, βρισκόμουν σε ένα δωματιάκι της κλινικής, όπου ήρθε κι ο άντρας μου, να περιμένουμε το μωρό μας. Το οποίο ξέχασαν μέσα σε μια κακή συνεννόηση καθώς προέκυψε μια έκτακτη γέννα και καθυστέρησαν 3 ολόκληρα τέταρτα να μας το φέρουν και η ψυχή μου πήγαινε και ερχόταν από την Κούλουρη. Τελικά ήρθε στην αγκαλιά μου, δέρμα με δέρμα όπως προτείνουν οι νέες έρευνες, με τα ματάκια κλεισμένα, μικρό κι αδύναμο και εμείς αποτυπώσαμε σε μια σέλφι και τους τρεις μας. Είχα ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο και στον τρόπο που αγκάλιαζα το μωρο μου. Ανακούφιση, χαρα!

Το μικρό μου ήταν 2900 και έχανε γραμμάρια όπως όλα. Δεν χρειάστηκε θερμοκοιτιδα,αλλά ήταν πολύ αδύναμο για να πιάσει σωστά το στήθος. Σε έναν βαθμό ήμουν ενημερωμένη και προετοιμασμένη. Άκουγα το μωράκι της διπλανής μου που γέννησε φυσιολογικά και τελειόμηνη να πίνει αχόρταγα κι έβλεπα το μικροσκοπικάκι μου να πιάνει ίσα ίσα και να αγωνίζεται για δύο γουλιές και πιανόταν η ψυχή μου. Ψυχραιμία. Κάθε λίγο και λιγάκι φώναζα τις μαίες του μαιευτηρίου, η καθεμία μου έλεγε κάτι δικό μου, μου έδειχνε κάτι δικό της. Μπήκε στην παρέα μας το θήλαστρο, θα βγάζω ό,τι μπορώ, να αυξήσω την παραγωγή, θα τα βρούμε.

Την δεύτερη μέρα μπήκε στο δωμάτιο μια απαράδεκτη παιδίατρος, με ύφος βαρύ μου ανακοίνωσε πως «το παιδί χάνει βάρος και πρέπει οπωσδήποτε να φάει. Βάλτε την υπογραφή σας, εάν θέλετε, για να δώσουμε συμπλήρωμα». Δεν με ένοιαζε το συμπλήρωμα το ορκίζομαι, όμως ο τρόπος που μιλάς σε μια νέα μαμά που βρίσκεται σε κυκλώνα ορμονών και φόβων θα έπρεπε να είναι πιο μαλακός πιο τρυφερός πιο ήρεμος. Έτσι κι ενώ δεν με πείραζε το συμπλήρωμα, άρχισα να κλαίω ασταμάτητα μην μπορώντας καν να δω καθαρά από το κλάμα και λέγοντας βαρύγδουπα «κάντε ό,τι πρέπει για να είναι το παιδί μου καλά». Και από τότε άρχισε το κλάμα. Κλάμα ανεξήγητο, εκεί που δεν το περίμενες, κλάμα όταν μου μιλούσαν επισκέπτες, κλάμα στο μπάνιο, κλάμα συνεχές. Το μωρό μου είχε ίκτερο ψηλό μου είπαν, που ήταν στα όρια βέβαια, κλάμα.

Αχ το μωράκι μου ήταν μια χαρά αλλά ξαφνικά ένιωθα ότι ήταν εύθραυστο, με είχαν κάνει να φοβάμαι. Αλλά θα τα κατάφερνα, όλα, σιγά σιγά.

Παρά τα παραπάνω, η διαμονή στο μαιευτήριο μου είναι πολύ ευχάριστη ανάμνηση, μην με ρωτήσεις γιατί, ίσως γιατί συνδέεται με την γέννηση του παιδιού μου. Και κάθε βράδυ κοιμόταν στην καρέκλα δίπλα μας η γλυκιά μου μαμά. Αγόγγυστα, σαν μαμά τίγρης που δεν φεύγει από το προσκεφάλι του παιδιού της κι είναι έτοιμη να φάει όποιον το πειράξει και να προστατεύσει την ηρεμία και την ψυχική του υγεία!

Την ημέρα που φεύγαμε από το μαιευτήριο και μην έχοντας καταφέρει να στρώσουμε τον θηλασμό, η μαία μου μου πρότεινε να δοκιμάσω θηλές σιλικόνης!

Έφυγε σφαίρα ο άντρας μου να μου φέρει επί τόπου, τις έβαλα αμέσως και το άκουσα για πρώτη φορά το μικρό μας να πίνει γάλα! Ένιωσα τέτοια συγκίνηση!

Στο σπίτι το μωρό μας κοιμόταν στο αγαπημένο μου λίκνο που δένει στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, δίπλα μου! Την ημέρα στο πορτ μπεμπέ του στο σαλόνι και στην αγκαλιά μου. Κιτρινούλι απο τον ίκτερο, με σχεδόν συνέχεια κλειστά μάτια,με αδύναμο γατίσιο κλαματάκι, 2650 γραμμάρια, έπρεπε να το ξυπνάω με το ζόρι να φάει! Πώς γίνεται να νιώθεις δύναμη, αγάπη, τρυφερότητα, τρόμο, αποτυχία, άγχος ταυτόχρονα!

Στη ζωή μας είχαν μπει η ζυγαριά και το θήλαστρο και η μέρα μου ήταν: ύπνος με το μωρό, αγώνας να το ξυπνήσω, θηλασμός με τις θηλές σιλικόνης, συμπλήρωμα σκόνη γάλα, θήλαστρο και από τα δυο στήθη για αύξηση παραγωγής -διαδικασία μιάμισης ώρας στην καλύτερη όλα μαζί, όπου ότι γάλα έβγαζα συνήθως το έδινα τη νύχτα.

Θυμάμαι την χαρά όταν έβλεπα γάλα στις θηλές σιλικόνης, θυμάμαι την συγκίνηση όταν έβλεπα τον λαιμουδάκο να καταπίνει, θυμάμαι την απογοήτευση όταν έπινε αχόρταγα την σκόνη συμπλήρωμα, θυμάμαι τον ήχο του θηλάστρου στο στήθος μου, θυμάμαι το ελάχιστο γάλα που έπεφτε από αυτό στα ειδικά μπουκαλάκια, θυμάμαι να κλαίω ενδιάμεσα σε όλα αυτά, θυμάμαι να βάζω στο ψυγείο το μπουκαλάκι με 5ml γάλα μου, θυμάμαι να διαβάζω οδηγίες για να συμπληρώνω σωστά τη επόμενη δόση από το γάλα που έβγαζα, θυμάμαι να νιώθω περήφανη στο τέλος της μέρας που είχα μαζέψει 70-80 ή 120ml γάλα και θυμάμαι έντονα, να έχω την τηλεόραση ανοιχτή για παρέα μέσα στη μέρα αλλά να μην καταλαβαίνω λέξη..θυμάμαι τον εγκέφαλο μου έναν αχταρμά αϋπνίας, σκέψεων, σωστού λάθους, αναπνέει η μικρή να πάω να δω, έφαγε άραγε, την βλέπει το φως του ήλιου εδώ που την έβαλα,γιατί δεν ξυπνάει, γιατί δεν πήρε 20 γραμμάρια, την ζύγισα σωστά, την επόμενη φορά θα την ξεντύσω..

Στον πρώτο μήνα φώναξα και μια σύμβουλο θηλασμού στο σπίτι, της εξηγούσα τα δεδομένα κλαίγοντας χωρίς λόγο, αυτό το κλάμα που απλά σου φεύγει, δεν με βοήθησε παραπάνω. Ο άντρας μου κι η μητέρα μου με βοήθησαν πολύ, ήταν ήρεμοι, υποστηρικτικοί,σε όλα τους άψογοι.

Κάπου στις 10 μέρες του μωρού ο άντρας μου αρρώστησε με 40 πυρετό, η μικρή ήταν μια σταλιά κι εγώ ήθελα βοήθεια, αποφασίσαμε να μείνει 3-4 μέρες στης μαμάς του που έμενε από πάνω και να έρχεται σπίτι για λίγο με μάσκα και μαζί μου έμεινε αυτές τις μέρες η μαμά μου. Περάσαμε ζάχαρη χαχαχα μου μαγείρευε, με βοηθούσε, με κανάκευε, συζητούσαμε για όλα τα της μητρότητας, κοιμόμουν λίγο παραπάνω κι έδινε εκείνη στην μικρή το γάλα που είχα βγάλει και πάει λέγοντας.

Αυτά ήταν η ζωή μου σίγουρα το πρώτο 2μηνο, μέχρι να πάρει τα πάνω του η μικρή μου και να αρχίσω να πατάω καλύτερα στα πόδια μου! Θυμάμαι, εάν είχα κοιμηθεί 3-4 ώρες ήμουν καλα! Μετα αυξανόταν σιγα σιγά αυτό, θα κοιμόμουν 4-5 ώρες, σπαστά πάντα. Κι άρχισα να ηρεμώ κάπως, στμάτησαν οι τύψεις και η αίσθηση αποτυχίας στο σύστημα θηλασμός-θηλε΄ς σιλικόνης-θήλαστρο-σκονη γαλα κτλ.

Θυμάμαι που τις νύχτες -πήγαινα στο σαλόνι, άνοιγα τηλεόραση να μην με πάρει ο ύπνος από την εξάντληση ή διάβαζα με δίψα άρθρα.. Άρθρα αμέτρητα για την αποστείρωση, για το γάλα, για τις γέννες, ιστορίες, απόψεις, τα πάντα. Και το κλάμα κλάμα.Για μήνες το κλάμα ήταν -κι ακόμα είναι πιο αραιά, μέρος της καθημερινότητας.

Απο την αρχή μόλις γέννησα άρχισε να υπάρχει ο υποβόσκων φόβος μην πάθει τίποτα το παιδί, που σιγά σιγά άρχισε να γίνεται φόβος μην πάθω κάτι εγώ. Τους επόμενους μήνες και για αρκετούς μήνες ακόμα κι ενώ ήμουν μια χαρά, αυτός ο φόβος συνυπήρχε καθημερινά. Αν πάθω κάτι τι θα γίνει το παιδί; ΦΟΒΟΣ και μαύρες σκέψεις.

Κι ήρθα αντιμέτωπη με την πιο μεγάλη για μένα αλλαγή που βιώνει ένας γονιός: ο φόβος και η έλλειψη ελευθερίας. Όχι ελευθερίας να βγεις ή να πας εκδρομή, η ελευθερία του εαυτού σου.

Η ευθύνη που έχεις απέναντι σε κάποιον άλλο, που δεν σε αφήνει ελεύθερο να φέρθεις επιπόλαια και να αρρωστήσεις, να χτυπήσεις ή να πάθεις κάτι.

Πιστεύω πώς το βιώνουν λίγο ή πολύ όλοι οι γονείς και μαθαίνεις με τον καιρό να το ελέγχεις, να το ισορροπεις και να το κρατάς κλεισμένο σε ένα κουτάκι για να μην τρελαθείς. Ομοιώς και τους φόβους σου για το ίδιο το παιδί. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που διάβασα κάπου “να είσαι γονιός σημαίνει να αντέχεις να αφήνεις την καρδία σου να πετά έξω απο το σώμα σου για πάντα”. Είναι στα τζομπ ντισκριψιον του γονιού να ζει αγκαλιά μ αυτούς τους φόβους.

Όπως είναι και να ζει αγκαλιά με μια κρυφή αμφιβολία για το τι κάνει.

Ακούει από τους παλιούς, ακούει από τους πρόσφατα παλιούς, διαβάζει τις έρευνες, τα άρθρα, γεμίζει ιδέες,συμβουλές και κάπου μέσα στο χάος πρέπει να βρει τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την ενημέρωση, από την προσωπικότητα της οικογένειας του, τον εαυτό του και το τι κρίνει καλύτερο. Το καλύτερο δυνατό που μπορεί να κάνει και που πάλι υπαρχουν στιγμές που αμφιβάλλει γι αυτό. Κάθε σχεδόν στιγμή με το μικρό σου που μεγαλώνει είναι μια διαρκής μάχη στο μυαλό σου για το τι να κάνεις. Τι να κάνεις που δεν έφαγε, τι να κάνεις που χτύπησε, τι να κάνεις για να μην χτυπάει, τι να κάνεις που δεν κοιμάται, τι να κάνεις με την πιπίλα, τι να κάνεις στις κρίσεις κλάματος, τί να κάνεις που θα γυρίσεις στη δουλειά, τι να κάνεις που όταν γυρνάς κολλάει πάνω σου ή όχι, τι κάνεις? Και βάλε μέσα σε αυτό και ότι πρέπει να είσαι μελλοντολόγος.. θα κάνω τώρα αυτό και πώς θα μου γυρίσει μπούμερανγκ?

Κι ύστερα είναι ο μπαμπάς!

Που είναι ο μπαμπάς; Στην αρχή της ζωής με ένα νεογέννητο μωρό και ειδικά εάν θηλάζει η μαμά, ο μπαμπάς είναι περισσότερο διακοσμητικός. Από τις λίγες συζητήσεις επί του θέματος με τον άντρα μου και από ένστικτο, ο μπαμπάς νιώθει εκτός του συνόλου-ομάδας μαμα μωρού! Και σίγουρα είναι ανακουφιστικό, αλλά είναι ταυτόχρονα τρομακτικό. Δεν ξέρει τι να κάνει, δεν ξέρει τι να νιώσει, συχνά ματαιώνονται τα δικά του συναισθήματα, η δική του άποψη που δεν είναι και σίγουρος γι αυτή. Μια μέρα γεμάτη φόβους του είπα «θέλω να είσαι εγώ. Ο άλλος μισός εγώ. Θέλω να γνωρίζω ότι αν πάθω κάτι είσαι ΜΠΑΜΠΑΣ, το παιδί μας μπορεί να ζήσει μαζί σου πλήρως καλυμμένο. Ότι ξέρεις τι να του προσφέρεις, πώς, γιατί και πώς ότι δεν ξέρεις θα ψάξεις να το βρεις».

Και αυτό και κάναμε, σιγά σιγά ο μπαμπάς έμπαινε όλο και πιο βαθιά στην φροντίδα της κόρης μας, σε ο λ α! Για μένα αυτό είναι αναγκαίο όχι μόνο για το «αν συμβεί κάτι να με καλύψεις», αλλά και για την γνώση του πώς είναι να έχω παιδί ή και να περνάω μια ολόκληρη μέρα με το παιδί. Η γνώση μειώνει τη μοναξιά της μαμάς/μπορεί να μιλήσει για μια ανησυχία της και να ακουστεί/μπορεί να μοιραστεί μια αγωνιά, φέρνει πιο κοντά τους 2 γονείς, ξέρουν κι οι δυο. Ξέρει ο μπαμπάς τι εννοεί η μαμά όταν λέει ότι σήμερα η μέρα ήταν φρικτή, ότι έμεινε πάλι άλουστη, ότι δεν πρόλαβε να πλύνει ούτε ποτήρι, ότι το μωρό είχε γκρίνια, ενώ γυρίζει και το βλέπει απλά να κάθεται στο ριλάξ, ενώ τη γυναίκα του ένα ζόμπι με πυτζάμες.

Ο Μπαμπάς που κάνει ένα τόσο μοναχικό άθλημα και πολλές φορές ξεχνιέται στην γωνία, παίζει μεγάλο ρόλο στο ταξίδι της μητρότητας! Και σε αυτό το ταξίδι, το πρώτο διάστημα -για άλλες γυναίκες μικρότερο γι άλλες μεγαλύτερο, χάνεις τον εαυτό σου σε μεγάλο βαθμό.

Απορείς ποια είναι η -συχνά παχουλή, κυρία στον καθρέφτη με τους μαύρους κύκλους, την χαλαρή κοιλιά και τα άλουστα μαλλιά, που δεν ασχολείται πια όπως παλιά με τον σύντροφό της, που δεν προλαβαίνει να διαβάσει ένα βιβλίο, που δεν φτιάχνει τα νύχια της, δεν βάφει τα μαλλιά της τόσο συχνά, που όταν τα κάνει τελικά νιώθει φοβερά ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα με λίγο πασπάλισμα κοντρολαρισμένων τύψεων, που όταν βγαίνει στα μαγαζιά χαζεύει ρούχα για κείνη και τελικά φεύγει με σακούλες με ρούχα, βιβλία και παιχνίδια για το παιδί, που έχει απροσδόκητα μεγαλύτερη υπομονή και αντοχή απ όσο πίστευε, που την παίρνει ο ύπνος στις 10 το βράδυ στον καναπέ, που η γλυκιά φωνή που μιλάει στο παιδί πολλές φορές την εκπλήσσει, που νιώθει την ανάγκη να κρυφτεί για λίγο να πιει λίγο καφέ και να κάνει πώς είναι άλλη όπως παλιά.

Χάνεις τον εαυτό σου, κι αν είσαι επαρκώς ισορροπημένη θα καταφέρεις κάτι να ξαναβρείς, αλλά δεν θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά. Είσαι η καινούρια σου εκδοχή και δεν έχει νόημα να παλεύεις για να γίνεις κάτι παλιό.

Ακόμα δεν έχω βρει τον καινούριο μου εαυτό -το κοριτσάκι μου θα γίνει 2 χρονών σε 3 μήνες, δεν προλαβαίνω! Η μέρα είναι τόσο γεμάτη, υπάρχουν μέρες που ξεσπάω τα νεύρα μου στον άντρα μου και μπορεί να έχω δίκιο αλλά γίνομαι και άδικη. Υπάρχουν μέρες που νιώθω να χάνω τον έλεγχο,να γίνομαι μόνο μαμά, αλλά και ταυτόχρονα να βλέπω τη μικρή να έχει κάποιο θέμα και να ανησυχώ αν είμαι καλή μαμά. Αλλά είμαι καλή μαμά, κι ας έχω ανάγκη να πηγαίνω στη δουλειά για να ξεφεύγω, να βγαίνω για πότο, να νιώθω άνθρωπος πέρα από μαμά. Πρόσφατα γράφτηκα σε κάτι μαθήματα γραφής, κάπως έτσι λέγονται, κι είναι η πρώτη φορά σχεδόν 2 χρόνια μετά που νιώθω οτι έκανα κάτι για μένα, κι ας σφίχτηκε το στομάχι μου την πρώτη φόρα που έφυγα για να πάω -καθώς η ώρα είναι εκείνη του ύπνου που πάντα την έβαζα εγώ.

Προσπάθησα σε διάφορα θέματα να κάνω αυτό που κατά την γενική κοινή γνώμη είναι το σωστό, αλλά ευτυχώς κατέληξα γρήγορα πως το δικό μας σωστό σαν οικογένεια είναι καλύτερο.

Έχω απίστευτα πολύ καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο! Και μερικές μέρες βαριέμαι να είμαι μαμά, βαριέμαι να παίξω, βαριέμαι να έχω τον έλεγχο, ονειρεύομαι να μπορούσα να τεμπελιάζω στον καναπέ κάνοντας ζάπινγκ.

Θεωρώ πολύ κουραστικό, αλλά εξαιρετικά δημιουργικό το να είσαι γονιός, κι είναι αμέτρητα και πολλές φορές απροσδόκητα αυτά που σε κάνει να μαθαίνεις για σένα και ο τρόπος που σε κάνει να βλέπεις πια τη ζωή.

Κάτι που προσπάθησα να έχω στο μυαλό μου από την αρχή, που κάπου είδα/διάβασα, είναι όσο κουρασμένη, άυπνη, φρικαρισμένη, απογοητευμένη κι αν ένιωθα, να μην βιάζομαι να περάσει η ζόρικη φάση, γιατί τελικά περνάει πιο γρήγορα απ ο,τι φαντάζεσαι. Προσπάθησα να μην χάνομαι, να απολαμβάνω, να αποτυπώνω το μωρό μου μικρό, να χαίρομαι την αγκαλιά μαζί του,τη ματιά του ακόμα κι αν ήθελα να βάλω τα κλάματα. Να μην κοιτάω το πότε θα μεγαλώσει, αλλά να κοιτάζω την κάθε μέρα και να μπορώ να την ζω για να το νιώθω να μεγαλώνει σιγά σιγά, δεν ξέρω πώς να το αποδώσω σωστά χωρίς να ακουστεί άδραξε τη μέρα.

Όλα αυτά από μια μαμά που δεν βίωσε σοβαρές ψυχολογικές μεταπτώσεις, όπως επιλόχειο κατάθλιψη, και έχοντας ένα υποστηρικτικό περιβάλλον οπότε η ματιά μου είναι μάλλον από τις θετικές/αισιόδοξες

Με αγάπη,

Μαρίνα

____________

Στείλετε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο ampa@lifo.gr . Μοιραστείτε τη γνώση και τις εμπειρίες σας στην μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα γυναικών της Ελλάδας

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News