Προσωπική ιστορία: Ήθελα να αγοράσω σπίτι και ο μεσίτης ζητούσε να μιλήσει με τον πατέρα μου!

Από την αναγνώστρια ΜΜ

Ήμουν γύρω στα 27 την εποχή που οι τράπεζες μοιράζαν δάνεια. Δούλευα από τα 19 πολλές φορές από το ξημέρωμα ως τα μεσάνυχτα και έμενα με τους γονείς μου χωρίς να χαλάω καθόλου χρήματα (και να ήθελα δεν προλάβαινα). Είχα λοιπόν μαζέψει ένα σεβαστό ποσό και με ένα λογικό δάνειο μπορούσα να αγοράσω μια γκαρσονιέρα που στην ουσία θα έβγαζε το δάνειο αν την νοίκιαζα. Πήγα στην τράπεζα, συζήτησα τις λεπτομέρειες, κουβάλησα και τον πατέρα μου που θα έμπαινε εγγυητής, πήρα κάτι σαν προέγκριση δανείου και άρχισα να ψάχνω για σπίτια.

Έπαιρνα τα τηλέφωνα ρωτούσα τις λεπτομέρειες και έκλεινα τα ραντεβού. Πήγαινα ή με την μητέρα μου ή με τον πατέρα μου (4 μάτια καλύτερα από τα 2) αλλά εγώ έκανα τις συζητήσεις. Μια περίπτωση μου έχει κολλήσει τόσα χρόνια μετά. Είχα πάει με την μητέρα μου και μας έδειξε το σπίτι μια νεαρή χαριτωμένη υπάλληλος μεσιτικού. Το είδαμε, μας άρεσε και της είπαμε ότι ενδιαφερόμουν σοβαρά, οπότε να μας δώσει τα συμβόλαια για περαιτέρω έλεγχο. “Ωραία θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο” Μισή ώρα μετά τηλεφώνησε σπίτι μας ο 60κάτι μεσίτης. Η μητέρα μου που σήκωσε το τηλέφωνο μου τον έδωσε κατευθείαν, άλλωστε το δικό μου όνομα υπήρχε στα χαρτιά, εμένα ζήτησε.

Αρχίσαμε να συζητάμε, τα “είναι καταπληκτικό σπίτι, μεγάλη ευκαιρία” του τα απάντησα με τα εμφανή προβλήματα (ήμουν κάπως της δουλειάς και τα έβλεπα ξεκάθαρα). Του τόνισα ότι ενδιαφέρομαι πραγματικά για το σπίτι, και του είπα πως έβρισκα την τιμή κάπως τσιμπιμένη, σε σχέση με γειτονικά διαμερίσματα που είχα ήδη δει. Μου έφερε σαν αντεπιχείρημα το γεγονός ότι θα πάρω δάνειο και έτσι θα καθυστερήσει η εκταμίευση του ποσού για τον ιδιοκτήτη. Του εξήγησα ότι είχα την δυνατότητα να δώσω σχεδόν τα μισά εκτός δανείου, οπότε δεν θα ήταν και τεράστιο πρόβλημα, κόλλησε λίγο, τα μάσησε, μου έβγαλε τον ιδιοκτήτη τρελό και επέμεινε ότι το δάνειο θα ήταν πρόβλημα, εκεί πάνω του είπα ότι αν ήταν να γλιτώσω κάτι από την τιμή, μπορούσα να δώσω όλο το ποσό μετρητά “τούβλο” και να έπαιρνα το δάνειο για την επισκευή. Το είχα συζητήσει από πριν με τον πατέρα μου και το είχαμε σαν εναλλακτική, στην ανάγκη να συμπλήρωνε αυτός το ποσό και να του τα έδινα έναν μήνα μετά όταν θα έπαιρνα “επισκευαστικό” δάνειο, αλλά αυτό δεν το ανέφερα καθόλου στον μεσίτη, του είπα ότι υπήρχε η δυνατότητα αγοράς όλο το ποσό σε μετρητά, αλλά ήθελα να την αποφύγω για φορολογικούς λόγους. Εκεί βεβαιώθηκε ότι ήμουν σίγουρη αγοράστρια, μου υποσχέθηκε ότι θα μιλούσε με τον ιδιοκτήτη, χωρίς να υπόσχεται τίποτα, και για να μην χάνουμε χρόνο θα έστελνε τα χαρτιά στη συμβολαιογράφο μου.

“Ωραία”

“Ναι, πολύ χαίρομαι να συνεργάζομαι με τόσο νέους και συγκροτημένους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν, μπορώ τώρα να μιλήσω με τον πατέρα σου;”

 **μούδιασμα σαγονιού**, **βουητό στα αυτιά από γκονγκ**, **μα του έχω πει τίποτα για τον πατέρα μου;;;**

“Τι σχέση έχει ο πατέρας μου, αφού εγώ το αγοράζω το σπίτι;”

**που ξέρεις ρε φίλε ότι έχω πατέρα-γιατί έχει μουδιάσει η γλώσσα μου και δεν μπορώ να του πω τίποτα βαρύ-τι γίνεται;;;***

“Ναι το κατάλαβα, απλά έτσι, καλό είναι να μιλήσουμε”

Είχε την ταυτότητά μου, ήξερε την ηλικία μου, μιλούσαμε μισή ώρα, καταλάβαινε ότι δεν ήμουν ηλίθια, καταλάβαινε ότι ήξερα τι έλεγα, καταλάβαινε ότι μιλούσα σοβαρά ΑΛΛΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. Ντρέπομαι που ήθελα τόσο πολύ το σπίτι που τελικά είπα στον πατέρα μου να του τηλεφωνήσει, αφού πρώτα του περιέγραψα σε έξαλλη κατάσταση την όλη φάση. Θυμάμαι ακόμα να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του, να σηκώνεται από την βεράντα και να πηγαίνει να τηλεφωνήσει. Τον άκουσα να λέει “μου είπε ότι θέλετε να μου μιλήσετε, αλλά εγώ δεν μπλέκομαι στην υπόθεση, μόνη της το αγοράζει” και του έκοψε την συζήτηση. Τον αγάπησα λίγο παραπάνω εκείνη την στιγμή. Χρόνια μετά καταλαβαίνω ότι παρότι μεγάλωσα σε ένα μη μισογύνικο σπίτι, παρόλο που είχα δυνατές γυναικείες προσωπικότητες στην οικογένειά μου, γυναίκες που πέρναγε ο λόγος τους και “δεν μασάγανε”, όταν βγήκα στον έξω κόσμο άργησα να εντοπίσω την πατριαρχία. Ίσως ακριβώς για τον λόγο ότι οι γυναίκες της οικογένειας ήταν υπολογίσιμες, όταν βρέθηκα σε θέση που μίλαγα και δεν ακογόμουνα άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου, η μόνη σκέψη που μου ερχόταν ήταν ότι μάλλον έλεγα καμιά μαλακία και οι άνθρωποι απλά δεν μου έδιναν σημασία, χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι έφταιγε ΜΟΝΟ το φύλο μου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News