Αγαπητή «Α, μπα»: Η απάντηση του ήταν ότι δεν με σκέφτηκε

Αγαπημένη μου Α,μπα, Για αρχή αισθάνομαι τυχερή που ξεκίνησα να σε διαβάζω, τυχερή που υπάρχεις και απαντάς με τόσο αναλυτικό, κοφτερό και υπέροχο τρόπο σε θέματα που μας απασχολούν. Με έχεις βοηθήσει ιδιαίτερα με τις απαντήσεις σου σε θέματα για τα οποία μέσα στο μυαλό μου επικρατεί σύγχυση. Το λοιπόν, η ερώτηση μου αφορά τις σχέσεις και την αποδοχή της διαφορετικότητας δυο ανθρώπων που επιλέγουν να πορευτούν παρέα. Είμαι 29 και εδώ και μερικούς μήνες βρίσκομαι σε μία σχέση με έναν άνθρωπο 39, που ενώ στη πρώτη μας γνωριμία δεν μας πέρασε το ερωτικό από το μυαλό μας ούτε λίγο, καιρό μετά έγινε το μπουμ. Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και αυτό το ένιωσα μεγάλη, όμορφη και δύσκολη πρόκληση αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα οι επιλογές μου και ειδικά οι άνθρωποι για τους οποίους ένιωθα ΤΗΝ ελξη είχαν ένα πολύ συγκεκριμένο πατερν , φόβο, ανασφάλεια, ένταση, απόρριψη. Μετά από αρκετή ψυχοθεραπεία αντιλήφθηκα το πόσο πολύ αναπαρήγαγα το μοτίβο και το πάτερν της οικογένειάς μου (τοξικότητα, ψυχικές διαταραχές, μηδενική συναισθηματική ωριμότητα) και προσπάθησα αυτό που αντιλαμβανόμουν νοητικά πλέον να το κάνω βίωμα και μετά από διαδικασίες και προσπάθειας αγάπης του εαυτού μου, να δημιουργήσω ένα υγιές πλαίσιο σχέσεων μέσα μου και έξω μου. Με τον καλό μου όπως έγραψα, αυτή μας η διαφορετικότητα μου φαίνεται όμορφη και έτσι και ξεκινήσαμε. Μπήκαμε πολύ γρήγορα στη σχέση και ξεκινήσαμε να μένουμε ανεπίσημα μαζί από αρκετά νωρίς (σε αυτό το σημείο να πω ότι μένουμε στο εξοχικό των γονιών του). Παρότι έχουμε πολύ διαφορετικό τρόπο ζωής και τρόπου διασκέδασης, ο καθένας κάνει αυτό που θέλει και δεν ζαλίζει και τον άλλο. Βέβαια αισθάνομαι ελαφρώς ότι οι δικές μου υποχωρήσεις είναι περισσότερες από τις δικές του. Είναι ένας άνθρωπος πολύ όμορφος και καλός, γελάμε πολύ μεταξύ μας, μπορούμε να συζητάμε ατελείωτες ώρες, το σεξ είναι πολύ καλό και μέχρι κάποιο σημείο σεβόταν πολύ ο καθένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου, με διάλογο και μεγάλη προσπάθεια και από τις πλευρές κατανόησης του τρόπου σκέψεις του καθένα. Εγώ προέρχομαι από ένα πολύ τοξικό και δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον, εκείνος έχει ζήσει με μια μεγαλύτερη “κανονικότητα” προφανώς με τις δυσκολίες και τα θέματα του. Τον θαυμάζω πολύ που σε αυτή την ηλικία αποφάσισε να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και να δουλέψει πράγματα με τον εαυτό του καθώς έχω αντιληφθεί ότι κουβαλάει μεγάλη καταπίεση μέσα του από την οικογένειά του. Η φάση του σπιτιού των γονιών του και το να μένουμε αρκετά εκεί στην αρχή δεν με είχε προβληματίσει καθώς στην πορεία ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι στη σχέση τους (σε αυτό το σπίτι μένει κοντά 2 χρόνια λόγω αλλαγών στα επαγγελματικά του και δυσχερών οικονομικών). Για να μην πολυλογώ ήρθαν ένα μήνα να μείνουν επειδή είναι το σπίτι τους και εμείς φυσικά πήγαμε στο δικό μου το οποίο φυσικά και ακόμα δεν έχω αφήσει, καθώς με τη μητέρα του υπάρχει ένα βαιμπ περίεργο και έτσι και αλλιώς ήθελα την ηρεμία μου και την συναναστροφή από επιλογή. Αφού αυτό πέρασε είπαμε να πάμε πρώτη φορά μαζί διακοπές στο νησί του και έμαθα ότι και οι δικοί του θα είναι μαζί μας για 5 μέρες και καθόλου δεν μου άρεσε καθώς θα ήθελα ο ίδιος από μόνος του να μου προτείνει να μείνουμε σε κάποιο δωμάτιο αυτές τις μέρες . Φυσικά και ξίνισα και δεν μου άρεσε αυτό, εκείνος από την άλλη ήταν περισσότερο συγκαταβατικός με την όλη φάση (υποψιάζομαι και λόγω του ότι ίσως επειδή στο σπίτι που μένουμε δεν πληρώνει έξοδα, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να πει και πολλά). Πήγαμε λοιπόν στο νησί και πέραν των γονιών Α,μπα μου δεν μείναμε μόνοι μας ούτε λίγο και χρειάστηκε να διεκδικήσω πολλά πράγματα για να την παλέψω. Από το να πάμε εκδρομές (διότι θέλει να ξεκουράζεται και να αράζει), μέχρι το να μην είμαστε συνέχεια με φίλους και συγγενείς του. Από τη φύση μου είμαι πολύ ανεξάρτητη σε κάποια θέματα μέσα στη σχέση. Πχ ο ίδιος λόγω ενός θέματος υγείας δεν μπορεί να έρχεται σε επαφή με τον ήλιο, συνεπώς εγώ πήγαινα μόνη μου για μπάνια τα πρωινά. Όταν λοιπόν μπάνιο δεν κάνουμε μαζί, χρόνο μόνοι μας δεν περνάμε, στον ύπνο θα βρεθούμε μόνο? Κάποια στιγμή έκανα μπαμ και έκανα εμφανές ότι δεν περνάω ωραία και κάπως τα πράγματα βελτιώθηκαν μέχρι που πήγαμε σε άλλο μέρος του νησιού να δούμε μια φίλη μου και όταν βρέθηκε σε τραπέζι και δεν συμπαθούσε κάποιους ήταν με μια μούρη μέχρι κάτω στο όριο του αντικοινωνικού. Επί της ουσίας έκανε τις διακοπές που θα έκανε και μόνος του αλλά ήταν χαρούμενος που ήμουν μαζί του, αλλά σε στιγμή που βρέθηκε έξω από την ασφάλεια της φάσης του υπήρξε απών, απόμακρος, στο όριο αγενής. Τσακωθήκαμε και χρειάστηκε πολύ ώρα για να του γίνει αντιληπτό ότι δεν με αφορά ποιον και συμπάθησε και ποιον όχι αλλά το πως στάθηκε μαζί μου σε όλο αυτό. Έγινε ξανά χαμός και αυτό που με τσίτωσε περισσότερο είναι η έλλειψη της σκέψης συνολικά στις διακοπές μας “εκείνη πως αισθάνεται? περνάει καλά γενικά? νιώθει άνετα? μήπως να μην είμαι έτσι ξινός για να μη τη φέρω σε δύσκολη θέση”? Η απάντηση ήταν ότι έχω δίκιο σε αυτό και ότι δεν με σκέφτηκε. Δεν εξήγησε κάτι άλλο, απλά δεν με σκέφτηκε, θεώρησε ότι περνούσα καλά. Μόνος του. Μου είπε επίσης ότι αν ήθελα να κάνουμε κάτι άλλο να του το πρότεινα και να το έλεγα. Σε ένα κομμάτι ναι θα μπορούσα να έχω μιλήσει περισσότερο από την άλλη όλα με manual? Την ίδια στιγμή στον αντίποδα του χαμού μου, εκείνος στεναχωριόταν που δεν καταλάβαινα το ότι για να με έχει γνωρίσει σε όλο το σύμπαν για εκείνον είμαι σημαντική. Μετά από όλα αυτά με ρώτησε αν θέλω να μετακομίσω μόνιμα στο εξοχικό των γονιών του. Είπα όχι ακριβώς επειδή το σπίτι μου θέλω να είναι σπίτι μου, οι επισκέπτες να έρχονται και να φεύγουν από επιλογή μας, απάντησα νομίζω το αυτονόητο. Με θεώρησε ελαφρώς υπερβολική και θεώρησε ότι τα δύσκολα οικογενειακά που έχω περάσει με κάνουν να νιώθω έτσι, για να εξηγήσω ότι για μένα η οριοθέτηση (που δεν είχα ποτέ και έμαθα στη ψυχοθεραπεία) είναι αυτονόητη και αναγκαία. Με τα πολλά μείναμε στο ότι σπίτι μου δεν μπορούμε να μείνουμε γιατί είναι μικρό και ότι αν όλα πάνε καλά και οι συνθήκες είναι λίγο καλύτερες θα νοικιάσουμε μαζί ένα σπίτι. Μέχρι τότε εγώ θα εξακολουθώ να έχω το σπίτι μου και θα μένουμε αρκετά σε εκείνον. Δε σου κρύβω ότι όλα αυτά με έχουν ξενερώσει και προβληματίσει ιδιαίτερα από την άποψη ότι αυτές οι συμπεριφορές και αντιδράσεις ενδεχομένως να ανακαλύπτω τώρα ότι αποτελούν ένα ευρύτερο μοτίβο νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Του το είπα, δεν έδειξε να θέλει να το σκεφτεί και εγώ για να είμαι ειλικρινής αυτά τα δείγματα και αυτές τις συμπεριφορές ούτε μικρά ούτε ανούσια τα θεωρώ και έχω πελαγώσει λίγο σε σχέση με το πως χρειάζεται να τα διαχειριστώ. Help

–η συγκρουόμενη

Όταν σε μια σχέση υπάρχουν προβλήματα μεγάλα και ουσιαστικά, το ερώτημα δεν είναι πώς θα τα διαχειριστείς, αλλά αν μπορείς να ζήσεις μαζί τους ή όχι. Το «διαχειριστείς» υπονοεί «να κάνεις κάτι ώστε να σταματήσουν να υπάρχουν», και αυτό δεν γίνεται.

Για να πω την αλήθεια, αναφέρεις πολύ συχνά την διαφορετικότητα σας, που δεν ξέρω αν είναι όντως λέξη, αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Είναι κωδικός για το «δεν ταιριάζουμε»; Γιατί όλοι διαφορετικοί είμαστε, γενικώς. Η δική σας διαφορετικότητα τι το ξεχωριστό έχει και την τονίζεις ιδιαιτέρως; Δεν είναι μεγάλη κατάκτηση να λειαίνεις τις διαφορές για να συνυπάρχεις με νύχια και με δόντια, αν αυτές οι διαφορές γίνονται εκρήξεις σε ένα περιβάλλον με περισσότερους περιορισμούς. Το «αποδέχομαι την διαφορετικότητα» όταν πίνεις μπίρες και δεν υπάρχουν άλλοι γύρω είναι πολύ εύκολο. Το θέμα είναι πώς συνυπάρχετε στην κανονική ζωή, και όπως βλέπεις, εκεί είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο ή ότι εσύ χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο. Η συμβίωση σας γίνεται ήδη με πολλές προϋποθέσεις. Έχω να προσθέσω μόνο το εξής: το σχόλιο του για την άποψη σου για την πρόταση συμβίωσης στο εξοχικό που τάχα προκύπτει από τα «δύσκολα» παιδικά σου χρόνια, όταν μιλάμε για καραμπινάτη παρεμβατικότητα από τους γονείς του που την δέχεται ως αυτονόητη, ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση και εξαιρετικά, ιδιαίτερα μεγάλη καμπάνα. Δε νομίζω ότι την άκουσες στην ένταση που χτύπησε, αλλά είναι καλό δείγμα ότι το ανέφερες. Σημαίνει ότι κατά βάθος, κατάλαβες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News