Γεια σε όλους! Είμαι πολύ θυμωμένη τώρα που γράφω γιατί μόλις ήρθε η μάνα μου, για χιλιοστή φορά, και μου είπε να μην τρώω τόσο πολύ ψωμί γιατί έχει πολλές θερμίδες και εμμέσως πλην σαφώς να σταματήσω να παχαίνω! Όμως δεν είναι τόσο τι λέει αλλά ο τρόπος που το λέει που βγάζει μια αγανάκτηση προς εμένα και ένα συναίσθημα που δε μπορώ να προσδιορίσω αλλά με βγάζει απ’τα ρούχα μου, με εξοργίζει! Α! Και αφού της είπα να με παρατήσει μου απάντησε “αντί να κάτσεις να σκεφτείς αυτό που σου λέει ο άλλος, επιτίθεσαι”. Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια, σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (20+). Η ερώτηση που έχω είναι αν υπάρχει κάποια κατάλληλη απάντηση που θα με βοηθήσει κάπως να μπορέσω να βάλω σε λόγια όλο αυτό το μπέρδεμα που έχω στο μυαλό μου. Γιατί οι φωνές δε βοηθάνε πουθενά δυστυχώς
– Εξοργισμένη
Το συναίσθημα που σε εξοργίζει είναι ότι η μητέρα σου δεν σε δέχεται όπως είσαι, και είναι πολύ βαρύ. Η μητέρα σου πάλι, θεωρεί ότι έχει την εξουσία πάνω σου να λέει ό,τι της κατεβαίνει χωρίς να δέχεται τις συνέπειες, γιατί είσαι συναισθηματικά εξαρτημένη από αυτή και θέλεις την αποδοχή της. Το τελευταίο, ισχύει. Και το ξέρει. Και αντί αυτή η γνώση να την κάνει να νιώσει υπεύθυνη, την κάνει να νιώθει παντοδύναμη και «δίκαιη». Με άλλα λόγια, είναι ανώριμη να διαχειριστεί τον ρόλο της ως μητέρα.
Η λύση θα ήταν να σταματήσεις να νιώθεις ότι χρειάζεσαι την αποδοχή της, και να δεχτείς ότι δεν μπορεί να σου την δώσει. Όχι επειδή δεν την αξίζεις, αλλά επειδή δεν μπορεί, για δικούς της λόγους, να το κάνει. Είναι δική της η ανεπάρκεια. Δικό της λάθος, δικό της πρόβλημα.
Οι φωνές σίγουρα δεν βοηθάνε. Βοηθάει η απόσταση, συναισθηματική και ουσιαστική. Οργάνωσε τη ζωή σου αναλόγως, ώστε να είσαι σύντομα πλήρως ανεξάρτητη οικονομικά και χωροταξιακά, και μετά θα έρθει και η συναισθηματική ανεξαρτησία, αν δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Μαμά, το να προσπαθείς να κάνεις εμένα να νιώσω άσχημα για να νιώσεις εσύ καλά, είναι ενα βαθύ και σοβαρό πρόβλημα που θα ήταν καλό και σένα κυρίως και για τους γύρω σου, να προσπαθήσεις να λύσεις με τη βοήθεια ειδικού”.
Αν θυμώσει, ξέρεις ποια είναι η απάντηση: “Αντί κα κάτσεις να σκεφτείς… κλπ”
Έχω δει την αδερφή μου να γινεται μεσήιλικας κι ακόμα να προσπαθεί να κερδίσει την αποδοχή της μητέρας μας η οποία φαντάζομαι έβλεπε σαν προσωπική της αποτυχία το γεγονός πως η αδερφή μου είχε παραπάνω κιλά. Η αδερφή μου ζει είναι ανεξάρτητη οικονομικά και ζει μακρυά αλλά δεν τον πλησίασε τον ψυχολόγο παρά τις συνεχείς μου παραινέσεις. Η μη αποδοχη από τη μητέρα είναι δύσκολο πράγμα. Θα έλεγα να ζητησεις βοηθεια χωρίς δισταγμό.
Διαβάζω όλα αυτά και μετά καταλαβαίνω γιατί δεν έχει επίδραση σε μένα το body positivity. Μια από τα ίδια και γω.
Ψιλοάσχετο, και λίγο ανέντιμο γιατί κόβω δρόμο, οπότε μου αξίζει να μην απαντήσει κανείς.. Αλλά… Ως πότε θα κατηγορούμε τις μαμάδες μας για τα πάντα? Ανθρωποι είναι κι αυτοί και λένε (λέμε) και μ@λακίες καμιά φορά! Επίσης, εμείς, που δεν έχουμε το τροπάρι “είμαι η μανούλα και ξέρω καλύτερα” θα κρίθούμε το ίδιο αυστηρά απ τα παιδιά μας? Θα ειμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό το σημείο αναφοράς ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ; Γιατί εγώ δε θέλω…
Πρωτα κατηγορεις τους γονεις, μετα (αν δουλεψεις αρκετα με τον εαυτο σου, καταλαβεις ποιος εισαι και πατησεις στα ποδια σου) συνειδητοποιεις οτι εκαναν ο,τι μπορουσαν με αυτα που ηξεραν και με βαση αυτο που ηταν. Και τους συγχωρεις -η και οχι. Αν ειναι τυχεροι και σωστοι, θα τους συμπαθεις και ως ανθρωπους, περα απ τη γονεικη ιδιοτητα. Υποθετω η προκληση ειναι να βοηθησεις ενα παιδι να μεγαλωσει ετσι, ωστε να φτασει καποια στιγμη εκει, να χει μαζι σου σχεση ανεξαρτητων ενηλικων.
Εξαρτάται, εγώ κατηγορώ την μητέρα μου ΜΟΝΟ για αυτό, ότι ακόμα και σήμερα, ότι και να κάνω προσδιορίζεται από τα κιλά μου. “Μαμα τελειωσα το πανεπιστημιο” “αχ μπράβο τωρα να χάσεις και δέκα κιλά και θα είσαι κουκλα” “μαμα είμαι άρρωστη και ξερνάω όλη μέρα” “Να πας στο γιατρό αλλά δεν πειράζει καλό είναι που δεν μπορείς να φας”. “μαμα θα πάω να πάρω καινουργιο φουστανι/μαγιο/παντελόνι/σακάκι” “Ε ναι αλλά αν έχανες μερικά κιλά θα αγόραζες από όποιο κατάστημα ήθελες”. Κατα τα άλλα η μητέρα μου ειναι εξαιρετικά δυναμική γυναίκα, και είμαι και εγώ που την έβλεπα στο σπίτι, δεν μας… Διαβάστε περισσότερα »
Bella Ciao δεν θα πω ότι έχεις ακριβώς άδικο, όμως είναι αδύνατο να μην είναι μεγάλο σημείο αναφοράς η σχέση γονιού-παιδιού, εξ ορισμού είναι μία καθοριστική σχέση. Για τα πάντα δεν είναι, αλλά ναι, κρίνουμε αυστηρά τους γονείς μας γιατί δεν είανι τυχαίοι άνθρωποι που λένε και καμια βλακεία, πληγώνουν περισσότερο γιατί μετράνε για μας περισσότερο. Δεν είναι τυχάιο το γεγονός ότι η Ψυχολογία ως κλάδος άσχολείται πάρα πολύ με το κομμάτι των βιωμάτων της παιδικής/εφηβικής ηλικίας των ατόμων αλλά και τον σχέσεων με τους γονείς γενικότερα, για να εντοπίσει τα προβλήματα. Θα σου έλεγα να το ψάξεις λίγο περισσότερο… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχουν όλα τα παιδιά επηρεαστεί στον ίδιο βαθμό. Για κάποιους, μπορεί να έχει συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της ενήλικης ζωής τους για χρόνια, από τά γκομενικα, τα επαγγέλματικα, τις διαπροσωπικές σχέσεις όλες. Γι’αυτό και υπάρχουν άτομα που είναι αναγκασμένα αν όχι να κατηγορούν, τουλάχιστον να επανέρχονται και επεξεργάζονται τη σχέση με τους γονείς τους για χρόνια, ακόμη και σε λεπτομέρειες που για κάποιους άλλους είναι ασήμαντες. Προσωπικά, είμαι συνεχώς σε επιφυλακή για να μην κάνω τα λάθη της μάνας μου. Όπως επίσης προσπαθώ από τώρα να αποδεχτω ότι θα κάνω κ εγώ αλλά λάθη για τα οποία, όπως… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστή η τελευταία παρατήρηση.Ειναι πολυ σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητάμε συγγνώμη από τα παιδια απο τα μικρά τους χρόνια.Μονο ετσι χτιζεται μια σχέση καλης επικοινωνίας και εμπιστοσύνης.
“Η μητέρα σου πάλι, θεωρεί ότι έχει την εξουσία πάνω σου να λέει ό,τι της κατεβαίνει χωρίς να δέχεται τις συνέπειες…”
Το γνωστό “μα εγώ είμαι μάνα σου, οπότε… *προσθέστε ελεύθερα συναισθηματικό bulling*”
Manual τους δίνουν στη γέννα; 😑
“Για το καλό σου το λέω”. Η φράση που μπορεί να δικαιολογήσει κάθε είδους συγκαλυμμένο ή απροκάλυπτο bullying.
Άμα θες να χάσεις βάρος επειδή εσύ θες να χάσεις βάρος,μην τρως ψωμί. Άμα θες να χάσεις βάρος επειδή η μαμά σου θα σε ήθελε πιο αδύνατη και ψωμί να μην φας, κάτι άλλο θα βρεθεί να σου κάνει τα νεύρα κρόσσια και κατά τα άλλα,όπως τα λέει η Αμπα.
Σήμερα τσαντίστηκα κι εγώ με τη μαμά μου: της ανέφερα ότι είμαι στρεσαρισμένη λόγω μετακόμισης και κάποιων γραφειοκρατικών θεμάτων που τρέχουν και μου είπε εμμέσως πλην σαφώς να το πάρω χαλαρά, πως δεν είναι τίποτα. Σε συνδυασμό με την ερώτηση αυτή, θυμήθηκα την Ντέμπορα Τάννεν η οποία αναφέρει πόσο ιδιαίτερη είναι η σχέση μητέρας-κόρης. Σύμφωνα με την Τάννεν, οι μητέρες μας νιώθουν υπεύθυνες για εμάς και θεωρούν ευθύνη τους να μας πιέζουν να βελτιωνόμαστε. Δεν το κάνουν πάντα με τον πιο διακριτικό τρόπο, όπως η μητέρα της φίλης μας, και πολλές φορές ίσως υποτιμούν τα προβλήματά μας, όπως η δική… Διαβάστε περισσότερα »
Για όσ@ς έχουν ευχέρεια με τα αγγλικά, διαβάστε το http://journals.equinoxpub.com/GL/article/view/4142/3575!
Εγώ επιτέλους βρήκα την απάντηση: “ρε μάνα ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας; ότι εγώ κάποια στιγμή μπορεί να χάσω κιλά, εσύ όμως θα μείνεις για πάντα σκατόψυχη”.
Αυτό το κομμάτι: “Και αντί αυτή η γνώση να την κάνει να νιώσει υπεύθυνη, την κάνει να νιώθει παντοδύναμη και «δίκαιη». Με άλλα λόγια, είναι ανώριμη να διαχειριστεί τον ρόλο της ως μητέρα.” Μου φάνηκε πολύ αποκαλυπτικό. Χρειάζεται πολύ δουλειά για να μην υποπέσει κάποιος άνθρωπος σε αυτή την παγίδα και πιστεύω ότι οι γυναίκες της γενιάς των μανάδων μας δεν είχαν τέτοιες ευκαιρίες. Τώρα που γινόμαστε μαμάδες από τα 35 και μετά, με εμπειρίες, δουλειά, εσωτερικές αναζητήσεις, ενημέρωση, κλπ, πιστεύω ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης (σίγουρα όμως έχουμε άλλες αδυναμίες όπως ο καταναλωτισμός, η υπερπροστατευτικότητα, κλπ). Όμως να πω και… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό σχόλιο.
Φάε όσο ψωμί θέλεις χωρίς ενοχές.Φάε παγωτά,γαριδάκια,ό,τι τραβάει η όρεξή σου… Πάρε απόφαση ότι τα παραπάνω κιλά θα τα χάσεις μόνο εφόσον θέλεις και όταν το αποφασίσεις εσύ,μόνη σου και στον χρόνο που μπορείς να ασχοληθείς με τη δίαιτά σου & όχι γιατί “πρέπει” επειδή το είπε η μαμά σου ή επειδή θέλεις την αποδοχή της,χωρίς πίεση δηλαδή,χωρίς να ακούς “φωνούλες” τύπου: “είμαι χοντρή,δεν με αποδέχεται κλπ κλπ”. Δήλωσε με σαφήνεια,χωρίς εκνευρισμό ή νεύρα ότι έτσι θα γίνει, όποτε θέλεις & γιατί έτσι θέλεις άρα ό,τι κι αν προσπαθεί να πετύχει με καλό,απότομο ή επικριτικό τρόπο οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα,πως… Διαβάστε περισσότερα »
Κάπως μου θύμισες τον εαυτό μου. Ακου αυτό που σου λεεί η Λένα πολύ προσεκτικά. Αναζητούσα την αποδοχή της μανας μου σε τόσα πολλά. Το οτι ημουν το “καλο κορίτσι” βασικά οφείλεται σε αυτό. Πάντα να προσπαθώ για το τέλειο να την κάνω υπερήφανη σε οτι καταπιαστώ, να τρέξω να τη συμβουλευτώ σε κάθε μου αμφιβολία. Και παράλληλα να κλαίω κάθε φορά που έκανε ενα επικριτκό σχόλιο για τα κιλά μου. Ενοχές και αυτομομφή που δε μπορώ να γίνω αυτό που θέλει για μένα- γιατι μανα είναι και θέλει το καλό μου, άρα εγώ κάνω κατι λάθος. Στην αρχή αδυνατούσα… Διαβάστε περισσότερα »