Σήμερα πήγα στην κηδεία της κυρίας Μ. Της φίλης της μαμάς μου. Πόσο χάλια είμαι δεν λέγεται. Η κυρία Μ. έμενε κοντά στο πατρικό μου. Για να πάω σχολείο ή φροντιστήριο περνούσα κάτω από το σπίτι της. Εκείνη ήταν μονίμως στο μπαλκόνι και κεντούσε και εγώ την χαιρετουσα. Το αγόρι που είχα στο σχολείο την είχε ονομάσει Ρόιτερς και γελούσαμε. Με την αδελφή μου πολλές φορές κάναμε ολόκληρο κύκλο μην μας δεί. Ποτε ωστόσο δεν ανέφερε στην μάνα μας ότι μας είδε. Ποτέ δεν μπορώ να πω ότι μας κουτσομπολεψε ή ότι άκουσα να κουτσομπολευει κάποιον άλλον όταν ερχόταν σπίτι μας και ερχόταν καθημερινά. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Σπουδασα, μετακόμισα, παντρευτηκα, έκανα παιδιά. Πού και πού μόνο μου ανέφερε η μάνα μου ότι πήγε στην παλιά γειτονιά και είδε και την κυρία Μ. και μου έλεγε τα νέα για τους γιους της. Άρα, μήπως σήμερα κλαίω για την περασμένη μου νιότη; για τα χρόνια που περνούν; για το αναπόφευκτο του θανάτου; Ή κλαίω για την κυρία Μ.; Άσε και το άλλο….έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να πάρω τηλέφωνο το αγόρι μου από το λύκειο και να του πω:ξέρεις ρε Κώστα, πέθανε το Ρόιτερς ρε γαμωτο. Και νιώθω σαν εχτές να ήμασταν μαζί. Έλα όμως που έχω να του μιλήσω 20 χρόνια. Θυμάμαι βέβαια ακόμη το σταθερο του πατρικού του(απίστευτο το μυαλό του ανθρώπου, τι θυμάμαι κ γω μετά από τόσα χρόνια). Τέλος πάντων, νομίζω θα ήταν πολύ χαζό-παραξενο- βλακεία να τον έψαχνα μετά τόσο καιρό γι’αυτό τον λόγο. Δεν θα ήταν; Δεν ξέρω καν τι κανει…που βρίσκεται…κτλ φαίνεται δεν με ένοιαζε και ποτε …..
–Η μητέρα του κολυμβητή
Κλαις για όλα αυτά μαζί. Θα ήταν παράξενο να τον πάρεις για αυτόν τον λόγο, αλλά νομίζω ότι δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Με τον καιρό θα ξεκαθαρίσει το πράγμα και θα καταλάβεις. Να ζήσετε να τη θυμόσαστε. Ακούγεται πολύ καλή κυρία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το βράδυ με περίμενε στην πόρτα ο γιος της απέναντι γειτόνισσας. “Απόψε συχωρέθηκε η μητέρα μου”, μου είπε βουρκωμένα. Για λίγο μείναμε σιωπηλοί, καμιά κουβέντα δε σήκωνε η ώρα. “Είπα να ειδοποιήσω τους γειτόνους μας για την κηδεία, μα εκτός από την κυρα-Δέσποινα κι εσάς, δεν έμεινε κανένας από τους παλιούς. Η μάνα μου που ξεπροβόδισε όλες τις γειτόνισσες, θα φύγει τώρα ολομόναχη”.
“Μαζί της πέθανε κι η γειτονιά μας”, σκέφτηκα μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά.
(Ντίνος Χριστιανόπουλος, “Ο θάνατος της γειτονιάς”)
Πόσο αληθινό και βαθιά συγκινητικό…
Έχω να πω μόνο….
.
.
.
.
ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ.
Κάμερα σε μένα. Μαμά του μικρού Φελπς, εσύ;;!
ναι κοτσυφι ΝΑΙ!!!
Ρε λες;;
Πάντως συγκινητικό το κείμενο, γλυκούλα η κυρία Μ.
Κι εγώ το πρόσεξα. Συγκινήθηκα λίγο, σκέφτηκα το ίδιο με τη Σοκοφρέτα! Και συνειδητοποίησα πώς βλέπουμε διαφορετικές πτυχές του ίδιου ανθρώπου χωρίς να τον γνωριζουμε.
Ζωή σε σας, κυρία μαμά του Φελπς.
ρε κοτσύφι σατανάαα
Παιδιά γειά σας! Θυμήστε μου τη Μαμά του Φελπς, πλιζζζζ
https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti-a-mpa-pos-ginetai-na-min-me-ypostirixei-i-idia-moy-i-fili/
Ευχαριστώ @ansi
Θυμήστε μου τη μαμά του Φελπς ρε παιδια, πλιζ!
Είναι αυτή η ιστορία https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti-a-mpa-pos-ginetai-na-min-me-ypostirixei-i-idia-moy-i-fili/
Και έχει και update https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti-a-mpa-update-istorias-7/
Ευχαριστώ Εντελβάις! Ναι, θυμηθηκα…☺
ακόμα κι εγώ που δεν την ξέρω την κυρία Μ., συγκινήθηκα.. Νομίζω ότι για όλα αυτά κλαις. Μαζί της η κυρία Μ. πήρε και κάτι απ την παιδική/εφηβική σου ηλικία.. Αν σε παρηγορεί, σκέψου πόσο όμορφα παιδικά/εφηβικά χρόνια έζησες..
Πολύ θα ήθελα να καταφέρω να γίνω κυρία Μ. ..
Μεσα σε μια δινη ασθενειών στην οικογένεια, πολλή πιεση και κατάθλιψη, ελαβα από παλια συμφοιτήτρια μερικές φωτο απο τα φοιτητικά μας. Στο πρόσωπο μου ειδα το γιο μου. Μετά αρχισα να ψαχνω νοσταλγικά ονλαιν τους τοπους και τα προσωπα. Τον τότε έρωτα μου δεν τον ειδα σχεδον πουθενά, κρύβεται καλά παρολο που εχει την επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις για επαγγελμα της. Βρηκα ομως τα αγγελτήρια θανατου και των δυο γονέων της, που με ειχαν δεχτεί και αγκαλιασει πολύ ζεστα τοτε. Επαθα ενα σοκ…. Νομιζω ολοι παθαινουμε κατι με τη συνειδητοποιηση πως πια ο χρονος μετρα αντιστροφα και πως τα… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο με συγκίνησες ρε συ… πολλές φορες κι εγώ κλαίω για κάτι φαινομενικά χαζό και από πίσω κλαίω για την παιδικότητα μου που χάθηκε και για τα χρόνια που περνούν… είναι αυτά τα γεγονότα που δίνουν αυτή την αφορμή γιατί δεν μπορούμε να τα θρηνήσουμε με άλλο τρόπο… χάθηκε το Ρόιτερς, χάθηκαν τα 2 παιδιά που περνούσαν από κάτω.. χάθηκε η νιότη αλλά τα παιδιά ζουν για πάντα μέσα μας… απλά το ξεχνάμε…
Ίσως να κλαις για όλα αυτά πού είπες αλλά και γιατί ένα κομματάκι από το παζλ της ανέμελης και ξέγνοιαστης εποχής σου έφυγε.Πολύ όμορφος ο τρόπος που τη θυμάσαι.
Να είσαι καλά να τη θυμάσαι έτσι γλυκά.
Το κείμενο σου είναι πολύ συγκινητικό και ισως κλαις γιατί σου λείπει η αθωότητα και η αφέλεια εκείνων των χρόνων.
Θυμάμαι απέξω όλα τα τηλέφωνα των πατρικων των φίλων μου. Τους δε γονείς τους, τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους (και έχω να τους δω χρόνια).
Δεν είναι βλακεια να τον ψάξεις, για όποιον λόγο, αφού τον σκέφτηκες και, εκτός από το παλιό νούμερο, δεν θα είναι δύσκολο να τον βρεις και στο fb. Με την ευκαιρία κανονίστε και καμιά συνάντηση παλιών συμμαθητων!
Νομίζεις! Εγώ ψάχνω από περιέργεια πού και πού το εφηβικό μου love crush, και ο τύπος δεν έχει ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ social media. Δεν έχω και επαφές με πρώην συμμαθητές μου-φίλους του…
Πού ‘σαι ρε Βασίλη; 🥰 😋
Nαι βρε παιδί μου! Πώς εξαφανίστηκαν έτσι μερικοί;;;
Φελις μαζι σου, το εχω κανει και εγω. Eχει σοσιαλ, τον ψαχουλεψα και Ω! τι να δω ειναι φιλος στο φβ με ΛεναΦου!!
Χαχα, sktpsx τέλειο! Εγώ πού τέτοια τύχη… Μόνο μία φορά τον πέτυχα στην Φολέγανδρο, εγώ με την τότε σχέση μου, αυτός με μία υπερθεά αγκαζέ, ξυπόλυτος! Δεν πρέπει να με κατάλαβε γιατί δεν είμασταν πολύ κοντά, ντράπηκα πολύ και δεν ήθελα να καρφωθώ, όπου φύγει φύγει!
Ε, από τότε, πουθενά το αγόρι, εξαφανιζόλ! 😐😭
Είναι παράξενο το πόσες διαφορετικές σκέψεις κάνουμε και πόσα συναισθήματα γεννιούνται όταν μια απώλεια μας αγγίζει. Νομίζω όμως πως είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Ο θάνατος είναι συγκλονιστικό γεγονός. Δυστυχώς ή ευτυχώς το καταλαβαίνουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Ο θείος μου που ζει στην ιδιαιτερη πατριδα μου βαδίζει στα 95 και είναι πλέον πολύ καταβεβλημενος. Οι οικογένειές μας ήταν πάντα πολύ συνδεδεμενες και με τα ξαδελφια μου είμαστε πάρα πολύ κοντά. Τον βλέπω πολύ σπάνια πια, αλλά τελευταία σκέφτομαι συνέχεια ότι όταν πεθάνει θα σημάνει πραγματικά για μένα το τέλος της παιδικής μου ηλικίας, παρότι αυτή έλαβε χώρα στην μακρινή δεκαετία του 70.