Αγαπητή «Α, μπα»: Τίποτα δεν μου αρκεί

Αγαπητή μου εσωτερική φωνή, τι γνώμη έχεις για την αίσθηση του ανικανοποίητου σε όλους τους τομείς; Πολλές φορές νιώθω ότι αυτό που έχω ή κάνω δεν αρκεί και θέλω κι άλλο! Είτε αφορά σχέση, είτε γνώση, είτε εξέλιξη στη δουλειά, τα πάντα. Νιώθω ότι αν σταματήσω θα βαλτώσω, θα βαρεθώ, δεν θα καλύψω τα κενά μου. Θα ησυχάσω ποτέ; Σε φιλώ γλυκά στη μούρη, είσαι θεάρα!

Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς, αλλά η ενέργεια που επιτρέπεις στον εαυτό σου να σπαταλάει για να συντηρηθεί αυτή η αίσθηση μπορεί να στείλει πύραυλο στον Άρη. Μπορεί να σε καταβροχθίσει τόσο ώστε να μην έχεις δύναμη ή το μυαλό να κάνεις οτιδήποτε άλλο και ίσως έχεις φτάσει ήδη εκεί, στο να μη ζεις τη ζωή σου αδιαφορώντας γι’ αυτή, γιατί αυτό που σε νοιάζει είναι η εντύπωση που δίνεις στους άλλους.

Νομίζω ότι μέσα σε αυτή την αίσθηση κρύβεται μια δόση ναρκισσισμού, εγωισμού, μια απαίτηση από τη ζωή να τα φέρει όπως θέλεις και η τεράστια απογοήτευση που αυτό δεν τελικά δεν γίνεται. Έχεις προσδοκίες. Δεν λέω μεγάλες ή μικρές, αλλά τόσες ώστε να εμποδίζεις τον εαυτό σου να δει τι βρίσκεται κάτω από τις στρώσεις ψευδολύσεων και παρανοήσεων για το τι είναι η καλή ζωή για σένα και μόνο για σένα, όχι για τους άλλους, όχι για τους σταρ του σινεμά, όχι για τα περιοδικά και τις εκπομπές της τηλεόρασης. Αυτό που σε ωθεί τώρα είναι προσδοκίες μη ρεαλιστικές, ανάγκες που έχεις υιοθετήσει από άλλους, έτοιμες, και αποφεύγεις να σταματήσεις για να σκεφτείς και να ανακαλύψεις μήπως, τελικά, δεν σε νοιάζει να βγάζεις πολλά λεφτά ή αν σε καλούν σε πολλά πάρτι ή δεν σε απασχολεί αν σε θεωρούν καλή νοικοκυρά και μήπως τελικά είναι ώρα να πληρώσεις καθαρίστρια.

Οι προσδοκίες δεν είναι η ελπίδα. Η ελπίδα δίνει κίνητρα να συνεχίσουμε, αλλά αφήνει τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Οι προσδοκίες είναι αδιέξοδες και δημιουργούν αίσθηση ανικανοποίητου γιατί είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Η ζωή δεν θα σου φέρει τον άντρα της προσδοκίας, ή τη δουλειά της προσδοκίας, ή τα κιλά της προσδοκίας, ή οτιδήποτε έχεις ήδη αποφασίσει πώς πρέπει να είναι. Οι απαιτήσεις που έχεις για το μέλλον σου δεν θα σου φέρουν περισσότερη σιγουριά στο παρόν.

Κάτι κερδίζεις από τη σημερινή σου συμπεριφορά και γι’ αυτό τη συνεχίζεις. Φοβάσαι ότι αν σταματήσεις να έχεις προσδοκίες, θα αποκαλυφθεί ότι είσαι ένας κανονικός άνθρωπος; Σου φαίνεται μπανάλ ότι στην πραγματικότητα σου φέρνει ευχαρίστηση η ήρεμη οικογενειακή ζωή; Δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι μάλλον δεν είσαι προορισμένη για Μεγάλα Πράγματα; Φαντασιώνεσαι ότι σε θαυμάζουν, σε λατρεύουν, ότι είσαι το κέντρο κάθε παρέας, η γυναίκα που αφήνει πίσω της θρυμματισμένες καρδιές; Πιστεύεις ότι η ζωή σού χρωστάει τα μεγαλεία που βλέπεις σε κάθε είδους οθόνες;

Δεν ξέρω αν θα ησυχάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα μην περιμένεις να γίνει αυτό από μόνο του. Μπορείς να κλωσάς τις προσδοκίες σου ελπίζοντας να εκπληρωθούν δίνοντάς σου χρυσάφι για μια ζωή – υπάρχουν πολλοί που σπατάλησαν έτσι τα χρόνια τους. Κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να αλλάξεις τρόπο σκέψης, ούτε θα γίνει κάτι που θα σε ταρακουνήσει για να δεις την αλήθεια, όπως γίνεται σε ταινίες. Όμως, αν θέλεις να εμπνευστείς, υπάρχει μια ταινία που μιλάει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα, με την εξής συμβουλή: «Μην υποκύπτεις στην απελπισία. Είναι δική σου δουλειά να βρεις το αντίδοτο στην κατάρα της ύπαρξης».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News