Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην Ίο, είμαι για τρίτο βράδυ στη σειρά με τις δυο φίλες που γνώρισα στο πλοίο, στο Ελληνάδικο. Είναι 6 το πρωί, και δίπλα μας παρέα αγοριώνε σε μεγάλα κέφια, σπάνε ένα ποτήρι, σκύβω να πιάσω τα γυαλιά, μου λέει ο διπλανός μου μη σκύβεις εσύ μεγάλη γυναίκα, θα μας μείνεις.
Εντάξει, δεν λέει αυτό ακριβώς αλλά δεν έχει σημασία, γιατί μου μιλάει και σύντομα ρωτάει ηλικία. Και του λέω είμαι σαρανταένα και ρωτάει γιατί είμαι στην Ίο, και λέει εκείνος είναι στο μπάτσελορ του κολλητού του κι ο ίδιος είναι 33 κι έχει ήδη παντρευτεί και έχει και κόρη που σήμερα είναι σαράντα ημερών, να του ζήσει.
Πολύ ωραία όλα αυτά και τώρα συγγνώμη, πάω να συνεχίσω να πίνω το ποτό μου με τα κορίτσια, άντε γεια, αλλά όχι, έχει ακόμα να μου πει πολλά. Και ξεκινά, μα είμαι σαρανταένα και δεν έχω παντρευτεί; αλήθεια είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή, που δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να στηριχτώ; Τι να πω, θα ήμουν πιο ευχαριστημένη αν δίπλα μου δεν είχα εσένα. Δεν το έχεις μετανιώσει που δεν έχεις παιδιά; Έχω μετανιώσει που έσκυψα να πιάσω τα σπασμένα γυαλιά. Και εσύ τώρα είσαι ευτυχισμένη;
Ξέρω ‘γω, πιο ευτυχισμένη από τη γυναίκα σου που παράτησες με μωρό ενός μηνός να πας στην Ίο να πίνεις πελβετέρε ξημερώματα, και βασικά πιο ευτυχισμένη που δεν θα έχω για πατέρα του παιδιού μου κανένα μαλάκα σαν εσένα.
Αλλά ο Μπάτσελορ δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει περίπου για μια αιωνιότητα, κρίνοντας μια άγνωστη γυναίκα που γνώρισε τυχαία σε μαγαζί για τις επιλογές της στη ζωή, και κρατιέμαι να μην του πω στατιστικές διαζυγίων και πόσα πιστεύει ότι θα δίνει διατροφή, ή έστω ότι η γυναίκα του αυτό το μπάτσελορ θα του το χτυπάει μια ζωή, αλλά δεν λέω τίποτα, είμαι κουρασμένη, λυπημένη και δυστυχώς, καλή.
Και αναδρομή στο κοντινό παρελθόν, δηλαδή την προηγούμενη μέρα κατά τις 7 το πρωί, έξω από το Ελληνάδικο, μιλάω με ευάερο ευήλιο και νταβραντισμένο νέο, με συγκινητικά σιδερωμένο πουκάμισο.
Μου πιάνει τα χέρια, του πιάνω τα χέρια, είναι αντρίκια και αδρά, ρωτάω αν κάνει χειρωνακτική δουλειά, σκέφτομαι επιτέλους γνώρισα ένα τίμιο παιδί του μόχθου που πιάνει την πέτρα και τη στίβει καθημερινά. -Όχι, είναι από το κρος φιτ.
Και είμαι σήμερα και κοιτάζω απέναντι στο μπαρ το Σιδερωμένο Πουκάμισο – Κρος Φιτ με μελαγχολία, άραγε με μισεί μετά τα φεμινιστικά που του έλεγα νωρίτερα στο άλλο μαγαζί, γιατί τώρα φαντάζει σαν γλυκιά ουτοπία, και τελικά δυστυχώς ήτανε εικοσιπέντε κι όχι τριαντατρία.
Αλλά βέβαια μάλλον νομίζει ότι ο βλάκας του μπάτσελορ μου την πέφτει, άλλωστε και οι φίλες με κοιτάζουν ενθαρρυντικά, γιατί φαίνεται εξαίρετος και φέρελπις νέος σε σχέση με τα μικροσκοπικά Ιρλανδάκια που κοιτάζω κανονικά, και αποδέχομαι τη μοίρα μου και υπομένω τα λογύδρια για τον προορισμό της γυναίκας στωικά, και μιλώντας για προορισμό, έχω αρχίσει να σκέφτομαι νοσταλγικά το δωμάτιο, όπου με περιμένουν σταφύλια και κεφαλοτύρι, αυτό είναι που μου δίνει ελπίδα να αντέξω τη βραδιά, γιατί αλήθεια δεν συμβαίνει άλλο τίποτα μέχρι να φύγουμε καμιά ώρα μετά, κι όταν φτάνει η ευλογημένη εκείνη ώρα που έχω ξεβαφτεί κι έχω κάτσει επιτέλους τετ α τετ με το τυρί, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μαχαίρι, και το τρώω σαν φέτα καρπούζι.
Την άλλη μέρα για μπάνιο, τους βλέπω και πάλι μπροστά μου, και οι φίλοι μπάτσελορ προσπαθούν να με πείσουν να «γνωρίσω καλύτερα» Μπάτσελορ κλείνοντας το μάτι ξανά και ξανά, και αναφέροντας λεπτομέρειες σχετικές με την ανατομία του Μπάτσελορ, κι εκεί αηδιάζω τρομερά και η πίστη μου για την ανθρωπότητα χάνεται οριστικά.
Όπως κάθε μέρα, η μέρα έχει και βραδιά. Και μετά από την απαιτούμενη μπαρότσαρκα, βρίσκομαι στο ελληνάδικο, αργά, για ακόμα μια φορά. Είναι ακριβώς μια μέρα μετά τη συζήτηση για το πόσο έχω αποτύχει συνολικά, ανύπαντρη, άτεκνη και ατελής, και βρίσκομαι δίπλα στη μπατσελορπαρέα ξανά, γιατί δεν είναι στο μαγαζί γνωστός άλλος κανείς, και σκέφτομαι τη ματαιότητα της ζωής, και ξάφνου, με λάμψη γύρω-γύρω, σαν Θεός από μηχανής, εμφανίζεται προπέρσινος ωραίος φεϊσμπουκικός φίλος από το νησί. Μου μιλάει.
-«Τι κάνεις σε Ελληνάδικο εσύ;»
-«Εγώ; που απ’ το ένα τουριστόμπαρο κατέληγες στο Ιρλανδέζικο άφτερ εσύ;»
-«Περνάς καλά εδώ;»
-«Καθόλου.»
-«Πάμε να φύγουμε;»
Και κατεβάζω το υπόλοιπο ουίσκι με μια γουλιά, κοπανάω ποτήρι στο μπαρ, βουτάω τσαντάκι, ρίχνω πίσω στη μπατσελορπαρέα αγέρωχη ματιά, τινάζω μαλλί και μπάι μπίτσεζ, κινηματογραφικά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Υποβιβασμός και υποτίμηση ως τεχνική φλερτ γιατί αλλιώς ούτε θηλυκή μύγα δεν του κάθεται παρόλο που είναι κουρ@δ@. Με το που πάτησε το πόδι του αυτός το νησί έγινε ΄Ιου.
Απαράδεκτο σχόλιο. Εκτός από το ότι στάζει μισογυνισμό από που ακριβώς προέκυψε αυτό το συμπέρασμα αδυνατώ να καταλάβω.
Αλήθεια, με τι δεδομένα έβγαλες συμπέρασμα (και μάλιστα τέτοιου τύπου!!) για τη γυναίκα που σε λίγες μέρες παντρεύεται ο Μπάτσελορ;;;
Τι ωραία που θα ήταν να γινόταν η κινηματογραφική έξοδος χωρίς τη βοήθεια του από μηχανής θεού. Lady in distress μου κανε λίγο η φάση.
Τυπου “κοιταξτε, δεν ειμαι μονη, να, φευγω με έναν άντρα, που να σκασετε”.
Σα να πηρες τις οποιες φεμινιστικές σκέψεις σου και να τις έριξες στη λεκάνη της τουαλέτας πατώντας το καζανάκι. Το τέλος μου φαίνεται ότι αποκαλύπτει ότι η θλιβερη διαπιστωση του Μπατσελορ ειχε βαση για σενα.
wtf? mean for no reason…
Διαφωνώ Maggie και fantasmataki. Η αποχώρηση ήταν αυτή που ήταν και το μήνυμα είναι ότι είμαι μια χαρά, περνάω καλά και ζω την ζωή που επιλέγω. Εν προκειμένω, φεύγω με κάποιον που βρίσκω ενδιαφέρον και ελκυστικό και δεν ειναι κάποιος από εσάς γιατί δεν σας σας βρίσκω ενδιαφεροντες και ελκυστικούς και δεν θα μπω στο καλούπι ζωής που εσεις θέλετε. Το μόνο που θα παροτρυνα την Ειρήνη είναι να γίνεται δυσάρεστη στους αγενείς επειδή δεν είναι αγένεια να βάζεις στην θέση του τον κάθε αγενή, ούτε κακία, αλλά καλοσύνη προς τον εαυτό της. Βέβαια το κείμενο είναι παλιό οποτε πιθανών… Διαβάστε περισσότερα »
Το ότι από τις πιθανές αναγνώσεις του τέλους εσύ κατέληξες σ’ αυτή που τάχα επιβεβαιώνει το λιγούρι, τι να αποκαλύπτει για σένα άραγε;
Από τη βιασύνη να κράξεις δεν διαβάζεις καν το κείμενο σωστά: “και λέει εκείνος είναι στο μπάτσελορ του κολλητού του κι ο ίδιος είναι 33 κι έχει ήδη παντρευτεί και έχει και κόρη που σήμερα είναι σαράντα ημερών, να του ζήσει.”
Είναι ήδη παντρεμένος απλά η κοπέλα στο κείμενο τον ονομάζει Μπάτσελορ σαν υποκοριστικό οτι ειναι ο τύπος απο τη φαση μπατσελορ.
Φωτεινη λυπαμαι, αλλά ξαναλεω: διαβαζεις ό,τι θελεις. Το οτι προετρεπε κι εκανε ηλιθια αστεια η παρεα δεν σημαίνει οτι εβρισκαν συμφωνο τον αντρα στον οποιο αναφερομαστε. Δεν θελουν ολοι οι αντρες να πηδηξουν, ο ανθρωπος το πρωτο που ειπε στην γραφουσα ειναι οτι ειναι παντρεμένος με παιδι, με αξεστο σεξιστικο τροπο μεν, αλλά δεν εκανε καμια κινηση. Υποθέτεις, στήνεις σεναρια, αν αυτο, τοτε εκεινο, ολο θεωρία, που δεν μυριζει καν ναφθαλινη, εχει πιασει σκωρο.
Απορω γιατι τα γραφω ολα αυτά
Πραγματικά στην αρχή γέλασα τόσο πού αλλα μετά αναρψτήθηκα αν έισαι καλα στο μυαλό σου. Πραγματικά πόσο μίσος έχεις μεσα σου που παίρνει η μπάλα και τη γυναίκα του τύυπου που δεν την ξέρεις καν. Ποιος σε έχει ορίσει αστύνομία ήθους και κάνεις τόσες προβολες και λογικά άλματα σε κάθε ιστορία?
Το οτι το ξαναμοιράζεσαι μαζί μας επειδή το πιστέυεις τοοοόσο πολύ αυτό το σχόλια το αφήνω ασχολίαστο.
Πραγματικά δε σταματάς να ξαφνιάζεις με ορισμένες απόψεις σου… Αντιλαμβάνεσαι πόσο μισογυνιστικό είναι αυτό που έγραψες;