Αγαπητή «Α, μπα»: Μήπως βλέπω ακόμα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των γονιών μου;

Αγαπητή Α,μπα, πως γίνεται στη ζωή μου να μην έχω απωθημένα, πέρα από το να καλύψω όλες μου τις επιθυμίες; Γιατί υπάρχουν πολλές που δεν μπορώ να καλύψω. Ας πούμε, πως ξεπερνάω το γεγονός ότι στα φοιτητικά μου χρόνια δεν διασκέδασα όσο οι υπόλοιποι, γιατί είχα και πολλές υποχρεώσεις, πολύ έλεγχο από τους γονείς μου και έμενα πολύ μακριά από το κέντρο με αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η μετακίνηση; Πώς ξεπερνάω το γεγονός ότι διάλεξα να σπουδάσω ένα πολύ δύσκολο αντικείμενο το οποίο δεν με ενδιαφέρει να εξελίξω επαγγελματικά και αυτό μου στοίχισε την ανεμελιά μου και με έχει φέρει και σε δύσκολη θέση που δεν.θέλω με κανένα τρόπο να εργαστώ σε αυτό; Όλη αυτή η πίεση νιώθω πως μου στέρησε τα καλύτερα μου χρόνια. Αυτή τη στιγμή είμαι 26 χρονών, αυτοσυντηρούμαι μέχρι να καταλήξω κάπου ή έστω να ωριμάσω για να δουλέψω στο αντικείμενο που σπούδασα. Αυτό όμως που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι ότι ζω την εφηβεία και τη φοιτητική φάση που δεν έζησα. Πιέζομαι γιατί νομίζω πως δεν είναι φυσιολογικό (ή είναι;) και φοβάμαι πως δεν θα λήξει ποτέ, αλλά δεν θα μπορώ να κάνω ποδαροδουλειές για πάντα ή ότι θα θέλω να αλλάξω φάση και λόγω ηλικίας πια δεν θα μπορώ. Επίσης μπλέκω σε αδιέξοδες συναισθηματικά καταστάσεις, με πιτσιρικάδες μικρότερους από εμένα, όμως δεν προχωράει από ένα σημείο και μετά γιατί φαινομενικά μπορεί να είμαστε στην ίδια φάση γιατί πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο ζούμε, πραγματικά όμως δεν είμαστε. Γιατί έχουμε ζήσει πολύ διαφορετικές πραγματικότητες από τη μία και από την άλλη έχουμε διαφορετικά προβλήματα αλλά και μεγάλη διαφορά φάσης στην προσέγγιση. Μου αρέσει η ζωή που κάνω ή είναι απλά ένας ανεξέλεγκτος εθισμός που φοβάμαι ότι δεν με αφήνει να ανακαλύψω τα θέλω μου και τον εαυτό μου. Είχα τόσο πολύ έλεγχο και πίεση μέχρι τα 23 μου που πήρα πτυχίο που κυριολεκτικά δεν πρόλαβα ούτε να καταλάβω που είμαι και τι κάνω. Και αν μπορείς να καταλάβεις την παρομοίωση, όταν το πήρα φώναξα φτου ξελευθερία και πήγα να παίξω στο διπλανό πάρκο. Φοβάμαι για το μέλλον ή είναι ένα αντανακλαστικό από παλιά; Μήπως ζορίζομαι με τη φάση μου γιατί ενδεχομένως βλέπω ακόμα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των γονιών μου; Ακόμα και οι κοινωνικές μου επαφές άθλιες ήταν μέχρι να πάρω πτυχίο. Τα τελευταία τρία χρόνια τις έχω δουλέψει όσο μπορώ και σίγουρα θέλει κι άλλο. Είναι επικίνδυνο αυτό που μου συμβαίνει;

-Μπαργουμαν μαθηματικος

Δεν γίνεται να σου πει κάποιος άλλος τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Αν θέλεις να μάθεις, μόνο με θεραπεία γίνεται. Κανονικά θα προσπερνούσα την ερώτηση, αλλά τη βάζω για όλους όσους περιγράφουν τη ζωή τους και μετά ζητάνε διάγνωση. Παιδιά, αυτό είναι η θεραπεία. Θέλει κόπο, χρόνο, και λεφτά. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πάρετε τις απαντήσεις σας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News