Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει το βιβλίο της Patti Smith Just kinds, όπου η Patti περιγράφει την περιπετειώδη ζωή της στην πολύ αρχή της πορείας της ενόσω ζει σε δύσκολες συνθήκες με έναν πενιχρό μισθό που την άφηνε συχνά άφραγκη και άστεγη. Εγώ το έχω διαβάσει και όπως διάβασα και σε ένα παλαιότερο άρθρο, όλοι θέλουν να διαβάσουν το Just Kids αλλά, κανείς δεν θέλει να είναι άστεγος ή να ζει γενικότερα στις συνθήκες που περιγράφονται στο βιβλίο. Γιατί τότε πολλοί διάσημοι ή απλά εύποροι επιλέγουν να ντυθούν σαν άστεγοι; Είναι καθαρή άγνοια ή ξεπερνάει τα όρια και φτάνει στην ασέβεια ως ένα άλλο είδος ”οικειοποίησης της φτώχειας / poverty appropriation”. Οι εύποροι ή και οι αρκετά πλούσιοι εμφανίζονται συχνά να επιλέγουν ρούχα μονόχρωμα, χωρίς εμφανή λογότυπα και πολλές φορές αρκετά διακριτικά. Συνήθως αυτές τους οι επιλογές χαρακτηρίζονται συνετές γιατί δεν τραβάνε την προσοχή, δείχνουν ότι πιστεύουν στον εαυτό τους χωρίς να στηρίζονται σε κάποια στολή και δεν κραυγάζουν την δυνατότητα τους να ζουν άνετα. Κάποιοι δεν κάνουν αυτή την επιλογή έχοντας πλήρη συνείδηση των επιλογών τους αλλά, είτε είναι βεβιασμένη είτε καταλήγει ατσούμπαλη και εκνευριστική.
Οι πιο πολλοί έχουν ως απώτερο στόχο να μην προκαλέσουν και να πρέπει ύστερα να αντιμετωπίσουν τα αρνητικά σχόλια του κοινού, να μην τραβήξουν την προσοχή στην οικονομική τους κατάσταση, να μην προκαλέσουν έτσι ώστε να κάνουν τον εαυτό τους στόχο κακοπροαίρετων σχολίων ή ακόμα και να μην τραβήξουν την προσοχή των επιτήδειων. Τι γίνεται όμως όταν η κατάσταση ξεφεύγει από την σφαίρα της προστασίας και συνεχίζονται να πωλούνται παπούτσια σαν τα golden goose στην τιμή των 600 δολαρίων για να δείχνουν χρησιμοποιημένα και βρώμικα;
Γιατί ο κόσμος να πληρώνει για να δείχνει ότι βρίσκεται σε δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκονται πραγματικά τόσοι άνθρωποι οι οποίοι δεν βρέθηκαν σε αυτή λόγω επιλογής αλλά ανάγκης; Γιατί είναι κουλ. Και λέγοντας κουλ, όπως έχει αναφέρει η Emma McClendon ”κουλ είναι να μην σε νοιάζει”. Η Emma που είναι curator στο FIT museum τονίζει ότι μεγάλο ποσοστό πλουσίων πιστεύει ότι μπορεί να οικειοποιηθεί χαρακτηριστικά από τα πάντα χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Άρα, το να νιώθεις ότι μπορείς να οικειοποιηθείς τα ”πάντα” σε συνδυασμό με την νοοτροπία του να μην σε νοιάζει τι είναι αυτό που κάνεις και τι αντίκτυπο έχει σε αυτούς που το βλέπουν καταλήγει να εγείρει προβληματισμούς. Κάποιες φορές έχουμε πέσει και εμείς σε αυτή την παγίδα και ας μην είχε σκοπό να γίνει κακοπροαίρετα. Πόσες φορές έχουμε δει τα κλασσικά all star να φοριούνται από νέους κυρίως ανθρώπους χωρίς να υπάρχει λόγος οικονομικής δυσκολίας σκισμένα, κομμένα, λερωμένα; Αρκετές.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά των ανθρώπων που δεν προβληματίζονται ιδιαίτερα από αυτή την νιχιλιστική προσέγγιση των πλουσίων. Όπου με τον όρο νιχιλιστική εννοούμε το να μην δίνουν τόση σημασία στο ρούχο με την έννοια του συμβολισμού , της χρηστικότητας και της λειτουργικότητας. Τα ρούχα ήταν ανέκαθεν τρόπος έκφρασης πολλών πραγμάτων, συναισθημάτων, καταστάσεων όμως αν ασπαστούμε αυτή την προσέγγιση τι νόημα έχει αν τα παπούτσια κάποιου πλούσιου είναι όντως τρύπια, ή αν το παντελόνι που διάλεξε έχει σκισήματα; Άλλωστε πόσοι από εμάς έχουν υιοθετήσει διάφορα στυλ που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί όπως σκισμένα τζιν, μπλούζες με τρύπες, βαμμένα ή ξεβαμμένα υφάσματα χωρίς να σκόπευαν στην προσβολή των οικονομικά ασθενών ανθρώπων;
Άρα τι είναι ακριβώς η οικειοποίηση της φτώχειας / poverty appropriation;
Συμβαίνει ότι μια ομάδα ανθρώπων υιοθετεί χωρίς να σκέφτεται και να αναλογίζεται την σημασία σε ιδέες, χαρακτηριστικά ή συνήθειες μιας άλλης ομάδας όχι ευνοημένων ανθρώπων. Η προσέγγιση της οικειοποίησης της κουλτούρας/ φτώχειας είναι μια συζήτηση που δεν είναι τόσο νέα έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Παρόλο που προβληματίζει την κοινωνία κάποια χρόνια τώρα, δεν υπάρχει καθορισμένο όριο για του τι θεωρείτε επιτρεπτό και τι ξεπερνά τα όρια.
Μια τελευταία άποψη που έχει ακουστεί είναι του David Barnett από την Independent. ‘’Είναι οι δυτικοί υπερευαίσθητοι με τα θέματα της οικειοποίησης της φτώχιας πραγματικά ή εξαιτίας των τύψεων τους;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πραγματικά θιχτηκα τώρα που η πελουσια οικειοποιείται τα ρούχα της λαϊκής που τιμώ ιδιαίτερα και της λέω “κάτω τα χέρια μωρή από το στυλ της φτωχιάς. Η φτώχια είναι μόνο δική μου και δεν μπορείς να το παίζεις φτωχιά. Μόνο εγώ θα είμαι φτωχιά.”
Αυτοί οι προβληματισμοί,κατευθείαν από το σύμπαν της αμερικανικής κοσμαρας, ειλικρινά σπανε κόκκαλα ώρες ώρες…
Χαχαχαχαχα τέλεια απάντηση! Εν τω μεταξύ διάβαζα διάβαζα και δεν λέει το άρθρο το πιο βασικό. Ότι οι διάσημοι πληρώνονται για να φορέσουν μάρκες, για να τις προωθήσουν, οπότε δεν φοράνε λογότυπα έτσι. Αυτά είναι για την πλεμπα που πιστεύει ότι έχει status αν η μπλούζα γράφει ντιορ ξέρω γω. Δωρεάν διαφήμιση τους κάνουμε έτσι παιδιά.
E, εδώ κολλάει το κουμπί αντίδρασης «Οικειοποίηση της φτώχειας» , τώρα το βγάλατε;!
[Ελπίζω τουλάχιστον αυτό το σχόλιό μου να μην λογοκριθεί, αν κι έχει μια υποψία κριτικής 9_9 …]
Και νομίζω μόλις λύθηκε το μυστήριο για τα περίεργα reactions που είχαν εμφανιστεί πριν κάποιες μέρες!! Μάλλον ήταν tags για αυτό το άρθρο που αφορά και “μόδα και πλούσιοι” και “οικειποίηση της φτώχιας”!
Ξεκινάμε από το “Οι εύποροι ή και οι αρκετά πλούσιοι εμφανίζονται συχνά να επιλέγουν ρούχα μονόχρωμα, χωρίς εμφανή λογότυπα και πολλές φορές αρκετά διακριτικά. ” Και συνεχίζουμε στο “Κάποιοι δεν κάνουν αυτή την επιλογή έχοντας πλήρη συνείδηση των επιλογών τους αλλά, είτε είναι βεβιασμένη είτε καταλήγει ατσούμπαλη και εκνευριστική.” Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο? Οι άνθρωποι, πλούσιοι και μη που αποφασίζουν να υιοθετήσουν μια μινιμαλιστική εμφάνιση δεν έχουν συνείδηση των επιλογών τους? Και καταλήγουν ατσούμπαλοι και εκνευριστικοί?? Μάλλον τα έχετε μπερδέψει. Υπάρχουν οι πλούσιοι τις κατηγορίας Στιβ Τζομπς με απόλυτα μίνιμαλ στιλ. Αν το θεωρείτε βεβιασμένο, μάλλον… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι το άρθρο παραλείπει ένα βήμα. Δεν είμαι ειδικός στη μόδα, αλλά πιστεύω ότι κάτι τέτοια trends γίνονται mainstream μέσω της εμπορευματοποίησης κάποιας υποκουλτούρας. Το παράδειγμα με τα φθαρμένα all star, που τα φοράνε και almost σαραντάρες καμιά φορά, σαν την αφεντιά μου, προήρθε από τις υποκουλτούρες του punk, που όντως αναπτύχθηκε στις φτωχές εργατικές κατοικίες. Οταν το punk έγινε σε κάποια φάση μόδα, τα σταράκια, οι παραμάνες και τα κολλητά παντελόνια επικράτησαν, και κάποια τρεντς παρέμειναν στο χρόνο και έγιναν κλασικά. Δηλαδή, δεν το βλέπω σαν θέμα οικοιοποίησης της φτώχειας, αλλά σαν θα έλεγα ένα κλασικό αξεσουάρ με… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίο άρθρο! Προτείνω σε όποιον θέλει μια λίγο πιο συνοπτικη παρουσιαση του θέματος να ακουσει το τραγούδι των Pulp “Common People”
(Που εντελώς ειρωνικά για τα σημερινά δεδομένα φέρνει ως παράδειγμα πλουσιων μια Ελληνιδα)
Συγκεκριμένα το τραγούδι έχει γραφτεί για μια Ελληνοκύπρια. Την περίοδο του 2015 βέβαι υπήρξε και η φήμη οτι γράφτηκε για την Δανάη Στράτου (σύζυγο Βαρουφάκη) αλλά διαψευστηκε σύντομα.
Εντελώς τυχαία έχω σπουδάσει και εγώ στο ίδιο πανεπιστήμιο που αναφέρεται στο τραγούδι και είχα 2 καθηγητές που μόλις μάθανε οτι είμαι Ελληνίδα μου είχαν πει την ιστορία, γιατί εγώ τότε στα 18 ούτε που είχα προσέξει τι έλεγε το τραγούδι.
Γιατι οι φτωχοι ψομολυσσανε για να ντυνονται σαν πλουσιοι;
Όταν στην εφηβεία μου πρωτοαγόρασα σχισμένα jeans, μου έκανε εντύπωση το ότι κόστιζαν περισσότερο από τα μη σχισμένα και μου φαινόταν και παράλογο. Όταν σύντομα έκανα τον λογικό συνειρμό της “μη δυνατότητας επιλογής” ασθενέστερων οικονομικά ανθρώπων να φορούν μη φθαρμένα ρούχα, αισθάνθηκα ότι εκείνη η “νέα τάση της μόδας” ίσως και να άμβλυνε το αισθητικό-ενδυματολογικό χάσμα ανάμεσα στους περισσότερο και λιγότερο προνομιούχους. Εκείνο το οποίο, όμως, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι για ποιον λόγο χρειάζεται κάποιος να σκάσει μεγάλα ποσά για να πετύχει το συγκεκριμένο επιθυμητό αποτέλεσμα! Πείτε με παράξενη αλλά ένα ακριβό ρούχο ή παπούτσι θα το επιλέξω… Διαβάστε περισσότερα »