Ο σύζυγός μου όταν βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι που τον εξοργίζει ή θλίβει, φωνάζει, βρίζει, χτυπάει τοίχους… Αυτές οι υπερβολικές κι επιθετικές αντιδράσεις με γεμίζουν φόβο.. Ναι, ναι, ξέρω, φταίω που τον παντρεύτηκα, απλά ψάχνω για κάποια λύση συμβιβαστική, γι ´ αυτό σου γράφω. Του το έχω εξηγήσει πολλές φορές κι επιμένει ότι, αφού δεν απευθύνονται σε μένα, εμένα τι με πειράζει;! Καταλήγει δε στο να με γεμίζει ενοχές, λέγοντάς μου πάντα ότι ούτε να εκφραστεί δε μπορεί! Πώς να του δώσω να καταλάβει ότι οι φωνές(έστω κι αν απευθύνονται στον αέρα), μου κάνουν κακό κι ότι, δεν θέλω να τον περιορίσω στις αντιδράσεις του αλλά, ξέρω ´γω, δε βλέπει ότι δεν είναι φυσιολογικό και θα ήταν καλό να «ξεμάθει» αυτή τη συμπεριφορά; Και πες εμένα για κάποιο λόγο δε με υπολογίζει σε αυτό, φαντάζομαι όμως, αν αποκτήσουμε παιδί στο μέλλον, να κλαίει από τον τρόμο βλέποντας τον πατέρα του να χτυπιέται και να χτυπάει το σπίτι επειδή κάτι του πάει στραβά, του ξαναχάλασε το αυτοκίνητο ή κάτι που, τέλος πάντων, συνήθως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πιο…φυσιολογικά.
Υπάρχουν ψυχολόγοι για αυτά τα θέματα. Αν δεν πειστεί να πάει, μην κάνετε παιδί. Μέχρι τότε, ίσως είναι καλή ιδέα να πας εσύ σε έναν ψυχολόγο, για να καταλάβεις τι είναι αυτό που βιώνεις κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ωχ, σου χω κακά μαντάτα. Δεν θα αλλάξει από μόνος του. Και απ´οτι φαίνεται δεν αναγνωρίζει καν ότι έχει πρόβλημα όποτε ούτε σε ψυχολόγο θα πάει.
Είχα κι εγώ τέτοιον σύζυγο. Με το παραμικρό, πχ βίδωνε κάτι και του έπεφτε η βίδα, γινόταν χαμός. Κάποια στιγμή θα το γυρίσει και σε σένα. Εμένα με έλεγε γρουσουζα και να μην τον κοιτάω όταν κάνει κάτι γιατί θα τον γρουσουζέψω. Τελικά έφτασα στο σημείο να καταπιέζομαι για να γίνονται όλα όπως θέλει αυτός για να μην εκνευριστεί. Δεν άντεξα. Χώρισα.
Αχ μπράβο που χωρισες.. Σφιχτηκα κ μόνο που το διάβασα.
Είμαι κόρη ενός τέτοιου άντρα.
Μην αυταπατάσαι ότι η οργή του δε θα στραφεί πάνω σου. Θα στραφεί και πάνω σου και πάνω στο παιδί σου. Και το παιδί θα πληγωθεί πολύ και πιθανώς ανεπανόρθωτα. Τρέχα.
Κι εγω.
Τετοιοι νευρικοι τραμπουκοι δεν πρεπει να κανουν οικογενεια.Τα παιδια δεν φταινε σε τιποτα.
Τους αξιζει να ειναι μονοι τους.
Την φραση ” θα με πεταξει απο το μπαλκονι ” για ασημαντα πραγματα , η μανα μου την ειχε ψωμοτυρι. Το ελεγε ομως χωρις φοβο, σα να καμαρωνε που πηρε σκληρο αντρα.
Σα να θαυμαζει το ποσο τραμπουκος ειναι. Οτι ειναι αντρας. Τραγικη.
Σαν παιδι ενος τετοιου ανθρωπου , αν δεν αντεχεις τις εντασεις ειναι πολυ διαβρωτικο.
Κόρη ενός τέτοιου άντρα επίσης. Η μητέρα φέρει τεράστια ευθύνη που ενώ γνωρίζει επιλέγει να κάνει παιδιά με τέτοιον άντρα. Είναι εγγύηση για πολύ άσχημα παιδικά-εφηβικά χρόνια με τραύματά που δεν επουλώνονται ποτέ. Εκτός όμως από τα ψυχολογικά τραύματα, πολλές παθολογικές προίκες των παιδιών που μεγαλώνουν σε αντίστοιχο περιβάλλον οφείλονται σε αυτό. Κάποιες ασθένειες εκδηλώνοται νωρίς, κάποιες μετά την ενηλικίωση, αλλά η ρίζα τους είναι εκεί. Δεν μεγαλώνουν υγιή παιδιά σε τέτοιο περιβάλλον. Μην κάνεις παιδιά μαζί του.
Ναι και γω Η μητέρα μου μας έκλεινε σε δωμάτια, μας έβγαζε στα μπαλκόνια, μας έπαιρνε και φεύγαμε από το σπίτι για να μη μας πάρουν τα σκάγια. Συχνά μας έπαιρναν όμως. Έμπαινε στο σπίτι και παγωνε το αίμα μου. Και όταν το συζήτησα με τη μάνα μου χρόνια μετά μου είπε το καταπληκτικό ‘ε και τι να έκανα; να χώριζα;’ Πιστεύω πως έχεις και συ ευθύνη αν φέρεις στον κόσμο παιδί με αυτόν τον άντρα. Επίσης αναρωτιέμαι, όταν θυμώνει με όλα τα άλλα ξεσπά έτσι αλλά όταν θυμώνει με σένα είναι ήρεμος και το συζητάει; μπορεί να μην απευθύνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Εμείς ακούγαμε το βράδυ τον ήχο του ασανσέρ ν ανεβαίνει όταν έκλεινε το γραφειο του κ ερχόταν σπίτι κ πεταγομασταν αν όχι να πέσουμε στα κρεβάτια μας, να κατσουμε ευπρεπως στον καναπέ μη μας βρει ανάσκελα να διασκεδαζουμε κ γίνει έξαλλος που βγήκαμε στο κλαρί την ώρα που η μάνα έκανε σπριντ να σβήσει τα φώτα. Η μάνα μου διαρκώς λέει “μια χαρά τα κατάφερα μια χαρά. Τον κληρονόμησα κιόλας”. Τι να πεις..
Μανδάμ και εγωωω .. στέλνω αγάπη ❤️
Ο δικός μου δεν μας χτύπησε ποτέ. Ζήσαμε όλη μας τη ζωή με το φόβο ότι θα το κάνει. Το χειρότερο ήταν οι μέρες που κυκλοφορούσε με το βλέμμα του τρελού αμίλητος. Στα 41 μου αν ακούσω κάποιον να ουρλιάζει σε πιο αδύναμο παγώνει το αίμα μου κ θέλω να σοριαστω.
Evil, ουτε ο δικος μου μπαμπας μας χτυπησε ποτε. Ειναι ομως πολυ νευρικος και μου εχει μεινει τραυμα να φοβαμαι τους θυμωμενους ανθρωπους.
Ο Αριστοτελης ελεγε οτι ο θυμωμενος ανθρωπος δεν διαφερει απο τον τρελο..
Η ψυχολόγος μου λέει ότι η απειλή του ξύλου είναι καμιά φορά χειρότερη από το ίδιο το ξύλο. Πραγματικά δεν ξέρω πάντως έχω τρομερή ευαισθησία σε χειροδικιες κ κακοποιησεις γυναικών κ παιδιών. Σε σημείο που διαβάζω περιγραφή σε βιβλίο κ θέλω να λυποθυμησω.
Πρέπει να γινει ξεχωριστό thread για αυτες τις τοσο ομοιες ιστορίες ενδοοικογενειακής βίας. Ειναι απίστευτο που είναι ολες τοσο πανομοιότυπες και η οργανωμένη παρουσιαση τους θα μπορουσε να σώσει κόσμο καθως θα εντόπιζαν πιο γρήγορα τα σημάδια. Εδω χανονται. Θα επρεπε να αναρτηθουν ξεχωριστα καπου μια μια ως μαρτυρίες.
Αγάπη σε όλες σας παιδιά. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι είμαστε πολλές.
Ούτε εγώ έφαγα ξύλο από τον πατέρα μου ποτέ, αλλά μας απείλησε με μαχαίρια τα οποία κράδαινε εναντίον μας, με ζώνη την οποία πάνω σε ένα ντελίριο τη χτύπαγε πέρα δώθε, με μπουνιές (μια φορά άνοιξε τρύπα στην ντουλάπα). Είχε διαλύσει άπειρες φορές αντικείμενα (αλλά το μόνο που θυμάμαι αυτή τη στιγμή είναι μια ζυγαριά). Να μη μιλήσω για το τι βρισιές έχω ακούσει (ξεκινήσαμε από τσογλάνι όταν ήμουν μικρή) φτάσαμε στα χειρότερα όταν μεγάλωσα.
Πραγματικά πως είναι δυνατόν να ειμαστε τόσες πολλές..
Βάλτε και εμένα στη λίστα. Ο πατέρας τραμπούκος. Φώναζε, έσπαγε, μια φορά είχε ρίξει μπουνιά στη πόρτα και την έσπασε. Είχε ξεκινήσει να φέρεται έτσι στις αδερφές του από νεαρή ηλικία και μετά συνέχισε στη γυναίκα του και σε εμένα. Έτρεμα και έχανα τα λόγια μου όποτε τον έβλεπα και αυτό τον εκνεύριζε ακόμα περισσότερο. Χρόνια μετά, όταν άκουσα στο δρόμο κάποιον να φωνάζει και ένα παιδί να κλαίει μέσα από ένα σπίτι έβαλα τα κλάματα και έπαθα σοκ μέσα στη μέση του δρόμου κι ας ήμουν πια 20 χρονών. Η μητέρα μου που ήταν μαζί μου δεν κατάλαβε τι… Διαβάστε περισσότερα »
Από μικρή, όποτε έβλεπα τρίχρονο να τσιρίζει, να χτυπιέται και να σπάει πράγματα, μου θύμιζε τον πατέρα μου. Και αναρωτιόμουν γιατί αυτό που σε ένα νήπιο (που, στο κάτω κάτω, το νήπιο ούτε το καταλαβαίνει ούτε το ελέγχει) το θεωρούμε μη αποδεκτή συμπεριφορά και του βάζουμε όριο, σε έναν μαντραχαλά σαραντάρη όχι μόνο το ανεχόμαστε αλλά στεκόμαστε και σούζα. Κι ένιωθα την αδικία, και οργιζόμουν. Αργότερα σκέφτηκα ότι, και αν μια γυναίκα φερόταν έτσι, θα στιγματιζόταν ως βίαιη, ασταθής, κακή σύντροφος, “υστερική” κτλ., τέλος πάντων η κοινωνία δε θα έδειχνε ανοχή. Γιατί λοιπόν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Μηδέν ανοχή… Διαβάστε περισσότερα »
Παθούσα (και πρόσφατα μαθούσα) Η συμβιβαστική λύση που ψάχνεις είναι η εξής: Θα γίνεις τέλεια, σε όλα. Θα γίνεις ήσυχη, δε θα ακούγεται τίποτα. Θα πρέπει να προβλέπεις τι πιθανόν θα τον εκνευρίσει, ώστε να το αποφεύγεις. Θα αναρωτιέσαι τι να κάνεις ή τι να παραλείψεις. Κάθε μέρα. Για κάθε λόγο ή πράξη ή σκέψη. Και μετά θα γίνεις αόρατη, για να μην προκαλείς την παραμικρή ταραχή. Κάνε αυτό εικόνα. Και μετά πρόσθεσε στην εικόνα ένα παιδί, που δεν μπορείς να το περιορίσεις. Σου φαίνεται αυτή η ζωή αξιόλογη, χαρούμενη ή ενδιαφέρουσα; Ο σύζυγός μου δε σήκωσε χέρι ποτέ. Εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
και μια μέρα θα γυρίσει να σου πει ότι δεν έχεις προσωπικότητα. ….
Είμαστε πολλές τελικά.
Πόσο υπέροχα έβαλες σε λόγια και τη δική μου ζωή! Κι εγώ κατάλαβα τη βία 14 χρόνια + ένα παιδί μετά.
Μην ρίχνεις την ευθύνη στον εαυτό σου, τώρα τον παντρεύτηκα άρα πρέπει να τα λουστώ. Τώρα συνειδητοποιησες το πρόβλημα σε όλο του το μεγαλείο και αυτό από μόνο του είναι ένα σημαντικό βήμα. Προσωπικά όταν είδα πιτμπουλ να φοβάται από το ξέσπασμα του πρώην συντρόφου μου, σκέφτηκα πολύ σοβαρά ότι αν στο μέλλον έκανα ένα παιδί με αυτό τον άνθρωπο, τότε αυτό το παιδί θα γύριζε μια μέρα και θα μου έλεγε γιατί με έκανες με αυτό τον πατέρα. Και η ζημιά θα ήταν ανεπανόρθωτη. Γιατί μια τρομοκρατημένη μάνα δεν μπορεί να προστατεύσει ένα τρομοκρατημένο παιδί. Κι αυτή η σκέψη… Διαβάστε περισσότερα »
Φιλιώ εσύ;
Και αν είναι ;τί κερδίζεις με αυτή την κίνηση ,από την στιγμή που αφηγείται ένα τόσο ευαίσθητο ιστορικό ;αν συνέβαινε σε μένα θα τρομαζα πάντως.
Πράγματι, διδυμη και Φιλιώ σπανιο, αν τυχει καποιος και την ξέρει θα κανει τη συνδεση. Θα πρότεινα να σβησουν το “Φιλιώ εσυ;”
Δηλαδή;
Εξωγήινη περιγράφεις την ιστορία σου με έναν κακοποιητικο άνθρωπο.θεωρω απόλυτα λογικό να μην θέλεις να φανεί η ταυτότητά σου όταν μιλάς γι αυτόν ,καθώς συνήθως αυτοί οι τύποι παρακολουθούν και απειλούν καιρό μετά το χωρισμό. Μιλάω εκ πείρας. Ακόμη και η πιθανότητα να το διαβάσει κάποιος κοντινός του και να του το μεταφερει παίζει. Γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο ;με αυτή την έννοια έγραψα το σχόλιό μου. Αν κάποιος /α υποπτεύεται την ταυτότητά σου ας στείλει προσωπικό μήνυμα και ας μη σε εκθέτει σε κοινό που δεν γνωρίζεις. Γι αυτό υπάρχει και η ανωνυμία εδώ μέσα.
Έλα τώρα τραγική ερωτηση
Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έναν πατέρα ακριβώς έτσι και μια μητέρα που δεν έκανε απολύτως τίποτα για να με προστατέψει. Οταν έκανα λάθος μια άσκηση στα μαθηματικά, ούρλιαζε και γινόταν κατακόκκινος από τα νεύρα του. Όταν ξέχναγα να γράψω μια άσκηση, κοπάναγε τις καρέκλες και τα τραπέζια. Κλάματα, τρόμος, μίσος, μελαγχολία αυτά ήταν τα αποτελέσματα όλης αυτής της κατάστασης. Ακόμα προσπαθώ να αποβάλλω όλη αυτή την πικρία που μου προξένησε αυτός ο άνθρωπος γιατί αυτό μου έχει μείνει. Ευτυχώς στο θέμα σχέσεων έμαθα νωρίς να αποβαλλω από τη ζωή μου κατευθείαν τέτοιους άντρες κι αυτό ειναι μια μεγάλη… Διαβάστε περισσότερα »
Όλοι όσοι το ζήσαμε αυτό, δεν ξέρω… διαβάζω εδώ τα σχόλιά σας και νιώθω σαν να ήμασταν μέσα στο ίδιο δωμάτιο κουλουριασμένοι σε μια γωνία, και να ορκιζόμαστε στον εαυτό μας ότι θα μεγαλώσουμε και θα τελειώσουν όλα αυτά.
Να μην νιώθω μόνη δηλαδή; 💜
Και είναι πολλοί τέτοιοι εκεί έξω. Τους έχω δει και στις σχεσεις που κάνουν, έχω βγει με τέτοιους, γνωρίζω καθημερινά τέτοιους. Και οι γυναίκες που έχουν διπλα τους πιστεύουν ότι αυτο είναι το φυσιολογικό γιατί… Άντρες…
Όχι κορίτσια μη νιώθετε μονές και εγώ εκεί ήμουν ❤️
Το καλο μ´ εμας τις κορες τετοιων μπαμπουίνων ειναι οτι δεν θα διαλεξουμε νευρικο αντρα.
Γιατι ξερουμε τι εστι δικτατορια και walking on eggshels.
Ουτε ιχνος νευρου να μην εχει ο υποψηφιος. Ουτε τονο φωνης .
Ουτε αποτομες / απειλητικες χειρονομιες.
Η ηρεμια και η νηφαλιοτητα αμεσως κερδιζουν τον σεβασμο και την εκτιμηση ενος ανθρωπου.
Πόσο συμφωνώ μαζί σου . Τουλάχιστον κάποιες από εμάς αναπτύξαμε ισχυρά αντισώματα μετά από τόση έκθεση στη βια .
Μιλάω ως κόρη νευρικού και αυταρχικού πατέρα . Δεν γράφω λεπτομέρειες , γιατί είναι κοινές οι συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων και γιατί μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να ξύσω τις πληγές μου. Έχει πεθάνει άλλωστε πολλά χρόνια πριν. Όχι , ότι τα 16 χρόνια καταπίεσης ήταν λίγα βέβαια.
Δεν σχετίστηκα πάντως ποτέ με τέτοιο μοντέλο άνδρα. Αναγνώριζα ενστικτωδώς από χιλιόμετρα τον επαπειλούμενο κίνδυνο.
Δεν ξέρω. Αν έχεις εκπαιδευτεί στο να ζεις με δυνάστη δεν ξέρω πόσο εύκολα ξεφεύγεις. Θα αποφύγεις τα προφανή, αυτον που φωνάζει και χτυπιέται αλλά τον ύπουλο καταπιεστή που σε χειρίζεται με ευγένεια? Δεν είναι λίγες οι ιστορίες που βλέπουμε εδώ γεμάτες από γυναίκες που νιώθουν ότι φταίνε για ότι πάει στραβά και αναρωτιούνται αν είναι υπερβολικές που δεν μπορούν ν ανασάνουν..
Ακριβώς. Χρειάστηκα ψυχολόγο να μου πει στα μούτρα οτι ο άπειρα ευγενικός και γλυκός αντρας μου ενισχύει την ήδη τσακισμένη αυτοπεποίθησή μου με συνεχή κριτική.. Ειμαι άνθρωπος με ένα τσουβαλι πτυχία και μάνατζερ στη δουλεια και σπίτι ζητούσα τη γνώμη του για να δώσω ένα τυρί στο παιδί..ακόμα και τώρα παίρνω παγωτό στον μικρό και νιώθω εγώ σαν παιδάκι που κάνει σκανταλιά γιατί ξέρω ότι δεν συμφωνεί. Παλεύω με τους εγκατεστημένους μηχανισμούς μου κάθε μέρα. Και γι αυτούς δεν φταίει μόνο ο πατέρας μου αλλά μια μάνα που μας έμαθε απλά να μην ακουγόμαστε μέσα στο σπίτι μας.
Ε ναι, αν μπορεί να ασκεί τη βια του μέσω συνεχούς κριτικής και ελέγχου, γιατί να χαλάσει το προφίλ του με φωνές . Να τον πούνε και ούγκανο? Απλώς κάποιοι έχουν αυτοέλεγχο και δεν παρεκτρέπονται .
Αλλά την παγωμαρα την νιώθεις , την αναγνωρίζεις .
Είσαι σε καλό δρόμο πάντως και θα δεις πως ενεργοποιούνται και τα σωστά αντανακλαστικά.
Και έρχεται ένα πρωί φιλενάδα , που βλέπουν ένα άλλο άνθρωπο και εκεί χρειάζεται φωτογράφος . Μην το χάσεις .
Φίλη μου, πάρε πολύ σοβαρά αυτά που διαβάζεις σήμερα εδώ. Συμφωνώ με αυτά που ήδη γράφτηκαν και προσθέτω και τα δικά μου. 14 χρόνια με έναν τέτοιο σύντροφο. Και με παιδί. Από που να ξεκινήσω… Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει στην ψυχή και το σώμα σου με τα χρόνια. Αυτό το άγχος και ο φόβος για τη στιγμή που κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά (δηλαδή κάθε στιγμή) με είχε διαλύσει. Στην αρχή προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους να προλάβω τις αναποδιές και ακόμη κι αν τα κατάφερνα, πάλι θα βρισκόταν κάτι να πυροδοτήσει την οργή του. Και όπως γράφτηκε και… Διαβάστε περισσότερα »
Ενιωσα την αναγκη να σου πω ποσο πολυ λυπαμαι για αυτο που εζησες, ειλικρινα ευχομαι να σου πανε ολα οπως τα θες απο εδω και περα. Καλη δυναμη και καλο κουραγιο. Και μπραβο που εφυγες
Καλή δύναμη στην προσπάθεια που κανεις.
Καλή δύναμη κοπέλα μου. Το ανθρωπάκι σου θα τα πάει μια χαρά γιατί το προστατεψες.
Ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρυντικά σας λόγια ρε παιδιά, βούρκωσα. Και για να επιβεβαιώσω τις αισιόδοξες προβλέψεις σας, θέλω να σας πω ότι το παιδάκι τα πάει πάρα πολύ καλά. Δεν είναι πια τρομοκρατημένος, είναι χαρούμενος, μιλάει πολύ για τα συναισθήματά του και συχνά πυκνά φιλοσοφούμε. Επίσης η σχέση του με το μπαμπά του είναι η καλύτερη δυνατή. Είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον και των 2 μας.
Πρέπει να του το δίνεις κάθε δεύτερο σκ?
Του το δίνω σχεδόν όποτε το ζητήσει, κάποιες φορές και 2 συνεχόμενα σκ. Κάνω ότι χρειαστεί όσο είναι ήρεμος, για να είναι ήρεμος. ‘Οταν ζουρλαίνεται πάλι, παιδί δεν παίρνει.
διαβάζω τα σχόλια και διαπιστώνω ότι είμαστε πολλές που ανεχθήκαμε πολλά παραπάνω από αυτά που θα έπρεπε.
1. Για να μην γίνουμε δυσάρεστες
2. γιατί εμείς οι γυναίκες “πρέπει να κρατήσουμε το σπίτι μας”
3. γιατί φοβόμασταν
4. γιατί νομίζαμε ότι η αγάπη όλα τα νικάει
5. Γιατί νομίζαμε ότι με υπομονή θα αλλάξουν τα πράγματα
6. Γιατί από μικρές μας μαθαίνουν να είμαστε υπό και ότι ο άντρας είναι ο αφέντης του σπιτιού.
7. Γιατί είναι άντρες και το κέφι τους θα κάνουν και θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω…
Όλα αποτέλεσμα της Πατριαρχίας.
Αχ, μην κάνετε παιδί με καμιά κυβέρνηση αν δεν το λύσεις αυτό εσυ με τον εαυτό σου (ποσο και πώς σε επηρεάζει και γιατί). Όχι για το υποθετικό παιδί μόνο, κατά βάση για σένα, που είσαι πραγματική και υπαρκτή και εγραψες στην α,μπα για να πεις ότι τρομοκρατείσαι από μια συμπεριφορά. Δεν ξέρω αν είναι προσωπικό trigger, αλλά ειλικρινά, είσαι σίγουρη ότι αυτός ο θυμός δεν θα στραφεί σε σένα; Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι αυτό θα γίνει αλλά μακάρι να έχω άδικο. Δεν πειράζει που παντρεύτηκες. Είναι ένα ακόμα «μήπως ειμαι υπερβολικη», ένα από τα ψηλότερα levels αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν το καταλαβαίνει επειδή το δέχεσαι. Επειδή προσπαθείς να το εξηγήσεις και κάνεις διάλογο. Αυτό του αφήνει το περιθώριο να πιστεύει ότι η αποδοχή σου είναι προς διαπραγμάτευση και ότι είναι θέμα οπτικής. Δεν είναι. Μην το δέχεσαι.
Και εννοείται πήγαινε σε έναν ψυχολόγο.
ΤΡΕΧΑ!!