Αγαπητή «Α, μπα»: Ο σύντροφος μου δεν θέλει να συγκατοικήσουμε

Αγαπητή Α,μπα, λέω να σου στείλω ένα πρόβληματισμό που έχω κ μάλλον θα συνεχίσω να έχω για αρκετούς μήνες να μου πεις κ εσύ μία άποψη μπας και βγάλω και εγώ καμία άκρη. Που λες, είμαι με έναν άνθρωπο μαζί εδώ και δύο χρόνια μένουμε σε ξεχωριστά σπίτια με συγκατοίκους καθώς βρισκόμαστε στην Ολλανδία και το να μείνεις μόνος σου κοστίζει λίγο παραπάνω. Κάποια στιγμή λίγο πριν κλείσουμε χρόνο ο συγκάτοικος του συντρόφου μου αποφάσισε να τα μαζέψει και να γυρίσει στα πάτρια εδάφη. Και εκεί άρχισαν τα πρώτα συννεφα γιατί άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπήρχε καν η σκέψη ότι θα μπορούσα να πάω εγώ να μείνω μαζί του αντί να ψάχνει συγκάτοικο ή καινούργιο σπίτι. Το συζητήσαμε τελικά και μου είπε ότι δεν θέλει να συγκατοικήσουμε και από ότι κατάλαβα φοβόταν ότι η συγκατοίκηση φέρνει φθορά σε ένα ζευγάρι και το επιχείρημά του είναι ότι αν δεν τα βρω με τον συγκάτοικο απλά δεν θα έχουμε πάρε δώσε εκτός από τα βασικά με σένα όμως τι θα γίνει άμα δεν τα βρούμε; Τον κατάλαβα μέχρι ενός σημείου και το δέχτηκα γιατί αν και δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι είμαστε κάθε μέρα μαζί, περνάμε χρόνο πολύ μαζί, κάνουμε παρέα ο ένας με τους φίλους του άλλου, πάμε διακοπές, πάμε εκδρομές κανένα σημάδι ότι με αποφεύγει ή ότι δεν με θέλει στη ζωή του. Τωρα πια είμαστε σχεδόν δυο χρόνια μαζί και εγώ δεν έχω πρόβλημα με το γεγονός ότι δεν συγκατοικούμε ίσα ίσα μ’ αρέσει κιόλλας γιατί βλέπω ότι ο άλλος με ψάχνει και αναζητά να περνάμε όσο πιο πολύ χρόνο γίνεται μαζί. Αλλά έχω παρατηρήσει κάποια πράγματα που δεν ξέρω αν θα πρέπει να με ανυσηχούν γιατί αποτελούν μια τεράστια καμπάνα ή αν πρέπει να δεχτώ και να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κλειδί δεν θέλει να μου δώσει εκτός αν το χρειάζομαι και μετά πρέπει να το δίνω πίσω “μήπως χρειαστεί”, εγώ του έδωσα δικό μου κλειδί και μετά από λίγο καιρό άρχισε να το χρησιμοποιεί χωρίς προβλημα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν θέλει να αφήνει τίποτα από τα πράγματά του στο σπίτι μου εκτός μιας οδοντόβουρτσας και εγώ ενώ αφήνω λίγα καθότι με πειράζουν τα πέρα δώθε μερικές φορές σα να τον χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα και αρχίζει “τις τσάντες σου να τις αφήνεις στο σαλόνι το δωμάτιο είναι μικρό και δεν χωράει”, “Έχεις αφήσει εδώ κάτι ρούχα δεν θα τα πάρεις;” Και διάφορα τέτοια χαριτωμένα! Ε και εγω ρε α,μπα τι να κάνω; Μερικές φορές τον παίρνω στην πλάκα αλλά είναι και άλλες φορές που τα παίρνω στο κρανίο. Αυτός αρχίζει ότι ενταξει φέρε ότι θες απλά βάλτο σε μια τσαντούλα και κρέμασε τα κάπου. Αλλά εγω δεν θέλω να φέρω τίποτα έτσι γιατί δεν μ’ αρέσει να νιώθω ότι επεκτείνομαι στο χώρο κάποιου που πιέζεται. Από ότι βλέπω μάλλον σεντόνι έγραψα ελπίζω όμως έτσι να εξέφρασα τον προβληματισμό μου σωστα. Και η ερώτηση για το εκατομμύριο είναι, μήπως απλά ο άνθρωπος έχει διαφορετικούς ρυθμούς από άλλους και επηρεάζομαι από το πως έχω συνηθίσει και τις μπούρδες που μου λένε οι φίλες μου περί 30φεύγα και συγκατοίκησης ή αυτά είναι καμπάνες κ εγώ παριστάνω την κουφή;

–Για ποια χτυπάει η καμπάνα;

Ο διαφορετικός ρυθμός από άλλους δεν θα σε ενδιέφερε καθόλου, αυτό που σου δημιουργεί πρόβλημα είναι ότι έχει διαφορετικό ρυθμό από σένα. Αυτό είναι το θέμα. Εσύ θα ήθελες διάφορα που αυτός δεν θέλει. Αυτό δεν είναι απόδειξη ή προφητεία για το μέλλον, είναι όμως μια πολύ σοβαρή ένδειξη που δεν γίνεται να αγνοήσεις. Αν εσύ είσαι έτοιμη να συγκατοικήσεις μαζί του με ό,τι συνεπάγεται αυτό, να ξέρεις ότι αυτός δεν είναι. Βέβαια έτσι όπως έχει εξελιχθεί το πράγμα δεν ξέρω αν όντως είσαι έτοιμη να δεθείς κι άλλο μαζί του, με νέες υποχρεώσεις, ή αν είναι αυτό που θα ήθελες να γίνει γιατί αυτό αποδεικνύει κάτι για σένα (και θα τάπωνε τις φίλες σου ίσως;) Γιατί αν θέλεις να μείνεις μαζί του και αυτό να οδηγήσει σε κάτι άλλο, να ξέρεις ότι αυτό το «κάτι άλλο» δεν είναι κάτι που το βλέπει να γίνεται άμεσα. Και αυτό σε οδηγεί σε δυο πάνω κάτω εκδοχές: θα συνεχίσετε έτσι μέχρι να τεθεί το θέμα πολύ άμεσα (από σένα, μετά από μήνες ή χρόνια αυτομομφής) για να ακούσεις το επικό «εγώ ποτέ δεν υποσχέθηκα τίποτα», που δυστυχώς θα είναι και η αλήθεια. Τότε, ή θα φύγεις, ή θα μείνεις. Αν φύγεις, ή θα αλλάξει γνώμη ή όχι (αυτό θα έχει να κάνει με την συγκυρία περισσότερο παρά με βαθύτερα συναισθήματα). Αν μείνεις, ή θα αλλάξεις εσύ γνώμη, ή όχι.

Ούτε η Πυθία δεν έδινε τόσο ασαφείς απαντήσεις. Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, βέβαια, ξέρω όμως ότι ό,τι και να γίνει από αυτά, θα έχει προηγηθεί μεγάλη ταλαιπωρία, πολλοί τσακωμοί, και θα νιώθεις όλο και περισσότερο ότι «έχεις επενδύσει χρόνο» που δεν θα θέλεις να πάρεις πίσω.

Οπότε, προτείνω το εξής. Προσπάθησε να μην σκέφτεσαι αν σε θέλει όπως τον θέλεις, γιατί αυτή τη στιγμή η απάντηση είναι ξεκάθαρη, και είναι «όχι». Προσπάθησε να καταλάβεις αν εσύ θέλεις να μείνεις μαζί του ή αν θέλεις να θέλει αυτός να μείνει μαζί σου, ώστε να νιώσεις την ασφάλεια της συγκατοίκησης και να δεις μετά αν σου αρέσει αυτός ο άντρας ή όχι. Αν συμβαίνει το τελευταίο, που είναι πολύ πιθανό, πάτα φρένο τώρα και πήγαινε στο προηγούμενο στάδιο, και ρώτα τον εαυτό σου. Θέλεις να συγκατοικήσεις με αυτόν τον άντρα, αυτόν τον συγκεκριμένο άντρα; Άσε τα τι λέει αυτός και πώς σου φέρεται. Ψάχνεις σημάδια για να δεις αν σε θέλει στη ζωή του ή όχι. Αυτό είναι το ζητούμενο; Δεν είναι! Το ζητούμενο είναι αν τον θέλεις εσύ στη δική σου ζωή. Γιατί λες πάρα πολλά, αλλά δεν μας λες τίποτα γι’αυτόν. Αν είναι καλή η σχέση, αν είναι η καλύτερη σου σχέση, αν είναι με προβλήματα ή όχι. Μόνο ένα κατεβατό για το τι θέλει ή τι μπορεί να θέλει ή μπορεί να μην θέλει αυτός. Όχι, όχι, όχι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News