Καλησπέρα αγαπητή Α,μπα και αναγνώστες. Δεν εργάζομαι αυτή την περίοδο και θέλω να έρθω για 3 μήνες διακοπές στην Ελλάδα (όλο το καλοκαίρι δηλαδή) με το μωράκι μου που θηλάζει, και που θα είναι 6 μηνών τότε. Ο άντρας μου μπορεί να έρθει μόνο για 4 εβδομάδες και δε θέλει με τίποτα να πάρω το μωρό μας και να φύγω. Λέει ότι το μωράκι δε θα τον θυμάται, ότι θα μπερδεύει με τόσα καινούργια πρόσωπα και ότι χρειάζεται σταθερότητα. Εγώ θέλω πολύ να έρθω στην Ελλάδα και να ξεσκάσω. Μετά από 6 χρόνια δουλειάς και έναν τραυματικό τοκετό το έχω πολύ ανάγκη. Μπορεί όντως όλη αυτή η αλλαγή να βλάψει το μωρό?
– Swiss rainbow
Όχι βέβαια. Ποιος είπε ότι θα πάθει κάτι το μωρό; Κανένας δεν είπε κάτι τέτοιο. Ο άντρας σου είπε ότι θα πάθει κάτι ο ίδιος. Ότι θα τον ξεχάσει το παιδί του.
Τι να σου πούμε εμείς; Αυτό είναι συζήτηση που πρέπει να κάνεις με τον άντρα σου. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω πώς σου φαίνεται τόσο καλή ιδέα να είσαι μακριά από τον πατέρα του παιδιού σου τόσο καιρό, ειδικά στην αρχή, που σχηματίζεται μια οικογένεια. Δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείς ότι μόνο στην Ελλάδα μπορείς να ξεσκάσεις. Τότε ίσως πρέπει να αναθεωρήσετε πολλά για τον τρόπο με τον οποίο ζείτε εκεί που ζείτε.
Γενικώς, μου προκαλεί μια περίεργη αντίδραση η στάση μερικών γυναικών «εγώ με την προέκταση μου που είναι το παιδί μου», σα να είναι τώρα το παιδί ΤΟΥΣ., όταν κάνουν τον άντρα τους αξεσουάρ.
Μπορεί να θηλάζεις, αλλά είναι το παιδί του. Επειδή αυτός δεν θηλάζει και πρέπει να δουλεύει – και για τους τρεις σας – είναι οκ να μην το δει για τρεις μήνες; Θα ήταν οκ να έπαιρνε αυτός το παιδί να το πάει για τρεις μήνες σε άλλη χώρα; Γιατί να το θεωρείς δικαίωμα σου, κατά κάποιο τρόπο; Έχεις ανάγκη να κάνεις τι ακριβώς;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν περίμενα αυτή την απάντηση. Προσωπικά δε μου δίνει πουθενά την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το παιδί της σαν να της ανήκει, που το αρπάζει και φεύγει αδιαφορώντας για τον πατέρα. Λέει με σαφήνεια ότι μετά από έξι χρόνια δουλειάς κι ένα τραυματικό τοκετό το έχει πολλή ανάγκη. Αν και δεν έχω βιώσει η ίδια τι σημαίνει τραυματικός τοκετός μπορώ να φανταστώ, όπως κατανοώ από πρώτο χέρι την ανάγκη κάποιου να πάρει μια ανάσα μετά από έξι χρόνια δουλειάς, καθώς και να αντιληφθώ τι εννοεί με το “το έχω πολλή ανάγκη”. Μπορεί να μην έχει καμία βοήθεια εκεί που ζει, μπορεί… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις δώσει μια από τις καλύτερες, αν όχι την καλύτερη απάντηση, κατά τη γνώμη μου. Η γράφουσα μπορεί να μένει όλη μέρα μόνη της με το μωρό, ο σύζυγός της να αργεί να σχολασει και να έχει ανάγκη από διακοπές κι από παρέα.
Βασικά συμφωνώ μαζί σου.
Συμφωνώ ξεκάθαρα μαζί σου. Από τις λίγες φορές που διαφωνώ με τη Λένα.
Είναι από τις περπτώσεις που ο καθένας κάνει την δική του προβολή ανάλογα με τις εμπειρίες του, εσύ με τις δικές σου κι εγώ βέβαια με τις δικές μου
Έχεις δίκιο ο καθένας κάνει τις δικές του προβολές. Δεν αποκλείεται να είναι τελικά μια μαμαδόπληκτη ανώριμη εγωίστρια, όλοι γνωρίζουμε τέτοιες και φυσικά όλα παίζουν θεωρητικά. Όμως, μου χτύπησαν πολύ άσχημα οι ανοησίες που επικαλέστηκε ο άντρας της και αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν περίμενα αυτή την απάντηση *μετά από τα δικά του επιχειρήματα*. Ο τρόπος που λέγεται και διεκδικείται κάτι θεωρώ ότι είναι ενδεικτικός σκέψεων και προθέσεων. Αυτός δεν το συζητά καν, κατάφερε μάλιστα να της δημιουργήσει ενοχές ότι δεν είναι καλή μάνα και να την κάνει να αναρωτιέται πόσο θα βλάψει το μωρό της, τελείως εξωφρενικό. Αν… Διαβάστε περισσότερα »
Το μόνο που λέει για τον άντρα της είναι το εξής: ‘Λέει ότι το μωράκι δε θα τον θυμάται, ότι θα μπερδεύει με τόσα καινούργια πρόσωπα και ότι χρειάζεται σταθερότητα.” Δε λέει τίποτα άλλο γι’αυτόν. Μόνο αυτές τις λέξεις. Μόνη της αναρωτιέται αν θα βλάψει το μωρό της. Αν της είπε μόνο αυτά που γράφει εδώ, δεν προκύπτει από πουθενά τέτοια κατηγορία. Το μόνο που λέει ο άντρας της στα σίγουρα είναι ότι φοβάται ότι θα τον ξεχάσει το μωρό επειδή θα δει πολλούς καινούριους ανθρώπους. Ούτε είπε ότι δεν το συζητά καν. Είπε “δεν θέλει με τίποτα”. Αυτό δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Ε, ναι. Και γώ άλλα κατάλαβα.
Εγώ πάντως συμφωνώ με την Ιζόλδη ότι η καραμέλα “για το καλό του παιδιού το λέω” είναι το κλασικό επιχείρημα του χειριστικού πατέρα . Και μου φαίνεται ενδεικτικό το ότι δεν προτείνει να ασχοληθεί αυτός με το μωρό περισσότερο ή να προσλάβουν κάποιον για να ξεκουραστεί η μητέρα. Επίσης, η περιορισμένη εμπειρία μου δεν περιλαμβάνει πατεράδες που θα ήθελαν να είναι ομάδα με το παιδί τους, αλλά δεν τους αφήνει η (νυν) σύζυγος. Άσε που ενήλικες είναι, ας το προσπαθήσουν περισσότερο. Αυτό που έχω δει πιο συχνά είναι η μαμά να καταλήγει να προσκολλάται υπερβολικά στο παιδί, μεταξύ άλλων και… Διαβάστε περισσότερα »
Μα πού λέει “για το καλό του παιδιού το λέω;;;;”
Βρε παιδιά, το μόνο που λέει ξεκάθαρα είναι ότι φοβάται ότι θα τον ξεχάσει το μωρό. Πού τα βρίσκετε τα υπόλοιπα; Δεν ξέρουμε τι άλλο πρότεινε ή δεν πρότεινε, μπορεί να τα πρότεινε αυτό που λες, αν φερόταν ως τουρίστας δεν θα έλεγε να μην φύγει με το παιδί για να μην τον ξεχάσει! Θα της έλεγε ώρα καλή στην πρύμνη σου, θα κανω ζωάρα μόνος μου τρεις μήνες!
@Λένα, για αυτό δεν τα πήγαινα καλά στο gmat, αυτό το κόλπο είχε να μην σκέφτεσαι τι εννοεί αλλά να διαβάζεις και να μένεις σε αυτό που ο άλλος σου λέει. Το έχω παρατηρήσει ότι το κάνεις αυτό! Δύσκολο…
Ο άντρας της, λέγοντας ότι το μωρό θα μπερδευτεί με τα καινούργια πρόσωπα και ότι χρειάζεται σταθερότητα, εννοεί ευθέως ότι η αντίθετη περίπτωση (το ταξίδι της με το μωρό) συνεπάγεται μπέρδεμα και αστάθεια για το μωρό. Είναι έννοιες με αρνητικό πρόσημο, δε χρειάζεται να της έχει πει επί λέξει ότι το βλάπτει, ώστε εκείνη να αναρωτηθεί πόσο το βλάπτει κατά τα λεγόμενά του. Το “δε θέλει με τίποτα” για μένα σημαίνει ότι ενδεχομένως να το συζητά, δηλαδή να μη μένει μουγκός, αλλά δεν το διαπραγματεύεται με τίποτα. Όντως, τα διαβάζουμε πολύ διαφορετικά
Κάτσε βρε Ιζόλδη μου, δίαβασε πάλι τα σχόλια, κανένας μας δεν την είπε τεμπέλα, ίσα-ίσα όλες κατανοούμε την κούραση και απόγνωση. Αυτό που είπαμε σχεδόν όλοι, είναι ότι είναι άδικο για τον μικρο-πατέρα να χάσει 3 μήνες από τον πρώτο χρόνο ζωής του παιδιού, και ότι μπορεί να της γυρίσει μπούμεραγκ. Τώρα, μερικοί σχολιαστές είπαν ότι μπορεί να πρόκειτε για τον αδιάφορο τύπο πατέρα που δεν τον νοιάζει να βλέπει το παιδί του, απλώς είναι χειριστικός και δεν τη βοηθάει καθόλου. Τι να πω, αν είναι έτσι, καλά να πάθει. Αλλά αν ήταν έτσι, τι θα τον ένοιαζε κιόλας που… Διαβάστε περισσότερα »
Το τεμπέλα το έκανα ελεύθερη μετάφραση για χάρη συντομίας, αντί να γράψω για την καλομαθημένη νέα μαμά που θέλει τη μαμά της δίπλα να τη βοηθά όσο αυτή απολαμβάνει το καλοκαίρι με μπάνια και φρούτα. Δε θυμάμαι σε πόσα και ποια σχόλια το διάβασα, αλλά αυτό το feeling μου άφησαν και το διατύπωσα συνοπτικά. Πιο πολύ απ’όλα με διαόλισε ο άντρας της βρε Velay που και της λέει μπαρμπούτσαλα ότι το μωρό θα μπερδευτεί και θα αποσταθεροποιηθεί (έλεος), και δε θέλει επ’ουδενί να το διαπραγματευτεί και να καταλήξουν έστω σε μια μέση λύση. Και της λέμε πάνω κάτω ότι ό,τι… Διαβάστε περισσότερα »
Και οι δύο έχετε τα δίκια σας. Το σημαντικό είναι να πάρετε μία κοινή απόφαση ως ζευγάρι και ως οικογένεια. Αν αυτό είναι δύσκολο, χμ, έχω κακά νέα. Ξέρω ζευγάρι που και οι δύο έχουν αναλάβει πλήρως τις υποχρεώσεις τους ως γονείς και όταν το παιδί ήταν ενός και ο πατέρας είχε άδεια ένα μήνα, ενώ η μητέρα μία ή δύο εβδομάδες, αποφάσισαν ότι είναι καλύτερο να πάει το παιδί με τον πατέρα του στο παραθαλάσσιο χωριό. Της έλειπε, αλλά ήταν κοινή απόφαση και αναγνώριζε, ότι θα ήταν καλύτερα για το παιδί. Τώρα, που έγραψες ότι θα τον ξεχάσει το… Διαβάστε περισσότερα »
Παιδιά αυτό το σύστημα με τα ζευγάρια του εξωτερικού το βλέπω συνέχεια γύρω μου! Κ όχι μόνο τον πρώτο καιρό, που άντε πες πελαγώνει και η γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι χωρίς βοήθεια κ πάνω στην κούραση σκέφτεται την Ελλάδα κ τη βοήθεια που θα έχει σαν παράδεισο. Το μοτίβο που βλέπω εγώ είναι η γυναίκα να έρχεται με το παιδί / παιδιά ΚΑΘΕ χρόνο 3 μήνες (αν δεν δουλεύει) κ ο άντρας να έρχεται 2-3 εβδομάδες. Την πρώτη φορά που το είδα αυτό είπα οκ… θόλωσες από την κούραση κ είπες το έχω ανάγκη, μετά όμως;;; βέβαια κρίνω έξω από… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που περιγράφεις το παρατηρώ όλο και περισσότερο σε νέα ζευγάρια. Ξέρω τουλάχιστον 5 παραδείγματα που με την άδεια εγκυμοσύνης πρότεινε η γυναίκα να πάει στη μητέρα της, για να τη βοηθάει και με το παιδί και να μείνει ο άντρας να δουλεύει στην πόλη που είναι. Μου φαίνεται δηλαδή κάτι σαν να γυρνάει αυτόματα διακόπτης και ξαφνικά δε σε ενδιαφέρει τι κάνει ο σύζυγός σου, ενώ όταν είσαι σε σχέση σε νοιάζουν τα πάντα. Τον έδεσες τον γάιδαρό σου με το παιδί. Σε μια από τις περιπτώσεις που γνωρίζω πάντως, οι γυναίκες συνάδελφοι του άντρα “προθυμοποιήθηκαν” να τον ταΐζουν… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν γνωρίζω για τις υπόλοιπες περιπτώσεις αλλά για την τελευταία στην οποία αναφέρεσαι μάλλον η κοπέλα έχει δίκιο. Αν αυτός δε μπορεί να ταίσει ούτε τον εαυτό του κατά την απουσία της γυναίκας του και χρειάζεται τις συναδέρφους, τότε φαντάζομαι τι “βοήθεια” προσφέρει στη γυναίκα του με το παιδί. Όχι μόνο δε θα βοηθάει αλλά ούτε καν αυτοεξυπηρετείται.
Ε ναι, λύθηκε το προβλημα του. Το θέμα ήταν ποια θα του μαγειρεύει.
Καλά ναι δεν το λέω με καμία διάθεση να δώσω σε κάποιον από τους δύο δίκιο ή άδικο. Προφανώς και δεν αξίζει, αν με τη μια δέχεται να του μαγειρεύουν οι συνάδελφοι.
Απλά βλέπω να επαναλαμβάνεται αυτό το μοτίβο που θεωρώ γενικά ότι υποτιμά και τον ρόλο του άντρα στην οικογένεια.
Δηλαδή πως να περιμένουμε συμμετοχή των αντρών στην ανατροφή του παιδιού όταν τους βγάζουμε οι ίδιες απέξω;
Σωστό και αυτό. Πρέπει όχι απλώς να την περιμένουμε τη συμμετοχή αλλά να την απαιτούμε. Ούτε είναι δουλειά των γιαγιάδων, ούτε ο πατέρας πρέπει να παραγκωνίζεται έτσι.
Γειά στο στόμα σου… ή μάλλον στο χέρι σου!
“Μου φαίνεται δηλαδή κάτι σαν να γυρνάει αυτόματα διακόπτης και ξαφνικά δε σε ενδιαφέρει τι κάνει ο σύζυγός σου, ενώ όταν είσαι σε σχέση σε νοιάζουν τα πάντα. Τον έδεσες τον γάιδαρό σου με το παιδί.” Δεν είναι πάντα έτσι. Αν επειδή δουλεύει ο σύζυγος δεν μπορεί να βοηθήσει σε πολλά και ξέρει η άλλη ότι θα πάει στη μανούλα της και θα τη βοηθήσει πολύ και συνέχεια με όλες τις δουλειές του παιδιού, ε, θα κοιτάξει τον εαυτό της λίγο, κάτι σαν treatment μετά από τον τοκετό. Δεν είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει ο άντρας τους, αλλά ότι τους… Διαβάστε περισσότερα »
Ας έρθει η μανούλα στα εξωτερικά. Η ας παρουνε μια επαγγελαμτία να τη βοηθάει. Το treatment είναι καλό, αλλά όχι για 3 μήνες. Εσύ θα άντεχες να μην το δεις για τόσο καιρό;
Velay Δεν έχει καμία απολύτως σημασία τί θα έκανα εγώ. Σχολιάζω και μια ακόμη εκδοχή του τί μπορεί να γίνεται. Αλίμονο αν έβγαινα στο καθετι να σχολιάζω από κάτω: ΕΓΩ θα έκανα αυτό. ΕΓΩ δε α θα έκανα ποτέ εκείνο κλπ. Αν έχω να μοιραστώ καποια δική μου εμπειρία, καλώς, διαφορετικά εξετάζω κι άλλες εκδοχές.
Καλά, στο θεωρητικό κομμάτι της συζήτησης μας διαφωνώ. Στο κάτω κάτω αυτό είναι ενσυναίσθηση, να μπαίνω ΕΓΩ στη θέση του άλλου. Τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω ΕΓΩ, χιχι.
Συμφωνώ Maggie, καμία περίπτωση δεν είναι η ίδια.
Και αν ήμουν σε μια τέτοια κατάσταση εννοείται θα ήθελα ένα χέρι βοηθείας και ξεκούραση, μην παρεξηγηθώ.
Θεωρώ όμως, ότι είναι πολύ καλό τώρα που αλλάζει το μοτίβο της οικογένειας και προστίθεται ένα νέο μέλος, είναι ουσιώδες για όλα τα μέλη να δουν πως μπορούν να λειτουργήσουν με αυτή τη νέα σύνθεση, ως οικογένεια.
Σαφώς, απορώ πώς δεν της πέρασε καν από το μυαλό να λήψει μόνο 2-3 βδομάδες, βάλε και τον ένα μήνα διακοπές που θα έρθει ο άντρας της, κάπως συμβιβάζεται το πράγμα.
Έχω παρόμοια συζήτηση με τον άντρα μου τελευταία και η απάντηση της Λένας με έβαλε σε σκέψεις. Κι εκείνος λέει ότι θα τον ξεχάσει η μικρή αν ανέβω για 1+ μήνα Θεσσαλονίκη στους δικούς μου, αλλά είναι ο,τι πιο κοντινό σε διακοπές θα έχω πάει τα τελευταία πολλά χρόνια. Εκείνος δουλεύει άπειρες ώρες το καλοκαίρι και είμαι μόνη μου όλη μέρα με το μωρό (το οποίο βέβαια δεν είναι 6 μηνών, αλλά 1,5 έτους και κάτι ψιλά). Ωστόσο, στην ερώτηση της Λένας “Θα ήταν οκ να έπαιρνε αυτός το παιδί να το πάει για τρεις μήνες σε άλλη χώρα;”, εντάξει… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Δηλαδή είναι καλύτερα για το σύζυγο να σκάτε όλοι μαζί στην πόλη παρά να είσαι εσύ και το παιδί σου στην εξοχή και στην θάλασσα (υποθέτω ότι θα κάνετε και μπάνια). Δεν μπορώ να το καταλάβω. Επίσης το θα “με ξεχάσει” ασχολίαστο. Πατεράδες και μανάδες δεν παύετε ΠΟΤΕ να είστε πατεράδες και μανάδες. Μη φοβάστε, δεν σας ξεχνάνε τα παιδιά σας. Στην πραγματικότητα θα βαρεθείτε να σας … θυμούνται.
Βρε Νανά, πολύ παλαιάς κοπής μου ακούγετε όλο αυτό. Η μαμά με τα παιδιά κανα τρίμηνο στο εξοχικό της οικογένειας και ο πατέρας να φέρνει το ψωμί. Αυτό προυποθέτει την κλασική πατριαρχική οικογένεια του παρελθόντος, που η μαμά έχει σχεδόν όλη την ευθύνη των τέκνων. Αν οι δύο γονείς έχουν ισότιμη ευθύνη της οικογένειας, αυτό δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει για τόσο καιρό. Για κάποιο διαλλειματάκι, ίσως, αλλά όχι και 3 μήνες!
1. άλλο πάω Θεσσαλονίκη από Αθήνα και άλλο πάω σε άλλη χώρα
2. άλλο 6 μηνών παιδί και άλλο 1,5 έτους
3. άλλο ένας μήνας απουσίας και άλλο τρεις
Δε διαφωνώ σε κάτι μαζί σου, απλά θέλω να πω ότι κάθε περίπτωση είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστή
Φούστα ακριβώς! Μιλάμε για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Στην περίπτωση της Λουκρητίας ο σύζυγος θα μπορούσε να πηγαίνει κάποια σαββατοκύριακα δεν είναι τόσο μακριά και φυσικά ο χρόνος απουσίας είναι μικρότερος. Μου φαίνεται πιο φυσιολογικό.
Θα καταλάβαινα την γραφούσα αν μας έλεγε ότι ο σύζυγος αυτούς τους τρεις μήνες πχ θα ταξιδεύει μέσα στη βδομάδα κι αυτή χρειάζεται βοήθεια για το παιδί. Όμως δεν λέει κάτι τέτοιο, ούτε διαφαίνεται απ την ερώτηση ότι ο σύζυγος δεν συμμετέχει στην ανατροφή του παιδιού και μου φαίνεται λίγο σκληρό να του στερήσει το παιδί σε αυτή την ηλικία για δύο μήνες.
Αν συμφωνούσε ο άντρας της και πατέρας του παιδιού δε θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά εφόσον διαφωνεί γιατί να του το επιβάλλεις;
Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη από Λένα!
Επίσης, όσο βοηθάει η μαμά, άλλο τόσο δεν βοηθάει ο σύζυγος. Ε, μας πως θα γίνει, θέλουμε να διαλύσουμε την πατριαρχία, αλλά δεν τον θέλουμε και μες στα πόδια μας κιόλας;
Μπορεί να ισχύει και το αντίθετο όμως: ο σύζυγος να κάνει τον κομπάρσο σε όλα αυτά (δουλειές, ανατροφή παιδιού, ξεσκατίσματα, κοιμίσματα κλπ) και αναγκαστικά να ζητείται η βοήθεια της μαμάς. Καθόλου σπάνιο.
Αλλο αυτό είπαμε. Ουτε σε αυτές τις περιπτώσεις η μαμά είναι λύση, απλώς τσιρότο, όπως είπε και μια άλλη σχολιάστρια.
Αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι πως μόλις γίνουν μάνες, θέλουν να ξαναγίνουν κόρες. Δηλαδή ξαφνικά είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη, που τους είναι πιο “βολικό” να ξαναγυρίσουν στην παιδική ηλικία όταν η ευθύνη ήταν όλη της μαμάς. Σαν ξαφνικά να βλέπουν τη δυσκολία του να είσαι αυτόνομος ενήλικας και ενδόμυχα θέλουν να ξαναγίνουν παιδιά που κάποιος τα προσέχει.
Όχι δεν έχουν και όχι δεν είναι, τουλάχιστον αυτές που ξέρω εγώ, γι’ αυτό αρχίζω και το σκέφτομαι έτσι, γιατί άλλη εξήγηση δεν βρίσκω. Μόνο που τώρα ως μάνες κι ίδιες μπορούν να πουν και μια κουβέντα παραπάνω, ενώ πριν δεν μπορούσαν ενδεχομένως, και αυτόματα επαναπροσδιορίζεται η σχέση (με τη μαμά), αλλά κάπως το “πάνω” χέρι το έχει η κόρη (νομίζει), ενώ πριν δεν το είχε.
Λέω εγώ τώρα, δεν ξέρω.
Εγώ πάντως στην 26χρονη κόρη μου το έχω δηλώσει. Αν αποφασίσετε με το φίλο σου να κάνετε οικογένεια να σκεφτείτε και όλα τα πρακτικά θέματα γιατί εγώ νταντά δε θα γίνω. Εν τω μεταξύ γνωστές πιο μεγάλες που έχουν εγγόνια μου λένε , μα καλά δε θα το αγαπάς; Τι σχέση έχει βρε παιδιά αυτό; Άλλο να βοηθήσεις σε μια δυσκολία κι άλλο να αναλάβεις το μεγάλωμα. Αυτό είναι δουλειά του ζευγαριού.
Μια χαρά Σουβλίτσα, μόνο πρόσεχε γιατί τα ίδια έλεγε και η μάνα μου και τελικά άλλα της “επιβλήθηκαν”, με όλους τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που μπορείς να σκεφτείς.
Υποθέτω υπάρχει ο κίνδυνος, εδώ δέχομαι συναισθηματικούς εκβιασμούς από ξένους μόνο και μόνο που το δηλώνω. Από την άλλη η μικρή ξέρει ότι το εννοώ και πως δεν πιάνουν αυτά και πολύ σε μένα. Άσε που δεν εχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. ( Βλέπε: σχέση, δουλειά και τόνους αλλα ενδιαφέροντα).
Κ εκεί υπεύθυνη η γυναίκα μη νιώσει ο πασάς παραγκωνισμένος; Βιωματικά μιλώντας κ μόνο, εμένα όλες οι φίλες κ γνωστές κ συνάδελφοι κ ξαδέρφες μου κλπ θα ήθελαν πάρα πολύ να βοηθάει ο άντρας τους κ να το ζουν μαζί- μόνο που αυτός κατα 99% σηκώνει τα χέρια ψηλά, αργεί ξαφνικά στη δουλειά κ δεν μπορεί ούτε μια ώρα να μείνει με το μωρό, άμα κλάψει είναι ευθύνη της μαμάς. Γι’αυτό αναγκάζονται να στραφούν στις μαμάδες τους, για καμία δεν είναι το ιδανικό. Δεν λέω ότι είναι συνθήκη, αλλά δεν έχω δει κ κάτι άλλο ρε γαμώτο.
Δεν ξέρω τι συμβουλή να δώσω σε τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω ότι αν είναι έτσι ο πατέρας όπως περιγράφεις, ε, προφανώς χέστηκε αν πάρεις το παιδί για 3 μήνες και φύγεις. Οπότε, έχεις δίκιο. Μου φαίνετε πολύ στενάχωρο που έχεις μόνο τέτοια βιώματα (99%!!!), φαντάζομαι αναφέρεσαι σε 35-40άρηδες ανθρώπους. Για να δώσω και μία ελπιδοφόρα νότα, οι δικές μου φίλες και φίλοι και συγγενείς είναι 50-50, με τους μισούς μπαμπάδες να είναι ισότιμοι (ξερώ και αρκετούς stay at home dad, και αρκετούς που δουλεύουν από το σπίτι) και τους άλλους μισούς να “βοηθάνε”, δηλαδή να προσέχουν το παιδί αλλά η γυναίκα… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς, Velay, μιλάω για ηλικίες 30κάτι-45 και μόνο στην Ελλάδα, να διευκρινίσω, καθώς αυτές είναι καταστάσεις που ευδοκιμούν εδώ, δυστυχώς. Μακάρι να αλλάζουν τα πράγματα, το βλέπω σε μικρότερες ηλικίες κ το χαίρομαι όσο τίποτα!
Εξαιρετική απάντηση!
Υποθέτω πως ο λόγος που στην Ελλάδα θα είναι καλύτερα είναι επειδή στην Ελλάδα είναι η μαμά και, ως γνωστόν, οι γυναίκες όταν γεννούν χρειάζονται τη μαμά τους κοντά (not).