Συγκατοικώ με την σχέση μου εδώ και 2 χρόνια. Το πρώτο εξάμηνο δεν δούλευα γιατί προσπαθούσα να πάρω πτυχίο, τον υπόλοιπο καιρό όμως δούλευα. Για κακή μου τύχη καμία μου δουλειά δεν είχε φυσιολογικό ή στάνταρ ωράριο. Παρ’ όλα αυτά στο σπίτι μου πάντα τα ρούχα ήταν καθαρά και πάντα υπήρχε ζεστό φαγητό στο τραπέζι. Μερικές φορές ακόμα μπορεί να γυρνούσα από την δουλειά βράδυ και να ετοίμαζα πρωινό στο αγόρι μου. Όχι γιατί το απαιτούσε ή το θεωρούσε καθήκον μου, αλλά επειδή ήταν κι αυτό ένας τρόπος για μένα να του δείξω πως ακόμα κι αν δεν συναντηθήκαμε σήμερα, εγώ σε σκέφτομαι και θέλω να σου κάνω κάτι όμορφο και γλυκό.
Προτού φτάσω στο ζουμί της υπόθεσης θα ήθελα να αναφέρω ότι τις δουλειές δεν τις έκανα εξολοκλήρου μόνη μου. Εγώ ξεσκόνιζα και σφουγγάριζα, αυτός σκούπιζε, αυτός πετούσε σκουπίδια, εγώ μαγείρευα και έπλενα πιάτα. Θέλω να πω πως η κατάσταση ήταν ικανοποιητικά μοιρασμένη. Η κουζίνα όμως ήταν δική μου περιοχή. Σπάνια τον άφηνα να πλησιάσει και όταν το έκανα, καταλήγαμε με εμένα να γκρινιάζω γιατί με λίγα λόγια δεν την άφηνε στην κατάσταση που την βρήκε και εμένα αυτό με ενοχλούσε. Προτιμούσα να πάω εγώ να του φτιάξω κάτι, παρά να τρέχω από πίσω να συμμαζεύω κυριολεκτικά τα ασυμμάζευτα.
Μια μέρα δεν άντεξα και τσακωθήκαμε πολύ άσχημα, γιατί μετά από 10 ώρες δουλειάς δεν είχα καμία όρεξη ούτε να καθαρίζω, ούτε όμως και την υπομονή να του εξηγώ ξανά και ξανά τι είναι αυτό που με ενοχλεί και με ταράζει. Πάνω στον τσακωμό και τις φωνές του είπα “εγώ είμαι η νοικοκυρά της κουζίνας και αν δεν μπορείς να ακολουθήσεις τους κανόνες της κουζίνας καλύτερα να μην μπαίνεις”. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι “οι νοικοκυρές δεν είναι έτσι! Δεν είσαι δα και μάνα μου. Η μάνα σου και η μάνα μου είναι νοικοκυρές, όχι εσύ!”.
Ρε παιδιά δεν λέω ότι είμαι σαν τις μανάδες μας και είναι και αδύνατον κιόλας να είσαι, από την στιγμή που οι μανάδες μας δεν δουλεύανε και κύρια ασχολία τους ήταν το νοικοκυριό. Ούτε λέω πως είχα τον καλύτερο τρόπο ή ότι είχα δικαίωμα να τον αποκλείσω από την κουζίνα. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω την υποτίμηση στην φωνή του όταν μου είπε ότι δεν είμαι σαν την μάνα του και δεν θεωρούμαι νοικοκυρά. Τον γνώρισα στα 25 μου και μαγείρευα σε συχνότητα και σε ποσότητα σαν να έχω τετραμελή οικογένεια, την ίδια στιγμή που η τροφή της κολλητής μου ήταν μπύρες και τοστ γιατί δεν μπορούσε να βάλει ένα τηγάνι στο μάτι. Δεν ξέρω πως έχει περαστεί τόσο έντονα σε νέα παιδιά ότι είμαστε υποχρεωμένες να τους πλένουμε, να τους ποτίζουμε και να τους ταΐζουμε. Επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω ΚΑΘΟΛΟΥ τι ψυχολογία έχει ένας άνθρωπος με τέτοιες πεποιθήσεις από την στιγμή που με βοηθάει στις δουλειές, χωρίς να του ζητηθεί κιόλας. Είναι ιδέα μου ή προσπαθούν να μεταβούν σε ένα καινούργιο σκεπτικό και στην πορεία παθαίνουν κρίση ταυτότητος και σύγχυσης;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
