Αγαπητή «Α, μπα»: Με χώρισε γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί το πένθος μου

Αγαπητή μου Λένα, ελπίζω όταν και εφόσον δημοσιεύσεις αυτό το μήνυμα, να μου ‘χει φύγει κάπως η απόγνωση που βιώνω αυτές τις μέρες. Δεν είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του πλανήτη τα τελευταία χρόνια και σ’ αυτό έχει συντελέσει η διπλή απώλεια οικογενειακών μου προσώπων που ακόμα προσπαθώ να διαχειριστώ. Έχω φίλους, δουλειά, κατά καιρούς συντρόφους με διάρκεια στον χρόνο ή πιο βραχυπρόθεσμους, που όμως ποτέ δε ζήτησα την ευθύνη καθώς όλοι ήταν ξεκάθαροι απέναντί μου σε στυλ “δε νιώθω ερωτευμένος μαζί σου, αν θες πάμε για κάτι χαλαρό”. Στο σχετικά πρόσφατο παρόν, ήρθα κοντά με νέο εργαζόμενο στο καφέ που δουλεύω. Συζητήσεις, προσεγγίσεις, άνοιγμα απ’ την πλευρά μου για τα βιώματά μου και εξωτερίκευση του πόνου μου και μια αστείρευτη στήριξη από εκείνον. Μέσα σε έναν μήνα αναγνωριστικών συζητήσεων, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, κάτι που διήρκεσε 3 μήνες με εμένα ερωτευμένη και χαρούμενη και το ίδιο έλεγε και έδειχνε κι εκείνος. Τελικά μου είπε ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τον “βαρύ” μου χαρακτήρα και τον πόνο τον οποίο φέρω, κι αυτό μετά από 2 μέρες δικού μου downιάσματος. Όλες οι υπόλοιπες μέρες ήταν εκδρομές, βόλτες, πάρτι, συζητήσεις, αγάπη και καλό σεξ. Ή τουλάχιστον έτσι το λάμβανα εγώ. Περαιτέρω εξήγηση απ’ αυτήν που σου ανέφερα (και ήταν τηλεφωνική) δε δόθηκε ποτέ, παρόλο που του πρότεινα 3 φορές να βρεθούμε να το συζητήσουμε κι αν γνώρισε άλλη κοπέλα ή κατάλαβε πως ήταν παπάτζες όλα αυτά που μου έλεγε στην αρχή ότι θα το πάμε μαζί και ποσο με θαυμάζει (!) για το κουράγιο που έχω δείξει σε ό,τι μου φερε η ζωή, είναι οκ, και θα με βοηθήσει να αποδομήσω ευκολότερα το όλο στόρυ μέσα μου, γιατί θα έχω απαντήσεις. Με απέφυγε λοιπόν, οι εξηγήσεις δεν ήρθαν ποτέ, ενώ διατεινόταν πως δεν έχει γνωρίσει καμία και ακόμα του αρέσω, αλλά δεν μπορεί το “βάρος”. Πέρασα έναν μήνα βάσανο, περιμένοντας.. Στο σήμερα… τι να κάνω Λένα που δουλεύουμε μαζί βάρδιες και είμαι αναγκασμένη να τον βλέπω σχεδόν καθημερινά; Δεν μιλάμε καθόλου πέρα απ τα απαραίτητα για τη δουλειά κι όλο αυτό με πληγώνει βαθιά. Με πληγώνει γιατί δεν μπόρεσα να εκφράσω ποτέ αυτά που ένιωσα εγώ, δεν μου άφησε περιθώριο. Κι όλο αυτό γιγαντώνεται μέσα μου όταν οι άλλοι συνάδελφοι και πελάτες έχουν μια άριστη εικόνα για εκείνον την οποία εκφράζουν συνέχεια λόγω της επιφανειακής του ευγένειας και της προθυμίας του να γυρνάει συναδέλφους σπίτι αργά το βράδυ για να μην πάρουν ταξί. Είναι ένα “χρυσό παιδί” για όλους και ο ίδιος το ίδιο βιώνει, ότι μου φέρθηκε άψογα και ξηγημένα. Δεν μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι μοιράστηκα τόσο βαθιές μου σκέψεις με κάποιον ο οποίος έκανε ότι συγκινούταν και στήριζε και τελικά με πέταξε χειρότερα από one night stand. Δεν ξέρω αν θα έχω εμπιστοσύνη σε επόμενο άνθρωπο. Κι απ’ την άλλη… μου δημιουργείται κόμπλεξ όντως για το θυμικό μου. Είμαι “βαριά”; Θα βρεθεί κάποιος να με αντέξει αφού δεν είμαστε όλοι από παραμυθένιες οικογένειες με στυλάτες φώτος στο ινσταγκραμ; Είμαι και όλο το παρελθόν μου, και τα τελευταία χρόνια για μένα ήταν σκληρά, ματωμένα κι όποιος δεν έχει χάσει 2 ανθρώπους απ’ την οικογένειά του δεν ξέρω αν μπορεί να με νιώσει. Απλώς δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μπλέχτηκε μαζί μου αφού είχε πολλές πληροφορίες για τη φάση μου. Ή στην τελική; Να μου πει “συγγνώμη, δεν ήξερα τι έλεγα στην αρχή”. Αλλά κάτι, να πάρει την ευθύνη του. Εγώ το ‘χω κάνει στο παρελθόν. Είμαστε και οι δύο 28 χρονών και με αρκετές εμπειρίες ευρύτερου περιεχομένου. Πώς δεν το ‘δα; Οι φίλοι μου μου λένε πως δεν δικαιολογείται η θλίψη μου για τόσο μικρό χρονικό διάστημα που ήμασταν μαζί, και όντως έτσι είναι, αλλά αναγνωρίζω την ανάγκη μου του να μοιραστώ μια αλήθεια με έναν άνθρωπο, ύστερα από όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου. Μια αλήθεια ακόμα κι αν αυτή είναι “γνώρισα κάποια που μ’ αρέσει περισσότερο από σένα”. Αυτή είναι η ζωή και θα το δεχτώ αν το επικοινωνήσεις. Οι ερωτήσεις είναι αφενός, τι κάνω με την καθημερινή επαφή που δεν μ’ αφήνει να ηρεμήσω και αφετέρου, αν και ποιο σφάλμα βλέπεις στη συλλογιστική μου και ίσως την υπερβολή με την οποία πονάω μέρες τώρα, ώστε να μπορέσω να την προλάβω σε επόμενες καταστάσεις. Σε ευχαριστώ.

– L.

Ψάχνεις μια άλλη εξήγηση από αυτή που σου έδωσε, κι αυτό δεν σε βοηθάει καθόλου. Δεν είναι ασπρόμαυρο το πράγμα, του τύπου, είσαι βαριά, δεν είσαι βαριά. Είσαι βαριά για αυτόν, για τον συγκεκριμένο. Μπορεί να ήξερε το παρελθόν σου, μπορεί να σε θαύμαζε, αλλά όταν ήρθατε πιο κοντά, κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αντέξει τη θλίψη σου. Το κατάλαβε πολύ γρήγορα, ευτυχώς, δεν το τράβηξε, και απομακρύνθηκε λέγοντας στην αλήθεια. Όσο και αν δεν σου αρέσει η αλήθεια (η αλήθεια του, όχι η παγκόσμια αλήθεια), αυτή είναι, και δεν χρειάζεται να επιμένεις ότι σου είπε ψέματα εν γνώσει του, ή ότι γνώρισε άλλη.

Αποφεύγεις να σκεφτείς αυτό που σου λέει, που είναι ότι γαντζώθηκες γρήγορα πάνω του για να ανακουφιστείς από τη θλίψη που κουβαλάς. Καλώς μετάνιωσες που του είπες τα πάντα σε όλο του το μήκος και πλάτος, δεν είναι καλή ιδέα να το κάνεις αυτό από την αρχή. Δεν είναι απαραίτητο ότι υποκρίθηκε, μην προσπαθείς να τον βγάλεις σκάρτο για να δικαιολογήσεις την δική σου συμπεριφορά. Αν βρίσκεσαι σε διαδικασία μεγάλου πένθους, τότε πρέπει να δεις πώς θα το διαχειριστείς αυτό, μόνη σου, χωρίς να βασίζεσαι σε άλλους με αυτόν τον τρόπο. Μπορείς να ζητήσεις συμπαράσταση από τους οικείους σου, αλλά από τους πολύ οικείους σου, όχι από κάποιον που μόλις γνώρισες. Δεν είναι σωστό να περιμένεις ότι ο άλλος θα πηδήξει μαζί σου μέσα σε αυτή τη μαύρη θάλασσα. Δεν ξέρεις αν έχει τη δύναμη. Δεν είναι δίκαιο να απαιτείς να την βρει.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να έχεις είναι το πώς θα επεξεργαστείς την προσωπική σου ιστορία ώστε να μπορείς να αποδεχτείς το παρελθόν σου και να ισορροπήσεις, και όχι αν θα βρεις κάποιον να σε αντέξει. Αν κάποιος σε ‘αντέξει’, πίστεψε με, θα είναι υπό τους όρους του. Αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν θα είσαι σε θέση να δημιουργήσεις μια ισότιμη σχέση. Ποιος από εμάς είναι από παραμυθένια οικογένεια το ίνσταγκραμ; Δεν ξέρω για τι μιλάς ακριβώς, αλλά αν διαβάζεις συχνά α μπα και τα σχόλια, παίρνεις μια ιδέα του πόσο συχνές είναι οι τραγικές οικογενειακές ιστορίες. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτές τις εμπειρίες, εμείς, για εμάς, πριν πλησιάσουμε τους άλλους.

Μιλάς σα να είναι δικαίωμα σου να είσαι δύσθυμη, επειδή πέρασες δύσκολα, και οι άλλοι πρέπει να σε σεβαστούν. Ε λοιπόν, και σε αυτό υπάρχουν όρια.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News