Αγαπημενη Αμπα για άλλη μια φορά, σε ευχαριστώ για όσα μας προσφέρεις! Πολλά έχουν ειπωθεί για τις γυναίκες που θέλουν παιδιά. Πολλα εχουν ειπωθεί και για τις γυναίκες που δεν θέλουν και με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα τη συνέντευξη που έκανες στις 3 κυρίες πριν λίγο καιρό. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι, έχει ειπωθεί κάτι για τις γυναίκες που δεν ξέρουν αν θέλουν; Υπαρχει καμία τέτοια ή εγώ έχω το πρόβλημα; Εννοώ ότι μπορώ να φανταστώ το μέλλον μου και με παιδιά και χωρίς παιδιά. Νιώθω ότι δεν θα είχα πρόβλημα αν δεν έκανα, θα απολάμβανα την οικονομική μου ανεξαρτησία και την ανεμελιά που χάνεται όταν κάνεις παιδιά. Από την άλλη νιώθω ότι αν έκανα, θα μπορούσα (ίσως;) να μεγαλώσω λειτουργικούς και ανεξάρτητους ανθρώπους, θα μάθαινα να μην βάζω τον εαυτό μου πρώτο και πάνω από όλα, θα ωρίμαζα με ένα τρόπο που δεν μπορείς αν δεν έχεις παιδιά. Και με τα δυο σενάρια είμαι εντάξει. Θα μου πεις, φυσικά, οι προσωπικές συνθήκες παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτή την επιλογή. Είμαι πολλά χρόνια σε σχέση, έχω βρει τον άνθρωπό μου κι αυτος θέλει οπωσδήποτε παιδιά. Πιστεύω δηλαδή ότι κάποια στιγμή, αν είμαι με αυτόν τον άνθρωπο όπως έχουμε πει, θα κάνουμε παιδιά, γιατί θα θεωρηθεί εξέλιξη της σχέσης μας (χωρίς να νιώθω ότι κανω την υπέρτατη θυσία για να είμαι μαζί του, αλλά και χωρίς να νιώθω μισή αν δεν κάνω). Με όσους το συζητάω, μου λένε (το κλασσικό) θέλεις και δεν το ξέρεις, αφού δεν το αποκλείεις, το οποίο εκτός από στερεοτυπικό είναι εκμηδενιστικό αφού δεν δημιουργεί περιθώρια για συζήτηση. Θα ξεκαθαρίσει λες ποτέ αυτό το θολό τοπίο; Μπορώ να κάνω κάτι ώστε να διευκολύνω τον εαυτό μου να καταλάβει τι θέλει ή πρέπει απλώς να περιμένω να δείξει ο χρόνος; Υπάρχει κάποιος στους σχολιαστές που να νιώθει κάτι ανάλογο;; (Συγγνώμη για το σεντόνι!)
Λες να είσαι η μόνη στον κόσμο που το νιώθει; Λες;
Αφού εσύ είσαι ντεμί σεζόν, και ο σύντροφός σου θέλει οπωσδήποτε, αν μείνεις με αυτόν τον άντρα, θα κάνεις παιδιά. Εφόσον και οι δυο επιλογές σου φαίνονται εντάξει, θα είσαι με αυτή την πλευρά του εντάξει, και θα είσαι εντάξει, σύμφωνα με τα λεγόμενα σου. Άρα, γιατί θέλεις να ξεκαθαρίσει το τοπίο; Όπως μας τα λες, δεν υπάρχει κάπου κάποιο αρνητικό σενάριο.
Δεν πιστεύω βέβαια ότι εφόσον δεν το αποκλείεις, θέλεις, πιστεύω ότι γίνεται να είσαι κάπου ενδιάμεσα και να μην καταλήγεις τελικά κάπου. Πιστεύω όμως επίσης ότι θα ξέρεις περισσότερα όταν σου πει ο σύντροφος «ωραία, ξεκινάμε τώρα». Για την ώρα, όλα θεωρίες είναι.
Θέλω να σου πω όμως, για να το ξέρεις, γιατί είναι πολύ λάθος άποψη, και είσαι θύμα προπαγάνδας αν το πιστεύεις. Δεν ωριμάζεις όταν κάνεις παιδί, πόσο μάλλον με τρόπο θεαματικό, ώστε να είναι και κίνητρο. Ο ίδιος κακόμοιρος και ανασφαλής άνθρωπος παραμένεις (δεν εννοώ εσένα προσωπικά). Δεν γίνονται υπεράνθρωποι όσοι γίνονται γονείς. Μερικοί βγάζουν και ακόμα χειρότερο εαυτό, όταν δεν έχουν καταλάβει τι πήγαν και έκαναν.
Επίσης, δεν σου μαθαίνει ένα παιδί να μην βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα. Ή μπορείς, ή δεν μπορείς να το κάνεις, ή θέλεις, ή δεν θέλεις να το κάνεις, θα έπρεπε να ξέρεις τι είσαι χωρίς να πρέπει να κάνεις παιδί. Άπειροι γονείς δεν το κατάφεραν, άλλοι τόσοι δεν το προσπάθησαν.
Γενικώς, δεν κάνεις παιδί για να βελτιωθεί η δική σου ψυχική κατάσταση, για να μάθεις εσύ ή για να αναπτυχθείς εσύ. Δεν μπορώ να βρω πειστικούς λόγους για να κάνεις, ο καθένας έχει τους δικούς του, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να είναι τόσο εγωκεντρικοί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ρωτάω χωρίς καμία ειρωνια ή εριστική διάθεση, αλλά ποιος ειναι ενας μη-εγωκεντρικος (ή εστω λιγοτερο εγωκεντρικος) λογος για να κανει καποιος παιδια; Ειμαι σαν τη γραφουσα (μονο που κ ο συντροφος ειναι στην ιδια φαση με μενα) και ολοι οι λογοι και για να κανουμε και για να ΜΗΝ κανουμε παιδια μου φαινονται ολοι εξισου εγωκεντρικοι.
Απλώς νομίζω ότι ο εγωκεντρισμός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να ΜΗΝ κάνεις παιδιά. Αλλά θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι κάθε λόγος για να κάνεις παιδιά, είναι και λίγο εγωκεντρικός, στο βάθος-βάθος. Ακόμα και το να θέλεις να δώσεις αγάπη.
Ένας από τους πολλούς λόγους που αποφάσισα να μην κάνω παιδιά, ήταν οι οικονομικές συνθήκες της ζωής μου και η χώρα που ζω. Όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται. Και επιβεβαιώνομαι κάθε μέρα από τις φίλες μου που έχουν παιδιά.
Ημουν και γω τελείως ντεμί, και ο σύζυγος το ίδιο. Αυτό που και οι δύο νιώθαμε ήταν το τικ-τακ του χρόνου να μας βαραίνει (είμαι 38). Πιστεύω και οι δύο θα θέλαμε να είχαμε ακόμη 10 χρόνια άτεκνοι, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το μέλλον μας χωρίς την οικογενειακή θαλπωρη. Οπότε πήραμε την απόφαση και είμαι τώρα με κοιλίτσα.
Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ωραία που αισθανόμαστε και οι δύο (πέρα από κάτι κρίσεις πανικού όταν το μωρό αργεί να κλωτσήσει). Κάθε μέρα με πιάνουν δάκρυα συγκίνησης όταν σκέφτομαι το μωρό.
Εγώ ήμουν ντεμί σεζόν, ο σύζυγος ήθελε, έκανα. Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς, μπορεί κάποια πράγματα να ήταν απειρως ευκολότερα αλλά γενικά όπως το βλέπω τώρα (σχεδόν 5 χρόνια μετά), δεν είναι κάτι που πρόκειται να μετανοιωσω ποτέ. Όλα αυτά όμως που λέει η Λένα είναι σωστά. Μην κανεις παιδιά με agenda προσωπικής βελτίωσης, προς θεού. Απλως αν κανεις, φερσου καλά στα μωρά σου. Όπως θα ήθελες να σου φέρονται εσένα τώρα που είσαι μεγάλη, με μικρες προσαρμογές τεχνικής φύσεως.
Αυτό που λέει η Λένα για τα παιδιά και το τι σου βγάζουν είναι ακριβώς έτσι.
Τα παιδιά δεν είναι μαγικό ξόρκι εξέλιξης χαρακτήρα, μακάρι να ήταν. Η ανατροφή τους είναι πολύ απαιτητική και μακράς διάρκειας και κατά τόπους εξαιρετικά δυσάρεστη διαδικασία. Είναι μια δοκιμασία.
Κάποιοι άνθρωποι όταν δοκιμάζονται εξελίσσονται σε διαμάντια, κάποιοι τα καταφέρνουν απλώς, κάποιοι αποδεικνύονται φυγόπονοι, και κάποιοι τελείως μαλάκες. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ίδια τη δοκιμασία αλλά με το χαρακτήρα του δοκιμαζόμενου.
Μπορώ να με φανταστώ με παιδια όχι όμως μόνη μητέρα (το οποίο πολύς κόσμος με ρωτάει αν θα το έκανα δεδομένου ότι ως λεσβία ‘εεε δεν χρειάζομαι και πατέρα για το παιδί μου όποτε γιατί όχι μόνη ;;;;;’….). Για μένα είναι θέμα σωστού συντρόφου που να θέλει επισης παιδιά την ίδια δεδομένη περιοδο που θες και εσυ, ένας δεύτερος γονέας είτε ίδιου φύλου είτε διαφορετικού είναι σημαντικός για να μοιραστεί την ανατροφή του παιδιού σαν εμπιρεια φυσικά, και για το παιδί να μεγαλώσει με την ύπαρξη δυο (τουλάχιστον) ανθρώπων ως γονείς. Κι αυτό είναι η προσωπική μου επιθυμία/άποψη, χωρίς καμία… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Φίλη, ταυτίζομαι με αυτό που γράφεις. Το λέω αυτό γιατί απορείς εάν υπάρχουν κι άλλοι με τις ίδιες σκέψεις. Ποτέ δεν είπα ‘ναι, θέλω παιδιά’. Από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει ‘Ίσως, ποιος ξέρει, αλλά σίγουρα όχι ακόμα’. Και ακόμα το ίδιο λέω (στα 34). Ή μάλλον έλεγα. Με τον φίλο μου το έχουμε συζητήσει και αυτός θέλει. Βέβαια, μπορώ να καταλάβω γιατί. Έχει μεγαλώσει σε μία πολύ πιο ισορροπημένη οικογένεια από ότι εγώ. Οι αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικιάς περισσότερο στρες μου βγάζουν. Με τον φίλο μου ήταν διαφορετικά – π.χ. όσο αυτός και η αδερφή… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω, απλά το ξέρεις. Απλά, πρόσεχε μήπως είναι κάτι που σου έχουνε “φορέσει”. Εμένα, δεν μου άρεσαν τα παιδιά, ούτε όταν ήμουν παιδί. Πάντα υπήρχε κάποιο άτομο που θα έλεγε, όταν μεγαλώσεις θα θες (γιατί φυσικά είναι μονόδρομος) και μου χάλαγε τη σιγουριά). Ε, τώρα που μεγάλωσα σιγουρεύτηκα -ότι δεν θέλω. Τώρα, αν δεν είσαι σίγουρη, προσπάθησε να αφουγκραστείς τις αντιδράσεις σου. Ποια είναι η αυθόρμητη αντίδραση σου, όταν έχεις καθυστέρηση, ή αν έκανες τεστ; Επίσης, μπορεί να είσαι σίγουρη και με τις δύο επιλογές. Είναι σαν αυτό με το νόμισμα. Ρίχνεις ένα νόμισμα κορώνα το ένα, γράμματα το άλλο.… Διαβάστε περισσότερα »
Ανήκω και εγω στη ντεμί σεζόν -τέλεια φράση -🤓 και με έναν σύντροφο που θέλει. Μπορώ να με φανταστώ με παιδί και χωρίς. Δε νιώθω όμως ακόμη συνειδητοποιημένη για τους λόγους που θα ήθελα / δεν θα ήθελα να κανω παιδί. Ή να το πω αλλιωσ εχω επαρκείς λόγους και για τις δυο περιπτώσεις αν και στο όχι ειναι πιο ξεκάθαροι, πιο πρακτικοί. Ρόλο παίζει και το πρότυπο οικογένειας που μεγάλωσε κανεις, νομίζω. Μπορεί να επιδράσει ως παράδειγμα προς μίμηση η αποφυγήν άσχετα αν το ίδιο ητανε θετικό ή όχι.
Μπορώ να με φανταστώ με παιδί ομως είναι κάτι που μέχρι στιγμής το σκέφτομαι να συμβαίνει αρκετά αργότερα και χωρίς να το βλέπω ρεαλιστικά (διαδικασία, αναπόφευκτες εμπλοκές τρίτων κλπ.) Υποθέτω τις ιδανικές συνθήκες. Οπότε ανήκει περισσσότερο στη σφαίρα της φαντασίας παρά της επιδίωξης ή της επιθυμίας.
Κοίτα να δεις που τελικά είμαστε αρκετές ντεμί στο θέμα παιδιού, με συντρόφους που θέλουν σίγουρα!
Εγώ πάντως έκανα αυτό που προέβλεψε η Λένα. Εφόσον έμεινα με αυτόν τον άντρα, ε, έκανα παιδιά!