Αγαπητή «Α, μπα»: Ο πατέρας μου πέθανε και εγώ δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ

Μόλις διάβασα αυτό εδώ το ποστ. Το έψαξα γιατί πέθανε η μητέρα του εργοδότη μου και τον είδα διαλυμένο και σοκαρίστηκα. Δύο πολύ κοντινοί μου άνθρωποι παλεύουν αυτή τη στιγμή τον καρκίνο. Μια φίλη πέθανε τον προηγούμενο μήνα. Διάβασα λοιπόν σε αυτό το ποστ την ανάρτηση μιας κοπέλας που περιέγραφε τη σχέση της με το μπαμπά της και τις τρυφερές συνήθειες που είχαν μαζί και έκλαψα με τον πόνο της και για την τόσο ωραία σχέση που είχαν και γιατι ο δικός μου πατέρας πέθανε πριν λιγους μήνες και δεν έχω κλάψει ούτε μια φορά. Ούτε μια φορά. Εγώ, η υπερευαίσθητη, η ευσυγκίνητη. Ούτε στην κηδεία, ούτε στο μνημόσυνο, ούτε μόνη σπίτι. Όταν άνοιξε το φέρετρο δεν μπορούσα να τον δω και δεν κουνήθηκα καν λίγο πιο εκεί για να τον δω. Και από τη μια ξέρω ότι υπάρχουν λόγοι. Ουτε παραλογη ειμαι ουτε αναισθητη. Απίστευτα δυσλειτουργική οικογένεια που σε όλους έδινε την εντύπωση της οικογένειας πρότυπο. Με μάνα ελεγκτική που δεν σε άφηνε να ανασάνεις. Απο τη μια με τη δυναμικη της παρουσια να σου προσφερει πραγματα, απο την αλλη να μη σε αφηνει να κανεις τιποτα αυτοβούλως. Και ο πατέρας μου παρά τα συχνά ξεσπάσματά του, υπάκουος ακόλουθος. Με τη μητερα μου δεν μιλάμε πια. Ίσως αποκτήσουμε μια τυπική σχέση κάποια στιγμή. Ο μπαμπάς μου, ομως; δεν ήταν κακός άνθρωπος, μας αγαπούσε, απλώς δεν μπορούσε ή δεν ήξερε ή δεν προσπάθησε αρκετά ώστε να δομήσει μια καλη σχέση μαζί μας. Δεν του άξιζε όμως ένα δακρυ; Ήξερα πως με αγαπούσε. Ουσιαστικα ομως είχαμε ανύπαρκτη σχέση. Δεν είχα ποτέ τι να του πω. Με πήγαινε στο πάρκο όταν ήμουν μικρή. Ως μεγάλη μόνο για κανενα βιβλίο μπορούσαμε να μιλήσουμε και μετά έλεγε κάτι ακραίο, ή μπορεί να με έκρινε για κάτι, και εγώ απομακρυνόμουν. Είναι τέρας αναισθησίας κάποιος όταν δεν του λείπει ο γονιός του, όταν δεν κλαιει στο θάνατό του, όταν σκέφτεται πως αν πεθανει ξαφνικά ο αγαπημένος του τραγουδιστης θα συγκλονιστει λόγω των τόσων αναμνήσεων, λόγω του ότι θα χαθεί ένας τόσο δημιουργικός και ουσιαστικος άνθρωπος. Ενώ ο πατέρας μου; Δεν του άξιζε να γεννήσω για την απώλειά του; (Λένα μη μου γράψεις να πάω σε ψυχολόγο. Δεν έχω ανάγκη για κατι τετοιο, πέρασα δια πυρός και σιδηρου μεχρι τα 35 μου, μέχρι να μαθω πως ουσιαστικά δεν μπορώ να υπολογίζω στην οικογένειά αυτή. Έχω κάνει τη δική μου φοβερή οικογένεια. Είμαι αγαπημένη, δημιουργική και ευτυχισμένη. Με τρελαίνει που ολοι οι γνωστοί μας λένε για τη μανα μου πως είμαστε αναίσθητες (εγώ και η αδερφή μου), πως την ξέρουμε τόσα χρόνια, πως πάντα έτσι ήταν και να κραταμε τυπικη σχέση, όταν δεν έχουν ιδέα τι περάσαμε για να μπορέσουμε να ανεξαρτητοποιηθουμε συναισθηματικά. Αναρωτιεμαι απλως, αν ο μόνιμος κομπάρσος της οικογένειας, ο πατέρας μου, άξιζε ή όχι ένα τουλάχιστον δάκρυ από τη μεγαλη του κόρη.)

-(Τίποτα ανθρώπινο ας μη μου είναι ξένο)

Δεν ξέρω τι ακριβώς ρωτάς. Για τον πατέρα σου, ή για την μητέρα σου; Μοιάζει σα να μην τους έχεις ξεχωρίσει, σα να τον κατηγορείς που δεν σε προστάτεψε από τη μάνα σου, σα να είναι ένα πράγμα οι δυο τους.

Δεν υπάρχει πρωτόκολλο θρήνου. Δεν έχει νόημα αυτό που σκέφτεσαι. Δεν «αξίζει» κανείς κλάματα, ούτε μπορείς να τα εκβιάσεις. Επειδή δεν έκλαψες, δεν σημαίνει ότι δεν ένιωσες, και αν δεν ένιωσες, δεν σημαίνει ότι είσαι παλιάνθρωπος. Υπάρχουν λόγοι για όλες τις πιθανές αντιδράσεις.

Εγώ να μην σου πω να πας σε ψυχολόγο, αλλά το τι θα σου πω δεν έχει σημασία, αν πρέπει να πας, πρέπει. Αν ήσουν εντάξει με το ότι δεν έκλαψες, και ήξερες ακριβώς γιατί, και δεν είχες τύψεις, δεν θα χρειαζόταν να το αναλύσεις. Αν ήξερες γιατί δεν μιλάς στη μητέρα σου, και δεν είχες τύψεις, και δεν αισθανόσουν ότι πρέπει να δικαιολογηθείς, και αν δεν σε ένοιαζαν και δεν σε τρέλαιναν τα σχόλια, δεν θα χρειαζόταν να πας. Το αν έχεις δική σου οικογένεια τώρα, και πόσο πετυχημένη είναι, δεν αλλάζει κάτι στα προηγούμενα. Μπορείς να έχεις μια τέλεια οικογενειακή ζωή, και παράλληλα πολλά βαρίδια από το παρελθόν σου. Λες ότι ξέρεις γιατί δεν έκλαψες, ότι δεν είσαι παράλογη ή αναίσθητη, και τρεις προτάσεις μετά ρωτάς αν είσαι τέρας αναισθησίας. Άρα, δεν το έχεις λύσει μέσα σου. Μπορείς να το συνεχίσεις αυτό, να ζεις με αυτές τις άλυτες σκέψεις, δεν μπορώ εγώ να σε αναγκάσω ή να σε πείσω. Αλλά αν θελήσεις να αντιμετωπίσεις αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα, πώς να το κάνουμε, πρέπει να πας σε ψυχολόγο. Και το ξέρεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News