Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης
Η ιστορία της Ζωζώς, με τα δικά της λόγια
Λένα μου αγαπημένη, το μήνυμα που έγραψες στο Facebook, για να σου στείλουμε την ιστορία μας ως μανάδες ήρθε μισή ώρα μετά από ένα σοβαρό nervous break down, που είχα λόγω αϋπνίας και κούρασης με τη φροντίδα του μωρού μου. Ήταν σαν να διαβάσες την σκέψη μου. Η ιστορία μου είναι αυτή.
Λόγω των χάλια οικονομικών μας, άρχισα να κάνω τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης στα δημόσια νοσοκομεία με μεγάλες καθυστερήσεις, πολύ τρέξιμο και λάθη που έκαναν την αγωνία μου ακόμα μεγαλύτερη για το μωρό μου. Μέσα σε όλα αυτά προστέθηκε και η διάγνωση για προκαρκινικές αλλοιώσεις στον τράχηλο της μήτρας. Αυτό επισκίασε όλα τα υπόλοιπα.
Με τον σύντροφό μου δεν σκεφτόμασταν για παιδιά λόγω της πολύ κακης οικονομικής μας κατάστασης. Όμως, αναπάντεχα έμεινα έγκυος και όσο και αν δεν πληρούσαμε τις προϋποθέσεις, δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να διακοπεί η κύηση. Λόγω των χάλια οικονομικών μας, άρχισα να κάνω τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης στα δημόσια νοσοκομεία με μεγάλες καθυστερήσεις, πολύ τρέξιμο και λάθη, που έκαναν την αγωνία μου ακόμα μεγαλύτερη για το μωρό μου. Μέσα σε όλα αυτά προστέθηκε και η διάγνωση για προκαρκινικές αλλοιώσεις στον τράχηλο της μήτρας. Αυτό επισκίασε όλα τα υπόλοιπα.
Ήταν η υγεία μου κόντρα στην εξέλιξη της εγκυμοσύνης. Κάποιοι γιατροί μού είπαν ότι μπορεί να χρειαστεί να διακόψω την εγκυμοσύνη οποιαδήποτε στιγμή, αν προχωρήσει σε καρκίνο, ή να χρειαστεί να βγει πρόωρα. Διάβαζα συνέχεια ό,τι ιατρικό υπήρχε για την περίπτωσή μου και κάθε φορά που πήγαινα να με εξετάσουν έτρεμα μην ακούσω κάτι άσχημο. Δεν είχαμε ανακοινώσει μέχρι τους 6 μήνες σε κανέναν την εγκυμοσύνη από φόβο μην χρειαστεί να την διακόψω. Μετρούσα κάθε εβδομάδα που περνούσε, για να υπολογιζω πόσες πιθανότητες θα είχε να επιζήσει το παιδί μου αν χρειαστεί να έρθει στον κόσμο. Τίποτα δεν χαιρομουν και ζούσα με τον φόβο ότι θα χασω το παιδί μου και ότι πιθανόν δε θα μπορούσα να κάνω και άλλο αν η διάγνωση ήταν καρκίνος.
Ο καιρός πέρασε με πολύ αργούς ρυθμούς, γέννησα το παιδάκι μου και έκανα όλα αυτά που χρειάζονταν να κάνω, για να θεραπευτώ και δεν γινόταν να μπουν σε εφαρμογή όσο καιρό κυοφορούσα. Με τη γέννηση του μωρού, ξεκίνησε ένα άλλο κεφάλαιο που έκανε τους προηγούμενους μήνες αγωνίας να φαινονται παιχνίδι. Αντιμετώπη ξαφνικά με ένα πλάσμα που εξαρτιόταν ολοκληρωτικά από εμένα, με βοηθεια μόνο από τον σύντροφό μου -ευτυχώς, γιατί όλοι οι υπόλοιποι με τις απαρχαιωμένες ιδέες περισσότερο θα με δυσκόλευαν παρά θα με βοηθούσαν.
Ο πόνος της καισαρικής σε συνδυασμό με τον πόνο του στήθους από λάθος μου κατά τη διάρκεια του θηλασμού και η αϋπνία ήταν ένας πολύ άσχημος συνδυασμος που κράτησε πολλές μέρες. Δεν ένοιωθα καθόλου το «πλημμύρισμα αγάπης» που όλοι λένε ότι νοιώθεις οταν κρατάς το μωράκι σου, ενοιωθα απλά σαν ένστικτο ότι πρέπει να φροντίσω το μικρό μου και αυτό μονο έκανα, τίποτα άλλο.
Έτσι με αρκετό πόνο, άγχος και έλλειψη ύπνου και φαγητού πέρασαν οι πρώτοι δύο μήνες και ήμουν τόσο χάλια και απελπισμένη, που νόμισα ότι έτσι θα είναι όλη η υπόλοιπη ζωή μου. Μέσα σε όλα αυτά που ένοιωθα και περνούσα, είχα και τον «πόλεμο» από θείτσες, ξαδέλφες και λοιπούς συγγενείς να δηλώνουν δυσαρεστημένοι και να μας κάνουν καυγάδες που δεν δέχτημακε επισκέψεις, ούτε στο νοσοκομείο ούτε στο σπίτι. Επίσης δεχομουν και «πόλεμο» για τον θηλασμό και για την ανατροφή του παιδιού μου. Το πόσες φορές άκουσα «δεν έχεις γάλα, δώσε ξένο να κοιμηθείς, άστο κάτω μην κακομαθαινει, δώσε πιπιλα, εγώ έχω μεγαλώσει τόσα παιδιά και ξέρω, εσύ δεν ξέρεις τίποτα».
Όλοι ξαφνικά είχαν γνώμη για το τι κάνω με το στήθος μου και με το παιδι μου. Και δυστυχώς συνεχίζουν ακόμα, και τώρα που κοντεύει να χρονίσει, ο πόλεμος για το θηλασμό είναι μεγαλύτερος.
Είναι δύσκολη η μητρότητα, λίγος ύπνος και συνέχεια το μυαλό μου ειναι στο μωρό, θέλω δεν θελω. Νοιώθω ότι δεν έχω πλέον το δικαίωμα να κάνω τίποτα για μένα, οι τύψεις μου είναι πολλές αν κοιτάξω για λίγη ωρα τις ανάγκες μου και αυτό με καταπιέζει. Το αγαπάω όσο τίποτα το μωρό μου, δεν θα άλλαζα τίποτα στη ζωή μου, αλλά είναι φορές που νοιώθω ότι θέλω να πάρω τα βουνά. Ελπίζω να αλλάξει αυτό που νοιώθω, γιατί αυτό το υπέροχο και όμορφο παιδί αξίζει το καλύτερο και φοβάμαι ότι εγώ δεν είμαι η καλύτερη μαμά….
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μια χαρά μαμά είσαι. Η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει το παιδί σου. Κλειστά αυτιά σε όσους “έχουν γνώμη” (μα όλοι αδελφάκι μου!) και πρόσεξε τον εαυτό σου εκτός απ’ το μωρό.
Μια χαρά θα τα πας- εγγυημένα! Καλή δύναμη.
Αγαπητή Ζωζώ, εισαι η καλυτερη μαμα του κόσμου για το παιδακι σου, κ μονο εσυ ξερεις τι χρειαζεται και ποτε. Αν μπορουσα θα στο ελεγα δυο φορες την ημερα! Εχεις περασει κ περνας χιλιες δυο δυσκολιες κ ομως εισαι εκει κ δίνεις οτι καλυτερο εχεις. Η αυπνια κ το αγχος της φροντιδας κ ανατροφής ειναι ικανοί παραγοντες να σε οδηγήσουν στην απόγνωση κ να αμφιβάλλεις για τα παντα κ πρωτα απο ολα για την αξια σου. ΟΜΩΣ. Ευτυχως ο καιρος αυτος συντομα θα φαινεται σταγόνα μπροστα στις υπέροχες στιγμές που σας περιμενουν. Οχι πως δεν θα ναι δυσκολα πια, αλλα… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ αυτό που ξέω ειναι οτι το μωρακι σου ειναι τυχερό που εχει εσένα για μανουλα.
Aυτό το συναίσθημα ” πλημμύρισμα αγάπης” έκανε σχεδόν 2 χρόνια να έρθει. έκανα τα πάντα για το παιδί μου απλά σαν να ήταν καθήκον και κανείς δεν το καταλάβαινε…. Με το δεύτερο ήταν τελείως διαφορετικά. Αν με ρωτήσεις τώρα πιστεύω ότι ήταν από το στρες της εγκυμοσύνης και και από τη δύσκολη γέννα που είχα. Αφού μετά που ξύπνησα από το χειρουργείο από τον πόνο και τη ταλαιπωρία δεν ήθελα ούτε να το πάρω αγκαλιά. Τώρα είναι όλη μου η ζωή…
Οπότε κουράγιο και όλα θα γίνουν καλλίτερα 🙂
Αυτές οι μέρες σύντομα θα τελειώσουν και κάθε μήνα θα κοιμάσαι και περισσότερο, ειδικά όταν σταματήσει ο θηλασμός.
Μέχρι τότε όμως, πρέπει να επιβάλεις στον εαυτό σου μια φορά την εβδομάδα να κάνεις κάτι μόνη σου χωρίς το μωρό. Έναν περίπατο, έναν σύντομο καφέ, μανικιούρ-πεντικιούρ κτλ. Θα δεις ότι θα σου κάνει πολύ καλό και θα σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις.
Για να αγαπησεις καποιον, πρεπει να εχει διαμορφωσει ενα χαρακτηρα και αυτον θα αγαπησεις. Μεχρι το παιδι να αποκτησει εστω και ενα ελαχιστο δειγμα προσωπικοτητας πιστευω το φροντιζουμε καθαρα απο ενστικτο.
Μετα αγαπαμε τα παντα σε αυτο, αλλα αυτα τα “παντα” ειναι συγκεκριμενα!! Ειναι κομματια του χαρακτηρα του ,του ξεχωριστου ανθρωπου που ειναι.
Προσωπικα δεν ειχα καθολου τυψεις που δεν ενιωθα ακριβως αγαπη, ηξερα οτι θα το αγαπησω μολις το γνωρισω! Οταν γινει ” καποιος” και οχι ενα απλο νεογεννητο!
Είσαι ακριβώς ό,τι χρειάζεται το παιδάκι σου! Ακόμα και οι αμφιβολίες σου δείχνουν πόσο ενδιαφέρεσαι για αυτό το πλάσμα. Κάνε κουράγιο να περάσει λίγο η φάση της σωματικής κούρασης και της αϋπνίας και μετά όλα θα γίνουν καλύτερα! Btw, όλα τα σχόλια είναι υπέροχα και άκρως ενθαρρυντικά. Αυτοί που πατάνε 👎 τι φάση; Γιατί τόση μιζέρια;