Αγαπητή «Α, μπα»: Πόσο μας ανήκει το σώμα μας μέσα σε μια σχέση;

Πολυαγαπημένη Α,μπα, Έχω μια απορία σχετικά με το πόσο μας ανήκει το σώμα μας μέσα σε μια σχέση. Προφανώς το σώμα μας ανήκει 100% σε μας, αλλά τι εννοώ. Είμαι εδώ και 4 μήνες με ένα παιδί, εγώ 31 και αυτός 39. Στους 3 πρώτους μήνες είμασταν μέσα στα σιρόπια, όλη μέρα ζουζουνίζαμε, χαϊδευόμασταν και κάναμε σεξ 2-3 φορές τη μέρα. Ήταν αυτονόητο το ότι θέλαμε συνεχή, σχεδόν, σωματική επαφή. Σιγά σιγά εμένα όμως άρχισε λίγο να με εκνευρίζει το ότι δεν γίνεται να περάσουμε ο ένας δίπλα από τον άλλο χωρίς να αγγιχτούμε. Ή το ότι μπορεί εκεί που εγώ θέλω να πάω από τον καναπέ στην κουζίνα να πιώ ένα ποτήρι νερό να με πιάσει, να με αγκαλιάσει και να αρχίσει να με φιλάει και να μου λέει γλυκόλογα κρατώντας με χωρίς να μπορώ να φύγω. Ή το ότι μπορεί να φάω χούφτωμα οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, ακόμα και αν έχω άλλα στο μυαλό μου, μη σέξι, όπως το ότι πρέπει να πεταχτούν τα σκουπίδια γιατί βρωμάνε. Εκείνη την ώρα δεν ξέρω καλά πως να αντιδράσω. Αισθάνομαι πως πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή να είμαι διαθέσιμη για ζουζουνιές και σεξ. Επίσης, νιώθω πως αν δεν αντιδράσω στα χαϊδολογήματα ο καλός μου μπορεί να το πάρει ως απόρριψη. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι αν μέσα σε μια σχέση μπορεί το ταίρι μας οποιαδήποτε στιγμή θέλει να μας αγγίξει σε όποιο σημείο θέλει, μόνο και μόνο επειδή λόγω του έρωτα θα πρέπει κάθε στιγμή να θέλουμε τη σωματική επαφή. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Και ‘γω αντίστοιχα, το ότι είμαι η κοπέλα του μου δίνει το δικαίωμα όποια στιγμή θέλω και μου τη βαρέσει να του πιάσω τον κώλο ή ξεπερνάω κάποιο όριο; Και αν δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα, τι πρέπει να γίνει; Να ρωτάμε κάθε φορά πριν χουφτώσουμε αν επιτρέπεται; Είναι περίεργο που τα σκέφτομαι αυτά; Πριν από αυτόν δεν είχα μακροχρόνιες σχέσεις, παρά μόνο μια, η οποία ήταν αρκετά δυσλειτουργική στο σεξουαλικό επίπεδο θα έλεγα. Οπότε ίσως να μην ξέρω πως είναι μια ‘φυσιολογική’ σχέση. Επίσης, όταν ήμουν μικρή δεν ήθελα πολλές πολλές αγκαλιές με τους γονείς μου, θυμάμαι πάντα με ζόριζε και τους έλεγα να φύγουν από πάνω ή γύρω μου όταν με το ζόρι θέλανε φιλί ή αγκαλιά. Μήπως τελικά είμαι στριμμένο άντερο; Εκ των προτέρων ευχαριστώ για την απάντησή σου. Τα εξ αποστάσεως φιλιά μου στην Αμποπαρέα.

–Το σαλιγκάρι.

Και βέβαια δεν έχει κανείς δικαίωμα στο σώμα του άλλου, και βέβαια δεν επιτρέπεται να χουφτώνεις τον άλλον όποτε σου έρθει επειδή είσαι σε σχέση, και βέβαια υπάρχουν όρια, έρωτας ή όχι έρωτας. Ούτε είναι περίεργο που το ρωτάς.

Μην αναρωτιέσαι τι είναι φυσιολογικό σε μια σχέση, αναρωτήσου αν αισθάνεσαι άνετα και ασφαλής με τον άλλον. Αν δυσανασχετείς, δείξε το, και αν δεν το πιάνει με τη γλώσσα του σώματος, πες το. Ήρεμα, αλλά ξεκάθαρα. Σε παρακαλώ, μην αρχίσεις κι εσύ αυτό το επιχείρημα ότι υπάρχουν γκρίζες ζώνες και αν πρέπει να ρωτάμε πριν χουφτώσουμε. Ένας άνθρωπος πρέπει να είναι σε θέση να καταλαβαίνει αμέσως αν φέρνει τον εραστή του – τον εραστή του, λέμε – σε δύσκολη θέση τη στιγμή που τον χουφτώνει. Είναι πολύ απλό, πραγματικά. Ανταποκρίνεται ο άλλος, ναι ή ου; Γυρνάει προς το μέρος σου, ή σφίγγεται; Σιγά την πυρηνική φυσική που χρειάζεται.

Άλλο είναι το θέμα. Αν ο ένας είναι διατεθειμένος να λάβει το μήνυμα ή θεωρεί ότι η δική του θέληση υπερισχύει, και αν εσύ έχεις το σθένος και τη σταθερότητα ώστε να μην φοβάσαι να πεις ή να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Όπως είχες την άνεση με τους γονείς σου, έτσι θα έπρεπε να είσαι και σε μια σχέση εμπιστοσύνης, να εκφράζεσαι χωρίς να φοβάσαι αντίποινα ή συνέπειες. Λες ότι σε αγκαλιάζει και σου λέει γλυκόλογα «χωρίς να μπορείς να φύγεις». Δεν ξέρω τι να υποθέσω με αυτό, δεν ακούγεται καλό. Γιατί δεν μπορείς; Ελπίζω μόνο να μην το εννοείς στην κυριολεξία, ότι σε ακινητοποιεί και δεν μπορείς, γιατί αυτό είναι τεράστια καμπάνα, από αυτές που μόλις ακούς πρέπει να αρχίσεις να τρέχεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News