Α,μπα…στη σημερινή κοινωνία, στο πρότυπο της πυρηνικής οικογένειας που έχει αρχίσει να κυριαρχεί, τα μέλη πρέπει να είναι αυτόνομα, οι γυναίκες να δουλεύουν, οι γιαγιάδες να έχουν τη ζωή τους, οι γονείς να βρίσκουν χρόνο για τον εαυτό τους και η διατροφή να είναι ισορροπημένη. Πώς μπορούν να συνδυαστούν όλα αυτά; Γνωρίζω ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να λυθούν με χρήματα, δηλαδή μπορείς να πληρώσεις νταντά ή οικιακή βοηθό. Όταν όμως και οι δύο γονείς δουλεύουν, τα χρήματα δεν περισσεύουν και οι γιαγιάδες/παππούδες δε βοηθάνε, πώς μπορείς να πετύχεις όλα τα παραπάνω; Εγώ βλέπω ότι οι γιαγιάδες/παππούδες που είχαν την απεριόριστη βοήθεια από τους δικούς τους γονείς, τώρα ως γιαγιάδες/παππούδες διατείνονται ότι πρέπει κι αυτοί να ζήσουν τη ζωή τους, με αποτέλεσμα να γίνονται οι γονείς λάστιχο σε μια πολύ απαιτητική κοινωνία. Παρατηρώ ότι όλες εμείς οι συνομήλικες μαμάδες περνάμε χειρότερα από τις μητέρες μας σε καθημερινό επίπεδο, όταν οι μητέρες μας είχαν σχεδόν εσώκλειστες τις δικές τους μητέρες στα νιάτα τους. Ποια η γνώμη σου;
– ρομπότ
Νομίζω ότι κρίνεις από πολύ περιορισμένες παρατηρήσεις, μάλλον από τον στενό σου κύκλο. Δεν είχαν οι μάνες όλων μας την δική τους εσώκλειστη, φτωχοί και πλούσιοι πάντα υπήρχαν, όπως υπήρχαν και ψυχοκόρες και υπηρέτριες, οι νταντάδες δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι κάποτε ένας μισθός έφτανε για να ζήσει μια οικογένεια, αυτό έχει αλλάξει σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά αυτό που κυρίως πρέπει να υπολογίσεις είναι ότι η Ελλάδα περνάει μια πολύ βαθιά οικονομική κρίση εδώ και μια δεκαετία και τα πράγματα δεν φαίνεται να βελτιώνονται σύντομα, κι έτσι ακόμα και δυο μισθοί δεν δίνουν περιθώριο για οικιακή βοήθεια ή άλλου είδους διαχείριση νοικοκυριού, και αυτό περιορίζει και την προηγούμενη γενιά, όλους τους παίρνει η μπάλα. Αυτός είναι ο κυρίως λόγος που περνάς πιο δύσκολα από τη μάνα σου. Πιστεύω ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να βασίζεται στην δωρεάν εργασία των παπούδων και των γιαγιάδων, όπως και στην σύνταξή τους και στο διαμερισματάκι που πρόλαβαν να αγοράσουν όταν ήταν παχιές οι αγελάδες.
Η κοινωνία είναι πιο απαιτητική, συμφωνώ, κι αυτό μόνοι μας το καταφέραμε, όταν αποφασίσαμε ότι το παιδί είναι ο βασιλιάς του σπιτιού και δεν επιτρέπεται να κλάψει, δεν επιτρέπεται να τρομάξει, δεν επιτρέπεται να μείνει μόνο του δευτερόλεπτο, δεν επιτρέπεται να νιώσει απόρριψη, δεν επιτρέπεται να στενοχωρηθεί, δεν επιτρέπεται να βαρεθεί, δεν επιτρέπεται να φάει έτοιμο φαγητό, πρέπει να είναι κρεμασμένο πάνω μας (κυριολεκτικά κρεμασμένα, όχι μεταφορικά) όλο το 24ωρο μέχρι να ζητήσει να κατέβει μόνο του και πρέπει να μάθει τένις/κώδικα/πολεμικές τέχνες/γιαπωνέζικα μόλις σηκώσει το κεφάλι του. Δεν θέλω να επιστρέψουμε στην δεκαετία του ’70 που οι γονείς μας ξεχνούσαν πώς μας λένε, αλλά αυτό το απότομο μπαλαντζάρισμα προς την θεοποίηση της παιδικής ηλικίας κάνει κακό και στα παιδιά, και στους γονείς, και σε όλη την κοινωνία γενικότερα. Ίσως οι επόμενες γενιές βρουν καλύτερη ισορροπία από εμάς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εεε… Όχι!! Δεν περνάμε χειρότερα από τις μαμάδες μας γιατί οι άντρες μας ευτυχώς δεν είναι σαν τους μπαμπάδες μας! Πρόσφατα ρώτησα τον πατέρα μου αν θυμάται πότε περπάτησα και μου είπε “Ε.. δε Θα σουν 6-7 ετων;’ Μιλάμε για τέτοια ασχετοσύνη!!!!!
πωπωωω καταλαβαίνεις πολλά από αυτή την απάντηση!
Τα ίδια κι ο πατέρας μου, όταν είδε τι απαιτήσεις είχα εγώ από το δικό κου άντρα και πόσο τον έκραζα ότι λούφαρε και δεν συμμετείχε….τότε συνειδητοποίησε πόσο ρεμάλι ήταν κι αυτός τότε και δεν αγιέρωνε χρόνο στο παιδί του ούτε στη γυναίκα του, παρά συνέχιζε να ζει σαν εργένης, θεωρώντας ότι έχει και το δικαίωμα κιόλας! Απλά οι γυναίκες τότε δεν είχαν δικά τους λεφτά ούτε καμία υποστήριξη από το περιβάλλον τους για διαζύγιο, κι ακόμα και το νομικό πλαίσιο ήταν τέτοιο που μόνο αν έλεγες πχ ότι υφίστασαι κακοποίηση έπαιρνες διαζύγιο χωρίς να βγει εις βάρος σου…
Αυτό που σίγουρα έχουν χάσει οι τωρινές μανάδες σε σχέση με του τότε, ειδικά όσες ζουν σε αστικά κέντρα είναι η ελευθερία να “αμολάς” τα παιδιά για το 1/3 σχεδόν της μέρας στην γειτονιά να παίξουν με τους φίλους τους. Εμείς βγαίναμε από το σπίτι και πραγματικά μας ξεχνούσανε. Κάποια στιγμή ακούγαμε κάποια μάνα να φωνάζει “Τασούυυυληηηη!!!” και μετά θυμόντουσαν και οι υπόλοιπες να φωνάξουν τα αντίστοιχα ονόματα. Δίναμε παρόν και ξαναφεύγαμε. Αυτό τους άφηνε τεράστιο χρόνο να ασχοληθούν με ό,τι ήθελαν και εμάς να παίξουμε, να ματώσουμε, να πειραματιστούμε, να κοινωνικοποιηθούμε και να γυμναστούμε με διασκεδαστικούς τρόπους. Δυστυχώς αναντικατάστατο.
Ναι αλλά μιλάς για πιο μεγάλα παιδιά όσο να’ναι. Βέβαια αν είχεις πχ 2-3 με το μικρότερο να είναι ας πούμε 3 ετών, μια χαρά το άφηνες με τα αδέρφια του να παίζει στην πλατεία…αν και μη τα ισοπεδώνουμε, πολλές μανάδες ήταν κολλημένες κσι τότε και φοβόντουσαν αν δεν είχαν στο οπτικό τους πεδίο τα παιδιά. Κ όλο μες στο άγχος Γιάαααννη…Γιάννη είπα!! Να σε βλέπω!!!! Δεν τα εχετε ακούσει κι αυτά?
Ακούς εκεί θράσος να θέλουν οι γιαγιάδες κι οι παππούδες να ζήσουν τη ζωή τους!
Πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να τους εξαναγκάσετε να ζήσουν τη ζωή σας. Δεν ξέρω. Καυτά αυγά κάτω από τις μασχάλες; Μαστίγωμα πρωί και βράδυ; Κάτι θα βρείτε.
Πώς απαντάς ετσι,βρε συ στην κοπελα;
Απλά ειμαστε άνθρωποι και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να μην βλέπουμε μόνο τα χρήματα.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ξερω,που η γιαγιά δεν είχε κρατήσει ποτέ το εγγόνι της ,όταν αρρώστησε όμως και δεν είχε κανέναν, μια χαρά φορτώθηκε στο παιδί της.Μη τα ισοπεδώνουμε όλα.
Και συνήθως οι παππούδες που θέλουν να κάνουν τη ζωή τους είναι οι γονείς του άντρα ,γιατί δεν νιώθουν ότι βοηθούν τον γιο τους,αλλά ότι κάνουν εξυπηρέτηση στη νύφη τους.Οχι πάντα,συνήθως.
Φιλη μου σε νιώθω μ αυτά που λες.Κουραγιο.
Της απαντώ όπως νομίζω ότι αξίζει αυτή η ερώτηση/απαίτηση. Αυτό το πράγμα στην Ελλάδα ότι οι γιαγιάδες κι οι παππούδες θα βοηθήσουν και αν δεν θέλουν είναι εξωγήινοι ή εγωιστές, μου σηκώνει την τρίχα.
Ειδικά όταν δεν λαμβάνεται υπόψη ως μεγάλη χάρη αλλά ως υποχρέωση.
Αυτη την ωφελιμιστικη λογικη,ελικρινα δεν την καταλαβαινω!Πρεπει ο παππους και η γιαγια να κρατανε το εγγονι,για να τους προσεξουν τα παιδια τους οταν γερασουν?Δε θα το κανουν,οσο μπορουν,επειδη τους αγαπουν?Τραγικο ενα παιδι που σκεφεται ετσι!Δηλαδη,μας μεγαλωνουν,μας αναθρεφουν,κ συνεχιζουν να οφειλουν??Συνηθως επισης,οι γονεις που προσεχουν εγγονια,ειναι αυτοι που τους επιτρεπεται να τα προσεχουν……
Αχ πεστα!!!! διαβάζω αυτά τα σχόλια και σοκάρομαι! Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη ευλογία από το να είσαι κοντά στη δύση της ζωής σου, να είσαι υγιής και να μπορείς να ζείς το μεγάλωμα ενός παιδιού, πόσο μάλιστα αυτό του παιδιού σου!!! πιστεύω πως αν το ζήσω θα είναι σκέτη απόλαυση. τίποτα άλλο!
Σοκαρεσαι επειδή δεν νιωθουν όλοι οι άνθρωποι όπως νιώθεις εσύ. Τώρα ξέρετε απαντώ έτσι.
Συμφωνώ με τη θεοποίηση των παιδιών που μας έχει δέσει φιόγκο. Η γιαγιά μου μεγάλωσε 6 παιδιά, 3 κορίτσια + 3 αγόρια, χωρίς τον παππού μου που έφυγε νωρίς. Δεν θεωρούσε στιγμή ότι ο χρόνος της ανήκει στα παιδιά, είχε να φροντίσει το μπακάλικο, τα ζώα, το περιβόλι, τα σπαρτά. Δούλευε περισσότερο και σκληρότερα από εμένα, σίγουρα. Τα παιδιά ήταν αμολυμένα και μεγάλωναν σε πλήρη ελευθερία, έχοντας το καθένα καθήκοντα στο σπίτι και το μαγαζί, αλλά όλα τελείωσαν τη 2βάθμια εκπαίδευση, και οι 3 σπούδασαν στο πανεπιστήμιο (2 κορίτσια κι 1 αγόρι). Παρόμοια πορεία είχαν τα 13 πρώτα ξαδέλφια τους… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι αλλά τι ενήλικες έγιναν αυτα τα παιδιά? Οι δικοί μου οι γονείς ήταν ψυχροί κι ας μας αγαπούσαν. Δεν πήραν αγκαλιές και τρυφερότητα γιατί οι γονείς τους τρέχαν στα χωράφια και όταν η επιβίωση είναι θέμα το συναίσθημα μένει πίσω. Η μάνα μου είχε να φροντίσει έναν απαιτητικό σύζυγο, δεν τη θυμάμαι να ειχε ποτέ το χρόνο να κάτσει στο χαλί να παίξει μαζί μας. Ηταν καλύτερα τότε? Δεν το πιστεύω. Η Αμπά έχει δίκιο ότι ίσως έχουμε χάσει το μέτρο και πήγαμε απέναντι αλλά καλύτερα αυτό.
@Evil Ο πατέρας μου (ο μικρότερος από τα 6) είναι πολύ διαχυτικός, έχει υψηλότατο δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, και “διαβάζει” τους άλλους ανθρώπους σαν βιβλίο. Φρόντισε να μεγαλώσει 3 κορίτσια όσο καλύτερα και πιο φεμινιστικά ήξερε (και μπορούσε, ok ήταν και τα βαθιά 80’ς), κι ας μην θεωρούσε ότι χρειάζεται να αλλάζει πάνες. Μας έμαθε ότι πρέπει να ζητάμε αυτά που θέλουμε από τους συντρόφους μας και τους ανθρώπους γύρω μας γενικότερα, να μην συμβιβαζόμαστε με ημίμετρα, να παλεύουμε για αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε — αλλά να αλλάζουμε και τακτική αν η πρώτη δεν αποδίδει. Μας έμαθε τη σημασία της… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Αμπα, Είμαι εργαζόμενη μαμά και τα έχω παίξει. Η μανα/πεθερά μου δεν με βοηθάει. Ε τώρα πες μου είναι σωστό αυτό? Εγώ να καίγομαι κι αυτή με τα πόδια ψηλά όλη μέρα? Και εγω μη φανταστείς, τι θέλω?Να κάνει κάμια δουλίτσα στο σπίτι, να μαγειρεύει λίγο και να προσέχει τα εγγόνια της. Που τι είναι καλέ τα εγγόνια, ξένα? Του παιδιού της τα παιδιά είναι! Που είναι δύο φορές παιδιά της! Πες καμία ίδεα να τη μετά πείσω γιατί εκπέμπω sos!Kαι στο κάτω κάτω αυτή τη γιαγιά την είχε κάνει δουλαρα, εγώ κορόιδο είμαι? Αει στο καλό και οι… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν θα θέλει η πεθερά να πάει στον γιατρό ,όταν δεν θα την κρατούν τα πόδια της πες :Α με συγχωρείς,πάρε ταξί να πας και μια νοσοκόμα,έχω κι εγώ τη ζωή μου τώρα που μεγάλωσα τα παιδιά.
Ναι, γιατί είναι το ίδιο ακριβώς μια μεταφορά με το αυτοκίνητο με το καθημερινό μεγάλωμα των παιδιών. Τα θέλετε και τα λέτε αυτά ή σας ξεφεύγουν;
Και το να έχεις βοήθεια από παππούδες-γιαγιάδες έχει το αντίτιμο του.Κι εκεί θα κάνεις τους συμβιβασμούς σου.Ποτέ δεν παίρνεις κάτι,χωρίς να δώσεις τίποτα.Εκτός κι αν δεν έχεις καθόλου φιλότιμο και ταυτόχρονα ασκείς τόση εξουσία πάνω στους άλλους,που στέκονται σούζα.Δε συμβαίνει και πολύ συχνά αυτό.Και γνώμες θα δεχτείς και έλεγχο για τη ζωή σου και τις αποφάσεις σου και υποχωρήσεις θα κάνεις,γιατί αισθάνεσαι υποχρεωμένος.Μονά-ζυγά δικά σου δε γίνεται.Ο παππούς και οι γιαγιάδες μάς πρόσεχαν μέχρι να πάμε στο δημοτικό.Η μάνα μου ζορίστηκε πολύ άσχημα.Σηκωνόταν πάντα πολύ νωρίς το πρωί,να μαζέψει ό,τι μπορεί να σήκωνε με αποδοκιμασία το φρύδι μάνας και πεθεράς.Δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Πφφφ λες και τώρα δεν ακούμε τέτοια, κι από τη μάνα μας κιόλας, σιγά μην επιτρέπαμε να μιλήσει ετσι η πεθερά (εγώ τουλάχιστον δεν θα επέτρεπα). Αλλά άμα έχεις τέτοια μάνα τι τη θες την πεθερά! Μέρα νύχτα ακούω τα ίδια, πως το’χεις κάνει ετσι, απάλευτο, ανυπόφορο, είσαι εγκληματίας, εσύ δεν είσαι μάνα, κλπ κλπ. Επειδή θηλάζει, επειδή γκρινιάζει, επειδή αντιδρά. Ότι κάνει ετσι επειδή ακολυει μονίμως κατηγορίες για τη μαμά του, δεν το λέει κανένας. Άναψα πάλι.
Αταγιαντιστος; Από Κρήτη είσαι; 😉
Από Χίο.
Ήταν πρωτόγνωρες καταστάσεις για όλους.Οι δικοί μου πολύ νέοι.21 και 25 όταν γεννήθηκα.Από τα πρώτα ζευγάρια συνομηλίκων τους στις οικογένειες και στη γειτονιά.Από τις λίγες γυναίκες η μάνα μου στο χωριό,που είχε σπουδάσει και είχε αφήσει παιδί πίσω,για να δουλέψει.Ήμουν μωρό ακόμα,όταν διορίστηκε μακριά από το σπίτι.Στα επόμενα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν.Όλο και περισσότερα κορίτσια έφευγαν.Γύριζαν από τις σπουδές συχνά και με γαμπρό.Από άλλο μέρος.Κι εκεί άρχισαν να σφίγγουν οι κώλοι.Διότι υπήρχε η επιλογή να ζήσουν αλλού.Προκειμένου να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά,άρχισαν οι γονείς να βοηθάνε παραπάνω.Άρχισαν εκείνη την εποχή να βγαίνουν πιο εύκολα και τα διαζύγια.Πάλι τους έκοψε… Διαβάστε περισσότερα »
Μου έκανε εντύπωση που δεν μπήκε ως παράμετρος το γεγονός ότι ενώ οι περισσότερες μητέρες δουλεύουν, οι πατεράδες δεν ασχολούνται ούτε κατά διάνοια ίσο χρόνο με το σπίτι και τα παιδιά.
Που γινόταν αυτό ρε παιδιά; Οι γονείς έφευγαν μετανάστες και πορευόντουσαν όπως μπορούσαν είτε με εναλλάξ βάρδιες το ζευγάρι είτε άφηναν τα παιδιά στους γονείς τους πίσω στην πατρίδα. Αυτοί που είχαν τους γονείς εσώκλειστους, είχαν να φροντίσουν παιδιά και ηλικιωμένο ταυτόχρονα*. Δηλαδή συνήθως 2-3 παιδιά σε ένα δωμάτιο και ο ηλικιωμένος (χωρίς σύνταξη εννοείται) στον καναπέ. Ειδυλλιακά σίγουρα δεν ήταν. Ναι το σπίτι ήταν ψιλοτσίτα, με τα σεμέν σε κάθε επιφάνεια, η ισορροπημένη διατροφή ήταν μια παχιά στρώση μερέντα πάνω σε μια παχιά στρώση βούτυρο και η ισορροπία ήταν κυρίως στο ότι μας χάρισαν την πολυτέλεια να παίζουμε μόνα… Διαβάστε περισσότερα »
Κατι τετοια “παλια ηταν καλυτερα” ακουγω και ερεθιζομαι! Νομίζουμε ότι ήταν καλύτερα να είσαι μάνα παλιά, αν ρωτήσεις δέκα γιαγιάδες που μεγάλωναν παιδιά το 50 -60 -70 δεν ήταν και τόσο καλά. Ακολουθεί το μεγαλύτερο σχόλιο εβερ. Οι φτωχότεροι δούλευαν όλη μέρα στο χωράφι και μετά καθάριζαν σπίτι φρόντιζαν ζώα έψηναν φαι έκοβαν ξύλα. Άπαξ και ήσουν πάνω από 7-8 η βοηθούσες η πρόσεχες τα μικρότερα αδέρφια. Πόσες μεγάλες αδερφές τις πήραν από το δημοτικό για να προσέχουν το νοικοκυριό η τα μωρά που εβγαζε η μάνα γιατί δεν υπήρχε αντισύλληψη και δεν είχαν και τη λογική της (τα παιδιά… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό το σχόλιο σου, ένα σχολιάκι δικό μου μόνο: οι γυναίκες που είναι σήμερα γύρω στα 65 πρόλαβαν μια χρυσή εποχή: μετά το Πολυτεχνείο τα λεφτά πέσανε με τα τσουβάλια, γίναν περιουσίες ολόκληρες κ καριέρες από thin air που λέμε, τα παιδιά θυσιαστήκαμε ψυχολογικά κ συναισθηματικά στον βωμό της πολύ σωστής κατά τ’άλλα χειραφέτησης κ τώρα, στη βαθιά κρίση κ ενώ με το σύστημα υγείας κ τη γενικότερη ευζωία που χάρηκε η πλειοψηφία, είναι σε εξαιρετική φυσ.κατάσταση κ υγεία με τα σπίτια τους, τις οικονομίες τους, τις συντάξεις τους, εκβιάζουν τις κόρες/νέες μαμάδες που έχουν χάσει απ’τα αποδυτήρια για να… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτο πως έγινε ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω σ’αυτή τη χώρα μετά το Πολυτεχνείο και ανθισαμε τόσο με ποια λεφτα;;
Συμφωνώ σ αυτό που λες και επίτηδες το άφησα απέξω στις δεκαετίες 80 90. Ήρθε και το ΠΑΣΟΚ τότε το παλιό τ ορθόδοξο βολευτήκανε μερικές κι αραξανε και τώρα αυτές κάνουν κριτικη για τους νέους που πάνε και γίνονται σερβιτόροι.
Αλλά κάνεις δεν έχει μάθει να τσεκάρει το προνόμιο του πριν μιλήσει.
Τι να πεις. Δεν απαντάς. Και νομίζουν ότι έχουν και δίκιο και στο κλείσανε το στόμα.
Χίλια εννιακόσια
Ενενήντα δύο…
Πετάς εκτός πολλές παραμέτρους. Για παράδειγμα , αν ήθελες να χωρίσεις από τον σύζυγό σου οι πιθανότητες θα ήταν ελάχιστες καθώς οικονομικά δεν θα ήσουν ανεξάρτητη ή διαφορετικά έστω εργαζόσουν και παππουδογιαγιαδες φρόντιζαν το παιδί πιθανόν να μεγάλωναν το παιδί με έναν τρόπο που εσύ θα διαφωνούσες και φυσικά θα είχαν λόγο μέσα στο σπίτι σας. Όχι δεν θεοποιώ την τωρινή κατάσταση. Αρχικά όπως είπε η Λένα έχουμε κάνει την παιδική ηλικία εμείς οι ίδιοι υπερβολικά απαιτητική ( κάποιος να διαβάζει το παιδί , να κάνει αγγλικά , να κάνει κολύμβηση, να κάνει μουσική , να πηγαίνει κάθε Κυριακή παιδικό… Διαβάστε περισσότερα »